Συνοπτική περίληψη του έργου:
Στη θάλασσα της Μεσογείου, ένα ιταλικό ψαροκάικο, περισυλλέγει έναν ναυαγό για να διαπιστώσει λίγο αργότερα ότι το κορμί του είναι γεμάτο σφαίρες κι ότι με την ανάκτηση των αισθήσεών του δεν θυμάται τίποτα για την ταυτότητά του.
Το μόνο που διαθέτει αυτός ο άνθρωπος είναι ένας αριθμός λογαριασμού που είναι γραμμένος ανεξίτηλα στο πόδι του και με αυτό το στοιχείο οδηγείται στη Ζυρίχη και σε μια τραπεζική θυρίδα, όπου βρίσκει πολλά διαβατήρια, αρκετά χρήματα, ένα όπλο και το όνομα Jason Bourne.
Κατευθυνόμενος στο Παρίσι και προσπαθώντας να ξεφύγει από τους διώκτες του, θα συναντήσει τη Mari, μια μυστηριώδη κι όμορφη κοπέλα που θα τον ακολουθήσει.
Προσωπική άποψη:
Το αμερικάνικο σύστημα μη μπορώντας να δεχτεί ότι ο μεγαλύτερος πράκτορας όλων των εποχών είναι Άγγλος (για τον James Bond μιλάμε πάντα), αποφάσισε να θυσιάσει άλλο ένα μυθιστόρημα στο βωμό των Χολιγουντιανών στούντιο, έτσι ώστε να του κλέψουν τη δόξα. Κι έτσι λοιπόν έχουμε τον Bourne… Τον Jason Bourne! Κι η διαφορά του από τον μεγάλο James Bond; Ότι είναι πιο προσιτός, καθώς αυτά τα οποία κάνει είναι πιο ρεαλιστικά.
Η ιστορία βέβαια της αμνησίας είναι κάτι το πολυφορεμένο, στην προκειμένη περίπτωση όμως η χρήση της είναι εξαιρετική. Βοηθάει ώστε να σχηματιστεί το παζλ, του οποίου τα κομμάτια οδηγούν σιγά-σιγά στα στοιχεία που συνθέτουν τη ζωή του ήρωα. Κι έστω κι αν ο θεατής μοιάζει να είναι πάντα λίγο πιο μπροστά απ’ τον ήρωα , γνωρίζοντας το κάτι παραπάνω, η αγωνία βρίσκεται σταθερά σε υψηλά επίπεδα. Οι διάλογοι ουσιώδεις και ρεαλιστικοί. Το σημαντικότερο είναι ότι απουσιάζουν οι βαρυσήμαντες δηλώσεις απ’ τη μεριά του ήρωα ή του καυστικού χιούμορ όπως συνηθίζεται. Η αλήθεια είναι πως έχω βαρεθεί τα γελοία κλισέ και χαίρομαι που απουσίαζαν από ‘δω. Βέβαια δεν απουσιάζουν κάποια γελοία στιγμιότυπα προς χάριν της δράσης, αλλά τι να κάνουμε.
Γενικά έχουμε ένα καλό σενάριο το οποίο υποστηρίζεται από μια καλή σχετικά σκηνοθεσία. Και λέω απλά καλή γιατί μέχρι τη μέση της ταινίας, η σκηνοθεσία ήταν κομματάκι ρευστή. Κάπου εκεί βέβαια ο Liman το πήρε πρέφα και τα πράγματα έσφιξαν κάπως. Στις σκηνές δράσεις έχουμε εξαιρετικά στοιχεία κι αυτοσυγκέντρωση, η οποία όμως μοιάζει να χάνεται στις σκηνές όπου αυτή απουσιάζει. Αν κι όπως προείπα η αγωνία κι η δράση είναι σε υψηλά επίπεδα –ειδικά το κυνηγητό με το Mini Cooper κόβει την ανάσα-, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες κάποιου άλλου, πιστεύω ότι η περιπέτεια αυτή θα μπορούσε να είναι πολύ πιο έντονη κι ενδιαφέρουσα, χωρίς κανένα ψεγάδι.
Άξια αναφοράς είναι κι η μουσική του John Powell. Ίσως κάνει καλύτερη δουλειά από κάθε άλλη φορά. Φαίνεται πως όπου υπάρχει δράση η έμπνευσή του, αν κι επαναλαμβανόμενη σε κάποια σημεία, χτυπάει κόκκινο. Μην πω ψέματα... Όταν πρωτοείδα τον Matt Damon να παρουσιάζεται απ’ τα διαφημιστικά ως ο κορυφαίος πράκτορας όλων των εποχών μόνο που δεν έβαλα τα γέλια. Δε λέω, συμπαθέστατος, αλλά δεν σε πείθει και για το σκυλοπυρηνικό αρσενικό που μπορεί να δείρει ορδές άλλων πρακτόρων και μάλιστα με μεγάλη ευκολία κι άνεση. Το όλο παρουσιαστικό του, σε παραπέμπει σε κάτι πιο γήινο. Παρ’ όλα ταύτα, με μια μεστή ερμηνεία κι εκπλήσσοντάς με ευχάριστα, κατάφερε να με πείσει, όχι σαν κορυφαίος μεν, σαν πράκτορας δε.
Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί σε κάθε ταινία, ακόμα και τέτοιου είδους πρέπει να υπάρχει κάποιο ειδύλλιο. Δεν λέω... Είμαι ρομαντική, πλαντάζω στο κλάμα με τα μελό, αλλά σε ταινίες τέτοιου είδους, έστω και μια φορά, έστω και για να πουν ότι πρωτοτύπησαν, κάτι τέτοιο θα μπορούσε ν’ απουσιάζει. Και δεν λέω... γλυκύτατη η Potente, αλλά θα μπορούσε να πείσει πιο εύκολα ως τυχοδιώκτρια, παρά ως Bourne girl. Σε καμία περίπτωση λοιπόν, δεν εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι ήταν η μία και μοναδική γυναικεία παρουσία.
Αν και δεν καταφέρνει να ξετρελάνει σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει. Σαφώς θα μπορούσε το αποτέλεσμα να ήταν καλύτερο, αλλά παρ’ όλα ταύτα έχει ενδιαφέρον σενάριο, δυνατές και καλογυρισμένες σεκάνς δράσης και μεστή κυρίως από μεριά του πρωταγωνιστή ερμηνεία. Έξυπνο, ρεαλιστικό κι ανθρώπινο! Αφέλειες και παραμύθια απουσιάζουν αισθητά κι έτσι ξεφεύγουμε κάπως απ’ τα υπεράνθρωπα συνηθισμένα κλισέ των ταινιών του είδους. Ειδικά οι λάτρεις των κατασκοπευτικών ταινιών θα το απολαύσουν!
Στη θάλασσα της Μεσογείου, ένα ιταλικό ψαροκάικο, περισυλλέγει έναν ναυαγό για να διαπιστώσει λίγο αργότερα ότι το κορμί του είναι γεμάτο σφαίρες κι ότι με την ανάκτηση των αισθήσεών του δεν θυμάται τίποτα για την ταυτότητά του.
Το μόνο που διαθέτει αυτός ο άνθρωπος είναι ένας αριθμός λογαριασμού που είναι γραμμένος ανεξίτηλα στο πόδι του και με αυτό το στοιχείο οδηγείται στη Ζυρίχη και σε μια τραπεζική θυρίδα, όπου βρίσκει πολλά διαβατήρια, αρκετά χρήματα, ένα όπλο και το όνομα Jason Bourne.
Κατευθυνόμενος στο Παρίσι και προσπαθώντας να ξεφύγει από τους διώκτες του, θα συναντήσει τη Mari, μια μυστηριώδη κι όμορφη κοπέλα που θα τον ακολουθήσει.
Προσωπική άποψη:
Το αμερικάνικο σύστημα μη μπορώντας να δεχτεί ότι ο μεγαλύτερος πράκτορας όλων των εποχών είναι Άγγλος (για τον James Bond μιλάμε πάντα), αποφάσισε να θυσιάσει άλλο ένα μυθιστόρημα στο βωμό των Χολιγουντιανών στούντιο, έτσι ώστε να του κλέψουν τη δόξα. Κι έτσι λοιπόν έχουμε τον Bourne… Τον Jason Bourne! Κι η διαφορά του από τον μεγάλο James Bond; Ότι είναι πιο προσιτός, καθώς αυτά τα οποία κάνει είναι πιο ρεαλιστικά.
Η ιστορία βέβαια της αμνησίας είναι κάτι το πολυφορεμένο, στην προκειμένη περίπτωση όμως η χρήση της είναι εξαιρετική. Βοηθάει ώστε να σχηματιστεί το παζλ, του οποίου τα κομμάτια οδηγούν σιγά-σιγά στα στοιχεία που συνθέτουν τη ζωή του ήρωα. Κι έστω κι αν ο θεατής μοιάζει να είναι πάντα λίγο πιο μπροστά απ’ τον ήρωα , γνωρίζοντας το κάτι παραπάνω, η αγωνία βρίσκεται σταθερά σε υψηλά επίπεδα. Οι διάλογοι ουσιώδεις και ρεαλιστικοί. Το σημαντικότερο είναι ότι απουσιάζουν οι βαρυσήμαντες δηλώσεις απ’ τη μεριά του ήρωα ή του καυστικού χιούμορ όπως συνηθίζεται. Η αλήθεια είναι πως έχω βαρεθεί τα γελοία κλισέ και χαίρομαι που απουσίαζαν από ‘δω. Βέβαια δεν απουσιάζουν κάποια γελοία στιγμιότυπα προς χάριν της δράσης, αλλά τι να κάνουμε.
