Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

Καθένας μας είναι ένα σκοτεινό μυστήριο, ένας λαβύρινθος από συγκρουόμενα πάθη, επιθυμίες και ροπές.
Ο Πουαρό ήταν παρών όταν η Τζέιν διατυμπάνιζε το σχέδιό της για «να απαλλαγεί» από τον αποξενωμένο σύζυγό της. Τώρα αυτός ο τρομερός άντρας είναι νεκρός. Ωστόσο ο Βέλγος ντετέκτιβ είναι σχεδόν πεπεισμένος ότι τον έχουν εξαπατήσει. Πώς θα μπορούσε άλλωστε η Τζέιν να έχει μαχαιρώσει τον λόρδο Έτζγουερ στη βιβλιοθήκη, ενώ ακριβώς την ίδια ώρα την είδαν να δειπνεί με φίλους της; Και ποιο να ήταν πλέον το κίνητρό της αφού ο λόρδος είχε επιτέλους συμφωνήσει να της δώσει το πολυπόθητο διαζύγιο;

Προσωπική άποψη:
Η σειρά των περιπετειών του Ηρακλή Πουαρό είναι από τις μεγαλύτερες αστυνομικές σειρές βιβλίων που έχουν υπάρξει ποτέ, με τον δαιμόνιο επιθεωρητή να σε κερδίζει με την ευστροφία και το κοφτερό μυαλό και μάτι του, ακόμα κι αν δεν τον συμπαθείς ως χαρακτήρα. Αν μη τι άλλο, έχει ισχυρή προσωπικότητα και ξέρει πολύ καλά πως να επιβάλλεται και να κερδίζει το δωμάτιο, που λέει και ο λαός, και αναμφίβολα έχει πολύ καλό λόγο γι' αυτό. Και βιβλία όπως το συγκεκριμένο μού το θυμίζουν, όπως μου θυμίζουν πολύ καλά γιατί αγαπώ τις ιστορίες του, ακόμα και όταν επαναλαμβάνεται μέσα σε αυτές.

Θεωρητικά έχουμε να κάνουμε με μια πολύ κοινή υπόθεση δολοφονίας, από εκείνες που ο δολοφόνος βγάζει μάτι, κυρίως γιατί ο ίδιος έχει ομολογήσει πως ευχαρίστως θα σκότωνε έναν πολύ συγκεκριμένο άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει και με την περίπτωση της Τζέιν, μιας πανέμορφης ηθοποιού που προσπαθεί εδώ και πολύ καιρό να πείσει τον άντρα της να της δώσει διαζύγιο, με εκείνον να το αρνείται και την ίδια να δηλώνει πως με ευχαρίστηση θα τον σκότωνε. Όμως, πόσο εύκολο είναι να περάσει κανείς από τα λόγια στις πράξεις, από το να πει μια κουβέντα πάνω στην ένταση της στιγμής μέχρι να την πραγματοποιήσει; Όταν μιλάμε για την αφαίρεση μιας ζωής, μάλλον λιγότερο απ' όσο υποθέτει κανείς. Ή μήπως, όχι;

Κάπως έτσι θα βρεθεί η Τζέιν μπλεγμένη στην υπόθεση της δολοφονίας του συζύγου της, του λόρδου Έτζγουερ, όμως παρά τα παραπάνω και παρά τα όσα η ίδια έχει πει, τη δεδομένη στιγμή του φόνου δεν είχε κανέναν λόγο να προβεί σε μια τόσο ακραία πράξη, αφού ο θανών είχε συμφωνήσει, επιτέλους, να της δώσει το πολυπόθητο διαζύγιο. Παράλληλα, για τη στιγμή του φόνου, η Τζέιν έχει ισχυρό άλλοθι, αφού βρισκόταν σε δείπνο μαζί με άλλα δώδεκα άτομα, ενώ η λογική λέει πως δεν είχε κανέναν λόγο να μπλέξει έναν άνθρωπο σαν τον Πουαρό στη διαμάχη με τον σύζυγό της, αν σκόπευε να τον βγάλει από τη μέση. Είναι όμως όλα αυτά αρκετά για να απαλλαγεί τις κατηγορίες και να στρέψει αλλού τις υποψίες;

Στα περισσότερα βιβλία του, ο Ηρακλής Πουαρό είναι εριστικός υπέρ του δέοντος και αγγίζει επικίνδυνα τα όρια του να γίνει ενοχλητικός, πράγμα που στο συγκεκριμένο δε συμβαίνει. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς πως έχει μια πιο χαλαρή και παιχνιδιάρικη διάθεση, αμφισβητώντας σαρκαστικά τον εαυτό του, περισσότερο από τους γύρω τους και τις καταστάσεις, πράγμα που αποτελεί μια ευχάριστη αλλαγή από το συνηθισμένο μοτίβο του, χωρίς όμως να χάνει και την ιδιαίτερη ταυτότητά του. Αλλά κακά τα ψέματα, μια αλλαγή εδώ κι εκεί, ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, πόσο μάλλον όταν αυτή καταφέρνει να λειτουργήσει και τόσο καλά, πράγμα στο οποίο ίσως και να συμβάλλει η άμεση συμμετοχή του επιθεωρητή στην όλη υπόθεση και η εμπλοκή του με αυτή.

Φυσικά, υπάρχουν ορισμένες λεπτομέρειες που δεν φαντάζουν απόλυτα πιστευτές, αν τις αναλύσεις σε ένα δεύτερο επίπεδο, αλλά δεδομένου ότι μιλάμε για ένα βιβλίο που γράφτηκε τόσες δεκαετίες πίσω, μπορεί να κάνει κανείς τα στραβά μάτια. Πόσο μάλλον όταν στο σύνολό της, η ιστορία, είναι ανατρεπτική κι εκεί που έχεις την απόλυτη βεβαιότητα πως έχεις βρει τη λύση, μια μικρή λεπτομέρεια έρχεται και ανατρέπει τη σιγουριά σου. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε πως το βιβλίο αυτό, αν όχι το τελευταίο -δεν είμαι απόλυτα βέβαιη-, είναι από τα τελευταία που ο Χέιστινγκς αναλαμβάνει τον ρόλο του αφηγητή -σίγουρα τον ξαναβλέπουμε στο μέλλον να συμμετέχει σε υποθέσεις του Πουαρό-, πράγμα που ήταν πολύ σοφή επιλογή, όχι γιατί η κωμική πινελιά του ήταν κακή, αλλά γιατί πράγματι δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί επ' αόριστον, πόσο μάλλον στο πλευρό ενός σαρκαστικά κυνικού ήρωα όπως ο πρωταγωνιστής μας.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Agatha Christie
Μεταφραστής: Μπλανάς Γιώργος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 280
ISBN: 978-618-01-3667-8