Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Το βιβλίο που καθιέρωσε τον Βασιλιά του Τρόμου.
43 χρόνια μετά την αρχική έκδοση του εμβληματικού βιβλίου του Stephen King και 40 χρόνια από την μεταφορά της στον κινηματογράφο από τον Stanley Kubrick, η ιστορία της Λάμψης συνεχίζει να εμπνέει, να τρομάζει και να συναρπάζει.
Η καινούργια δουλειά του Τζακ Τόρανς στο ξενοδοχείο «Η Θέα» είναι η ιδανική ευκαιρία για μια νέα αρχή. Ως χειμερινός επιστάτης στο ατμοσφαιρικό παλιό ξενοδοχείο, ο Τζακ θα έχει άφθονο χρόνο για να επανασυνδεθεί με την οικογένειά του και να συγκεντρωθεί στο γράψιμο. Όταν όμως έρχεται ο σκληρός χειμώνας, η ειδυλλιακή τοποθεσία αρχίζει να φαίνεται απολύτως απομονωμένη, απολύτως σατανική. Και ο μόνος που αντιλαμβάνεται την παρουσία παράξενων και σκοτεινών δυνάμεων στη «Θέα» είναι ο Ντάνι Τόρανς, ένα πεντάχρονο παιδί με μοναδικό χάρισμα.

Προσωπική άποψη:
Όταν ήμουν στην πρώτη λυκείου, περνούσα τη φάση εκείνη όπου δεν είχα σχεδόν καμία άλλη ενασχόληση από το να παρακολουθώ μανιωδών ταινίες, με τα θρίλερ να βρίσκονται -μέχρι και σήμερα- στην κορυφή της λίστας των προτιμήσεών μου. Ένα από εκείνα που απόλαυσα όσο λίγα και που παράλληλα με σημάδεψαν βαθιά, με πολλούς τρόπους, και άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο έβλεπα, αντιλαμβανόμουν κι εκτιμούσα την τέχνη της κινηματογράφησης, ήταν "Η λάμψη" του Stanley Kubrik, μαι ταινία ασύλληπτη και μοναδικά ευφυής, από εκείνες που κάθε φορά που την παρακολουθείς προσέχεις και από μία, τουλάχιστον, νέα λεπτομέρεια που δεν είχες παρατηρήσει ως τότε, και αυτή είναι η μεγαλύτερη μαγκιά ενός σκηνοθέτη. Όχι μόνο να είναι κλασσικός μετά από 40 χρόνια, αλλά να σε κάνει να παρακολουθείς μια ταινία σαν να είναι η πρώτη σου φορά, προσφέροντάς σου την ευκαιρία να ανακαλύψεις κάτι ακόμα.

Έχοντας πάθει εμμονή, λοιπόν, εκείνη την περίοδο, με την ταινία και όλα όσα σχετίζονταν με αυτήν, εντόπισα μια συνέντευξη του King ο οποίος υποστήριζε πως θεωρεί την συγκεκριμένη μεταφορά από τις χειρότερες, αν όχι τη χειρότερη, που έχει γίνει ποτέ σε βιβλίο του, κυρίως λόγω του ότι ο Kubrik λειτούργησε αυθαίρετα αλλάζοντας πάρα πολλά βασικά σημεία της πλοκής και κατ' επέκτασιν την ιστορία, το ύφος της και όσα αυτή ήθελε να πει. Μάλιστα, μέχρι που πέθανε ο Kubrik, του το είχε "χτυπήσει" πολλές φορές, εξού και αργότερα ενέκρινε το να γυριστεί το όλο project και πάλι, τόσο σε σειρά, όσο και σε άλλη ταινία -με τη δεύτερη να μην βλέπεται, κατ' εμέ. Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν μπορούσα παρά να αναζητήσω το βιβλίο προκειμένου να διαπιστώσω και μόνη μου αν πράγματι ίσχυαν όλα αυτά, αν η ταινία ήταν καλύτερη από το βιβλίο και γι' αυτό ο συγγραφέας γινόταν έξαλλος με κάθε αναφορά στο συγκεκριμένο θέμα, αν μιλούσαμε για μια πραγματική συνθήκη ή αν αγγίζαμε τα όρια της υπερβολής.

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, 20 χρόνια μετά που διάβασα για πρώτη φορά το βιβλίο αυτό, με αφορμή την επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μια εξαιρετικά επιμελημένη έκδοση, θα έλεγα πως πράγματι, η ταινία με το βιβλίο έχουν πολλές και σημαντικές διαφορές, αλλά αυτό είναι κάτι που με έναν παράξενο και μαγικό τρόπο δεν υποβίβασε στα μάτια μου την αξία ούτε του ενός ούτε της άλλης. Έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικές προσεγγίσεις, σε βασικά σημεία, της ίδιας ιστορίας, και η κάθε μία από αυτές είναι μοναδική με τον δικό της, ξεχωριστό τρόπο. Όμως σήμερα δεν είμαστε εδώ για να αναλύσουμε την ταινία, αλλά το βιβλίο, που όχι μόνο αποτελεί ένα από τα κλασσικότερα κι εμβληματικότερα βιβλία τους είδους του, και που καθιέρωσε τον βασιλιά της λογοτεχνίας τρόμου, αλλά και για ένα βιβλίο που καταφέρνει να κερδίζει τον αναγνώστη και να μοιάζει σαν να γράφτηκε χθες, ακόμα και 43 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του.

