Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένας γιατρός μετακομίζει με την οικογένειά του σε κάποια μικρή πόλη των ΗΠΑ κι ανακαλύπτει ότι στο πίσω μέρος του σπιτιού του έναν χώρο που χρησιμοποιείται για την ταφή νεκρών κατοικίδιων.
Λίγο παραπέρα απ’ αυτό το ιδιόρρυθμο νεκροταφείο βρίσκεται ένας αρχαίος χώρος ταφής των Ινδιάνων Μίκμακ. Ο γιατρός πληροφορείται από τον γείτονά του Crandall ότι υπάρχει ένας θρύλος γύρω απ’ αυτό τον χώρο. Όποιος ταφεί σ’ εκείνα τα χώματα επιστρέφει στη ζωή.

Προσωπική άποψη:
Άλλη μία μεταφορά ενός βιβλίου του μάστορα του τρόμου στη μεγάλη οθόνη. Ο Stephen King αν κι έχω ξαναπεί πως κατά την προσωπική μου άποψη δεν αποτελεί κάποιον μεγάλο συγγραφέα, σίγουρα γράφει τέτοια κείμενα όπου άνετα μπορούν να γίνουν κινηματογραφικά σενάρια, χωρίς να δυσκολέψουν καθόλου τον σεναριογράφο που θα τ’ αναλάβει. Στην προκειμένη ο ίδιος ο συγγραφέας αναλαμβάνει αυτό το ρόλο οπότε τα πράγματα απλοποιούνται.

Αν κι οι κρτικικές υπήρξαν αρνητικές, όταν κυκλοφόρησε η ταινία έγινε αμέσως μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία. Ως μεταφορά βιβλίου δεν αποτελεί σίγουρα μία απ’ τις καλύτερες που έχουν να κάνουν σχέση με τα βιβλία του συγγραφέα. Το καλό της υπόθεσης ωστόσο είναι ότι υπάρχει ατμόσφαιρα. Σε παραγωγές ταινιών τρόμου της συγκεκριμένης δεκαετίας αυτό που στέκεται ικανό να τρομάξει τον θεατή δεν είναι τόσο τα εντυπωσιακά και ρεαλιστικά εφέ. Τα μουντά κι εν συγκρίσει με τα σημερινά δεδομένα, άχρωμα πλάνα σε συνδυασμό απλά με το τρίξιμο μιας πόρτας, είναι αρκετά. Τα νεκροταφεία από μόνα τους δημιουργούν μια μακάβρια αίσθηση. Το νεκροταφείο ζώων προκαλεί ακριβώς την ίδια αίσθηση, όχι λόγω περιβάλλοντος. Τσακισμένα όνειρα κι αισθήματα μικρών παιδιών που έδωσαν όλη τους την αγάπη σε κάτι που δεν υπάρχει πια, είναι θαμμένα μαζί με τα κατοικίδιά τους κι αυτό είναι θλιβερό.

Παρά τη μεταφυσική διάθεση της υπόθεσης το αίμα και τα αποκρουστικά πλάνα από ανοιγμένα κρανία και σώματα σε αποσύνθεση δεν απουσιάζουν και μερικές φορές είναι όντως ανατριχιαστικά. Ωστόσο ο συγγραφέας δεν θέλει να παίξει με την αισθητική μας, αλλά με την ψυχοσύνθεσή μας. Όταν χάνουμε κάποιον που αγαπάμε θα κάναμε τα πάντα για να τον φέρουμε πίσω, όποιο κι αν ήταν το κόστος. Έτσι νιώθει κι ο γιατρός Louis που ο πόνος τον σπρώχνει εν γνώση του ν’ ανοίξει τις πόρτες της κόλασης πιστεύοντας ότι αν παραστεί απαραίτητο θα μπορέσει να τις κλείσει. Οι πόρτες όμως αυτές δεν είναι πάντα εύκολο να κλείσουν παρά μόνο αν σε παρασύρουν μέσα τους.

Η Lambert ως άλλη μια βιντεοκλιπού, προσπαθώντας να κάνει κάτι διαφορετικό απ’ ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, σε μια στροφή της καριέρας της, μπορεί να μη στοιχειοθετεί μια εντυπωσιακή ταινία, παρ’ όλα ταύτα το αποτέλεσμα δεν απογοητεύει. Όσον αφορά το cast ο Midkiff, που για να είμαστε ειλικρινείς δεν καλείται να υποστηρίξει κάποιον οσκαρικό ρόλο, έχει το απαραίτητο άλλοτε καλοκάγαθο κι άλλοτε απελπισμένο ύφος. Ερμηνευτικά μπορεί να προσφέρει κάτι ξεχωριστό, καταφέρνει πάντως να κερδίσει τη συμπάθειά μας. Η Crosby άνευρη και χωρίς κανένα ενδιαφέρον ως προσωπικότητα, εν αντιθέσει με το βιβλίο. Μοναδική ιδιαίτερη παρουσία ο Gwynne, ο φύλακας ενός καλά θαμμένου μυστικού, που πρέπει να παραδεχτώ πως προκαλεί αίσθηση.

Ατμοσφαιρικό τηλεοπτικό θριλεράκι! Στο παιχνίδι των συναισθημάτων κερδίζει, χάνει όμως στη ρεαλιστικότητα της αντιγραφής, αφού σίγουρα το βιβλίο είναι πολύ πιο ενδιαφέρον. Σημαντικοί παράγοντες της εξέλιξης δεν αναφέρονται ή περνάνε χωρίς τις απαραίτητες εξηγήσεις. Ευχάριστη νότα προσδίδει το ομώνυμο τραγούδι παρ’ όλο που φαντάζει παράταιρο λόγω της “χαρούμενης” μελωδίας του. Οι φίλοι του είδους θα περάσουν μιάμιση ώρα ευχάριστα, ενώ οι υπόλοιποι μάλλον θα μείνουν αδιάφοροι.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Νεκροταφείο Ζωντανών
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Mary Lambert
Πρωταγωνιστές: Dale Midkiff, Fred Gwynne, Denise Crosby, Brad Greenquist, Michael Lombart, Miko Hughes, Blaze Berdahl
Παραγωγή: 1989
Διάρκεια: 90’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο: 
http://www.imdb.com/title/tt0098084/
http://en.wikipedia.org/wiki/Pet_Sematary_(film)
http://www.stephenking.com/pages/works/pet_sematary/