Σ’ ένα φανταστικό νησί κάπου στις ελληνικές θάλασσες, υπάρχει ένα μοναδικό χωριό. Το όνομά του; Όμορφο Χωριό. Είναι όντως τόσο όμορφο;
Το χωριό δε διαθέτει ηλεκτρικό ρεύμα, δεν έχει καταστήματα, πέρα από έναν φούρνο, ένα σιδεράδικο, έναν μύλο κι ένα καπηλειό. Ό,τι παράγει μοιράζεται από τους Πρεσβύτερους εξίσου σε κάθε οικογένεια, και οι χωριανοί ανταλλάσσουν μεταξύ τους προϊόντα και υπηρεσίες. Οι άντρες αποφασίζουν για όλα σαν ανώτερα όντα, ενώ οι γυναίκες δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα∙ καθήκον τους είναι να παντρευτούν όποιον τους επιβληθεί, να κάνουν παιδιά, να φροντίζουν τα χωράφια και το σπίτι.
Σ’ αυτή την κλειστή κοινωνία, οτιδήποτε διαφορετικό ενοχλεί και παίρνει διαστάσεις θρύλου. Όπως το «Κορίτσι». Το «Κορίτσι» το ανακαλύπτει ο ιερέας του νησιού νεογέννητο σ’ ένα καφάσι με μπανάνες, και αναλαμβάνει να το μεγαλώσει. Κι εκείνο αποδεικνύεται ξεχωριστό, έχοντας μέσα του τεράστια δίψα για ζωή, για αγάπη, για γνώση.
Αλλά παραμένει μόνο. Το χωριό δεν είναι έτοιμο να κάνει την επανάστασή του. Και το «Κορίτσι» τιμωρείται βάναυσα. Δε λυγίζει, όμως. Επανακάμπτει και εκδικείται. Το όχι και τόσο Όμορφο Χωριό καίγεται όμορφα. Και το «Κορίτσι» ανοίγει τα φτερά του για νέους τόπους. Ένα μυθιστόρημα στα ίχνη της Ιστορίας της Θεραπαινίδας της Μάργκαρετ Άτγουντ.
Προσωπική άποψη:
Το "Μοιρολόι" είναι ένα βιβλίο που δεν είχα στα σχέδιά μου να το διαβάσω, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν του έδωσα και πολύ μεγάλη σημασία όταν κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός, αλλά μιας και έφτασε στα χέρια μου είπα να του δώσω μία ευκαιρία. Και ξέρετε κάτι; Ήταν μία απ' τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα το 2020, γιατί αν είχα πράξει το αντίθετο, θα είχα χάσει την ευκαιρία να διαβάσω ένα πραγματικά συγκλονιστικό ανάγνωσμα, από εκείνα που ναι μεν δεν είναι για όλους, αλλά που αν ανήκεις στους "σωστούς", σε ταράζουν ως τα δίσβαθα της ψυχής σου και που αναστατώνουν το είναι με τρόπους που δεν τους χωράει το μυαλό σου.
Το βιβλίο μάς ταξιδεύει σε ένα φανταστικό ελληνικό νησί, στο οποίο υπάρχει ένα και μοναδικό χωριό, το επιλεγόμενο Όμορφο Χωριό, που δεν έχει ηλεκτροδότηση και καταστήματα, παρά μονάχα έναν φούρνο, έναν μύλο, ένα σιδεράδικο κι ένα καπηλειό, ό,τι ακριβώς θεωρείται απολύτως απαραίτητο για να μπορέσει να ζήσει κανείς σε συνθήκες που θυμίζουν την παλιά, παραδοσιακή ελληνική επαρχιώτικη ζωή σε δύσβατα μέρη. Όμως αυτό δεν είναι το μοναδικό παραδοσιακό στοιχείο σε αυτόν τον τόπο, όπου οι λιγοστοί κάτοικοι παράγουν και ανταλλάσσουν μεταξύ τους τα απαραίτητα για τη διαβίωσή τους προϊόντα, με τους άντρες να είναι οι κυρίαρχοι του τόπου, οι υπεύθυνοι για όλες τις αποφάσεις, ενώ οι γυναίκες δεν έχουν άλλον ρόλο πέραν του να φροντίζουν τα σπιτικά τους, τα χωράφια τους και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, εγκλωβισμένες σε ένα σύστημα που παριστάνει το φυσιολογικό, αλλά που σε καμία περίπτωση δεν είναι, αφού τους στερεί ακόμα και το παραμικρό δικαίωμα ελευθερίας.
