Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο μικρός Μαξ εξαφανίστηκε πριν από έναν χρόνο.
Μόνο ο δράστης γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη στο αγόρι. Έχει ήδη ομολογήσει δύο αποτρόπαιες δολοφονίες παιδιών, αλλά τώρα είναι φυλακισμένος στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας ενός ψυχιατρείου και αρνείται να μιλήσει.
Στον πατέρα του Μαξ απομένει μονάχα ένας τρόπος να μάθει επιτέλους την αλήθεια: Πρέπει να βουτήξει στα έγκατα της Κόλασης, να γίνει ο ίδιος τρόφιμος.

Προσωπική άποψη:
Οι εκδόσεις Διόπτρα συνεχίζουν δυναμικά να εισάγουν στην ελληνική αγορά τα βιβλία του αγαπημένου πολλών, Sebastian Fitzek, που αποτελεί ένα από τα κορυφαία ονόματα της λογοτεχνίας, στο είδος του, και που κάθε νέο του έργο αποτελεί θέμα συζήτησης στους φιλαναγνωστικούς κύκλους -και όχι μόνο. Γιατί, κακά τα ψέματα, επιτυχημένος συγγραφέας δεν είναι μόνο ο καλός συγγραφέας, αλλά και ο εμπορικός συγγραφέας, και όσον αφορά τον Fitzek, μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας πως διαθέτει και τα δύο χαρακτηριστικά. Τι καλύτερο για τον ίδιο και για τις εκδοτικές του στέγες ανά τον κόσμο...

"Ο τρόφιμος", λοιπόν, που πρωτοκυκλοφόρησε το 2018, είναι ένα κλασσικό ψυχολογικό θρίλερ, από εκείνα που κάνουν το αίμα μας να παγώνει, όχι μόνο εξαιτίας της δυναμικής της πλοκής του, αλλά γιατί η ίδια καταφέρνει να μας πάρει μαζί της, να μας βάλει στην καρδιά της και να μας κάνει μέρος των χτύπων της. Γιατί εκεί που χτυπάει πιο δυνατά η καρδιά μας, εκεί είναι που ζουν και οι πιο δυνατοί, οι πιο ακραίοι και άγριοι φόβοι μας, και ακριβώς με αυτούς επιλέγει να "παίξει" ο Fitzek, για ακόμα μια φορά. Πιο συγκεκριμένα, με τον φόβο του γονιού που έχει χάσει το παιδί του και που δεν έχει κανένα απολύτως στοιχείο για το που μπορεί να βρίσκεται. Ένα παιδί που όλα μαρτυρούν πως δεν βρίσκεται στη ζωή, αλλά το σώμα του οποίου δεν ήρθε ποτέ στα χέρια του για να μπορέσει να το κηδέψει και ίσως να βρει τη γαλήνη μέσα του.

