Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Marcus και η Alex είναι ένα νέο, όμορφο και ερωτευμένο ζευγάρι που ζει στο Παρίσι. Είναι σχεδόν ευτυχισμένοι.
Ένα βράδυ κανονίζουν να πάνε σ' ένα πάρτι. Η Alex θέλει ο Marcus να γνωρίσει τον πρώην εραστή της και νυν φίλο της, τον Pierre. Έτσι, οι τρεις τους ξεκινούν για το σπίτι όπου θα γίνει η συγκέντρωση, συζητώντας και γελώντας.
Η ατμόσφαιρα στο σπίτι που γίνεται το πάρτι είναι ευχάριστη. Ο Marcus και ο Pierre προσπαθούν να τα βρουν. Η συμπεριφορά του Marcus όμως ο οποίος μεθάει φλερτάρει ασύστολα και σνιφάρει κόκα ενοχλεί την Alex που αποφασίζει να φύγει από το πάρτι μόνη της.
Σε μια υπόγεια διάβαση θα αντιμετωπίσει τον πιο άσχημο εφιάλτη της. Θα βιαστεί παρά φύσιν από έναν σαδιστή ανώμαλο που, συν τοις άλλοις, θα την σπάσει στο ξύλο, πέφτωντας τελικά σε κώμα.

Προσωπική άποψη:
Αν υπήρξε μια ταινία το 2002 που προκάλεσε ποικίλες συζητήσεις και αντιδράσεις γύρω από το όνομά της, που δίχασε κοινό και κριτικούς, που λατρεύτηκε ή γέννησε αίσθημα μίσους περισσότερο από κάθε άλλη του έτους εκείνου, τότε δεν χρειάζεται νομίζω να ψάξουμε πιο μακριά. Το "Irreversible" είναι η ταινία που ψάχνουμε. Το θέμα όμως δεν είναι να εντοπίσουμε την ταινία αλλά, τους λόγους που οδήγησαν στα παραπάνω αποτελέσματα και τελικά, αναλύοντάς τους ο καθένας προσωπικά, αν μπορεί να δικαιολογήσει την φρενίτιδα που επικράτησε γύρω της. Γιατί το "Irreversible" είναι από τις ταινίες εκείνους που δεν διχάζουν άδικα αφού, δεν νομίζω πως μπορεί να υπάρξει αντικειμενική κριτική σχετικά με αυτήν παρά μονάχα υποκειμενική.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης της ταινίας Gaspar Noe, χρησιμοποιώντας την τεχνική του αμφίδρομου χρόνου έτσι όπως μας την σύστησε μέσα από το Memento ο Nolan, ξεκινάει ένα ανάποδο ταξίδι στον χρόνο. Ξεκινάει από το αποτέλεσμα για να προχωρήσει προς τα πίσω, με αργό πάντα βήμα, προκειμένου να καταλήξει στην αιτία που έφερε το αποτέλεσμα και από εκεί, στην αφορμή όλων και ένα δραματικό φινάλε που υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να αποτελεί την πιο όμορφη έναρξη οποιασδήποτε ιστορίας. Σίγουρα η τεχνική αυτή είναι ενδιαφέρουσα, ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι είναι ιδιαίτερη και χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόβλημα ως προς το πως την διαχειρίζεται ο Noe, στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι λίγες οι στιγμές που κουράζει τον μη μυημένο θεατή στις σινεφίλ κατηγορίες.

Με χρήση μίας και μόνο κάμερας, ο Noe προσπαθεί να δημιουργήσει μια ταινία κάτι ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και low budget ταινία τρόμου, όχι σαν επαγγελματίας αλλά, σαν ένας ηδονοβλεψίας που βρίσκεται κάπου κρυμμένος παρακολουθώντας κάθε κίνηση των εμπλεκόμενων, νιώθοντας μια μεθυσμένη ανάγκη καταγραφής των γεγονότων, όχι για να αποδείξει κάτι αλλά, για να μπορέσει να κρατήσει τις λεπτομέρειες καλά φυλαγμένες. Η κίνηση της κάμερας ζαλίσει, τα χρώματα που εναλάσσονται θολώνουν το βλέμμα σου προκαλώντας ναυτία ενώ η νευρική μουσική σου τρυπάει τ' αυτιά, προκαλώντας σε να ζητήσεις έλεος προκειμένου να σταματήσει το σατράπικο έργο της.