Εκεί, σε αυτή την κοινωνία που δεν μπορεί να διαχειριστεί τίποτα το διαφορετικό, τίποτα που δεν ταιριάζει στα αυστηρά πλαίσιά της, εμφανίζεται ένα νεογέννητο μωρό, ξένο σ' εκείνο τον τόπο, που ο ιερέας του νησιού αναλαμβάνει να μεγαλώσει. Ένα παιδί που μεγαλώνει ως παρείσακτο, που δεν έχει καν δικαίωμα να φέρει ένα όνομα, μια ταυτότητα. Ένα παιδί που είναι γνωστό ως το "Κορίτσι", που παρά την εγκατάλειψη που βίωσε απ' τη μητέρα του πριν καλά-καλά καταλάβει τι σημαίνει η αγκαλιά της, που παρά την περιθωριοποίησή της από τους υπόλοιπους κατοίκους του νησιού και τα επικριτικά βλέμματα, εκείνο μεγαλώνει με μια ψυχή μεγάλη και βαθιά, γεμάτη αγάπη, λαχτάρα να γνωρίσει και να ανακαλύψει νέα πράγματα, να μάθει, να κατακτήσει τον κόσμο, μα πάνω απ' όλα να ζήσει. Δίψα ακόρεστη για όλα αυτά, που ενώ εμείς τα θεωρούμε δεδομένα για εκείνην είναι καρπός απαγορευμένος και η αρχή όλων των δινών και των βασάνων της που μοιάζουν να μην έχουν τέλος.
Όμως το "Κορίτσι" δεν υποκύπτει, δεν παραδίνεται, δεν λιγοψυχεί μπροστά στα βάναυσα βασανιστήρια που δέχεται, δεν αφήνεται να καταρρεύσει, πολύ περισσότερο συναισθηματικά και πνευματικά, γιατί αν το κάνει δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, δεν θα καταφέρει να τιμωρήσει όσους την πόνεσαν, δεν θα μπορέσει να πετάξει μακριά από τον τόπο στον οποίο μπορεί να μεγάλωσε, αλλά που τόσο πολύ την πλήγωσε και που πάνω απ' όλα της στερούσε όλα αυτά τα χρόνια ανάσες, το δικαίωμά της στο ν' αποκτήσει μια ταυτότητα, να ορίσει τον εαυτό και τη ζωή της, να καθορίσει τις επιλογές της, το ποια θέλει να είναι. Αλλά πώς μπορείς να τα πετύχεις όλα αυτά όταν δεν έχεις καν όνομα; Πώς μπορείς ν' αφομοιωθείς από ένα σύνολο όταν αυτό σε φτύνει και σε πετάει έξω από τον πυρήνα του σε κάθε σου προσπάθεια, και προσπαθεί να σε καταδικάσει σε ένα αιώνιο σκοτάδι;
Η Karen Köhler, με γραφή σχεδόν απλοϊκή, αλλά εξαιρετικά άμεση, ικανή να ζωντανέψει εικόνες μπροστά στα μάτια μας, μα πάνω απ' όλα συναισθήματα μέσα στην ψυχή μας, μας προσφέρει ένα μυθιστόρημα που κλονίζει την ανθρώπινη συνείδησή μας και που μας προκαλεί να αναθεωρήσουμε τις κοινωνικές ταυτότητες και τις θέσεις που έχει ο καθένας από εμάς μέσα σε αυτήν. Μια ιστορία για δύο κόσμους που συνυπάρχουν μέσα σε αυτήν και την ίδια στιγμή αλληλοσυγκρούονται, μετατρέποντας τον εσωτερικευμένο θυμό μιας κοινωνίας σε ένα βίαιο ξέσπασμα και την παθιασμένη ανεμελιά μιας αθώας ψυχής που ήθελε μοναχά να ζήσει σε ένα ξέσπασμα εκδίκησης, με όλα αυτά μαζί να οδηγούν σε ένα σπαρακτικό μοιρολόι και σε ένα νεκρικό τραγούδι που κάνει την ψυχή σου να παγώνει και τη λογική σου να συγκρούεται άγρια με το συναίσθημά σου.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Karen Köhler
Το χωριό δε διαθέτει ηλεκτρικό ρεύμα, δεν έχει καταστήματα, πέρα από έναν φούρνο, ένα σιδεράδικο, έναν μύλο κι ένα καπηλειό. Ό,τι παράγει μοιράζεται από τους Πρεσβύτερους εξίσου σε κάθε οικογένεια, και οι χωριανοί ανταλλάσσουν μεταξύ τους προϊόντα και υπηρεσίες. Οι άντρες αποφασίζουν για όλα σαν ανώτερα όντα, ενώ οι γυναίκες δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα∙ καθήκον τους είναι να παντρευτούν όποιον τους επιβληθεί, να κάνουν παιδιά, να φροντίζουν τα χωράφια και το σπίτι.
