Συνοπτική περίληψη του έργου:
Όταν ο νεογέννητος γιος του Αμερικάνου διπλωμάτη Robert Thorn, που βρίσκεται για επαγγελματικούς ρόλους στη Ρώμη, πεθαίνει, για να κρύψει το γεγονός αυτό απ’ τη γυναίκα του, αναγκάζεται να παρουσιάσει σαν γιο τους ένα άλλο νεογέννητο μωρό του οποίου η μητέρα πέθανε στη γέννα.
Για μερικά χρόνια η ζωή τους κυλάει φαινομενικά ήσυχα , μέχρι τη στιγμή που διάφορα περίεργα γεγονότα θ’ αρχίσουν να συμβαίνουν. Τότε οι γονείς του θ’ αρχίσουν να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τον Damien.

Προσωπική άποψη:
Στην αρχή της νέας χιλιετίας ο κόσμος στηριγμένος σε διάφορες προφητείες πίστεψε πως η συντέλεια του κόσμου ήταν κοντά. Όταν αυτή η μέρα πέρασε και τίποτα δεν έγινε η 6η 6ου 2006 θεωρήθηκε η μέρα που θα γεννιόταν ο Αντίχριστος. Αυτή τη μέρα επέλεξε κι η παραγωγή της ταινίας για την παγκόσμια πρεμιέρας της, για διαφημιστικούς κυρίως λόγους. Τα τελευταία χρόνια το σύγχρονο Hollywood έχει αποδείξει πως έχει στερέψει από ιδέες καταλήγοντας συνεχώς στην ίδια κίνηση. Ή να εμπνέεται μέσα από συγγραφικά best seller ή να κάνει remake παλιών, μεγάλων επιτυχιών. Ειδικά τα δεύτερα, τις περισσότερες φορές μοιάζουν εντελώς άχρηστα. Ακριβώς αυτό συμβαίνει και σ’ αυτή την περίπτωση. Έχουμε ένα remake που δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει.

Όταν παίρνεις την απόφαση να γυρίσεις εκ νέου μια απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες στον τομέα των ταινιών τρόμου, ξέρεις εξ’ αρχής πως το ρίσκο είναι μεγάλο. Ο κίνδυνος αποτυχίας είναι ακόμα μεγαλύτερος καθώς, το να μπορέσεις να φτάσεις την επιτυχία του πρωτότυπου είναι ακατόρθωτο. Για να μην παρεξηγηθώ, η ταινία δεν είναι κακή, αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι αδιάφορη. Σεναριακά ακολουθεί σχεδόν πιστά την πρωτότυπη αφού το σενάριό της έχει επιμεληθεί ο David Seltzer όπως και στην πρώτη ταινία. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά δεν έχει να προσφέρει κάτι το διαφορετικό, κάτι το άγνωστο.

Ο Moore δείχνει αμηχανία, να μην μπορεί να πιάσει το σκοταδιστικό και σατανικό κλίμα της ταινίας του Donner. Μπορεί να την έχει εμπλουτίσει με κάποιες σύγχρονες πινελιές, αλλά αυτό τελικά δεν είναι αρκετό. Αντιθέτως, είναι μεγάλο λάθος αφού τέτοιες splatter παρεμβολές θυμίζουν κάτι από “Final Destination”, κάτι δηλαδή όπου τέτοιες ταινίες δεν χρειάζονται. Δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση η ένταση, η αγωνία κι ο φόβος που σε κυρίευαν στην original ταινία. Εκεί όλα έμοιαζαν απειλητικά, σκοτεινά κι επικίνδυνα. Εδώ απλά παρακολουθείς προσπαθώντας να διαπιστώσεις κατά πόσο καλά θυμάσαι ή όχι την πλοκή. Ένα μεγάλο ατού στις ταινίες τρόμου, ειδικά σ’ αυτές τις παλιάς σχολής, ήταν η μουσική. Και πράγματι... στην original ταινία ήταν καθηλωτική, γι’ αυτό άλλωστε κατάφερε να τιμηθεί και με Oscar. Εδώ, δεν είναι κακή, αλλά σίγουρα αδυνατεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα

Οι Stiles και Schrieber δεν είναι κακοί! Αποδίδουν λειτουργικά στο ρόλο τους, σε καμία όμως περίπτωση δε μπορούν να συναγωνιστούν την Lee Remick και πολύ περισσότερο τον Gregory Peck. Δείχνουν όμως ότι κάνουν ότι καλύτερο μπορούν. Η τρομακτικότερη παρουσία είναι η Mia Farrow που αποτελεί στο σύνολο του έργου μια ευχάριστη ανάσα. Σε κάθε πλάνο που εμφανίζεται κι έξυπνα ο σκηνοθέτης εστιάζοντας στο βλέμμα της, σε καθηλώνει και σε τρομοκρατεί. Εξαιρετικός όμως, παρά τη μικρή του παρουσία, είναι και ο David Thewlis στο ρόλο του φωτογράφου. Αυτός ο άνθρωπος έχει κάτι που μ’ αρέσει πάρα πολύ και καταφέρνει, ακόμα και στους πιο μικρούς ρόλους να μαγνητίζει.

Και φτάνω στο κρίσιμο σημείο. Στο μικρό Seamus Davey-Fitzpatrick που ενσαρκώνει τον μικρό Αντίχριστο. Ποιος τον επέλεξε; Είμαστε σοβαροί; Υποτίθεται πως έχουμε να κάνουμε με την απόλυτη προσωποποίηση του κακού. Η παρουσία του πρέπει να προκαλεί, έστω και σ’ έναν μικρό βαθμό φόβο. Ο πρώτος Damien έμοιαζε απόκοσμος. Πως να τον προκαλέσει όμως όταν έχει επί μονίμου βάσεως το ύφους του βουτυρομπεμπέ που έχει νευριάσει γιατί κάποιος του πήρε το γλειφιτζούρι του. Άντε να πιστέψεις πως μπορεί να πετάξει κανένα σφηνοτουβλάκι στο κεφάλι αυτών που θέλει να βλάψει. Πιθανότατα όσοι δεν έχουν δει την πρωτότυπη ταινία αν όχι να τους αρέσει να περάσουν ένα ευχάριστο δίωρο. Οι υπόλοιποι δεν θα κλάψουν για το χρόνο που ξόδεψαν να τη δουν, σίγουρα όμως θα προτιμούσαν την original εκδοχή.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Προφητεία
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: John Moore
Πρωταγωνιστές: Julia Stiles, Live Schreiber, Mia Farrow, David Thewlis, Seamus Davey-Fitzpatrick
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 105’

Επίσημο site:
http://www.theomenmovie.com/theatrical/es_la/index.html