Όχι, φίλε μου, δεν είμαι μεθυσμένος. Είναι που μόλις βγήκα από τον οδοντίατρο και που δε θα χρειαστεί να τον επισκεφθώ ξανά τους επόμενους έξι μήνες. Και αυτή είναι μια πανέμορφη σκέψη.
Ένας οδοντίατρος βρίσκεται νεκρός με μια μικρή καψαλισμένη τρύπα στον δεξιό του κρόταφο. Στο πάτωμα, δίπλα στο τεντωμένο δεξί χέρι του, υπάρχει ένα μικρό πιστόλι. Λίγο αργότερα, και ένας από τους ασθενείς του βρίσκεται νεκρός – από θανατηφόρα δόση τοπικού αναισθητικού. Ξεκάθαρη υπόθεση φόνου και αυτοκτονίας ή κάτι άλλο, πιο σοβαρό, κρύβεται πίσω από αυτή την περίεργη υπόθεση; Γιατί όμως ο οδοντίατρος να διαπράξει ένα έγκλημα και μετά να αυτοκτονήσει στη διάρκεια μιας μέρας γεμάτης με επαγγελματικά ραντεβού; Θα καταφέρει ο Πουαρό να βρει τη λύση στον γρίφο που κρύβεται στην αγκράφα ενός παπουτσιού;
«Το όλο θέατρο ήταν έργο του κυρίου Κουίν. Αυτός ήταν ο σκηνοθέτης της παράστασης – αυτός έδινε στους ηθοποιούς τις ατάκες τους… κινούσε τα νήματα, υποτάσσοντας τις μαριονέτες στο θέλημά του».
Ήταν ένα συνηθισμένο πρωτοχρονιάτικο πάρτι αλλά, καθώς πλησίαζαν τα μεσάνυχτα, ο εξαιρετικά παρατηρητικός κύριος Σάτερθγουεϊτ διαισθανόταν πως δραματικά γεγονότα θα ακολουθούσαν. Και επαληθεύτηκε όταν ένας μυστηριώδης άγνωστος χτύπησε την πόρτα. Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο κύριος Κουίν;
Ο νέος φίλος του κυρίου Σάτερθγουεϊτ είναι ένα αίνιγμα. Σε όλες τις ιστορίες που περιλαμβάνονται σε αυτή τη συλλογή ο κύριος Κουίν εμφανίζεται και χάνεται σαν ένα παιχνίδισμα που κάνει το φως. Το μοναδικό σταθερό χαρακτηριστικό του είναι πως η παρουσία του αποτελεί οιωνό – κάποιες φορές καλό και κάποιες φορές θανατηφόρο.
ο όλο θέατρο ήταν έργο του κυρίου Κουίν.
Αυτός ήταν σκηνοθέτης της παράστασης – αυτός έδινε στους ηθοποιούς τις ατάκες τους… κινούσε τα νήματα, υποτάσσοντας τις μαριονέτες στο θέλημά του.
Ήταν ένα συνηθισμένο πρωτοχρονιάτικο πάρτι αλλά, καθώς πλησίαζαν τα μεσάνυχτα, ο εξαιρετικά παρατηρητικός κύριος Σάτερθγουεϊτ διαισθανόταν πως δραματικά γεγονότα θα ακολουθούσαν. Και επαληθεύτηκε όταν ένας μυστηριώδης άγνωστος χτύπησε την πόρτα. Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο κύριος Κουίν;
Ο νέος φίλος του κυρίου Σάτερθγουεϊτ είναι ένα αίνιγμα. Σε όλες τις ιστορίες που περιλαμβάνονται σε αυτή τη συλλογή ο κύριος Κουίν εμφανίζεται και χάνεται σαν ένα παιχνίδισμα που κάνει το φως. Το μοναδικό σταθερό χαρακτηριστικό του είναι πως η παρουσία του αποτελεί οιωνό – κάποιες φορές καλό και κάποιες φορές θανατηφόρο.
Γεννήθηκα για να ζω επικίνδυνα.
