"Ο κεκλημένος" της Ελένης Σέννοια

[…] «Αφήνω πίσω μου την έρημο και τον πειρασμό των παλιών μου γραμμένων· βασικές έννοιες που κύκλωναν πάντα τα αισθήματά μου. Μπορούσα να τις κοιτώ στα έργα σαν πολιορκημένος, μέχρι που οι πόλεις έπεσαν. Τα αφήνω πίσω μου ως παρελθόν πολλών αιώνων πριν· μα, παραμένουν ως σκηνικά δίπλα στον δρόμο μου, που ζωντανεύουν με το αίμα του Θεού. H θέση τους είναι να συνοδεύουν, μαζί με τον καιρό, τους παίζοντες στη θέαση του Ουρανού. Ένα θέατρο, που έφερε τι σημαίνει να μετέχεις σε κάτι που έχει ήδη γραφτεί και όχι να είσαι εξ αρχής γραμμένος, όπως τα σκηνικά ή το έργο». Απόσπασμα από το βιβλίο.
Οι άνθρωποι, όταν αναζητούν την έννοιά τους, το σημείο τους, αναζητούν πάντα τον Θεό. Μια μάνα τον βλέπει στον γιο της. Μια πόλη στον Βασιλιά. Η οικουμένη στους Μεσσίες. Ώσπου ο Ήλιος έδυσε και είδα τον ίδιο τον Θεό σαν Άνθρωπο πάνω στη γη να περπατά… Το Ζωντανό Πνεύμα τον καλεί να αποκριθεί. «Τι επιπλέον είσαι;» Επιστρέφει από την Έρημο, είναι στον Δρόμο, εισέρχεται ανάμεσα στους κεκλημένους. Ένα πνευματικό οδοιπορικό έργο που απευθύνεται σε στοχαστές εννοιών και ζητά από τον αναγνώστη να αφήσει τις έννοιες που γνωρίζει ήδη, για να τις επαναπροσδιορίσει μέσα από τον λόγο της γραφής.