Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Όταν η Μπρι Πρέσκοτ φτάνει στη μικρή παραλίμνια πόλη του Πίλιον, ελπίζει –ενάντια σε κάθε λογική– ότι αυτό θα είναι το μέρος όπου επιτέλους θα βρει την ηρεμία και τη γαλήνη που τόσο απεγνωσμένα αναζητά.
Την πρώτη της ημέρα εκεί, θα συναντήσει τυχαία τον Άρτσερ Χέιλ, έναν απομονωμένο άντρα που τον τρώει η δική του δυστυχία. Έναν άντρα που για όλους τους υπόλοιπους είναι σαν να μην υπάρχει.
Αν και η Μπρι προσπαθεί να τον προσεγγίσει, εκείνος έχει μείνει μόνος τόσο πολύ καιρό, ώστε ακόμα και η παρουσία ενός άλλου ανθρώπου κοντά του τον τρομάζει. Όμως στο νέο ξεκίνημά της η Μπρι δεν πρόκειται να τα παρατήσει τόσο εύκολα.
Η Φωνή του Τοξότη είναι η ιστορία μιας γυναίκας αλυσοδεμένης στην ανάμνηση μιας εφιαλτικής νύχτας και ενός άντρα που κρατά στα χέρια του το κλειδί για την απελευθέρωσή της. Ταυτόχρονα είναι η ιστορία ενός σιωπηλού άντρα που ζει με έναν ανείπωτο πόνο και μιας γυναίκας που θα τον βοηθήσει να ξαναβρεί τη φωνή του. 

Προσωπική άποψη:
Ήταν το 2014 όταν μία πολύ καλή μου φίλη μού είπε: Αυτό πρέπει να το διαβάσεις! Φυσικά, μιλούσε για το "Archer's voive" της άγνωστης στο ελληνικό κοινό -τότε- Mia Sheridan, η οποία δεν βρισκόταν καν κάτω από μία εκδοτική στέγη, μα πάλευε μόνη της να στηρίξει το έργο της και τη δουλειά της, πράγμα το οποίο κατάφερε, πολύ καλύτερα, ίσως, απ' όσο περίμενε ή φανταζόταν. Οι φίλοι των αισθηματικών βιβλίων που την ανακάλυπταν, όπως έγινε και στη δική μου περίπτωση, μοιραζόντουσαν το όνομά της με άλλους και αυτό επαναλαμβανόταν, φτάνοντας στο σήμερα όπου η Mia, και διόλου άδικα, είναι από τις πλέον αγαπημένες και πολυδιαβασμένες συγγραφείς του είδους, βραβευμένη και καταξιωμένη, και που σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, λατρεύω. Κι αν και οφείλω να ομολογήσω πως αρχικά ήμουν πολύ επιφυλακτική, αφού εκείνη τη χρονική περίοδο το είδος είχε πάρει την κατιούσα, με ελάχιστες εξαιρέσεις που αποτελούν σταθερή αξία, η Mia ήρθε να το αναστήσει και να του δώσει νέα πνοή.

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω, οι ψευτοκουλτουριάρηδες αναγνώστες -ας μου επιτραπεί να τους χαρακτηρίσω έτσι-, που αν τολμήσεις να αναφερθείς μπροστά τους με διθυραμβικά λόγια για ένα ρομαντικό μυθιστόρημα, απλά θα σε χλευάσουν. Φανερά και με τόλμη ή σιωπηλά και ειρωνικά, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το θέμα είναι ότι θα το κάνουν. Κι εκεί είναι που εσύ, ως πιο ανοιχτόμυαλος άνθρωπος και πραγματικός αναγνώστης που διαχωρίζει τα βιβλία ανάλογα με το είδος τους αλλά δεν τα ξεχωρίζει μέσα στην καρδιά του σύμφωνα με την ταμπέλα τους, μα σύμφωνα με αυτά που άφησαν σε αυτήν με το άγγιγμά τους, καλείσαι να τους εξηγήσεις πως ακόμα και τα φαινομενικά πιο απλά πράγματα -ή λογοτεχνικά έργα, στην προκειμένη- μπορούν να κρύβουν μέσα τους τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής, τα πιο πηγαία συναισθήματα, τους πιο βαθείς προβληματισμούς, την ιδανικότερη τροφή για σκέψη, κάτι που καμιά φορά τείνουμε να το ξεχνάμε. Όμως, μέσα στην απλότητα και στην αλήθεια της ίδιας της ζωής βρίσκεται το πραγματικό νόημα αυτής, της ύπαρξής μας, του πως αγαπάμε, νιώθουμε, βιώνουμε, σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε.

Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα είναι η ιστορία του Άρτσερ και της Μπρι, δύο άνθρωποι που αν και μοιάζουν αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους, στο βάθος της ύπαρξης και της συνείδησής τους, έχουν ανάγκη ακριβώς τα ίδια πράγματα. Την προσωπική τους ηρεμία και γαλήνη, την ισορροπία της ζωής τους που διαταράχθηκε και μοιάζει να έχει χαθεί, μια δεύτερη ευκαιρία για ν' αρχίσουν να ζουν, μα πάνω απ' όλα, έναν άνθρωπο που θα μπορεί να δει την αλήθεια μέσα τους, που θα την αγκαλιάσει και θα την περιβάλλει με στοργή και τρυφερότητα, θυμίζοντάς τους πως ο κόσμος αυτός δεν είναι τόσο μαύρος, σκοτεινός και κακός, όσο φαίνεται ορισμένες φορές, μα πως μπορεί ν' αποδειχθεί ένα ιδανικό μέρος για να ζει κανείς, αρκεί να μπορεί να δει την ομορφιά του, μα και την ομορφιά που κάποιοι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους και την προσφέρουν απλόχερα όταν χρειάζεται. 