Όταν η μις Μαρπλ καταφτάνει στο Λονδίνο για διακοπές, βρίσκει ό,τι αναζητούσε στο γραφικό Ξενοδοχείο Μπέρτραμ: παραδοσιακή διακόσμηση, άψογο σέρβις, αλλά και μια αίσθηση κινδύνου να πλανάται πίσω από την περιποιημένη όψη του. Όμως ούτε ο δικός της νους δε θα μπορούσε να φανταστεί τα βίαια γεγονότα που θα ακολουθήσουν όταν ένας εκκεντρικός πελάτης φτάνει στο αεροδρόμιο τη λάθος μέρα…
Η μόνη λύση για να αντιμετωπίσει το απρόβλεπτο ήταν το θάρρος, και αυτό το θάρρος δεν το είχε.
Αίγυπτος, 2000 π.Χ. Το κορμί της Νοφρέτ, της παλλακίδας του Κα-ιερέα, κείτεται τσακισμένο στη σκιά ενός βράχου. Νέα, όμορφη και δηλητηριώδης, οι περισσότεροι θεωρούν ότι της άξιζε να πεθάνει σαν φίδι. Όμως η Ρενισέμπ, η κόρη του ιερέα, πιστεύει ότι η νεαρή γυναίκα έπεσε θύμα δολοφονίας και μάλιστα πως το κακό δε θα σταματήσει εκεί.
Ως σύζυγος έγκριτου αρχαιολόγου η Άγκαθα Κρίστι έλαβε μέρος σε αρκετές ανασκαφές στη Μέση Ανατολή. Βασισμένη στις εμπειρίες της αυτές αλλά και σε εξαντλητική έρευνα, έγραψε αυτό το μυστήριο που εκτυλίσσεται στην Αίγυπτο πριν από 4.000 χρόνια.
ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ;
ΑΝ ΟΧΙ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΠΑΡΚΕΡ ΠΑΪΝ.
Ο Πάρκερ Πάιν είναι ο πλέον αντισυμβατικός ιδιωτικός ερευνητής: μπορεί με την ίδια ευκολία να λύσει ένα μυστήριο αλλά και να σώσει έναν γάμο υπό διάλυση. Χάρη στη βαθιά αντίληψή του για την ανθρώπινη φύση, αυτός ο κοσμοπολίτης Βρετανός ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να αποκαταστήσει την τάξη.
Γνωρίστε τον μέσα από τις δεκατέσσερις απολαυστικές ιστορίες που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον τόμο.
Πάντα όλοι γνωρίζουν κάτι, ακόμα κι αν είναι κάτι που δε γνωρίζουν πως γνωρίζουν.
Πολύ δυσάρεστα πράγματα συμβαίνουν σ’ ένα σχολείο θηλέων… Μες στη νύχτα, ενώ όλο το σχολείο κοιμάται, δύο καθηγήτριες, αναζητώντας την πηγή μιας μυστηριώδους λάμψης στο Αθλητικό Περίπτερο, ανακαλύπτουν το πτώμα της γυμνάστριας – έχει πυροβοληθεί εξ επαφής. Το σχολείο βυθίζεται στο χάος, όμως, όταν η «γάτα» που παραμονεύει στη φωλιά των περιστεριών ξαναχτυπά. Δυστυχώς, μια μαθήτρια γνωρίζει πάρα πολλά. Και πιο συγκεκριμένα γνωρίζει πως χωρίς τη βοήθεια του Ηρακλή Πουαρό θα είναι το επόμενο θύμα…
«Δεν εκτιμάς τον πιστό σύζυγο που σου έτυχε», είπε ο Τόμι.
«Όλες οι φίλες μου όλες λένε ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις με τους άντρες», είπε η Τάπενς.
«Λάθος φίλες έχεις», είπε ο Τόμι.
Ο Τόμι και η Τάπενς Μπέρεσφορντ είναι πολύ περήφανοι που απέκτησαν ένα παλιό σπίτι στην αγγλική επαρχία. Μαζί με το ακίνητο όμως κληρονόμησαν και όλη τη σαβούρα που περιείχε, συμπεριλαμβανομένης μιας συλλογής παμπάλαιων βιβλίων. Ξεφυλλίζοντας ένα αντίτυπο του Μαύρου βέλους, η Τάπενς θα παρατηρήσει κάμποσες φαινομενικά τυχαίες υπογραμμίσεις. Ωστόσο, όταν σημειώνει σε ένα χαρτί τα αρχικά γράμματα των υπογραμμισμένων λέξεων, ένα ανησυχητικό μήνυμα σχηματίζεται:
Η Μαίρη Τζόρνταν δεν πέθανε από φυσιολογικά αίτια…
Και εξήντα χρόνια μετά τον πρώτο φόνο, οι εχθροί της Μαίρης Τζόρνταν εξακολουθούν να είναι έτοιμοι να σκοτώσουν.
