Συνοπτική περίληψη του έργου:
Όταν δύο παιδιά ναυαγούν σε ένα τροπικό νησί μαζί με ένα γέρο ναύτη, αναγκάζονται να μάθουν σε έναν άλλο τρόπο ζωής για να επιβιώσουν.
Όταν ο γέρος πεθαίνει, μεγαλώνουν μόνα τους έχοντας μόνο ο ένας τον άλλο και την αγάπη που αρχίσει να αναπτύσσεται μεταξύ τους.
Προσωπική άποψη:
Μπορεί το γυμνό στις μέρες μας να μην καταφέρνει να σοκάρει αφού η απελευθέρωση των σεξουαλικών ιδεών έχει φτάσει στα άκρα όμως, δε συνέβαινε το ίδιο και την δεκαετία του '80. Και αν κάποιες ταινίες είχαν απλά sexy σκηνές, υπήρχαν ορισμένες άλλες που όχι απλά προκάλεσαν αναστάτωση αλλά, συζητήθηκαν όσο λίγες, φτάνοντας μάλιστα μέχρι τα όρια του απαγορευμένου. Και αν κάποιος μπορούσε να ανεχτεί ακόμα και το χυδαίο ενήλικο sex, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει με την ίδια ευκολία το αθώο και απελευθερωμένο παράλληλα, εφηβικό sex του ενστίκτου και όχι του κανόνα. Το "The Blue Lagoon", είναι μια από αυτές τις ταινίες.
Το μυθιστόρημα του Henry De Vere Stacpoole αποτέλεσαι πηγή έμπνευσης για μια από τις κλασσικές πλέον ιστορίες αγάπης που σημάδεψαν και χαρακτήρισαν την δεκαετία του '80. Τα δικά του λόγια οδήγησαν σε εικόνες που ακόμα και να θέλαμε, δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε λόγω τις ομορφιάς τους, της καθορότητάς τους αλλά και εξαιτίας τις παλαιομοδίτικης γοητείας τους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ταινία προτάθηκε για oscar κινηματογράφισης, έστω και αν ο Nestor Almendros δεν κατάφερε να το κερδίσει για δεύτερη φορά στην καριέρα του. Η ουσία δεν βρίσκεται στο βραβείο αλλά, στην αναγνώριση του κοινού που λάτρεψε και ζήλεψε παράλληλα την απαράμιλη ομορφιά των εικόνων του.
Πιστεύω ότι ο Randal Kleiser δεν είχε σκοπό του να προκαλέσει δημιουργώντας μια ταινία σαν κι αυτή αλλά, σε καμία των περιπτώσεων δεν στόχευε στο να αγκαλιάσει ένα ευρύτερο κοινό, κάθε ηλικίας, πολύ περισσότερο σε μια εποχή όπου υπήρχε ακόμα λογοκρισία. Στις προθέσεις του μάλλον ήταν το να πλάσσει έναν όμορφο, ονειρεμένο κόσμο και μέσα σε αυτόν να μας ταξιδέψει με την βοήθεια δύο ανθρώπων που δεν αλλοτριώθηκαν σε τίποτα από τα στοιχεία μιας κοινωνίας που βιαιοπραγεί, τρώει τα ίδια της τα σπλάχνα και δηλητηριάζει κάθε τι όμορφο, προσπαθώντας μόνο να κερδίσει χωρίς να υπολογίζει συνέπειες. Έστω και αν συνολικά η εικόνα μοιάζει παλαιωμένη, συγκινεί μέχρι και σήμερα.
Η κεντρική ιδέα της ταινίας κάθε άλλο παρά περίπλοκη είναι. Δύο παιδιά που μεγαλώνουν, ωριμάζουν και φτάνουν στην εφηβεία τους, μοιράζοντας ο ένας με τον άλλον εμπειρίες και συναισθήματα, σε ένα ταξίδι ανακάλυψης των διαφόρων πτυχών της ζωής, σε ένα παιχνίδι αγάπης και αναγνώρισης του σώματος και της ψυχής που οδηγεί σε πράξεις χωρίς λογική, χωρίς κριτική, χωρίς μέτρα, όρια και σταθμά. Ακούγεται παλαιομοδίτικο και σίγουρα είναι παρ' όλα ταύτα όμως, ακόμα και ξέροντας ότι δεν θα ακολουθήσουν εκπλήξεις όσο παρακολουθείς, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι το μυαλό σου ταξιδεύει και ο νους σου αισθάνεται μια παράξενη αγαλλίαση.
