Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Φάνης Ιακωβίδης είναι ένας καθηγητής αστροφυσικής στην Αθήνα του σήμερα. Μια ξαφνική επίσκεψη θα του φέρει μια είδηση που περίμενε από καιρό. Ο παππούς του που ζει στην Κωνσταντινούπολη αποφάσισε να έρθει στην Αθήνα.
Ο Φάνης έχει να δει τον παππού του, με τον οποίο είχε μια πολύ στενή σχέση, πάνω από 35 χρόνια. Ήταν μόλις επτά ετών όταν η Τουρκική κυβέρνηση αποφασίσει να απελάσει όλους τους Έλληνες της Πόλης με Ελληνική υπηκοότητα. Ανάμεσά τους ήταν ο Φάνης με τους γονείς του.
Έτσι ξεκινά η προετοιμασία για την πολυαναμενόμενη συνάντηση. Ο παππούς αρρωσταίνει όμως καθώς πηγαίνει στο αεροδρόμιο και δεν έρχεται ποτέ.
Ο Φάνης βρίσκει το κουράγιο να πάει εκείνος στην Κωνσταντινούπολη για πρώτη φορά μετά το ‘64 και να ξαναζήσει τις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων.

Προσωπική άποψη:
Η “Πολίτικη Κουζίνα” είναι μια παραγωγή που κέρδισε, όχι μόνο τους κριτικούς, αλλά και τους θεατές. Άξιζε όμως πραγματικά ο τόσος μεγάλος ντόρος που επικράτησε γύρω απ’ την ταινία, κάνοντας λόγο για μια παραγωγή που θα μπορούσε να βρει παγκόσμιο αντίκρισμα; Σίγουρα έδωσε το κάτι παραπάνω, σίγουρα συγκίνησε τους Έλληνες, όμως κατά πόσο θα μπορούσε η ιστορία του διωγμού των προγόνων μας από την Πόλη, να συγκινήσει το παγκόσμιο στερέωμα; Μάλλον δύσκολα!

Παρακολουθούμε, μέσα στο χώρο και στον χρόνο, το ταξίδι του μικρού Φάνη και της οικογένειάς του, από την Πόλη, την πιο όμορφη πόλη στον κόσμο όπως λένε οι ίδιοι, έπειτα απ’ την απέλασή τους, στην Αθήνα, μια πόλη πολύ διαφορετική και λιγότερο φιλόξενη απ’ όσο πίστευαν. Συνοδοιπόρος του Φάνη σ’ αυτό το μακρύ ταξίδι είναι τα λόγια του παππού του και οι αναμνήσεις που κράτησε καλά φυλαγμένες στο μυαλό του, αναμνήσεις και λόγια πλημμυρισμένα από χρώμα, ήχους, γεύσεις και κυρίως, αρώματα και μυρωδιές.

Πράγματι… μπορείς σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου να γευτείς, να μυρίσεις τα αρώματα των μπαχαρικών, που δεν είναι απλά ένα υλικό, αλλά σύμβολα της κουλτούρας και της φιλοσοφίας ενός λαού, μιας πολιτιστικής κληρονομιάς, που πεζά ξεκινάει από το φαγητό, για να καταλήξει σε ολόκληρο τον κόσμο, σε ολόκληρο το σύμπαν. Είναι σαν στα μπαχαρικά, να βρίσκεται καλά κρυμμένη μια μυστικιστική κουλτούρα, σαν να έχουν ιδιότητες μαγικές, χαμένες στους αιώνες, που πρέπει να τις ανακαλύψεις. Μια περιπλάνηση σχεδόν απόκοσμη, σ’ έναν κόσμο όπου όλα ξεκινάνε και τελειώνουν στην γαστρονομία.