Σ’ αυτή την κλειστή κοινωνία, οτιδήποτε διαφορετικό ενοχλεί και παίρνει διαστάσεις θρύλου. Όπως το «Κορίτσι». Το «Κορίτσι» το ανακαλύπτει ο ιερέας του νησιού νεογέννητο σ’ ένα καφάσι με μπανάνες, και αναλαμβάνει να το μεγαλώσει. Κι εκείνο αποδεικνύεται ξεχωριστό, έχοντας μέσα του τεράστια δίψα για ζωή, για αγάπη, για γνώση.
Αλλά παραμένει μόνο. Το χωριό δεν είναι έτοιμο να κάνει την επανάστασή του. Και το «Κορίτσι» τιμωρείται βάναυσα. Δε λυγίζει, όμως. Επανακάμπτει και εκδικείται. Το όχι και τόσο Όμορφο Χωριό καίγεται όμορφα. Και το «Κορίτσι» ανοίγει τα φτερά του για νέους τόπους. Ένα μυθιστόρημα στα ίχνη της Ιστορίας της Θεραπαινίδας της Μάργκαρετ Άτγουντ.
Προσωπική άποψη:
Το "Μοιρολόι" είναι ένα βιβλίο που δεν είχα στα σχέδιά μου να το διαβάσω, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν του έδωσα και πολύ μεγάλη σημασία όταν κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός, αλλά μιας και έφτασε στα χέρια μου είπα να του δώσω μία ευκαιρία. Και ξέρετε κάτι; Ήταν μία απ' τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα το 2020, γιατί αν είχα πράξει το αντίθετο, θα είχα χάσει την ευκαιρία να διαβάσω ένα πραγματικά συγκλονιστικό ανάγνωσμα, από εκείνα που ναι μεν δεν είναι για όλους, αλλά που αν ανήκεις στους "σωστούς", σε ταράζουν ως τα δίσβαθα της ψυχής σου και που αναστατώνουν το είναι με τρόπους που δεν τους χωράει το μυαλό σου.
Το βιβλίο μάς ταξιδεύει σε ένα φανταστικό ελληνικό νησί, στο οποίο υπάρχει ένα και μοναδικό χωριό, το επιλεγόμενο Όμορφο Χωριό, που δεν έχει ηλεκτροδότηση και καταστήματα, παρά μονάχα έναν φούρνο, έναν μύλο, ένα σιδεράδικο κι ένα καπηλειό, ό,τι ακριβώς θεωρείται απολύτως απαραίτητο για να μπορέσει να ζήσει κανείς σε συνθήκες που θυμίζουν την παλιά, παραδοσιακή ελληνική επαρχιώτικη ζωή σε δύσβατα μέρη. Όμως αυτό δεν είναι το μοναδικό παραδοσιακό στοιχείο σε αυτόν τον τόπο, όπου οι λιγοστοί κάτοικοι παράγουν και ανταλλάσσουν μεταξύ τους τα απαραίτητα για τη διαβίωσή τους προϊόντα, με τους άντρες να είναι οι κυρίαρχοι του τόπου, οι υπεύθυνοι για όλες τις αποφάσεις, ενώ οι γυναίκες δεν έχουν άλλον ρόλο πέραν του να φροντίζουν τα σπιτικά τους, τα χωράφια τους και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, εγκλωβισμένες σε ένα σύστημα που παριστάνει το φυσιολογικό, αλλά που σε καμία περίπτωση δεν είναι, αφού τους στερεί ακόμα και το παραμικρό δικαίωμα ελευθερίας.
