Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Πολυξένη άνοιξε τον φάκελο που κρατούσε στα χέρια της. Ένα εξώφυλλο περιοδικού πρόβαλε μπροστά στα μάτια της και της έκοψε την ανάσα. Ήταν η κοπέλα που την επισκεπτόταν στα όνειρά της. Η ομοιότητά τους ήταν συγκλονιστική!
Αυτή είναι η μητέρα σου.
Τα καλλιγραφικά γράμματα της γιαγιάς της έκαναν τις συστάσεις.
Σε ένα άλλο εξώφυλλο χαμογελούσε παιχνιδιάρικα και πίσω της ήταν ένας άντρας· κάποιος είχε κυκλώσει τη μορφή του.
Αυτός είναι ο πατέρας σου, διάβασε και αναρωτήθηκε γιατί δεν υπήρχε ούτε μια φωτογραφία του στο σπίτι όπου έμενε με την Ασημίνα. Ήταν ένας ωραίος άντρας, ένας άντρας που είχε το ερωτευμένο βλέμμα του καρφωμένο στη μάνα της.
Τουλάχιστον γεννήθηκα από έρωτα, σκέφτηκε κι ευχήθηκε, αν κάποτε αποκτούσε ένα παιδί, να ήταν από έρωτα.
Μια λευκή κόλα χαρτί, που από τα χρόνια είχε ελαφρώς κιτρινίσει στις άκρες, ήταν διπλωμένη στα δύο. Την άνοιξε σχεδόν ευλαβικά για να μην τη σκίσει και διάβασε μία και μόνο λέξη: ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
Αυτή τη λέξη και μια απάντηση στο «γιατί», που της έτρωγε χρόνια την ψυχή, περίμενε η Πολυξένη από την Ασημίνα. Μα η συγγνώμη απαιτεί γενναιότητα και οι απαντήσεις αλήθεια, κι αυτή η γυναίκα δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτές τις αξίες. Καταχράστηκε καθετί δικό της –την ταυτότητά της, τα γνήσια έγγραφά της, την περιουσία της– κάνοντάς τη να νιώθει πως δεν ανήκει πουθενά· πως είναι… Πολύ-ξένη.
Θα έρθει άραγε η λύτρωση; Και αν ναι, για ποια από τις δύο;

Προσωπική άποψη:
Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου της βιβλίου, "Αντίπαλοι στην αγάπη", η κυρία Πένυ Παπαδάκη επιστρέφει με ένα νέο μυθιστόρημα, η ιστορία του οποίου μοιάζει σαν να είναι βγαλμένη από παλιό σινεμά, τόσο όσον αφορά το κομμάτι της αισθητικής του όσο και της αφηγηματικής διάθεσής του, κάτι που προσθέτει μια νοσταλγική νότα κατά την ανάγνωσή του και που, άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο, μας ταξιδεύει πίσω, σε άλλες εποχές, που μπορεί να μην χάνονται, αλλά κάπου ξεθωριάζουν μεσ' τις μνήμες μας με το πέρασμα του χρόνου.

Αυτή είναι η ιστορία της Πολυξένης, μιας κοπέλας που η ζωή της σημαδεύτηκε από τη μοίρα πριν καν να προλάβει να γεννηθεί. Μια ζωή που ενώ θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική, πιο ευτυχισμένη ακόμα και αν έφερε το κοινωνικό στίγμα πάνω της, καταδικάστηκε σε μια χρόνια ταλαιπωρία, ένα συναισθηματικό και ψυχικό βάσανο, κυρίως επειδή πάντοτε κάπου ήθελε να ανήκει μα ποτέ δεν έβρισκε μέρος να ταιριάξει, όχι τουλάχιστον μέχρι τα εννιά της χρόνια, όπου για πρώτη φορά ένιωσε τρυφερότητα από κάποιον τρίτο και δέχτηκε το πρώτο της φιλί, εκείνο που της χρωστούσε η μάνα της. Αλλά κι επειδή είχε αγάπη στην καρδιά της να προσφέρει, αλλά δεν υπήρχε κανείς εκεί να τη δεχτεί. Επειδή είχε όνειρα κι ελπίδες, αλλά τα εμπόδια δεν έλειπαν απ' τον δρόμο της για να τα κυνηγήσει.

Η Πολυξένη ήταν καρπός έρωτα, το αποτέλεσμα μιας μεγάλης αγάπης που όμως δεν είχε την ευλογία κανενός. Μιας αγάπης που έληξε άδοξα πριν να προλάβει να διεκδικήσει το δικαίωμά της να ανθίσει. Και το αποτέλεσμα αυτού δεν ήταν άλλο απ' το να πέσει η Πολυξένη, μωρό ακόμα, στα χέρια της γυναίκας εκείνης που στο πρόσωπό της δεν έβλεπε τίποτα άλλο παρά τον λόγο της καταστροφής της δικής της τής ζωής. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να αναθρέψει τούτο το παιδί χωρίς να το πονέσει, χωρίς να το πληγώνει κάθε μέρα, και μαζί με αυτό να πληγώνει και την ίδια της την ψυχή μην αφήνοντάς την να λυτρωθεί;

Μπορεί σήμερα να θεωρούμε δεδομένα ορισμένα πράγματα, όμως τη δεκαετία του '60 δεν ήταν, και ένα απ' τα πολλά αυτά, δεν ήταν άλλο απ' τη γέννηση ενός παιδιού εκτός γάμου, πόσο μάλλον προερχόμενο από μια σχέση παράνομη, μη ευλογημένη από Θεό κι ανθρώπους. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που παιδιά είχαν παρόμοια τύχη με αυτή της Πολυξένης, μεγαλώνοντας μακριά από τη μητρική αγκαλά και όλα όσα είχε αυτή να τους προσφέρει. Παιδιά που μεγάλωσαν απότομα και που χρειάστηκε να παλέψουν, όχι μόνο για να επιβιώσουν, αλλά για να ζήσουν πραγματικά, χωρίς να χάσουν την ψυχή τους στην προσπάθειά τους αυτή, αποκαρδιωμένοι από το σκληρό πρόσωπο της ζωής και των ανθρώπων, αναζητώντας πάντα εκείνο το άλλο, το φωτεινό, που θα τους έδινε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουν.

Η κυρία Παπαδάκη, με τη γνωστή πλέον σε όλους ευαισθησία της, προσεγγίζει την ιστορία της Πολυξένης με μεγάλη τρυφερότητα, ξεδιπλώνοντας το κουβάρι της ζωής της από πριν ακόμα η ίδια έρθει στη ζωή, μέχρι τη στιγμή που φτάνει η ώρα, μετά από πολλά βάσανα και δυσκολίες, να κατακτήσει όσα πόθησε και να επανακτήσει όλα όσα δικαιούταν και κάποιοι άλλοι, δίχως να ζυγίσουν τις αποφάσεις τους δεύτερη φορά, αποφάσισαν να της τα στερήσουν, όχι για να προστατεύσουν εκείνη, αλλά τους ίδιους τους εαυτούς τους. Κι όμως, καμιά φορά, ενώ προσπαθούσε να μας σώσουμε, τόσο περισσότερο μας καταδικάζουμε να ζήσουμε στην κόλαση, κι αν δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε, δεν μπορούμε και να συγχωρεθούμε, πόσο μάλλον να λυτρωθούμε.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Παπαδάκη Πένυ
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 328
ISBN: 978-618-01-3810-8