Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Άραγε πού να συχνάζει ένα βαμπίρ στις μέρες μας;
Ο Κάρλος Φουέντες προφανώς σκέφτηκε «Γιατί όχι στην Πόλη του Μεξικού, με πληθυσμό δέκα εκατομμύρια “λουκάνικα από αίμα” και μια αστυνομία που δεν πρόκειται να νοιαστεί για λίγους αγνοούμενους;»
Το Κόμης Vlad δεν είναι απλώς ένα μεταμοντέρνο αφήγημα που ακολουθεί τη «μόδα των βαμπίρ», αλλά μια ανατομία της μεξικανικής μπουρζουαζίας και των τρόπων με τους οποίους ο πολιτισμός μας αντιμετωπίζει τον θάνατο.
Όπως και στον Δράκουλα του Bram Stoker, ο Βλαντ χρειάζεται τις υπηρεσίες ενός δικηγόρου και ενός κτηματομεσίτη για να ιδρύσει το νέο του βασίλειο, και ο Ιβ Ναβάρο με τη σύζυγό του Ασουνσιόν φαντάζουν ιδανικοί: έχοντας χάσει πρόσφατα έναν γιο, είναι πολύ πιθανό να αρπάξουν την ευκαιρία να μείνει αιώνια ζωντανό το μοναδικό παιδί που τους έχει απομείνει. Στο κάτω κάτω, αρκούν οι χαρές της μεσοαστικής ζωής για να αποτρέψουν κάποιον από τον πειρασμό να γίνει κι αυτός ένας από τους καταραμένους;

Προσωπική άποψη:
Το να μπαίνεις στη διαδικασία να "κρίνεις" το έργο ενός συγγραφέα με τη φήμη του Carlos Fuentes, ίσως και να είναι κάπως αφελές. Από την άλλη, ο καθένας που εκθέτει δημόσια του έργο του αυτό, εμπίπτει σε κάθε είδους κριτική, αρκεί αυτή να στοιχειοθετείται από σοβαρά επιχείρημα και ανάλυση. Μπορεί ο καθένας μας να διαφωνήσει, τόσο με τα πρώτα όσο και με τη δεύτερη, αλλά αυτό δεν ακυρώνει την υποκειμενική αλήθεια και ειλικρίνεια των λεγομένων του ατόμου που μπήκε σ' αυτή τη διαδικασία. Αν αναρωτιέστε προς τι το συγκεκριμένο παραλήρημα, δεν υπάρχει κανένας συγκεκριμένος λόγος, αλλά μιας και μου δόθηκε αφορμή μέσω της εν λόγω ανάρτησης, και του βιβλίου του μεγάλου ισπανόφωνου συγγραφέα, είπα να πω κι εγώ τον πόνο μου.

Η γοτθική ιστορία αγάπης και τρόμου του Bram Stoker, "Dracula", έχει εμπνεύσει δεκάδες δημιουργούς ανά τον πλανήτη κατά καιρούς. Θα μπορούσε, όμως, έμμεσα ή άμεσα, ένα τέτοιο βιβλίο ν' αποκτήσει ένα είδος sequel -και λέω "είδος" γιατί το έργο του Fuentes δεν είναι ακριβώς sequel, αλλά μέρος της ιδέας αυτού-, τόσες δεκαετίες μετά; Είμαι βέβαιη πως οι φανατικοί του Stoker θα έχετε αρχίσει να διαμαρτύρεστε στην ιδέα και μόνο, ενώ όσοι δεν γνωρίζετε το έργο του -και απορώ γιατί το κάνετε αυτό στον εαυτό σας- θα λέτε: "Ναι, γιατί όχι!". Προσωπικά, ούσα ερωτευμένη με τον "Δράκουλα" του Stoker, που σημάδεψε τα προεφηβικά κι εφηβικά μου, και όχι μόνο, χρόνια, κλίνω προς την μεριά των φανατικών, αλλά αν προσπαθήσω να παραμερίσω το συναισθηματικό σκέλος, δίνω το δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης και έμπνευσης της Τέχνης μέσα από την Τέχνη.