Τα απλά πράγματα τις καθημερινότητάς μας, αγαπημένα πρόσωπα, χαμόγελα ή λυπημένα βλέμματα, τραπεζώματα και κουβέντες, παιδικοί έρωτας που ποτέ δεν ξεχάστηκαν, όλα, είναι μέρος του ίδιου του σύμπαντος, του ίδιου μας του εαυτού. Και όσο αδυνατούμε να καταλάβουμε τη σημασία τους, όσο αρνούμαστε να τους δώσουμε την αξία που έχουν, τόσο αυτά μέσω τις ταινίας εξυψώνονται στα μάτια μας, τόσο μιλούν στην ψυχή μας προκαλώντας μας ένα αίσθημα αναπόλησης και συγκίνησης που είχαμε καλά καταχωνιασμένο σε κάποια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μας.

Πέραν όμως των κοινωνικών χαρακτηριστικών, πέραν της προσπάθειας κατανόησης του ανθρώπινου νου και φιλοσοφίας, η ταινία θέλει να μας κάνει να κατανοήσουμε μια κουλτούρα τόσο ξένη και παράλληλα τόσο γνώριμη. Να ταξιδέψουμε κι εμείς με τους πρωταγωνιστές και μαζί τους να γνωρίσουμε την ιστορία της Πόλης, την ιστορία του διωγμού, τα πολιτικά συμφέροντα, τις δυσκολίες, τον πόνο και το αντίκτυπο που είχαν όλα αυτά. Όπως λένε με πικρία οι πρωταγωνιστές, έφυγαν από την Τουρκία γιατί ήταν Έλληνες και στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκαν σαν Τούρκοι.

Όμως δεν είναι μόνο η άψογη φωτογραφία και ο ταξιδιάρικος αέρας της καλλιτεχνικής διεύθυνσης που μαγεύουν. Οι μελωδίες δια χειρός Ευανθίας Ρεμπούτσικα μοιάζουν σαν μουσικές απ’ το παρελθόν, φορτισμένες με αναμνήσεις, γεμάτες συναισθήματα.

Χωρίς αμφιβολία η επιλογή των ηθοποιών έγινε πολύ προσεκτικά, τόσο που ο καθένας τους χωριστά μοιάζει γεννημένος για να υποστηρίξει τον χαρακτήρα του και όλοι μαζί σαν σύνολο, γεννημένοι να συνυπάρξουν και να δώσουν ζωή σε μια απ’ τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές παραγωγές που έκανε ποτέ η χώρα μας. Βέβαια το γεγονός ότι το απαρτίζουν μερικοί από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς μας, προσθέτει μερικούς πόντους ακόμα.

Η ταινία αυτή θα μπορούσε ν’ αφήσει ασυγκίνητο μόνο κάποιον ανιστόρητο, μόνο κάποιον που μπορεί να μην ξέρει και να μην θέλει να μάθει την ιστορία του ελληνισμού μου ξεριζώθηκε από τον τόπο του για να ζήσει μια ζωή μίζερη, μια ζωή πάντα πληγιασμένη. Από ‘κει κι έπειτα όμως, η ταινία δεν είναι τίποτα παραπάνω απ’ αυτό που λέει ο τίτλος της. Μια κουζίνα γεμάτη γεύσεις, μυρωδιές και ιστορία. Σίγουρα δεν είναι αριστούργημα, σίγουρα δεν μιλάμε για διεθνή παραγωγή, όμως, σίγουρα πρόκειται για μια απ’ τις πιο καλοδουλεμένες ελληνικές παραγωγές που έχουμε δει ποτέ, αποτελώντας έναυσμα για καλύτερες ταινίες, αποδεικνύοντας πως μπορούμε.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Πολίτικη Κουζίνα
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Τάσος Μπουλμέτης
Πρωταγωνιστές: Γιώργος Χωραφάς, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Ρένια Λουϊζίδου, Στέλιος Μάϊνας, Tamer Karadagil, Basak Koklukaya, Τάσος Μπάντης, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Μάρκος Οσσέ, Θόδωρος Έξαρχος, Κάκια Παναγιώτου, Κωνσταντίνα Μιχαηλίδου, Θέμις Πάνου, Έρση Μαλικένζου, Μαρίνα Καλογήρου, Μιχάλης Γιαννάτος, Ηλίας Ζερβός, Αθηνόδωρος Προυσάλης Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 108’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.villagefilms.gr/movie_list/movie.php?locale=el&id=105
http://www.imdb.com/title/tt0378897/