Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένας αρχιτέκτονας και μία γιατρός αλληλογραφούν μεταξύ τους χρησιμοποιώντας το γραμματοκιβώτιο ενός σπιτιού με θέα στη λίμνη το οποίο νοίκιαζαν διαδοχικά στο παρελθόν.
Το παράδοξο είναι ότι ζουν σε διαφορετικούς χρόνους. Μια απόσταση δύο ετών τους χωρίζει και παρά τα αισθήματα που τρέφει ο ένας για τον άλλο αδυνατούν να συναντηθούν κι από κοντά.

Προσωπική άποψη:
Remake της Κορεάτικης επιτυχίας του 2000 “Il Mare” που ενθουσίασε το κοινό στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Pusan της Νότιας Κορέας. Μπορεί όμως μια ταινία που δεν συμβαδίζει με την Αμερικάνικη πραγματικότητα να συγκινήσει τους θεατές; Τους Αμερικάνους μπορεί όχι, αλλά όλο και κάποιους θα μπορέσει.

Καλοκαιράκι, σε θερινό σινεμά, μαζί με τον άντρα και τον κουμπάρο μου είχα δει την ταινία. Την είχαμε θεωρήσει καλή επιλογή για ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ κι ενώ μπορεί να μην αποδείχτηκε κάτι το σπουδαίο, σίγουρα περάσαμε ένα ευχάριστο δίωρο. Λόγω του ότι μιλάμε για αισθηματική ταινία πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι ένα πράγμα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας πριν επιλέξετε να τη δείτε. Στον έρωτα δεν υπάρχουν περιορισμοί! Έτσι συμβαίνει και με τη φαντασία! Από ‘κει κι έπειτα, εσείς αποφασίζετε πόσο αυστηρά ή όχι θα κρίνετε την όλη υπόθεση.

Για να μπορέσει κάποιος να κατανοήσει την υπόθεση έτσι ώστε να μην του δημιουργηθούν απορίες κατά την πορεία, πρέπει να μείνει απόλυτα προσηλωμένος σ’ αυτό που βλέπει. Το σενάριο παίζει με την θεωρία των παράλληλων συμπάντων. Υπάρχουν πολλοί κόσμοι, αν όχι απόλυτα ίδιου, πανομοιότυποι μ’ αυτό που ζούμε εμείς τώρα, αλλά σε άλλους χρόνους. Ζούνε και κινούνται οι ίδιοι άνθρωποι που όμως πράττουν και λειτουργούν διαφορετικά και κάθε απόφασή τους επηρεάζει άμεσα τον άλλο τους εαυτό σε κάποιο άλλο σύμπαν.

Ο Αργεντινός Shohreh Aghdashloo κάνει μια αξιοπρεπή προσπάθεια να δημιουργήσει μια ταινία με κάποια σκηνοθετικά μοτίβα που παρακινούν τον θεατή να σκεφτεί ότι υπάρχει κάτι παραπάνω απ’ αυτό που βλέπει. Μπορεί να μην ξεφεύγει από τις mainstream προδιαγραφές που έχει συνήθως μια εμπορική ταινία, ωστόσο η προσπάθειά του είναι φιλότιμη. Η αλήθεια είναι πως η ταινία είναι πολύ τρυφερή μέχρι ενός σημείου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω όχι μόνο του αισθηματικού κομματιού, αλλά και λόγω της βάσης στην οποία στηρίζεται. Αρχίζει όμως να τραβάει περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται ή απ’ όσο μπορεί ν’ αντέξει ο μέσος θεατής. Κι εκεί που αρχίζεις να βυθίζεσαι, πλησιάζεις στο φινάλε όπου διαπιστώνεις ότι όλα είναι διαφορετικά απ’ ότι τα έβλεπες μέχρι στιγμής, η αγωνία χτυπάει κόκκινο και το αίμα σου αρχίζει να παγώνει.

Η Bullock εμφανώς ανανεωμένη, αν και δεν αποτελεί μια απ’ τις αγαπημένες μου παρουσίες στον κινηματογραφικό χώρο, γι’ αυτό το οποίο καλείται να υποστηρίξει είναι αρκετά πειστική. Ο Keanu Reeves απ’ την άλλη έχει το γνωστό του ύφος. Μοιάζει ελαφρώς χαμένος! Ίσως φταίνε κι οι δυσκολίες που αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια. Η ουσία είναι πως έχει επί μονίμου βάσεως ένα περισσότερο προβληματισμένο ύφος, παρά του ερωτευμένου σε αδιέξοδο. Σε κάποιες στιγμές κορύφωσης ωστόσο έχει κάποιες δυνατές εκρήξεις.

Όμορφη φωτογραφία και μουσική, δένουν αρμονικά με το ρομαντικό κλίμα που ταλανίζει την ταινία. Εκτός αυτού παρουσιάζει κι ιδιαίτερα αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον κάτι το οποίο σε αρκετούς μπορεί να αρέσει. Ανήκετε στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που τους αρέσουν τα happy end; Τότε μάλλον θα το απολαύσετε, ιδιαίτερα αν σας αρέσουν οι αισθηματικές ταινίες ή αν είσαστε γυναίκες. Αν δεν είσαστε της άποψης ότι η αγάπη νικάει πάντα καλύτερα να το αποφύγετε γιατί θα σας φανεί πολύ μελό.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Έρωτας Δίχως Παρόν
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Alejandro Agresti
Πρωταγωνιστές: Keanu Reeves, Sandra Bullock, Shohreh Aghdashloo, Christopher Plummer
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 108’

Επίσημο site:
http://thelakehousemovie.warnerbros.com/