Μια εξαφάνιση που οδηγεί μια οικογένεια στην απόλυτη κατάρρευση και ο Τιλ, ο πατέρας, δεν έχει άλλο σκοπό πια στη ζωή του παρά να μάθει τι πραγματικά συνέβη στον γιο του. Όμως, ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να του δώσει τις απαντήσεις που τόσο απελπισμένα αναζητά, ο Γκίντο Τράμνιτς που καταδικάστηκε για την δολοφονία του μικρού Μαξ, βρίσκεται έγκλειστος σε ψυχιατρικό ίδρυμα και το να τον προσεγγίσει είναι αδύνατον. Ή ίσως, όχι και τόσο, αρκεί να βρει τρόπο να μπει μέσα. Και πράγματι, τον βρίσκει, μέσω μιας ταυτότητας που θα του επιτρέψει να εισαχθεί στο ίδρυμα ως τρόφιμος. Αλλά τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, μα και πολύ πιο επικίνδυνα απ' όσο φανταζόταν, αφού δεν έχει ν' αντιμετωπίσει μόνο την αλήθεια, που ίσως να είναι πολύ διαφορετική απ' αυτήν που περιμένει, αλλά και τους άλλους τρόφιμους του ιδρύματος και τους γιατρούς, που μοιάζουν να προσπαθούν να τον βγάλουν από τη μέση.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της γραφής του Fitzek είναι τα στοιχεία υπερβολής που την διακρίνουν, πράγμα που αποτελεί πάμπολλες φορές σημείο αντιπαραθέσεων ανάμεσα στους φανατικούς υποστηρικτές του και στους εξίσου φανατικούς πολέμιούς του. Προσωπικά, δεν καταλαβαίνω κανένα από τα δύο αυτά άκρα, αλλά αν θα έπρεπε να λάβω το μέρος κάποιου, αυτό μάλλον θα ήταν του πρώτου. Ναι, σίγουρα μέσα στα αυστηρά όρια του φυσιολογικού και της κανονικότητας, ορισμένες καταστάσεις ίσως να μην έχουν θέση ή έστω αρκετά ρεαλιστική διάσταση. Ωστόσο, όταν μιλάμε για την ανθρώπινη ψυχολογία και για όλους εκείνους τους παράγοντες που μπορούν να την επηρεάσουν και να την κατευθύνουν έξω από τις αυστηρές αυτές γραμμές, πώς μπορούμε να μιλάμε για το τι είναι φυσιολογικό ή όχι; Γιατί, κάτι που δεν είμαστε σε θέση να το επεξεργαστούμε εμείς, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί και να υφίσταται.

Από ΄κει κι έπειτα, η μεγάλη διαφορά που προσωπικά εντόπισα, σε σύγκριση πάντα με άλλα βιβλία του ίδιου, είναι πως αυτή τη φορά επικεντρώθηκε περισσότερο στην ανάλυση της πλοκής του παρά στην ανάλυση των χαρακτήρων του. Τι εννοώ με αυτό... Ναι μεν έχουμε χαρακτήρες με έντονα στοιχεία να συνθέτουν την προσωπικότητά τους, ναι μεν έχουμε ένα μεγάλο ανθρώπινο δράμα που έχει δημιουργήσει βαθιές πληγές, κυρίως στην ψυχή του Τιλ, αλλά παρά που γίνονται σαφείς αναφορές σε όλα αυτά, η αξιοποίησή τους αρχίζει και τελειώνει εκεί όπου το απαιτεί η ροή της αφήγησης, ενισχύοντας σε σωστές δόσεις την ανάπτυξή της, που είναι ομολογουμένως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πολύ πιο περίπλοκη απ' όσο ίσως να υποθέταμε πως θα ήταν, όταν πρωτοπήραμε το βιβλίο στα χέρια μας.

"Ο τρόφιμος", λοιπόν, είναι ένα αμιγώς ψυχολογικό θρίλερ που εμπεριέχει ένα συγκλονιστικό ανθρώπινο δράμα, που ναι μεν μας ταράζει και μας συγκλονίζει, αλλά παίζει περισσότερο με το μυαλό και τη συνείδησή μας, παρά με το συναίσθημά μας, όσο βαθιά κι αν μας παρασύρει μέσα του, τουλάχιστον μέχρι το ανατρεπτικό του φινάλε που μας αφήνει με μια καθαρά γλυκόπικρη γεύση στα χείλη και με τα συναισθήματά μας σε μεγάλη σύγχυση, αφού ειδικά οι τελευταίες σελίδες "φεύγουν" τόσο γρήγορα που δεν έχουμε τον απαραίτητο χρόνο να επεξεργαστούμε ακριβώς εκείνη τη στιγμή το πως νιώθουμε. Ένα βιβλίο η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται στον πλέον σωστό χώρο που θα μπορούσε και που, χωρίς καμία αμφιβολία, ανήκει πλέον στα αγαπημένα μου με την υπογραφή του συγγραφέα.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Sebastian Fitzek
Μεταφραστής: Κανελλοπούλου Δέσποινα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 432
ISBN: 978-960-653-030-2