Η έφηβη ακόμα τότε Brooke Shields ήταν ένα γοητευτικό κορίτσι που πίσω από το αθώο της πρόσωπο έκρυβε μια αρκετά sexy εικόνα. Πολλοί πίστευαν ότι θα την ακολουθούσε μια μεγάλη καριέρα η οποία όμως, ποτέ δεν ήρθε. Ακόμα και αν η παρουσία της στην ταινία υπήρξε καταλυτική, ακόμα και αν κατάφερε να γοητεύσει παρά τις περιορισμένες υποκριτικές της ικανότητες, δεν κατάφερε να αναδειχτεί. Ο συμπρωταγωνιστής της από την άλλη μεριά, Christopher Atkins, δεν υπήρξε τίποτα περισσότερο από ένα αγόρι με σορτσάκι από πετσί που περιέφερε την ξανθή του αφάνα και το ηλιοκαμμένο του δέρμα σε ένα έρημο νησί, προσπαθώντας να αποπλανήσει το μοναδικό θηλυκό του είδους του. Το γεγονός ότι κανένας μας δεν θυμάται την παρουσία του σε καμία άλλη μετέπειτα ταινία, νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό.
Αν τέλος υπάρχει κάτι που πρέπει να αναγνωρίσουμε στην ταινία αυτή, είναι η ικανότητά της να μας συντροφεύει με όμορφες και τρυφερές αναμνήσεις ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Μπορεί το χρώμα και η γεύση της να μην είναι ίδια με τότε ωστόσο, παραμένει νοσταλγική για την αθωότητα που πέρασε και χάθηκε, για τις λευκές παραλίες που τις περιτριγύριζε η γαλανή, καθαρή θάλασσα. Σίγουρα ως έφηβοι την κρίναμε διαφορετικά απ' ότι ως ενήλικες αλλά, το ότι μεγαλώσαμε δεν σημαίνει ότι πάψαμε να αισθανόμαστε, ίσως και να εκτιμάμε αυτά που νιώσαμε κάποτε.
Βαθμολογία 6,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Γαλάζια Λίμνη
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Randal Kleiser
Πρωταγωνιστές: Brooke Shields, Christopher Atkins, Leo McKern, William Daniels, Elva Josephson, Glenn Kohan
Παραγωγή: 1980
Διάρκεια: 104'
Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Blue_Lagoon_(1980)_film
http://www.imdb.com/title/tt0080453/
Όταν δύο παιδιά ναυαγούν σε ένα τροπικό νησί μαζί με ένα γέρο ναύτη, αναγκάζονται να μάθουν σε έναν άλλο τρόπο ζωής για να επιβιώσουν.
Όταν ο γέρος πεθαίνει, μεγαλώνουν μόνα τους έχοντας μόνο ο ένας τον άλλο και την αγάπη που αρχίσει να αναπτύσσεται μεταξύ τους.
Προσωπική άποψη:
Μπορεί το γυμνό στις μέρες μας να μην καταφέρνει να σοκάρει αφού η απελευθέρωση των σεξουαλικών ιδεών έχει φτάσει στα άκρα όμως, δε συνέβαινε το ίδιο και την δεκαετία του '80. Και αν κάποιες ταινίες είχαν απλά sexy σκηνές, υπήρχαν ορισμένες άλλες που όχι απλά προκάλεσαν αναστάτωση αλλά, συζητήθηκαν όσο λίγες, φτάνοντας μάλιστα μέχρι τα όρια του απαγορευμένου. Και αν κάποιος μπορούσε να ανεχτεί ακόμα και το χυδαίο ενήλικο sex, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει με την ίδια ευκολία το αθώο και απελευθερωμένο παράλληλα, εφηβικό sex του ενστίκτου και όχι του κανόνα. Το "The Blue Lagoon", είναι μια από αυτές τις ταινίες.