Τα δηλητήρια έχουν κάποιο ενδιαφέρον…
Δεν έχουν όμως την ωμότητα μιας σφαίρας ή ενός ροπάλου.
Όταν η μις Μαρπλ επισκέπτεται μια φίλη στο γοτθικού ρυθμού βικτοριανό της οίκημα, αμέσως διαισθάνεται πως στην ατμόσφαιρα ελλοχεύει κίνδυνος. Η αίσθηση αυτή ενισχύεται από το Κολέγιο το οποίο λειτουργεί στο ίδιο κτίριο και φιλοξενεί παραβατικούς ανηλίκους. Οι φόβοι της επιβεβαιώνονται καθώς
ένας νεαρός πυροβολεί με περίστροφο τον επικεφαλής του Κολεγίου, τον Λιούις Σέροκολντ. Χωρίς ευτυχώς να τραυματιστεί κανείς από τους δυο. Όμως ένας μυστηριώδης επισκέπτης, ο κύριος Γκάλμπραντσεν, δεν είναι τόσο τυχερός, αφού, την ίδια ακριβώς στιγμή, πέφτει νεκρός από πυροβολισμό σε άλλο μέρος του κτιρίου.
Σύμπτωση; Η μις Μαρπλ δεν είναι καθόλου σίγουρη, γι’ αυτό και αποφασίζει να ανακαλύψει τον πραγματικό λόγο της επίσκεψης του μυστηριώδους κυρίου Γκάλμπραντσεν.
«Ποιος είναι;»
«Λέγεται Ηρακλής Πουαρό».
«Τον έχω ακουστά. Νόμιζα ότι είχε πεθάνει».
«Δεν έχει πεθάνει. Όμως έχω την αίσθηση ότι πλήττει θανάσιμα. Κι αυτό είναι χειρότερο».
Η δακτυλογράφος Σίλα Γουέμπ είχε σαφείς οδηγίες: έπρεπε να βρίσκεται στον αριθμό 19 της Ουίλμπραχαμ Κρέσεντ στις τρεις. Εκεί όμως την περίμενε μια μακάβρια έκπληξη: το πτώμα ενός άντρα στο πάτωμα του καθιστικού.
Παρόλο που η Σίλα είναι σοκαρισμένη από την ανακάλυψη του νεκρού, θυμάται πως άκουσε τον κούκο του ρολογιού να σημαίνει τρεις φορές. Όμως στο καθιστικό υπήρχαν άλλα τέσσερα ρολόγια, που όλα έδειχναν ότι η ώρα ήταν 4:13. Το πιο παράξενο στοιχείο και αυτό που προβληματίζει τον Ηρακλή Πουαρό είναι πως μόνο ένα από αυτά τα ρολόγια ανήκε στην ιδιοκτήτρια του σπιτιού…
Ο τύπος είναι παράξενα ντυμένος και τα σχετικά. Γάλλος… ή Βέλγος. Περίεργος τύπος, αλλά είναι σίγουρα… όλα τα λεφτά.
Λίγες εβδομάδες μετά τον γάμο του με μια όμορφη νεαρή χήρα, ο Γκόρντον Κλόαντ βρίσκει τραγικό θάνατο κατά τη διάρκεια ενός αεροπορικού βομβαρδισμού στο Λονδίνο. Μέσα σε μια νύχτα η πρώην κυρία Άντερχεϊ γίνεται η μοναδική κληρονόμος της οικογενειακής περιουσίας των Κλόαντ. Δεν περνάει πολύς καιρός και ο Ηρακλής Πουαρό δέχεται την επίσκεψη της κυρίας Κλόαντ, της γυναίκας του αδελφού του νεκρού, η οποία ισχυρίζεται ότι τα πνεύματα την προειδοποίησαν πως ο πρώτος σύζυγος της κυρίας Άντερχεϊ είναι ακόμη εν ζωή. Ο Πουαρό αντιμετωπίζει με καχυποψία το αίτημά της να βρει τον κύριο Άντερχεϊ με την καθοδήγηση των πνευμάτων και μόνο. Ωστόσο, αυτό που τον προβληματίζει περισσότερο είναι το αληθινό κίνητρο της γυναίκας που τον προσέγγισε.
