Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
ΔΙΚΑΣΤΗΣ. ΕΝΟΡΚΟΣ. ΜΑΡΤΥΡΑΣ. ΔΗΜΙΟΣ.
Μια οµάδα αυτόκλητων εκτελεστών αλωνίζει στους δρόµους του Λονδίνου τις καυτές καλοκαιρινές νύχτες, απαγάγοντας εγκληµατίες που έχουν ξεφύγει από τα χέρια της δικαιοσύνης και εκτελώντας τους δι’ απαγχονισµού.
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ:
Το µέλος µιας συµµορίας διαφθορέων ανήλικων κοριτσιών. Ένας πλούσιος µεθυσµένος οδηγός που τραυµάτισε θανάσιµα ένα παιδί και το εγκατέλειψε.
Ένας κήρυκας µίσους που απαιτεί δηµοσίως τη δολοφονία Βρετανών στρατιωτών.
Τα πτώµατα πληθαίνουν και η κοινή γνώµη παίρνει φωτιά καθώς οι εκτελεστές θεωρούνται ήρωες που διορθώνουν τα λάθη και τις παραλείψεις της δικαιοσύνης. Ο επιθεωρητής Γουλφ θα βρεθεί στο µάτι του κυκλώνα και δεν θα αργήσει να διαπιστώσει πως ο πόθος για εκδίκηση κρύβεται πολύ πιο κοντά του απ’ όσο νόµιζε…

Προσωπική άποψη:
Τρίτο βιβλίο της σειράς "Max Wolfe" του Tony Parsons και για μια ακόμα φορά αισθάνομαι ευτυχής που οι εκδόσεις Μεταίχμιο την έχουν φέρει στη χώρα μας καθώς αποτελεί μία ιδιαίτερη και φρέσκια πρόταση σε όλα τα επίπεδα. Γιατί ο Parsons ξέρει να γράφει ιστορίες που είναι "διασκεδαστικές" -αυτό που οι ξένοι θ' αποκαλούσαν "fun" αναγνώσματα-, που διαθέτουν, όμως, παράλληλα, μία δραματουργικά καλή πλοκή που χτίζεται συνεχώς έτσι ώστε να διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον και η αγωνία κάθε αναγνώστη, ακόμα κι εκείνου που μπορεί να μην είναι εξαιρετικά μυημένος στο είδος ή που δεν αρέσκεται στο να επιλέγει πιο "βαριά" αναγνώσματα της κατηγορίας. Με μία φράση, ο Parsons είναι ένας συγγραφέας που απευθύνεται σε όλους.

Ως nerd που είμαι, θυμίζοντάς μου την υπόθεση ιαπωνικής σειράς -όμως, όχι με μεταφυσική διάσταση-, η τρίτη κατά σειρά περιπέτεια του επιθεωρητή Γουλφ τον φέρνει αντιμέτωπο με μια πολύ ιδιαίτερη υπόθεση μιας σειράς απαγωγών και δολοφονιών. Οι πράξεις, ωστόσο, αυτές, δεν έχουν ως θύματά τους απλούς, συνηθισμένους ανθρώπους, αλλά εγκληματίες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν καταφέρει να διαφύγουν της δικαιοσύνης παραμένοντας ατιμώρητοι. Τουλάχιστον, μέχρι τώρα! Και όπως είναι φυσικό επόμενο, μεγάλη μερίδα του κόσμου θεωρεί τους δράστες των αποτρόπαιων αυτών πράξεων ήρωες -και υποσυνείδητα, εν μέρει κακούς με τα θύματα, όσους προσπαθούν να εντοπίσουν και να συλλάβουν τους ανθρώπους που φαίνεται να έχουν αποφασίσει να καθαρίσουν τον κόσμο από τα παράσιτα. Και όλα αυτά συμβαίνουν με τον Γουλφ να βρίσκεται στο κέντρο όλων αυτών, με τον ίδιο να εμπλέκεται στην υπόθεση αυτή με τρόπους που ποτέ δεν θα φανταζόταν.