Το μυθιστόρημα του Henry De Vere Stacpoole αποτέλεσαι πηγή έμπνευσης για μια από τις κλασσικές πλέον ιστορίες αγάπης που σημάδεψαν και χαρακτήρισαν την δεκαετία του '80. Τα δικά του λόγια οδήγησαν σε εικόνες που ακόμα και να θέλαμε, δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε λόγω τις ομορφιάς τους, της καθορότητάς τους αλλά και εξαιτίας τις παλαιομοδίτικης γοητείας τους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ταινία προτάθηκε για oscar κινηματογράφισης, έστω και αν ο Nestor Almendros δεν κατάφερε να το κερδίσει για δεύτερη φορά στην καριέρα του. Η ουσία δεν βρίσκεται στο βραβείο αλλά, στην αναγνώριση του κοινού που λάτρεψε και ζήλεψε παράλληλα την απαράμιλη ομορφιά των εικόνων του.
Πιστεύω ότι ο Randal Kleiser δεν είχε σκοπό του να προκαλέσει δημιουργώντας μια ταινία σαν κι αυτή αλλά, σε καμία των περιπτώσεων δεν στόχευε στο να αγκαλιάσει ένα ευρύτερο κοινό, κάθε ηλικίας, πολύ περισσότερο σε μια εποχή όπου υπήρχε ακόμα λογοκρισία. Στις προθέσεις του μάλλον ήταν το να πλάσσει έναν όμορφο, ονειρεμένο κόσμο και μέσα σε αυτόν να μας ταξιδέψει με την βοήθεια δύο ανθρώπων που δεν αλλοτριώθηκαν σε τίποτα από τα στοιχεία μιας κοινωνίας που βιαιοπραγεί, τρώει τα ίδια της τα σπλάχνα και δηλητηριάζει κάθε τι όμορφο, προσπαθώντας μόνο να κερδίσει χωρίς να υπολογίζει συνέπειες. Έστω και αν συνολικά η εικόνα μοιάζει παλαιωμένη, συγκινεί μέχρι και σήμερα.
Η κεντρική ιδέα της ταινίας κάθε άλλο παρά περίπλοκη είναι. Δύο παιδιά που μεγαλώνουν, ωριμάζουν και φτάνουν στην εφηβεία τους, μοιράζοντας ο ένας με τον άλλον εμπειρίες και συναισθήματα, σε ένα ταξίδι ανακάλυψης των διαφόρων πτυχών της ζωής, σε ένα παιχνίδι αγάπης και αναγνώρισης του σώματος και της ψυχής που οδηγεί σε πράξεις χωρίς λογική, χωρίς κριτική, χωρίς μέτρα, όρια και σταθμά. Ακούγεται παλαιομοδίτικο και σίγουρα είναι παρ' όλα ταύτα όμως, ακόμα και ξέροντας ότι δεν θα ακολουθήσουν εκπλήξεις όσο παρακολουθείς, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι το μυαλό σου ταξιδεύει και ο νους σου αισθάνεται μια παράξενη αγαλλίαση.
Η έφηβη ακόμα τότε Brooke Shields ήταν ένα γοητευτικό κορίτσι που πίσω από το αθώο της πρόσωπο έκρυβε μια αρκετά sexy εικόνα. Πολλοί πίστευαν ότι θα την ακολουθούσε μια μεγάλη καριέρα η οποία όμως, ποτέ δεν ήρθε. Ακόμα και αν η παρουσία της στην ταινία υπήρξε καταλυτική, ακόμα και αν κατάφερε να γοητεύσει παρά τις περιορισμένες υποκριτικές της ικανότητες, δεν κατάφερε να αναδειχτεί. Ο συμπρωταγωνιστής της από την άλλη μεριά, Christopher Atkins, δεν υπήρξε τίποτα περισσότερο από ένα αγόρι με σορτσάκι από πετσί που περιέφερε την ξανθή του αφάνα και το ηλιοκαμμένο του δέρμα σε ένα έρημο νησί, προσπαθώντας να αποπλανήσει το μοναδικό θηλυκό του είδους του. Το γεγονός ότι κανένας μας δεν θυμάται την παρουσία του σε καμία άλλη μετέπειτα ταινία, νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό.