[…] ξαφνικά, τ’ ορκίζομαι, είδα τη συχωρεμένη τη γιαγιά μου ολοζώντανη να με κοιτάζει με τρυφερή αυστηρότητα σα να ’λεγε: «Τέλος πάντων... Πάλι καλά που δεν έγινες χειρότερος...» κι ύστερα να εξαφανίζεται. Χάρη σ’ αυτήν, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι ταυτότητες, είμαι Αθηναίος. Χάρη σ’ αυτήν, αγαπάω την Αθήνα. Μερικοί λένε ότι, έτσι όπως κατάντησε, είναι η πιο άσκημη πρωτεύουσα σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Δεν ξέρω, ούτε με νοιάζει. Ωραία ή άσκημη, για μένα είναι μοναδική. Είναι η πόλη στην οποία γεννήθηκε, έζησε, κι ύστερα πέθανε η γιαγιά μου. Πρέπει φυσικά να σας το πω, ότι από μερικές απόψεις –όπως ακριβώς κι η Αθήνα– ήταν ένα τέρας, και με βασάνισε πολύ τον καιρό που ήμουνα παιδί κι ύστερα έφηβος, αλλά τι να κάνω; Είναι η μόνη γυναίκα που αγάπησα στη ζωή μου.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΚΥΡΙΕ – ΣΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩ!
συγγνώμην –ήθελα να πω– αυτός ο λόφος πέρα
και το κίτρινο φεγγάρι από πάνω του –
στις στέγες των σπιτιών παραμονεύουνε
ώρα την ώρα οι Σειρήνες να περάσει
ο Οδυσσέας στο αεροπλάνο του –
κι αυτό σωστό, κι αυτό πολύ σωστό
το είχα προς στιγμήν ξεχάσει
μα σ’ έναν τόπο σαν κι αυτόν!
σας καληνύχτισα λοιπόν
εγώ
πηγαίνω τώρα στο «Βυζάντιο» να σιωπήσω
σας το υπόσχομαι: ποτέ, ποτέ πια δε θα
τραγουδήσω
θα κάτσω σ’ ένα τραπεζάκι
και θα ζητήσω από το Μπάμπη ένα νεράκι
Αχ, βρε μάνα! Έχουν περάσει – πόσα; Τριάντα χρόνια από τότε, κι ακόμα δεν έμαθα το μάθημά μου. Ακόμα δεν έγινα άντρας, ακόμα χαζεύω στο δρόμο κοιτάζοντας τα παιδιά, ακόμα μου κλέβουν οι αλήτες τα ρέστα. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη τιμωρία σου. Και δική μου τιμωρία – που δεν κατάλαβα, όσο ήταν ακόμα καιρός, τι υπέφερες τότε, και θέλησα να σ’ εκδικηθώ. Μα που να πάρει ο διάβολος, έπρεπε να τα βάζεις μαζί μου για να ξεσπάς; Δε μπορούσες δηλαδή να κάνεις τα στραβά μάτια όταν αργούσα δέκα λεπτά ή όταν ξεχνούσα ν’ αγοράσω τ’ αλάτι; Κι αν θυμάμαι καλά, τα ρέστα που μου ’χαν κλέψει τα παιδιά του απάνω δρόμου ήταν, στο θεό σου βρε μάνα, ή έξι ή εφτά δεκάρες!
Ο Βίκτορ Αλντερχέιμ έχει να λογοδοτήσει για πολλά. Δε φτάνει που εξαπάτησε τη Γένι, τη νεαρή πρώην σύζυγό του, και της βούτηξε την γκαλερί που είχε κληρονομήσει, άφησε και τον γιο του, τον Κέβιν, να πεθάνει καταμεσής της σαβάνας στην Κένυα.
Ούτε που περνάει από το μυαλό του Βίκτορ πως μπορεί τον Κέβιν να τον έσωσε και να τον μεγάλωσε σαν παιδί του ένας σαμάνος Μασάι. Και σίγουρα δεν έχει διανοηθεί καν ότι ο Κέβιν, όταν καλείται να περάσει τα τελετουργικά των πολεμιστών Μασάι, φεύγει τρέχοντας για Στοκχόλμη.