Ομολογώ πως η όλη ιδέα του βιβλίου με ιντρίγκαρε από την πρώτη στιγμή, επειδή η κεντρική του ιδέα είναι κάτι που με έχει απασχολήσει πάρα πολλές φορές στην πραγματική ζωή, ενώ πρόκειται για ένα θέμα, ή ένα ηθικό δίλημμα, αν θέλουμε να το θέσουμε πιο ιδανικά, που έχουμε συζητήσει κι αναλύσει πάμπολλες φορές με τις παρέες μου. Πόσο μάλλον στα πλαίσια μιας εποχής όπως η δική μας, που η βία αποτελεί καθημερινό, αναπόσπαστο κομμάτι αυτής, σε τόσο μεγάλο βαθμό, μάλιστα, που μοιάζει να έχουμε εξοικειωθεί υπερβολικά μαζί της θεωρώντας την, κατά περιπτώσεις, όχι μόνο φυσιολογική, ίσως και λογική -υπό πολύ ακραίες συνθήκες, τονίζω. Μια εποχή που λόγω της αιμοβόρικης και αδηφάγας φύσης της σε κάνει πολλές φορές να σκέφτεσαι που ακριβώς ξεκινάνε και που τελειώνουν τα όρια της ηθικής, μα και κατά πόσο επιτρέπεται να τα ξεπεράσουμε αν πρόκειται ν' αποδώσουμε δικαιοσύνη. Και άραγε, μπορεί να υπάρξει πραγματική δικαιοσύνη όταν αυτή αποδίδεται με αίμα;

Όλα τα παραπάνω αποτελούν τον κεντρικό άξονα των "Εκτελεστών", γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλες οι προεκτάσεις της ιστορίας αυτής, μα και το ψυχογραφικό προφίλ, όχι μόνο των κεντρικών χαρακτήρων της ιστορίας, μα και της ίδιας της κοινωνίας, που αποτυπώνεται με τρόπο άκρως ρεαλιστικό και πραγματιστικό, ακόμα και αν η συνειδητοποίηση αυτού μας σοκάρει ορισμένες στιγμές. Γιατί, ας το παραδεχτούμε, όλοι μας έχουμε αναφωνήσει έστω και μία φορά στη ζωή μας, αντιδρώντας σε μία βίαιη είδηση, λέγοντας: "Αν έπεφτε στα χέρια μου θα τον σκότωνα" ή "αυτός θέλει κρέμασμα για παραδειγματισμό", και άλλα τέτοια, ιδέες, σκέψεις και επιθυμίες που κατευθύνονται από τον συναισθηματικό παράγοντα και όχι μέσω ενός λογικού πρίσματος όπου σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορείς ν' αποδίδεις εσύ δικαιοσύνη. Όταν, όμως, η ίδια η δικαιοσύνη παραμένει πραγματικά τυφλή και αφήνει ελεύθερους ακόμα κι αυτούς που δεν θα έπρεπε, πόσο εύκολο είναι να σκεφτείς ως άνθρωπος και να μην μπεις στη θέση του εκάστοτε "κτήνους" υιοθετώντας κάτι από τον ψυχισμό του;

Όπως καταλάβατε, προσέγγισα το βιβλίο αυτό περισσότερο φιλολογικά παρά με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Αυτό, όμως, οφείλεται σε δικές μου "ευαισθησίες" και όχι σε κάποια αδυναμία του βιβλίου. Αντίθετα, το ότι με έκανε να εστιάσω σε πιο σημαντικά και ουσιώδη πράγματα που πηγάζουν από την ιστορία του, το θεωρώ επιτυχία και μάλιστα τεράστια. Ωστόσο, και για να μην είμαι άδικη, πρέπει να αναφερθώ και στα πηγαία αστυνομικά στοιχεία του, που είναι αξιοποιημένα στο έπακρο, προσφέροντάς μας μια καθαρόαιμη αστυνομική περιπέτεια που ο χρόνος τρέχει και πιέζει, και που η προσωπική εμπλοκή του κεντρικού ήρωα γίνεται με άκρως ενδιαφέροντες τρόπους τους οποίους δεν θα μπορούσαμε να πούμε πως περιμέναμε. Μια ανατροπή ιδιαίτερα ευχάριστη και που ενισχύει τόσο το ψυχογράφημα και την εξέλιξη του ήρωα μέχρι σήμερα, όσο και τον ίδιο τον πυρήνα της ιστορίας και τη μεταξύ τους σύνδεση. Απολαυστικό μέχρι την τελευταία του σελίδα!
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Tony Parsons
Μεταφραστής: Χριστοπούλου Ειρήνη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 336
ISBN: 978-618-03-1293-5