Αυτό όμως που με προβληματίζει περισσότερο όμως είναι αν ο Noe ήθελε να σοκάρει το κοινό του θέλοντας έτσι με έναν σκληρό τρόπο να περάσει τα μηνύματά του, ή αν ήθελε να σοκάρει απλά για να το κάνει. Οι δύο βασικές αρχές του πάνω στις οποίες έστησε ολόκληρη την ταινία είναι ότι ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα και ότι ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο κτήνος. Δεν θα διαφωνήσω σε κανένα από τα δύο όμως κάπου πιστεύω ότι δεν διατηρείται η σωστή ισορροπία. Ο χρόνος δεν καταστρέφει μόνο στο πέρασμά του αλλά δημιουργεί κι όλας, κάτι που ο Noe μοιάζει να μην πολυσκέφτεται. Από την άλλη, ναι, ό άνθρωπος μπορεί να γίνει κτήνος όμως, μήπως αυτή είναι μια κατά συνθήκη κατάσταση; Μήπως απλά δεν είναι ο κανόνας;

Αν σου ζητούσαν να ξεχωρίσεις τις ερμηνείες κάποιων, αυτοί τότε μάλλον θα ήταν οι Vincent Cassel και Albert Dupontel οι οποίοι, έχουν μια πιο προσεγμένη και αξιόλογη παρουσία συγκριτικά πάντα με την Monica Bellucci. Δεν αντιλέγηω διόλου ως προς το γεγονός ότι είναι μια όμορφη γυναίκα με πλούσια και αξιοπρόσεχτε προσόντα όμως θεωρώ, ότι οποιαδήποτε όμορφη γυναίκα, ακόμα και αν δεν είχε τις δικές της αναλογίες, θα μπορούσε να υποστηρίξει τόσο την γενικότερη υπόσταση του ρόλου της όσο και την πολυσυζητημένη σκηνή του βιασμού. Άλλωστε μιλάμε για μια σκηνή, που αν κάποιος έχει έστω και λίγα ψίχουλα ανθρωπιάς μέσα του, δεν μπορεί παρά να συγκλονιστεί νιώθοντας κάτι να σπάει μέσα του.

Ο Noe έχει κάνει πραγματικά καλή δουλειά, άσχετα από το γεγονός αν τελικά η ταινίας, ως ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, σε ικανοποιεί ως θεατή ή όχι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα δεν έχει να κάνει με την σκηνοθεσία αλλά, με την έλελιψη σεναρίου. Καλός ο αυτοσχεδιασμός δεν λέω, προσδίδει κάποια φυσικότητα και απλότητα όμως, δεν είναι παντού και πάντοτε απαραίτητος, πόσο μάλλον λειτουργικός και χρήσιμος. Το γεγονός ότι το πρωταγωνιστικό δίδυμο αποτελεί ζευγάρι και στην ζωή φαίνεται να αποδίδει στην μεταξύ τους χημεία, κάνοντας έτσι τις εκρήξεις συναισθηματικής φόρτιση πιο ρεαλιστικές. Παρ' όλα ταύτα όμως, δεν είναι η ταινία εκείνη που συνολικά θα σου μείνει αλησμόνητη. Μπορεί τα 9' πολυσυζητημένα, βίαια λεπτά να χαράζονται στην μνήμη σου και να σε κάνουν να φοβάσαι να ξαναπεράσεις από υπόγεια διάβαση, τουλάχιστον την νύχτα όμως, κάπου το παιχνίδι χάνεται ανάμεσα στις μη τηρούμενες ισορροπίες.
Βαθμολογία 6/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Μη Αναστρέψιμος
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Gaspar Noe
Πρωταγωνιστές: Monica Bellucci, Vincent Cassel, Albert Dupontel, Philippe Nahon, Jo Prestia, Stephane Drouot, Jean-Louis Costes, Mourad Khima
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 95'

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0290673/
http://en.wikipedia.org/wiki/Irr%C3%A9versible