Συνοπτική περίληψη του έργου:
Λίγο πριν ξεσπάσει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, στη Μοντάνα των Ηνωμένων Πολιτειών, τρία αδέρφια ερωτεύονται την ίδια γυναίκα.
Τα πράγματα για τα τρία αδέρφια χειροτερεύουν όταν αποφασίζουν να καταταγούν στο στρατό παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα τους.

Προσωπική άποψη:
Μια ταινία που η μητέρα μου λάτρεψε και εξαιτίας της σιχάθηκα, όχι μόνο να βλέπω αλλά, έστω να ακούω για αυτήν. Δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, όταν είχες Filmnet στη διάθεσή σου ήσουν υποχρεωμένος να παρακολουθείς ξανά και ξανά τις ίδιες ταινίες μέχρι τη νέα διανομή 4 μήνες μετά, πολύ περισσότερες φορές μάλιστα όταν κάποιο μέρος της οικογένειάς σου είναι κεραυνοβολημένο με τον τότε νεαρό πρωταγωνιστή. Όσο και να μην αρέσει αυτό στο μπαμπά μου, και όσο ωραίος κι αν είναι, η μαμά μου μάλλον θα τον εγκατέλειπε για τον Pitt αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που ουδεμία σχέση με την ταινία έχει. Απλά βρήκα μια ευκαιρία να εκφράσω τον πόνο του παιδικού, κινηματογραφικού μου τραύματος και πλέον, έχοντας αποτοξινωθεί από την εν λόγω παραγωγή, να αναφέρω την άποψή μου ειλικρινά και αμερόληπτα, χωρίς προκαταλήψεις.

Η ταινία προσπαθεί να συνδέσει πολλαπλά διαφορετικά κινηματογραφικά είδη κάτι που αυτόματα μπορεί να οδηγήσει σε δύο τινά. Ή το σύνολο της παραγωγής θα είναι τραγελαφικό, είτε θα είναι αρκετά καλό, έχοντας κάποια στοιχεία επικών διαστάσεων χωρίς ωστόσο να είναι το "Όσα Παίρνει Ο Άνεμος", όσο κι αν στα επιμέρους στοιχεία εντοπίζει κανείς εύκολα ομοιότητες. Η συγκεκριμένη περίπτωση για την οποία γίνεται λόγος σήμερα, μάλλον θα λέγαμε ότι ανήκει στην δεύτερη κατηγορία  Παντρεύοντας το γουέστερν με το ρομάντζο, το δράμα με την περιπέτεια εποχής, στέκεται αξιοπρεπέστατα καταφέρνοντας να κερδίσει την αμέριστη συμπάθειά μας και τελικά, να μας ψυχαγωγήσει, έστω κι αν ο εντυπωσιασμός που προκαλεί δεν είναι συνολικός αλλά σε ορισμένα, επιμέρους στοιχεία. Ας μην είμαστε και υπερβολικά απαιτητικοί, ειδικά με ταινίες που πασχίζουν να καλύψουν και να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα και ως έναν βαθμό το επιτυγχάνουν.

Δεν μπορούμε να αρνηθούμε το γεγονός ότι ο Edward Zwick είναι ένας αξιόλογος και σοβαρός σκηνοθέτης. Ακριβώς αυτή του η σοβαρότητα είναι που καταφέρνει να στηρίξει τις τόσο διαφορετικές μεταξύ τους παραμετροποιήσεις του έργου, εμποδίζοντάς το να καταρρεύσει ανά πάσα ώρα και στιγμή. Βέβαια το μεγάλο του ατού δεν είναι ούτε το σκηνικό στο οποίο εξελίσσεται η δράση, ούτε η ίδια η ιστορία και η ανάπτυξή της όσο οι ετερόκλητοι χαρακτήρες που έχει στη διάθεσή του, στους οποίους μάλιστα συναντάμε ηχηρά ονόματα που τους στηρίζουν απόλυτα. Οι ίδιοι οι ήρωες, οι εμμονές τους, τα πάθη τους, οι αδυναμίες τους και οι βαθύτερες ανάγκες τους, συναισθηματικές, κοινωνικές, ηθικές, είναι εκείνες που παίζουν πρωταρχικό ρόλο και καθορίζουν όλη την δραματοποίηση του έργου. Φυσικά αν ο σκηνοθέτης δεν ξέρει να αξιοποιήσει όλα τα παραπάνω, είναι άσκοπη και η ύπαρξή τους. Φυσικά δεν πρέπει να παραλείψουμε την εξαιρετική, για μια ακόμη φορά, μουσική επένδυση δια χειρός Horner.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τον Anthony Hopkins στον ρόλο του συνταγματάρχη και αυστηρού πατέρα της οικογένειας, που χάρη στον εν γένη δυναμισμό του αποτελεί την πιο σταθερή και αξιόπιστη φιγούρα, αλλά και τους Brad Pitt, Aidan Quinn και Henry Thomas στους ρόλους των υιών του προαναφερόμενου, με τον πρώτο να ξεχωρίζει, όχι εξαιτίας της ερμηνευτική του δεινότητας αλλά, εξαιτίας του πιο αβανταδόρικου ρόλου της ιστορίας, υποδυόμενος τον ατίθασο τυχοδιώκτη που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τα δεδομένα της συμβατικής ζωής που καλείται να ακολουθήσει. Η Julia Ormond από την άλλη, ως η μοναδική ουσιαστική γυναικεία παρουσία στο έργο, αποτελώντας το αντικείμενο του πόθου για τρία αδέρφια αμφότερα, είναι μια ευχάριστη παρουσία με το αγγλοσαξονικό στυλάκι της ωστόσο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακή σε αυτό που καλείται να υποστηρίξει, δε θα μπορούσε να με πείσει ως γυναίκα αράχνη. Παρ' όλα ταύτα, ίσως να την βλέπουμε στην καλύτερή της εμφάνιση στο σύνολο της καριέρας της.

Έρωτες, μοιραία πάθη, κοινωνικές συμβάσεις, αντισυμβατικοί χαρακτήρες, λίγο μελόδραμα και κλάμα, αναχρονιστική σκηνοθεσία που αυξάνει την κορύφωση του συναισθηματικού δράματος, με φόντο την Δυτική Αμερική μιας παλαιάς, ίσως και ξεχασμένης εποχής. Ο Zwick σίγουρα δεν παρέδωσε την καλύτερη ταινία του βιογραφικού του ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι πέρα για πέρα αξιοπρεπές και τελικά, απόλυτα ικανοποιητικό, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την προσέγγιση του γυναικείου και εκ φύσεως πιο συναισθηματικού κοινού. Άλλωστε, νομίζω πως βασικός σκοπός της ταινίας είναι να διασκεδάσει ο θεατής και όχι να μείνει στην ιστορία ως ένα αξιομνημόνευτο έπος εποχής και αυτό, το πετυχαίνει αναμφίβολα, ειδικά να μπούμε στη λογική να σκεφτούμε πόσα χρόνια έχουν περάσει από την προβολή της και πόσοι εξακολουθούν να την αγαπούν ως σήμερα.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Θρύλοι Του Πάθους
Είδος: Εποχής
Σκηνοθέτης: Edward Zwick
Πρωταγωνιστές: Brad Pitt, Anthony Hopkins, Aidan Quinn, Julia Ormond, Henry Thomas, Karina Lombard, Gordon Tootoosis, Christina Pickles, Paul Desmond, Tantoo Cardinal, Robert Wisden, Kenneth Welsh, Bill Dow
Παραγωγή: 1994
Διάρκεια: 133'

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο: