Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Κατά τη δεκαετία του 1960 στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, αναδείχθηκαν τα μεγαλύτερα εγχώρια κινηματογραφικά αστέρια. Ένα από αυτά υπήρξα κι εγώ, ο Βίκτορας Νοταράς. Ελάχιστοι έμαθαν πως τα πρώτα μου εφηβικά βήματα τα έκανα στα διαβόητα στενοσόκακα της πιο αμαρτωλής γειτονιάς, της Τρούμπας, με τα μπορντέλα και τις γυναίκες που πουλούσαν φθηνό έρωτα, πρώτα ως αγαπητικός και μετά ως βαποράκι. Το μέλλον μου ήταν αβέβαιο, όμως δε μου καιγόταν καρφί. Και γιατί να μου καεί; Ήμουν νέος, γοητευτικός, δεν περνούσα απαρατήρητος. Ένα καπρίτσιο της μοίρας με έχρισε μέσα σε μια νύχτα πρωταγωνιστή ταινιών, έγινα αυτό που έλεγαν κινηματογραφικό αστέρι, σταρ∙ δεν ξέρω πώς στον διάολο εκτοξεύτηκα τόσο ψηλά, άλλοι το αποφάσισαν, όχι εγώ. Σύντομα έφυγα στο εξωτερικό, έκανα καριέρα κι εκεί. Τα είχα όλα. Νιάτα, δόξα, λεφτά. Οι γυναίκες παραληρούσαν για ένα μου αυτόγραφο, πολύ περισσότερο για μια βραδιά μαζί μου. Δεν εκτίμησα τίποτα… Τίποτα.
Ανίκανος να διαχειριστώ την τεράστια φήμη μου, έκανα τα πάντα για να αμαυρώσω το όνομά μου, να ποδοπατήσω το γνήσιο ταλέντο μου, να καταστρέψω την εικόνα μου, να ραγίσω το είδωλό μου. Μέχρι που συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν ο θύτης που πίστευα, που πίστευαν όλοι, ήμουν το θύμα. Ήταν όμως αργά. Βλέπετε, όταν ραγίσουν τα είδωλα, τα «σκοτώνουν».
Μπορεί ένα λάθος της νιότης να φέρει την ανατροπή; Να γίνει η αιτία να αναθεωρήσουμε ολόκληρη τη ζωή μας; Να ξαναγεννηθούμε; Ίσως…

Προσωπική άποψη:
Το καλοκαίρι μπορεί να φτάνει στο τέλος του, με άκρως εντυπωσιακό τρόπο μάλιστα, αφού όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και όλες οι συνθήκες με τις οποίες ήμασταν εξοικειωμένοι ανατράπηκαν, αλλά ορισμένα πράγματα παραμένουν σταθερές αξίες μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Ένα από αυτά είναι και η κυκλοφορία των νέων βιβλίων της Χρυσηίδας Δημουλίδου, που είθισται να εκδίδονται αρχές καλοκαιριού -εντάξει, φέτος καθυστέρηση ενάμιση μήνα, αλλά όλα τα εκδοτικά προγράμματα ανατράπηκαν λόγω covid-19-, και κάπως έτσι περάσαμε την καλοκαιρινή μας άδεια και τις εξορμήσεις μας στην παραλία συντροφιά με το νέο της πόνημα, "Ραγισμένο είδωλο", που μας ταξίδεψε πίσω στη δεκαετία του '60 και στον κινηματογράφο της τότε εποχής, με την άνθησή του και ό,τι αυτή επέφερε σε διάφορα επίπεδα.

Πιθανολογώ πως μια μεγάλη μερίδα αναγνωστών της κυρίας Δημουλίδου, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε διαβάζοντας την περίληψη του συγκεκριμένου βιβλίου, δεν ήταν άλλο από το ότι η ήρωάς της μοιάζει αρκετά με τον Δάνο από το "Μάτι του Βοριά", πράγμα που παραπέμπει σε κοντινές αφηγήσεις όσον αφορά τη ζωή τους. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, αφού ναι μεν μπορεί να εντοπίσει κανείς ορισμένα κοινά στοιχεία, τόσο σε ό,τι έχει να κάνει με τους χαρακτήρες, όσο και με το αφηγηματικό σκέλος, αλλά εν κατακλείδι καταλήγουμε στο ότι οι ζωές αυτών των δύο ανθρώπων, πέραν από τις πολύ κακές επιλογές που τους οδήγησαν σε τέλματα, είναι καθόλα διαφορετικές, ιδίως λόγω του χώρου μέσα στον οποίο διαδραματίζονται. Παρ' όλα ταύτα, ναι, υπάρχει μια αισθητική στην αφήγηση που είναι αρκετά όμορη, αλλά και αυτό δικαιολογείται σε κάποιον βαθμό αφού μιλάμε για βιβλία της ίδιας συγγραφέως, με συναφείς πρωταγωνιστικούς άξονες.

Δεν θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στην πλοκή του βιβλίου, αφού θεωρώ πως η περίληψη είναι αρκετά γλαφυρή από μόνη της, ενώ διαβάζοντάς την κανείς ξέρει πάνω κάτω τι τον περιμένει στην πορεία της ανάγνωσής του, όχι απαραίτητα γιατί έχει διαβάσει κάποιο βιβλίο με παρόμοια θεματολογία, αλλά γιατί όλοι μας γνωρίζουμε ιστορίες μεγάλων αστέρων που από τα χαμηλά ανέβηκαν ψηλά, πολύ ψηλά, μέχρι που έριξαν ένα τεράστιο και επιπόλαιο σάλτο για να βρεθούν ακόμα πιο χαμηλά από εκεί που ξεκίνησαν, με το σκοτάδι να τους ρουφάει όλο και πιο βαθιά μέσα του. Και ως προς την απόδοση όλου αυτού, ο Βίκτορας Νοταράς θα λέγαμε πως είναι ένας αρκετά καλοδουλέμενος χαρακτήρας, με αρκετές ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, συναισθηματικές και όχι μόνο, με μια εξίσου αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία με σκαμπανευάσματα που διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη -όχι τόσο λόγω των ανατροπών του, αλλά της καλής ροής τους.

Εξίσου καλή είναι και η απόδοση της εποχής εκείνης, που στα μάτια των νεότερων κρύβει μια γοητεία που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, ίσως γιατί δεν την ζήσαμε, παρά μονάχα μέσα από αφηγήσεις -άρα είναι πολύ πιθανό να έχουν εξιδανικευτεί στοιχεία της στα μάτια μας. Μια εποχή που όλα γύρω από τον κόσμο άλλαζαν και μαζί με αυτά και ο ίδιος, χωρίς ακόμα να μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Μια εποχή που ο κινηματογράφος βρισκόταν στην καλύτερή του στιγμή και που όνειρα γίνονταν πραγματικότητα, αλλά που την ίδια στιγμή μπορούσαν να καταρρεύσουν με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία. Μια εποχή που αποδίδεται στο χαρτί με ρεαλισμό και αληθοφάνεια. Ωστόσο, θα προτιμούσα να είναι μικρότερο σε έκταση, λιγότερο αναλυτικό σε περιγραφές που δεν εξυπηρετούσαν κάποιο σκοπό, κάτι που θα βοηθούσε την αφήγηση να είναι ακόμα πιο καλά δομημένη, πιο σφιχτή και με καλύτερο νεύρο. Με άλλα λόγια, καλό είναι να αφήνουμε τους επιμελητές να κάνουν τη δουλειά τους καμιά φορά.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Δημουλίδου Χρυσηίδα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 656
ISBN: 978-618-01-3590-9