Αν τέλος υπάρχει κάτι που πρέπει να αναγνωρίσουμε στην ταινία αυτή, είναι η ικανότητά της να μας συντροφεύει με όμορφες και τρυφερές αναμνήσεις ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Μπορεί το χρώμα και η γεύση της να μην είναι ίδια με τότε ωστόσο, παραμένει νοσταλγική για την αθωότητα που πέρασε και χάθηκε, για τις λευκές παραλίες που τις περιτριγύριζε η γαλανή, καθαρή θάλασσα. Σίγουρα ως έφηβοι την κρίναμε διαφορετικά απ' ότι ως ενήλικες αλλά, το ότι μεγαλώσαμε δεν σημαίνει ότι πάψαμε να αισθανόμαστε, ίσως και να εκτιμάμε αυτά που νιώσαμε κάποτε.
Βαθμολογία 6,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Γαλάζια Λίμνη
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Randal Kleiser
Πρωταγωνιστές: Brooke Shields, Christopher Atkins, Leo McKern, William Daniels, Elva Josephson, Glenn Kohan
Παραγωγή: 1980
Διάρκεια: 104'
Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Blue_Lagoon_(1980)_film
http://www.imdb.com/title/tt0080453/
26 Σχόλια:
krisi ilikias pernas?:) pou tin thimithikes re?
exw na in dw polla xronia.
entaksei ap oti thimame kali tainia itan.
@ Έλα aldo... δεν θέλω τέτοια!
Όταν βγήκε δεν είχα γεννηθεί. Πέρασαν και 5 χρόνια από τότε.
Συμπαθητική ταινία που κινείται στο ανάλαφρο κλίμα των ‘80ς. Είναι από τις λίγες ταινίες που έχω δει αρκετές φορές διότι πιτσιρικάς όταν την πετύχαινα στην ΤV καθόμουν να την δω μόνο και μόνο για τα κάλλη της Μπρουκ Σιλντς.
2,5: Απλώς ενδιαφέρον (+)
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
@ Εγώ πάλι Αργύρη την έβλεπα για τις ωραίες παραλίες! :p
Εγώ πάλι ποτέ δε την είδα (ολόκληρη τουλάχιστον). Έχω δει τη συνέχεια, αλλά από όσο θυμάμαι αυτό εδώ δείχνει πιο πολλά ως προς το γυμνό.είναι η αγαπημένη ταινία της μητέας μου, η οποία ήθελε να τη δει στο σινεμά, αλλά δε την είδε λόγω της απαγόρευσης... Δηλαδή ΕΛΕΟΣ...
Μπορεί, όπως λες, οι δυο πρωταγωνιστές να μην έκαναν καριέρα, αλλά αν ακούσει κάποιος, ειδικά από τη γενιά του '80 το όνομα Μπρουκ Σιλντς, θα καταλάβει αμέσως. Εγώ υποκλίνομαι, διότι είναι πολλοί αυτοί που συμμετέχουν σε χιλιάδες ταινίες και μένουν πάντα άγνωστοι και η Σιλντς με μια ταινία και έγινε μύθος
Ωραια ταινια αλλα καπως ξεπερασμενη σημερα.Τοτε θα της εβαζα παραπανω.Σημερα παλι όχι.
ΟΚ, η κριτική είναι υποκειμενική, αλλά η συγκεκριμένη ταινία θεωρείται -και είναι- απίστευτα κακή! Δεν βλέπεται! Οι ανακρίβειες και τα λάθη που έχει άπειρα (http://www.imdb.com/title/tt0080453/goofs). Οι ερμηνείες χειρότερες από σαπουνόπερα...
Αυτή την ταινία την έδειχνε για χρόνια τη μέρα πριν ανοίξουν τα σχολεία. Νομίζω το κάνανε για σπάσιμο. Μπορεί πάλι να μην ήταν αυτή αλλά να ήταν η συνέχεια. Απαίσια ταινία που όμως όλοι έχουμε δει πολλές φορές κυρίως ως πιτσιρίκια.
Εμενα μου αρεσει πολυ αυτη η ταινια! Υπεροχο τοπιο, θεϊκο! Κουκλα η Μπρουκ! Μια αθωοτητα απιστευτη, ο ερωτας στην πιο αθωα και ρομαντικη του εκδοχη, ο ανθρωπος κοντα και ενα με τη φυση οπως αρμοζει, οπως γεννηθηκε να ειναι. Χωρια που μου θυμιζει τα παδικα μου χρονια...
Καλημερα!
@ Zenia νομίζω ότι η βαθμολογία είναι πιο πολύ συναισθηματική, κυρίως λόγω των χρόνων με τα οποία και συνδέεται.
@ Σωκράτη την έχουμε δει οι υπόλοιποι 8863 φορές κι εσύ ούτε μία ολόκληρη; :p
@ Dynx όντως, δεν είναι καλή με την ευρεία έννοια όμως, η κριτική και τα σχόλια δεν έχουν να κάνουν με το πόσα λάθη είχε αλλά, με το πως την έβλεπα κι εγώ και κάποιοι άλλοι κάποτε, την εποχή με την οποία έχει συνδεθεί αλλά, και με τα συναισθήματα που δημιουργούσε τότε.
@ Annie_Hall πάλι καλά να την έβλεπες καλοκαίρι. Σκέψουν Χριστούγεννα, έξω ψόφος κι εσύ να βλέπεις εξωτικές παραλίες και ημίγυμνους πρωταγωνιστές! :p
@ Butterfly μου ως ρομαντική ψυχούλα που είσα, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο να ακούσω! :) ;)
Γενικά τη βαριέμαι πάρα πολύ... Αλλά ότι αρέσει πολύ στους ρομαντικούς είναι γεγονός και έχω πολλά παράδειγματα... ;) Πάντως κάποιος που δεν είναι τόσο ρομαντικός την είδε για το γυμνό και κόβω το κεφάλι μου...
@ Χα, χα, χα... Εκείνα τα χρόνια τουλάχιστον Σωκράτη, σίγουρα!
Δεν κατάλαβα τι έγινε στο τέλος..Τι έγινε?
@ Πήραν τα σπόρια, νομίζοντας ότι είναι δηλητηριώδη αλλά τελικά, απλά τους κοίμισαν, μέχρι που τους βρήκαν και υποθέτω, τους πήραν πίσω στον πολιτισμό.
A oκ..
αυτη η ταινια κατα τη γνωμη μου ειναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ· επισησ θα ηθελα να πω οτι ζηλευω πραγματικα (με την καλη ενοια) τη ζωη των δυο παιδιων
κ θα ηθελα κ εγω να ζησω μια τοσο ονειρεμενη οσο αυτη ΖΩΗ !!!!!!!!!!!
@ ioanna2000 και όμως, δε νομίζω ότι η ζωή αυτή είναι ακριβώς ονειρεμένη, καθώς έχει πολλές αντιξοότητες και κινδύνους. Σίγουρα υπάρχει το όμορφο κομμάτι της ιστορίας, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και το δύσκολο-επικίνδυνο! ;)
Γιωτα εξαιρετικο αφιερωμα, κοιτα να δεις που νομιζα πως στο τέλος πέθαιναν τα δυο παιδιά, μα στην άλλη ταινια μας δειχνει τον γιο τους να μεγαλώνει, ουτε δειγμα από Ριτσαρντ και Εμ..
Καταλάβατε ποτε τι συνέβη και στον Μπάντι, άλλη μια ευλογη απορια πως οι αυτόχθονες δεν τους βρηκαν ποτε. Και εχει κυκλοφορησει το βιβλίο στα ελληνικά, θα ηταν τελειο. Σας ζάλισα το ξέρω αλλα μεγάλη αγαπη η ταινια και μαζι με τον καρατε κιντ τις εχει λίωσει το μεγκα
@ Ο Μπάντι πέθανε! :(
Δεν μας εδειξε ποτε από τι, μαλλον από το ποτο. Αναπάντητη ερωτηση πως οι ιθαγενείς ποτε δεν αντιλήφθηκαν μετα από 7 χρόνια τα παιδια, απίθανο
@ Ε, καλά... μην ψάχνεις να βρεις σεναριακή δομή χωρίς τρύπες, ειδικά σε ταινίες της εποχής εκείνης. Άλλωστε, μιλάμε για μυθοπλασία, άρα όλα επιτρέπονται! :P
Μπορει και μεις να μετακομίσουμε εκει να μην ξερουμε τα κατατοπια και τις κακοτοπιες,χα, χα
@ Χα, χα, χα... Προσωπικά, θα κάτσω στην Κυψέλη μου! Τουλάχιστον, δεν κινδυνεύω να με φάνε οι ιθαγενείς! :P
Δημοσίευση σχολίου