Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

Θα ψάξουν σε όλο τον κόσμο για να τη βρουν…
Μετά την αποκάλυψη του Γκίοργκ Χόφμαν ότι μπορεί να έχει εντοπίσει τη χαμένη αδελφή, η Μαία και η Άλι ανακαλύπτουν ότι το μόνο στοιχείο που έχουν είναι μια διεύθυνση ενός αμπελώνα στη Νέα Ζηλανδία, καθώς και ένα σχέδιο ενός ασυνήθιστου σμαραγδένιου δαχτυλιδιού σε σχήμα αστεριού. Επειδή η ΚεΚε, που ζει στην Αυστραλία, είναι πιο κοντά σε αυτόν τον αμπελώνα, τη στέλνουν να τον ερευνήσει με τη σύντροφό της, την Κρισί. Έτσι ξεκινά ένας αγώνας ενάντια στον χρόνο για να βρουν τη Χαμένη Κόρη.
Είναι ένας αγώνας που τις ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, καθώς η Μέρι ΜακΝτούγκαλ, η γυναίκα που έχει το σμαραγδένιο δαχτυλίδι και μπορεί να επιβεβαιώσει εάν η κόρη της, η Μέρι-Κέιτ, είναι η Χαμένη Κόρη, έχει ξεκινήσει τον γύρο του κόσμου μετά τον θάνατο του συζύγου της και, όπως φαίνεται, δεν θέλει να βρεθεί…
Η Χαμένη Κόρη, η έβδομη συναρπαστική ιστορία της σειράς Οι Κόρες των Αστεριών, φέρνει στην επιφάνεια μια ιστορία αγάπης, δύναμης και θυσίας, που ξεκίνησε πριν από εκατό χρόνια για να κλείσει τον κύκλο της με ένα επικό φινάλε… Ανακαλύψτε τον εαυτό σας στην καρδιά της ιστορίας!

Προσωπική άποψη:
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός απ' όταν ανακοινώθηκε πως στην πολύ δημοφιλή κι αγαπημένη επταλογία "Οι κόρες των αστεριών" θα προστεθεί ένας ακόμα τίτλος, ο οποίος θα αφορά τον πατέρα της οικογένειας, που τόσα ερωτηματικά δημιούργησε γύρω από το πρόσωπό του, μια είδηση που δίχασε το αναγνωστικό κοινό, με άλλους να είναι ενθουσιασμένοι μπροστά σε μια τέτοια προοπτική, ενώ κάποιοι άλλοι δυσανασχέτησαν θεωρώντας πως όλα τα ανοιχτά μέτωπα έπρεπε να είχα κλείσει κι όλα τα εκκρεμή ζητήματα να έχουν επιλυθεί με το πέσιμο της αυλαίας του έβδομου βιβλίου. Προσωπικά, μάλλον τείνω λίγο περισσότερο προς την άποψη των πρώτων, χωρίς ωστόσο να είμαι τόσο φανατικά αρνητική. Θα προτιμούσα να μου λύνονταν οι όποιες απορίες μου τώρα και να μην χρειαζόταν να περιμένω μέχρι τις αρχές του 2022, κάτι που όπως φαίνεται δεν θα γίνει τελικά ποτέ.