Εκεί, σε αυτή την κοινωνία που δεν μπορεί να διαχειριστεί τίποτα το διαφορετικό, τίποτα που δεν ταιριάζει στα αυστηρά πλαίσιά της, εμφανίζεται ένα νεογέννητο μωρό, ξένο σ' εκείνο τον τόπο, που ο ιερέας του νησιού αναλαμβάνει να μεγαλώσει. Ένα παιδί που μεγαλώνει ως παρείσακτο, που δεν έχει καν δικαίωμα να φέρει ένα όνομα, μια ταυτότητα. Ένα παιδί που είναι γνωστό ως το "Κορίτσι", που παρά την εγκατάλειψη που βίωσε απ' τη μητέρα του πριν καλά-καλά καταλάβει τι σημαίνει η αγκαλιά της, που παρά την περιθωριοποίησή της από τους υπόλοιπους κατοίκους του νησιού και τα επικριτικά βλέμματα, εκείνο μεγαλώνει με μια ψυχή μεγάλη και βαθιά, γεμάτη αγάπη, λαχτάρα να γνωρίσει και να ανακαλύψει νέα πράγματα, να μάθει, να κατακτήσει τον κόσμο, μα πάνω απ' όλα να ζήσει. Δίψα ακόρεστη για όλα αυτά, που ενώ εμείς τα θεωρούμε δεδομένα για εκείνην είναι καρπός απαγορευμένος και η αρχή όλων των δινών και των βασάνων της που μοιάζουν να μην έχουν τέλος.
Όμως το "Κορίτσι" δεν υποκύπτει, δεν παραδίνεται, δεν λιγοψυχεί μπροστά στα βάναυσα βασανιστήρια που δέχεται, δεν αφήνεται να καταρρεύσει, πολύ περισσότερο συναισθηματικά και πνευματικά, γιατί αν το κάνει δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, δεν θα καταφέρει να τιμωρήσει όσους την πόνεσαν, δεν θα μπορέσει να πετάξει μακριά από τον τόπο στον οποίο μπορεί να μεγάλωσε, αλλά που τόσο πολύ την πλήγωσε και που πάνω απ' όλα της στερούσε όλα αυτά τα χρόνια ανάσες, το δικαίωμά της στο ν' αποκτήσει μια ταυτότητα, να ορίσει τον εαυτό και τη ζωή της, να καθορίσει τις επιλογές της, το ποια θέλει να είναι. Αλλά πώς μπορείς να τα πετύχεις όλα αυτά όταν δεν έχεις καν όνομα; Πώς μπορείς ν' αφομοιωθείς από ένα σύνολο όταν αυτό σε φτύνει και σε πετάει έξω από τον πυρήνα του σε κάθε σου προσπάθεια, και προσπαθεί να σε καταδικάσει σε ένα αιώνιο σκοτάδι;
Η Karen Köhler, με γραφή σχεδόν απλοϊκή, αλλά εξαιρετικά άμεση, ικανή να ζωντανέψει εικόνες μπροστά στα μάτια μας, μα πάνω απ' όλα συναισθήματα μέσα στην ψυχή μας, μας προσφέρει ένα μυθιστόρημα που κλονίζει την ανθρώπινη συνείδησή μας και που μας προκαλεί να αναθεωρήσουμε τις κοινωνικές ταυτότητες και τις θέσεις που έχει ο καθένας από εμάς μέσα σε αυτήν. Μια ιστορία για δύο κόσμους που συνυπάρχουν μέσα σε αυτήν και την ίδια στιγμή αλληλοσυγκρούονται, μετατρέποντας τον εσωτερικευμένο θυμό μιας κοινωνίας σε ένα βίαιο ξέσπασμα και την παθιασμένη ανεμελιά μιας αθώας ψυχής που ήθελε μοναχά να ζήσει σε ένα ξέσπασμα εκδίκησης, με όλα αυτά μαζί να οδηγούν σε ένα σπαρακτικό μοιρολόι και σε ένα νεκρικό τραγούδι που κάνει την ψυχή σου να παγώνει και τη λογική σου να συγκρούεται άγρια με το συναίσθημά σου.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Karen Köhler
Μεταφραστής: Παύλου Αλεξάνδρα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 512
ISBN: 978-618-01-3557-2
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 512
ISBN: 978-618-01-3557-2
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου