Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Graham, πρώην ιερέας που αρνήθηκε το ράσο έπειτα από τον τραγικό θάνατο της γυναίκας του, ζει σε μια φάρμα μαζί με τον μικρότερο αδερφό του και τα δυο του παιδιά.
Ένα πρωί ανακαλύπτει στο κτήμα του παράξενα σημάδια τα οποία αρχικά πιστεύει πως οφείλονται σε πράξη κάποιου κακόβουλου γείτονα. Όταν όμως μάθει πως δεν είναι ο μόνος, θ’ αρχίσει να πιστεύει πως είναι σημάδια που προμηνύουν το τέλος του κόσμου.
Στην πραγματικότητα, τα σημάδια αυτά οφείλονται σε εξωγήινους οι οποίοι έχουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για να πάρουν τη γη υπό τον έλεγχό τους.

Προσωπική άποψη:
“Signs” ή αλλιώς η πιο πολυδιαφημισμένη απάτη τουλάχιστον της τελευταίας 5ετίας. Συγνώμη αν στεναχωρώ μερικούς-μερικούς αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Είχαμε δει την “Έκτη Αίσθηση”, τον “Άφθαρτο” και πήγαμε και πέσαμε όλοι με τα μούτρα. Και τι καταλάβαμε; Τα φάγαμε... τουλάχιστον έτσι αισθάνθηκα εγώ!

Έχω δει κι έχω δει ταινίες σχετικές με εξωγήινους, έχω φάει κι έχω φάει φόλες στη ζωή μου, αλλά σαν αυτή είχα πολύ καιρό. Κι αν παρόμοια άποψη είχα για το “Σκοτεινό Χωριό” όταν βγήκα απ’ το σινεμά, την αναθεώρησα ξαναβλέποντάς το συνειδητοποιημένη πια. Αυτή τη φορά, όσο κι αν προσπάθησα κι ας το ξαναείδα, δεν κατάφερε τίποτα να μου αλλάξει τη γνώμη.

Η ταινία δεν είναι θρίλερ κι αυτό το ξέρεις πριν ακόμα την δεις. Κατά συνέπεια δεν περιμένεις να κατουρηθείς απ’ το φόβο σου, σίγουρα όμως κάτι περιμένεις. Περιμένεις να αισθανθείς εκείνο το ρίγος που σου προκαλεί το άγνωστο, η επικείμενη απειλή που σπέρνει το πλήθος των εξωγήινων εισβολέων που θέλουν να καταλάβουν τον πλανήτη σου αλλά... αλλά! Φρούδες ελπίδες αποδείχτηκαν φίλοι μου τα όνειρα που έκανα όσο καιρό περίμενα να κυκλοφορήσει η ταινία.

Για να μην φανώ υπερβολική, δεν θα πω πως δεν υπήρχε καμία τρομαχτική σκηνή. Τρομαχτική... τρόπος του λέγεις τουλάχιστον! Μια ή δυο φορές νιώθεις μια φευγαλέα ανατριχίλα αλλά ως εκεί. Και δεν πιστεύω πως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είμαι αναίσθητη. Ακόμα και τα επεισόδια των “X-Files” μου προκαλούσαν μεγαλύτερη συγκίνηση. Αλλά πως να μου μεταφερθεί η αίσθηση του πανικού όταν έχω να κάνω με τέσσερις μαλάκες που έχουν ταμπουρωθεί στο υπόγειο του σπιτιού τους ενώ η δράση βρίσκεται έξω από ‘κει; Δεν εννοώ βέβαια ότι έπρεπε να πάνε για καφέ στα “Sturbucks”, αλλά δεν μπορείς να ξυπνήσεις το αίσθημα του θεατή μόνο με τρομαγμένα βλέμματα.

Και μπορεί ο Shyamalan να είναι ένας εμπνευσμένος σκηνοθέτης με πολύ ξεχωριστές ταινίες στο ενεργητικό του, όμως κάπου εδώ μου τα χάλασε. Προσπαθώντας να συνδυάσει δύο φαινομενικά τουλάχιστον, άσχετα μεταξύ τους θέματα, τη θρησκεία και τη ζωή σε άλλους πλανήτες απλά ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί χάνοντας την ισορροπία του. Και πως να μην το πάθει άλλωστε όταν καταπιάνεται με δύο θέματα που θεωρητικά δεν έχουν αρχή και τέλος. Ίσως έτσι εξηγείται κα το παιδιάστικο ή καλύτερα, το για διανοητικά καθυστερημένους φινάλε. Όχι πως και η υπόλοιπη ταινία δεν μπάζει από παντού.

Ο Mel Gibson είναι γενικά ένας καλός ηθοποιός, ένας καλός σκηνοθέτης, ένας καλός καλλιτέχνης. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι άψογος κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα σ’ αυτή την ταινία. Προσεγγίζοντας εντελώς λάθος τον ρόλο του πάτερ Graham, καταφέρνει να δώσει ακόμα ένα μείον στην ταινία. Στο παρελθόν έχει υποστηρίξει πολύ καλά ρόλους προβληματικών, ακόμα και τρελαμένων ανθρώπων. Ο Graham όμως δεν είναι τρελός. Έχει χάσει τον δρόμο του, έχει χάσει την πίστη του, κάτι που δεν καταφέρνει να μεταδώσει ο Mel.

Ο Phoenix όντας προβληματικός εκείνη την περίοδο εξαιτίας των ναρκωτικών καταφέρνει να πείσει πιο άνετα τον θεατή στο ρόλο του προβληματικού αδερφού του πάτερ Graham. Παρά την κακή αδυναμία του είναι ένας καλός ηθοποιός κι ακόμα και στα δύσκολα καταφέρνει να υποστηρίξει το ταλέντο του αυτό.

Και ευτυχώς που υπάρχουν και τα πιτσιρίκια και κυρίως η μικρή Abigail Breslin που με τη φρεσκάδα και το ταλέντο της φαντάζει σαν μια όαση δροσιάς μέσα στην έρημο. Αυτό δεν σημαίνει πως υποτιμώ την παρουσία του μικρού Culkin, έχοντας όμως κακές αναμνήσεις από το οικογενειακό του δέντρο προτιμώ να είμαι πιο συγκρατημένη.

Και κάπου μέσα σ’ όλα αυτά σκέφτομαι ότι τελικά ο Shyamalan και ο Fincher έχουν ένα κοινό. Είναι και οι δύο ικανότατοι σκηνοθέτες, αλλά και των δύο η τρίτη τους ταινία ήταν κατώτερη από τις δύο προηγούμενες. Τα φιλοσοφικά κίνητρα του σκηνοθέτη καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας, όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά επειδή αυτός αδυνατεί να τα υποστηρίξει.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Οιωνός
Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας
Σκηνοθέτης: M. Night Shyamalan
Πρωταγωνιστές: Mel Gibson, Joaquin Phoenix, Cherry Jones, Rory Culkin, Abigail Breslin
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 106’

Επίσημο site:
http://www.sings.movies.com/