Δυστυχώς, πριν από λίγες μόλις μέρες, η αγαπημένη Lucinda Riley, που τα τελευταία χρόνια έδινε μεγάλη μάχη ενάντια στον καρκίνο, "έφυγε" από τη ζωή, αφήνοντας το έργο της ατελές και τους φανατικούς αναγνώστες της συντετριμμένους, αφού εκτός από μια πολύ καλή συγγραφέας ήταν και μια πολύ αγαπητή προσωπικότητα του χώρου. Σίγουρα αφήνει ένα μεγάλο κενό πίσω της, αλλά την ίδια στιγμή και μια βιβλιογραφία μεγάλης σημασίας και σπουδαιότητας για την σύγχρονη μυθιστορηματική λογοτεχνία. Στο τελευταίο της βιβλίο, λοιπόν, "Η χαμένη κόρη", όπως μαρτυρά άλλωστε και ο τίτλος του, οι αδερφές που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα, ξεκινάνε ένα ταξίδι στον κόσμο προκειμένου ν' ανακαλύψουν που βρίσκεται και ποια είναι πραγματικά η χαμένη τους αδερφή η οποία, όμως, φαίνεται πως δεν θέλει να βρεθεί και κάνει ό,τι μπορεί για να μείνει μακριά τους, απορρίπτοντας με τον τρόπο της οποιαδήποτε πιθανή σύνδεση μεταξύ τους.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής... Γνωρίζοντας το ιατρικό ιστορικό της συγγραφέως και πως στο παρελθόν την είχαν βοηθήσει άλλοι άνθρωποι ώστε να ολοκληρώσει την συγγραφή κάποιων βιβλίων της, θα έλεγα πως και στο συγκεκριμένο βιβλίο έχει συμβεί κάτι ανάλογο. Και μπορεί όλο αυτό συνέβαινε πάντοτε υπό τις υποδείξεις και την καθοδήγησή της, αλλά κακά τα ψέματα... πένα από πένα διαφέρει κι όσες επιρροές κι αν υπάρχουν, μπορείς να διακρίνεις τις μικρές διαφορές, πράγμα που συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση. Φυσικά, με αυτό δεν υπονοώ σε καμία πως το βιβλίο είναι κακογραμμένο ή κάτι τέτοιο, κάθε άλλο, απλά μοιάζει να έχει μια κάπως διαφορετική προσέγγιση, σαν να εμμένει περισσότερο στον παραστατικό ρεαλισμό ακόμα και μέσα σε μια ιστορία με έντονες αφηγηματικές υπερβολές ανά στιγμές, και λιγότερο στο εκ βαθέων συναίσθημα που αυτή προκαλεί.

Δεν ξέρω ποια είναι η άποψή σας για τις αδερφές που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα, αλλά ακόμα κι αν τις συμπαθείτε, πολύ πιθανόν στο συγκεκριμένο βιβλίο, αν όχι να τις αντιπαθήσετε, πολύ πιθανόν να σας κάνουν να νιώσετε άβολα με την επιμονή τους να βρουν έναν άνθρωπο, που είναι ξεκάθαρο πως δεν θέλει να βρεθεί, μοιάζοντας να τον καταδιώκουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Βέβαια, μέσω αυτής της άκομψης προσέγγισης, έχουμε ένα οδοιπορικό που αφηγηματικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον και που οι λεπτομέρειες του οποίου αποτυπώνονται στο χαρτί με πολύ γλαφυρό, ονειρικό και ταξιδιάρικο τρόπο, παρασύροντάς μας μαζί τους σε μια διαδρομή γεμάτη ανακαλύψεις και νέες εμπειρίες. Βέβαια, το καλύτερο κομμάτι όλων είναι αυτό που αφορά την Ιρλανδία και την Ιστορία της, που όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά που σου συστήνει κάποιες πτυχές της μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα, βαθιά ανθρώπινο και αληθινό που αγγίζει την ψυχή σου.

Εξαιρετικός χειρισμός των flashbacks, λοιπόν, κι ενώ δεν συμβαίνει πάντοτε αυτό, διόλου κουραστικά και σε σύγκριση με το αφηγηματικό σκέλος του παρόντος, πολύ πιο ενδιαφέροντα και ουσιαστικά. Υπό άλλες συνθήκες, ίσως να ήμουν λίγο πιο αυστηρή στην άποψή μου, αλλά ειλικρινά, αυτός ήταν ο τελευταίος σταθμός σε ένα μεγάλο, μαγικό, ονειρεμένο ταξίδι, που μου χάρισε τόσο όμορφες στιγμές, εικόνες και συναισθήματα, που δεν θέλω να τον αποχαιρετίσω κρίνοντάς τον μεμονωμένα, αλλά ως μέρος του συνόλου αυτού του ταξιδιού. Όπως, επίσης, δεν θέλω ν' αποχαιρετήσω τη Riley με κάποια έστω κι απειροελάχιστη πικρία, γιατί μέσα στον πόνο της και στον μεγάλο της αγώνα για τη ζωή, μας έδειξε πως μπορείς να κάνει ό,τι καλύτερο μπορείς, μοιράζοντας με τον κόσμο το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου και γι' αυτό την ευχαριστώ και θα την θυμάμαι με νοσταλγία.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Lucinda Riley
Μεταφραστής: Τάπα Σοφία
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 936
ISBN: 978-960-653-294-8