Γενικά έχουμε ένα καλό σενάριο το οποίο υποστηρίζεται από μια καλή σχετικά σκηνοθεσία. Και λέω απλά καλή γιατί μέχρι τη μέση της ταινίας, η σκηνοθεσία ήταν κομματάκι ρευστή. Κάπου εκεί βέβαια ο Liman το πήρε πρέφα και τα πράγματα έσφιξαν κάπως. Στις σκηνές δράσεις έχουμε εξαιρετικά στοιχεία κι αυτοσυγκέντρωση, η οποία όμως μοιάζει να χάνεται στις σκηνές όπου αυτή απουσιάζει. Αν κι όπως προείπα η αγωνία κι η δράση είναι σε υψηλά επίπεδα –ειδικά το κυνηγητό με το Mini Cooper κόβει την ανάσα-, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες κάποιου άλλου, πιστεύω ότι η περιπέτεια αυτή θα μπορούσε να είναι πολύ πιο έντονη κι ενδιαφέρουσα, χωρίς κανένα ψεγάδι.
Άξια αναφοράς είναι κι η μουσική του John Powell. Ίσως κάνει καλύτερη δουλειά από κάθε άλλη φορά. Φαίνεται πως όπου υπάρχει δράση η έμπνευσή του, αν κι επαναλαμβανόμενη σε κάποια σημεία, χτυπάει κόκκινο. Μην πω ψέματα... Όταν πρωτοείδα τον Matt Damon να παρουσιάζεται απ’ τα διαφημιστικά ως ο κορυφαίος πράκτορας όλων των εποχών μόνο που δεν έβαλα τα γέλια. Δε λέω, συμπαθέστατος, αλλά δεν σε πείθει και για το σκυλοπυρηνικό αρσενικό που μπορεί να δείρει ορδές άλλων πρακτόρων και μάλιστα με μεγάλη ευκολία κι άνεση. Το όλο παρουσιαστικό του, σε παραπέμπει σε κάτι πιο γήινο. Παρ’ όλα ταύτα, με μια μεστή ερμηνεία κι εκπλήσσοντάς με ευχάριστα, κατάφερε να με πείσει, όχι σαν κορυφαίος μεν, σαν πράκτορας δε.
Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί σε κάθε ταινία, ακόμα και τέτοιου είδους πρέπει να υπάρχει κάποιο ειδύλλιο. Δεν λέω... Είμαι ρομαντική, πλαντάζω στο κλάμα με τα μελό, αλλά σε ταινίες τέτοιου είδους, έστω και μια φορά, έστω και για να πουν ότι πρωτοτύπησαν, κάτι τέτοιο θα μπορούσε ν’ απουσιάζει. Και δεν λέω... γλυκύτατη η Potente, αλλά θα μπορούσε να πείσει πιο εύκολα ως τυχοδιώκτρια, παρά ως Bourne girl. Σε καμία περίπτωση λοιπόν, δεν εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι ήταν η μία και μοναδική γυναικεία παρουσία.
Αν και δεν καταφέρνει να ξετρελάνει σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει. Σαφώς θα μπορούσε το αποτέλεσμα να ήταν καλύτερο, αλλά παρ’ όλα ταύτα έχει ενδιαφέρον σενάριο, δυνατές και καλογυρισμένες σεκάνς δράσης και μεστή κυρίως από μεριά του πρωταγωνιστή ερμηνεία. Έξυπνο, ρεαλιστικό κι ανθρώπινο! Αφέλειες και παραμύθια απουσιάζουν αισθητά κι έτσι ξεφεύγουμε κάπως απ’ τα υπεράνθρωπα συνηθισμένα κλισέ των ταινιών του είδους. Ειδικά οι λάτρεις των κατασκοπευτικών ταινιών θα το απολαύσουν!
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Χωρίς Ταυτότητα
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Doug Liman
Πρωταγωνιστές: Matt Damon, Franka Potente, Chris Cooper, Clive Owen, Brian Cox
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 118’
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Χωρίς Ταυτότητα
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Doug Liman
Πρωταγωνιστές: Matt Damon, Franka Potente, Chris Cooper, Clive Owen, Brian Cox
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 118’
Επίσημο site:
http://www.thebourneidentity.com/
8 Σχόλια:
Ontws poly kali peripeteia kai periergws poly kalos o mikros estw ki an kapoia pragmata fenaitai na ta kanei poly eykola kai koitaei san xamenos.
Καλή περιπέτεια αγωνίας και δράσης με ένα καλό cast. 7/10.
Κυκλοφορεί και σε παρωδία... :p
@ Θα προτιμήσω Σωκράτη αυτήν που έχει και Παρισάκι μέσα! :p
Δηλαδή; :p
@ Σωκράτη... την πρωτότυπη φυσικά! :))
Α, ναι Παρισάκι, εγώ εκείνη την ώρα διάβαζα "παριζάκι"...
Πάντως Γιώτα όλοι την πρωτότυπη θα προτιμήσουν για ευνόητους λόγους... :p
@ Χα, χα, χα... τι μας έχει κάνει Σωκράτη ο άτιμος ο Υφαντής! :P
Ε, ναι... χα, χα!!!
Τώρα Γιώτα που το ξανασκέφτομαι η ταινία παίρνει 7.5/10.
Δημοσίευση σχολίου