Ίσως αρκετοί να σκέφτεστε πως έχουμε να κάνουμε με ένα κλασσικό μοντέλο σχέσης μεταξύ δύο νέων ανθρώπων με προβληματικό παρελθόν και πολλά προσωπικά τραύματα. Πράγματι, εν μέρη, αυτός είναι ο άξονας πάνω στον οποίο χτίζεται η δομή της ιστορίας, μια συνταγή δοκιμασμένη και αρκετά πετυχημένη -χωρίς αυτό να σημαίνει, ωστόσο, πως όλοι οι συγγραφείς την αξιοποιούν το ίδιο καλά, και αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις όταν διαβάζεις ιστορίες όπως αυτές της Sheridan. Ναι, ο Άρτσερ είναι ο τυπικός ήρωας που θα σε κάνει να τον ερωτευτείς βαθιά, όντας εσωστρεφής, προβληματικός και μυστηριώδης, την ίδια στιγμή, όμως, διαθέτει και τα στοιχεία εκείνα που σου ξυπνάμε μια άκρατη τρυφερότητα απέναντί του, ξυπνώντας μέσα σου περισσότερο την ανάγκη να τον προστατεύσεις παρά να τον διεκδικήσεις. Και όσα περισσότερα μαθαίνεις για το παρελθόν του τόσο περισσότερο τον καταλαβαίνεις, τον πονάς. Τόσο περισσότερο θες να τον βοηθήσεις να μαζέψει τα κομμάτια της ραγισμένης του ψυχής και να τον βοηθήσεις να τα ενώσει και πάλι.

Είμαι από τους ανθρώπους εκείνους που ανέκαθεν υποστήριζα τη θεωρία πως: αν κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει τις σιωπές σου και τι κρύβεται πίσω από αυτές, τότε δεν πρόκειται να σε καταλάβει ποτέ πραγματικά. Πάνω σε αυτές τις σιωπές βασίζεται και η σχέση του Άρτσερ και της Μπρι. Τις σιωπές αυτές του Άρτσερ που είναι πιο ηχηρές ακόμα και από τις λέξεις που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Σιωπές που κρύβουν μέσα τους συναισθήματα και αλήθειες που σε αγγίζουν με τρόπους που τα λόγια δεν θα μπορούσαν. Σιωπές που η Μπρι καταφέρνει να διαπεράσει και να δει μέσα τους και κατανοώντας της, επιτυγχάνει να μπει και στον μικρόκοσμό του που ο ίδιος έχτισε επειδή κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει, όχι τουλάχιστον μέχρι τώρα. Γιατί δεν είναι αρκετό να βλέπεις έναν άνθρωπο, μα το να μπορείς να δεις μέσα του. Οι άνθρωποι κρίνουν εύκολα, γρήγορα, βιαστικά, είναι ένα ελάττωμα που έχουν από τη φύση τους. Όμως, όταν καταφέρνουν να το αφήσουν στην άκρη, τότε βλέπουν τον κόσμο και τους ανθρώπους με άλλα μάτια. Όχι απαραίτητα καλύτερα, μα σίγουρα διαφορετικά, και τότε νέοι ορίζοντες ανοίγουνε για όλους.

Ο Άρτσερ μπορεί να είναι ένας πληγωμένος και τσακισμένος από τη ζωή άνθρωπος, την ίδια στιγμή, όμως, είναι ένα επιζώντας, ένας ήρωας που σε κάνει να τον θαυμάζεις γιατί όσα σημάδια κι αν φέρει η ψυχή του, εκείνος κατάφερε να είναι ακόμα εδώ. Και η Μπρι, όμως, δεσμευμένη με τη μνήμη ενός εφιαλτικού γεγονότος από το οποίο δεν μπορεί να απελευθερωθεί έτσι απλά, δεν παύει να αναζητά τον δρόμο της προς τη λύτρωση. Και ό,τι χρειάζεται ο καθένας τους για να απελευθερωθεί απ' όσα τον βασανίζουν, τα βρίσκει στο πρόσωπο του άλλου, μέσα από μία σχέση που εξελίσσεται, όχι βεβιασμένα, μα όπως πρέπει, μαλακά, τρυφερά, επιτρέποντας στο συναίσθημα να γεννηθεί, να ωριμάσει, να ανθίσει, κάθε πράγμα στην ώρα του, μέσα από μια σχέση με ιδιαίτερο κώδικα επικοινωνίας και με μια νοσταλγική τρυφερότητα που σε ταξιδεύει πολύ πίσω, σε εποχές που βίωνες κι εσύ τον έρωτα με αυτόν τον τρόπο. Ναι, υπάρχουν πολλές ιστορίες της Sheridan που αγαπώ, και που είμαι βέβαιη πως στο μέλλον θα αγαπήσετε κι εσείς, όμως η ιστορία του Άρτσερ και της Μπρι, πώς να το κάνουμε, πάντα θα κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, αφού είναι αυτή μέσα από την οποία γνώρισα τη Mia και αποτέλεσε την αρχή όλης αυτής της αγάπης που ακολούθησε.  
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Mia Sheridan
Μεταφραστής: Γιατράκου Νέλλα
Εκδόσεις: Elxis
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 400
ISBN: 978-618-5394-10-3