Εκεί θα συναντηθεί τυχαία με τη Γένι. Φυσικά, οι δυο τους έχουν πολλά να πουν, καθώς τους ενώνει η επιθυμία τους να εκδικηθούν τον Βίκτορ. Και πόσο βολικό: οι δρόμοι τους διασταυρώνονται με έναν άντρα που προσφέρει υπηρεσίες εκδίκησης και ο οποίος έχει μια ιδιοφυή ιδέα, που περιλαμβάνει το υπόγειο του Βίκτορ, μια κατσίκα, μερικά αντίγραφα πινάκων, τέσσερα μεγάλα κουτιά με σεξουαλικά παιχνίδια και ένα κιλό αλεύρι…
O αγαπημένος συγγραφέας του διεθνούς μπεστ σέλερ Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΠΗΔΗΞΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ επιστρέφει με μια απολαυστική περιπέτεια, όπου τα βάζει με τη σύγχρονη υποκρισία και απληστία, δίνοντάς μας να καταλάβουμε τι έχει στ’ αλήθεια σημασία στη ζωή.
Ο Έρωτας, αρχαίος θεός, γιος της Αφροδίτης, άχρονος και αέναος, παντοδύναμος και ανίκητος, αποτελεί την ισχυρότερη δύναμη του σύμπαντος.
Δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τα δεσμά του. Ο αρχαίος τραγικός ποιητής Σοφοκλής, προκειμένου να δηλώσει την απόλυτη κυριαρχία του έρωτα, λέει ότι όποιος κατέχεται από αυτόν συμπεριφέρεται σαν τρελός (ο δ’ έχων μέμηνεν).
Η Σαπφώ τον χαρακτηρίζει «γλυκόπικρο».
Τι ακριβώς συμβαίνει, όμως, με την ανθρώπινη φύση; Πώς ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να χαρεί πραγματικά τον έρωτα και να μην επιτρέψει να γίνει έρμαιο των συναισθημάτων του, τα οποία τροφοδοτούνται από τις κοινωνικές συνθήκες και τα οικογενειακά στερεότυπα και πολλές φορές τον παγιδεύουν, ευνουχίζοντας τον αληθινό έρωτα;
Η Θέκλα Πετρίδου, η γνωστή και για πολλούς αγαπημένη ψυχολόγος, μας εκπλήσσει για άλλη μια φορά με το καινούργιο της βιβλίο.
Ακολουθώντας την αγαπημένη της μαιευτική μέθοδο θέτει ερωτήματα που καλύπτουν όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης και των συνθηκών που τη διαμορφώνουν και, μέσα από την ψυχοθεραπευτική πρακτική, δίνει απαντήσεις.
«φιλοσοφία γὰρ ἐστιν παλαιοτάτη τε καὶ πλείστη τῶν Ἑλλήνων ἐν Κρήτῃ τε καὶ ἐν Λακεδαίμονι, καὶ σοφισταὶ πλεῖστοι γῆς ἐκεῖ εἰσιν» «Από τις ελληνικές χώρες, η φιλοσοφία πρωτοφάνηκε στην Κρήτη και στη Σπάρτη και εκεί είναι περισσότερο απλωμένη· σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δε βρίσκονται τόσοι δάσκαλοι της φιλοσοφίας όσοι εκεί».
[Πλάτωνα: «Πρωταγόρας»]
«Λακεδαιμόνιοι ἐλεύθεροι γὰρ ἐόντες οὐ πάντα ἐλεύθεροι εἰσί· ἔπεστι γὰρ σφι δεσπότης νόμος, τὸν ὑποδειμαίνουσι πολλῷ ἔτι μᾶλλον ἢ οἱ σοὶ σέ»
«Οι Σπαρτιάτες είναι ελεύθεροι, αλλά όχι για όλα. Δεσπότης (αφεντικό) τους είναι ο “νόμος”, τον οποίο φοβούνται πιο πολύ απ’ ό,τι οι υπήκοοί σου φοβούνται εσένα (Ξέρξη)».
[Ηροδότου: «Ιστορίαι», Ζ΄]
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου