Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Για όποιον ένιωσε έστω μία φορά στη ζωή του ότι δεν είναι αρκετός…
H Ιζαμπέλ θα έπρεπε να πλέει σε πελάγη ευτυχίας· ετοιμάζεται να κερδίσει έναν γοητευτικό πρίγκιπα. Μόνο που δεν είναι το όμορφο κορίτσι που έχασε το γυάλινο γοβάκι του και κατέκτησε την καρδιά του.
Είναι η άσχημη, ετεροθαλής αδελφή που έκοψε τα δάχτυλα του ποδιού της για να χωρέσει στο παπούτσι της Σταχτοπούτας…
Ο κόσμος συνωμοτεί με χιλιάδες τρόπους για να μας πείσει ότι δεν είμαστε αρκετοί, ότι κάτι μας λείπει, ότι η ζωή δεν είναι παρά ένα μεγάλο, ατελείωτο πάρτι σε μια παραλία και εμείς δεν έχουμε προσκληθεί.
Σκοτεινά δάση; Ποια σκοτεινά δάση; Λύκοι; Ποιοι λύκοι; Μην ­ανησυχείτε γι’ αυτά. Απλώς αγοράστε αυτό, φορέστε εκείνο, και θα συμπεριληφθείτε και εσείς στη λίστα των προσκεκλημένων.
Θα είστε Αρεστοί, Αγαπητοί, Ευτυχισμένοι. Τα παραμύθια μας λένε την αλήθεια. Μας αποκαλύπτουν κάτι βαθύ και ουσιαστικό – πως τα δάση είναι αληθινά, σκοτεινά και γεμάτα λύκους. Πως θα υπάρξουν φορές που θα χαθούμε και εμείς στα βάθη τους.
Αλλά αυτά τα παραμύθια μας λένε επίσης πως είμαστε ό,τι χρειάζεται να είμαστε, πως έχουμε ό,τι χρειάζεται να έχουμε –κότσια, μυαλό, ίσως και μια τσέπη γεμάτη ψίχουλα– για να βρούμε τον δρόμο του γυρισμού.
Θυμίζοντας τις πιο σκοτεινές, παλαιότερες εκδοχές της ιστορίας της Σταχτοπούτας, η Jennifer Donnelly μας δείχνει ότι η εμφάνιση είναι κάτι το υποκειμενικό και με τη μοναδική της γραφή στέλνει έναν παραγκωνισμένο χαρακτήρα σε ένα ταξίδι λύτρωσης, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της ομορφιάς.

Προσωπική άποψη:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι που δεν έμοιαζε με όλα τα άλλα. Δεν ήταν τόσο όμορφο, ούτε τόσο ειδυλλιακά ρομαντικό. Η πρωταγωνίστριά του ήταν χτυπημένη από τη μοίρα μεν, καθόλου ευτυχισμένη κι αισιόδοξη για την επόμενη μέρα δε. Γιατί υπάρχουν κάποια παραμύθια που είναι γραμμένα σε βιβλία και που το πεπρωμένο τους είναι να συντροφεύουν γενιές και γενιές δημιουργώντας τους -ίσως- ψεύτικες ελπίδες, ενώ υπάρχουν και κάποια άλλα που έχουν βουτήξει βαθιά μέσα στο πηγάδι της πραγματικότητας, πνίγονται στα κρύα νερά του και βυθίζονται στο σκοτάδι του, μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Τουλάχιστον, μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσουν να παραδεχθούν την αλήθεια στον εαυτό τους και να τον αγκαλιάσουν, να τον αγαπήσουν γι' αυτό που είναι, όχι γι' αυτό που θα ήθελαν να είναι. Ένα τέτοιο παραμύθι είναι και το "Η άλλη σταχτοπούτα" της αγαπημένης Jennifer Donnelly.

Ένα από τα πλέον κλασσικά και δημοφιλή παραμύθια όλων των εποχών είναι αναμφίβολα "Η σταχτοπούτα". Ένα κλασσικό γαλλικό παραμύθι του 1697 το οποίο, όμως, έμελλε να γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό κυρίως χάρη στη διασκευή των αδερφών Grimm που ήταν πολύ πιο εύπεπτη και πασπαλισμένη με χρυσόσκονη απ' ότι οι προκάτοχοί του. Ένα παραμύθι που ενέπνευσε πολλές άλλες ιστορίες μέσα στο πέρασμα του χρόνου και που λούστηκε με φως που του στέρησε την σκοτεινή του πλευρά. Μια πλευρά που η Donnelly, έστω κι εν μέρη, αποφάσισε να ανασύρει και πάλι στην επιφάνεια, παρουσιάζοντάς μας όχι μια δικιά της εκδοχή της ιστορίας, αλλά το "μετά" της πρωτότυπης, μια σκέψη που προσωπικά, ακόμα και ως παιδί, πάντα με προβλημάτιζε. Γιατί το "έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" μπορεί ν' ακούγεται ιδανικό, την ίδια στιγμή, όμως, γνωρίζεις πόσο ψεύτικο είναι στην πραγματικότητα.

Αυτή εδώ δεν είναι η ιστορία της Σταχτοπούτας, αλλά της Ιζαμπέλ, της κακιάς ετεροθαλής αδελφής της που έκοψε τα δάχτυλα των ποδιών της για να μπορέσουν αυτά να χωρέσουν στο γυάλινο γοβάκι της πρώτης. Μια κοπέλα που δεν στερείται μόνο ομορφιάς σε ό,τι έχει να κάνει με την εξωτερική της εμφάνιση, αλλά και με την ψυχή της. Γιατί η κοπέλα αυτή μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με το μίσος και την σκληρότητα της μητέρας της τα οποία, μην έχοντας τρόπο να ξεφύγει από αυτά, τα έκανε κομμάτι και του δικού της εαυτού, της δικής της ζωής, γιατί έτσι έμοιαζε ο κόσμος της. Σκληρός, άγριος και σκοτεινός, άσχημος όπως κι εκείνη, που δεν είχε δικαίωμα να ελπίζει σε όλα όσα έρχονται απλόχερα στους όμορφους, αλλά που πάντα μπορείς να προσπαθήσεις να κλέψεις και να τα κάνεις δικά σου, επειδή βαθιά μέσα σου πιστεύεις πως πραγματικά σου αξίζουν, σαν να στα έκλεψαν μέσα από τα ίδια σου τα χέρια για να τα προσφέρουν σε άλλους.

Η Ιζαμπέλ φτάνει σε ένα αδιέξοδο σημείο της ζωής της, με κανένα σημείο διαφυγής να μην είναι ορατό. Μέχρι που της δίνεται η επιλογή, ίσως και για πρώτη φορά στη ζωή της. Η επιλογή του να αναθεωρήσει όσα πιστεύει, σκέφτεται, νιώθει, αισθάνεται, αναζητώντας βαθιά μέσα στην ψυχή της κάποιο κομμάτι που δεν έχει μολυνθεί από το δηλητήριο που τόσα χρόνια την πότιζαν και που το ίδιο έκανε και αυτή στον εαυτό της. Ένας σπόρο εναπομείνασας καλοσύνης που θα μπορέσει να τον καλλιεργήσει, να του φερθεί με τρυφερότητα, κατανόηση, σεβασμό και που ίσως να μπορέσει να την οδηγήσει στην αγάπη. Πρώτα απ' όλα στην αγάπη της ίδιας απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό και μετά στην αγάπη του κόσμου γύρω της, που θα μπορέσει να δει πέραν την εμφάνισής της και ν' ανακαλύψει κάτι πραγματικά όμορφο μέσα της.

"Η άλλη Σταχτοπούτα" είναι ένα παραμύθι που δεν είναι όμορφο, δεν είναι ευχάριστο, δεν είναι διασκεδαστικό, δεν είναι ιδανικό. Όπως δεν είναι έτσι και ο κόσμος μας, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κάτι που μεγάλη ευθύτητα παραδέχεται η συγγραφέας και πάνω στην παραδοχή της αυτή χτίζει μια ιστορία προσωπικής αναζήτησης και αποδοχής ενός εγώ που μπορεί να μην είναι τέλειο, αλλά που δεν χρειάζεται να είναι, αρκεί να είναι ειλικρινές και να προσπαθεί για το καλύτερο δυνατόν που μπορεί να πετύχει. Μια ιστορία που μας θυμίζει πως για να μας αγαπήσουν πρέπει πρώτα εμείς ν' αγαπήσουμε τον εαυτό μας και για να το κάνουμε αυτό πρέπει ν' αφήσουμε πίσω όλα τα λάθη μας. Όχι να τα ξεχάσουμε, αλλά να μην τα κάνουμε βίωμα. Μια ιστορία για την ομορφιά που κρύβουμε μέσα μας και για το πόσο απελευθερωτική μπορεί να γίνει αυτή όταν την ανακαλύψουμε και της επιτρέψουμε να βγει προς τα έξω.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Jennifer Donnelly
Μεταφραστής: Τραϊκόγλου Μαρία-Ρόζα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 552
ISBN: 978-960-605-971-1