Η ιστορία, λίγο πολύ, είναι γνωστή σε όλους. Ο Τζακ Τόρενς αναλαμβάνει να εργαστεί ως επιστάτης του ξενοδοχείου "Η Θέα", κατά την χειμερινή περίοδο όπου αυτό είναι κλειστό, και μετακομίζει εκεί μαζί με τη γυναίκα του και τον πεντάχρονο γιο τους. Το ξενοδοχείο βρίσκεται πολύ μακριά από τον πολιτισμό, ενώ οι άγριες χειμώνες το απομονώνουν σχεδόν ολοκληρωτικά, πράγμα που δεν φαίνεται να προβληματίζει τον Τζακ, αφού έτσι θα του δοθεί μια καλή ευκαιρία να συγκεντρωθεί και να αφιερωθεί στη συγγραφή, αλλά και να αναθερμάνει τη σχέση του με την οικογένειά του. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο ειδυλλιακά όσο φαίνονται και η μη επαφή με το ανθρώπινο στοιχείο σε συνδυασμό με την αγριότητα του χειμερινού περιβάλλοντος στο βουνό, δυσκολεύουν τα πράγματα όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στο ξενοδοχείο δεν βρίσκονται, στην πραγματικότητα, μόνο οι Τόρενς, αλλά και άλλα σκοτεινά και σατανικά στοιχεία, που μόνο όσοι έχουν την "λάμψη" μπορούν να τα δουν, και ο Ντάνι είναι ένας από αυτούς.

Υπάρχουν δύο στοιχεία στη "Λάμψη" που την καθιστούν ιδιαίτερη. Το ένα από αυτά είναι οι χαρακτήρες της, στους οποίους τόσο πολύ και ουσιαστικά εμβαθύνει ο συγγραφέας, με τον καθένας τους ν' ακολουθεί μια συστημική μετάβαση από μια κατάσταση σε μια άλλη, περνώντας όλα τα απαραίτητα στάδια μέχρι να φτάσει στην τελική του κατάσταση, χωρίς όμως αυτό να γίνεται επιτηδευμένα, με μια ρέουσα φυσικότητα που δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη, πόσο μάλλον να μην εκτιμηθεί. Τα ψυχογραφήματά τους δεν είναι άρτια δομημένα, μα βαθιά μελετημένα και ουσιαστικά αναπτυγμένα, θέλοντας να μας διδάξουν πράγματα μέσα από την ξεδίπλωση και ανάλυσή τους και όχι μόνο να μας τρομάξουν. Το δεύτερο είναι η αφηγηματική προσέγγιση του συγγραφέα και η γραφική απεικόνιση της άγριας ομορφιάς του ξενοδοχείου, τόσο μέσα σε αυτό όσο και γύρω του, δημιουργώντας μια μοναδική, ομιχλώδη και αγωνιώδη ατμόσφαιρα, μα και έντονα κλειστοφοβική διάθεση, ειδικά όσο περισσότερο βυθίζεται ο Τζακ στην παράνοια.

Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με μια δαιδαλώδη ιστορία, μα και με μια ιστορία πολύ πιο περίπλοκη απ' όσο πιστεύει κανείς με μια πρώτη ανάγνωση και σκέψη. "Η λάμψη" είναι από τα βιβλία εκείνα που ανάμεσα στις σελίδες της κρύβονται περισσότερες αλήθειες απ' όσες εντοπίζουμε με την πρώτη ματιά, αλλά που αν αναλογιστούμε και ζυγίσουμε καλύτερα τα σημεία, και τα στοιχεία, έκπληκτοι βρισκόμαστε μπροστά σε νέες λεπτομέρειες και συνάμα προοπτικές. Βέβαια, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως, όπως τις περισσότερες φορές, ο King γίνεται εξαιρετικά φλύαρος σε αρκετά σημεία και περισσότερο περιγραφικός απ' όσο ίσως θα έπρεπε, γεγονός που αποδυναμώνει την ένταση της αφήγησης στιγμές στιγμές, και που μας "πετάει" εκτός διάθεσης, με αποτέλεσμα να χρειαζόμαστε λίγο χρόνο για ν' ακολουθήσουμε και πάλι τον ρυθμό της. Παρ' όλα ταύτα, αν και για μένα δεν είναι το τρομακτικότερο βιβλίο του, είναι από εκείνα που έχουν μια μοναδική ταυτότητα και που πρέπει να διαβαστεί από fans και μη.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Stephen King
Μεταφραστής: Τσιρώνη Έφη
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτενχία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 576
ISBN: 978-960-645-067-9