Ο Ιβ Ναβάρο, μέσα από τα μάτια του οποίου βλέπουμε τις εξελίξεις της εν λόγω ιστορίας, εργάζεται σε υψηλή θέση στο δικηγορικό γραφείο του Ελόι Σουρινάγα, αναλαμβάνοντας έναν νέο πελάτη και φίλο του δεύτερου, τον μυστηριώδη Βλαντ από την Τρανσιλβανία, ο οποίος αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην πόλη του Μεξικού. Και όλα είναι φυσιολογικά μέχρι τότε, στη ζωή του Ναβάρο και της οικογένειάς του -ο ίδιος είναι παντρεμένος με μια κτηματομεσίτρια ονόματι Ασουνσιόν κι έχουν μια μικρή κόρη, ζώντας μια καθόλα φυσιολογική και ήρεμη ζωή-, όμως η φρίκη χτυπά σύντομα την πόλη τους, ενώ βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα μακριά και από την πόρτα του δικού τους σπιτιού, απειλώντας την ηρεμία και τη γαλήνη τους με τρόπους που μέχρι τότε δεν μπορούσε καν να διανοηθεί ο νους τους.

Ο Fuentes έχει, εμφανώς, επιστρατεύσει όλη του τη φαντασία προκειμένου να δώσει μορφή και υπόσταση στον Βλαντ, άκρως τρομακτική και απόκοσμη, όπως τρομακτικές και απόκοσμες είναι και οι περιγραφές που αφορούν τη δράση και το μακάβριο έργο του, άλλοτε ακραία βίαιο κι άλλοτε διεστραμμένα σεξουαλικό, αλλά και οι περιγραφές που αφορούν την τοπογραφία, την κουλτούρα, μα και τις συνθήκες διαβίωσης σε μια πόλη όπως το Μεξικό. Κι αν σίγουρα όλα είναι ιδωμένα μέσα από ένα πρίσμα υπέρμετρης υπερβολής, ψάχνοντας στο διαδίκτυο, ή και βαθιά μέσα στη μνήμη μας, κι αν αφαιρέσουμε το στοιχείο του φανταστικού από την ιστορία του Fuentes, θα διαπιστώσουμε με ακόμα μεγαλύτερη φρίκη απ' αυτή που αισθανθήκαμε αρχικά, πως όλα όσα περιγράφει, έστω και διογκωμένα, αποτελούν μία σκοτεινή πτυχή της πραγματικότητας του Μεξικού και άλλων ισπανόφωνων χωρών.

Παράλληλα, και μέσα πάντα από την "κριτική" και την αποδόμηση της ισπανόφωνης κοινότητας και του τρόπου ζωής αυτής, ο Fuentes, μέσα από την ιστορία του Βλαντ, επιχειρεί ν' ασκήσει κοινωνική κριτική και μια καυστική κατακραυγή του σύγχρονου διαχωρισμού των εκάστοτε τάξεων, αλλά και του τρόπου που επιλέγει να ζει, να συμπεριφέρεται, να κρίνει και ν' αναλύει τα δεδομένα που έχει στη διάθεσή της, όχι μόνο η ανώτερη τάξη, αλλά ακόμα και η αστική, που αν κάποιος της τραβήξει το χαλάκι κάτω απ' τα πόδια της, είναι πολύ εύκολο να την γκρεμίσει από το ψεύτικο βάθρο της ανωτερότητάς της. Για να συνοψίσω, αν και με τρόμαξε για αρκετούς λόγους και σε αρκετά σημεία, περισσότερο εκτίμηση το συγκεκριμένο βιβλίο ως μια σύγχρονη κοινωνική ανάλυση παρά ως οτιδήποτε άλλο. Και για μένα, αυτό είναι επιτυχία!
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Carlos Fuentes
Μεταφραστής: Ηλιόπουλος Κρίτων
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 120
ISBN: 978-960-461-811-8