Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Julien και η Sophie με την παιδική τους αφέλεια φτιάχνουν το δικό τους παιχνίδι που θα σημαδέψει τόσο τη φιλία όσο και την υπόλοιπη ζωή τους.
Τα πάντα είναι επιτρεπτά. Ο μοναδικός κανόνας είναι ότι απλά δεν υπάρχουν κανόνες και οι δυο τους πρέπει να δεχτούν τις προκλήσεις που προτείνει ο ένας στον άλλο. Προκλήσεις που ντροπιάζουν τους δικούς τους, εξοργίζουν το περιβάλλον τους και προκαλούν απίστευτη διασκέδαση στους ίδιους.
Καθώς όμως μεγαλώνουν το αθώο και χαριτωμένο παιχνίδι γίνεται σκληρότερο κάμπτοντας όλες τις κοινωνικές τους προβολές, εξωθώντας τους στα άκρα των συναισθηματικών τους αντοχών.

Προσωπική άποψη:
“Τολμάς ή όχι;”! Αυτή είναι η αρχή και το τέλος της ιστορίας! Δυο μικρά παιδιά, αντίθετα στο να υποταχτούν στους δήθεν κανόνες μια κοινωνίας που δεν νιώθουν να τους ταιριάζει, δημιουργούν ανάμεσά τους ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, χωρίς όρια. Δεν υπάρχει λογικό και παράλογο, όλα επιτρέπονται και όσο πιο μεγάλες είναι οι αντιδράσεις που θα προκαλέσουν οι πράξεις τους, τόσο πιο διασκεδαστικό γίνεται. Σκληρά και ανελέητα, χωρίς όμως να μπορούν ν’ αντιληφθούν το αντίκτυπο του παιχνιδιού τους αυτού, τουλάχιστον μέχρι μια ηλικία.

Ο Julien και η Sophie έχουν πλάσσει έναν δικό τους φανταστικό κόσμο, γεμάτο έντονα χρώματα και φρενήρης ρυθμούς. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω τους, ακόμα και τα πιο παράλογα και παράξενα θέλω τους. Αρνούνται όμως να δεχτούν το πιο απλό! Το θέλω της καρδιάς! Όταν κάποιος από τους δύο κάνει πίσω, τότε μόνο το παιχνίδι θα τελειώσει. Και μπορεί να τελειώσει, σε όλη του τη διάρκεια υπάρχουν διέξοδοι, μόνο που κανένας από τους δύο δεν αντέχει να ρίξει τον εγωισμό του τόσο χαμηλά, όσο ο ίδιος πιστεύει, ώστε να φτάσουν στην τερματική γραμμή, αλώβητοι και κερδισμένοι.

Και αναρωτιέμαι… Η μοίρα καθορίζει το πεπρωμένο μας ή οι επιλογές μας; Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα ή όλα ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη γραμμή και εμείς είμαστε απλά παρατηρητές, έρμαια των επιλογών που έκαναν άλλοι για μας; Ο Julien λέει πως δεν πιστεύει στην μοίρα γιατί δεν του αρέσει η ιδέα ότι δεν καθορίζει την ζωή του. Συμφωνώ, όμως τελικά ισχύει; Έχουν την επιλογή, έχουν τη δύναμη να σταματήσουν την αυτοκαταστροφική εξέλιξη του παιχνιδιού τους, ταυτόχρονα όμως έχουν την αίσθηση πως δεν μπορούν να το κάνουν. Μήπως τελικά δεν ελέγχουμε απόλυτα τη ζωή;

Ο Yann Samuell αναλαμβάνει το σκηνοθετικό τιμόνι και οδηγεί με ξέφρενο ρυθμό μια ταινία, ένα παραμύθι που εξιτάρει την φαντασία μας και την οδηγεί σε μονοπάτια πέρα από κάθε λογική. Τα έντονα και ζωηρά χρώματα δίνουν πνοή στον παραμυθένιο κόσμο των ηρώων, κάτι που μοιάζει σαν χλευασμός όσο εκείνοι τραβάνε το σχοινί στα άκρα, πληγώνουν και ταυτόχρονα πληγώνονται, το προτιμάνε όμως απ’ το να υποκύψουν πρώτοι στο πάθος τους. Ο Samuell παίζει με τα συναισθήματα και την εκφραστικότητα των ηρώων του και φαίνεται να το χαίρεται που τους αφήνει να πνίγονται από τις πράξεις και τις σκέψεις τους, μέχρι να φτάσουν σε όλο και πιο βίαια και ακραία ξεσπάσματα. Και μαζί του, σαδιστικά, το χαιρόμαστε κι εμείς σαν παρατηρητές και όλα αυτά κάτω από τις αισθησιακές, σχεδόν μαγικές μελωδίες του Philippe Rombi.

Τον Guillaume Canet μπορώ να τον θυμηθώ κυρίως απ’ το “The Beach” όπου δεν έχω να θυμάμαι και κάτι το αξιόλογο. Είναι όμως η πρώτη φορά που τον βλέπω σ’ έναν τόσο ανθρώπινα παθιασμένο ρόλο, τόσο άψογα και παρανοϊκά δομημένο, που πραγματικά εξωτερικεύει την πιο γοητευτική και τρυφερή πλευρά του εαυτού του. Ενώ τον κυριεύει πολλές φορές η τρέλα, η ευαισθησία είναι αυτή που επικρατεί. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τρέλα, όπως δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς συναίσθημα. Τελικά, το ένα συνδέεται με το άλλο.

Και παρακολουθώντας την ταινία, δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλη απ’ την Marion Cotillard στο ρόλο της Sophie. Παρά το αγγελικό πρόσωπό της, κάτω απ’ το ευαίσθητο κι εύθραυστο προσωπείο της κρύβει ένα μανιασμένο και άγριο πνεύμα. Μπορεί ν’ αγαπήσει και να μισήσει με το ίδιο πάθος, μπορεί να πληγώσει και να πληγωθεί και σε κάθε βλέμμα, σε κάθε έκφραση, σε κάθε κίνησή της, τα συναισθήματα αυτά να γίνουν αντιληπτά και να θες να τα ρουφήξεις μέχρι τελευταίας ρανίδας.

Οι ήρωες οδηγούνται σε ένα φινάλε πέρα από κάθε φαντασία, πέρα από κάθε λογική. Μόνο το δικό τους το μυαλό θα μπορούσε να το δικαιολογήσει, γιατί μόνο έτσι θα εξαγνιστούν, μόνο έτσι θα βρουν την λύτρωση που απεγνωσμένα ζητάνε. Όσο και αν σοκάρει, όσο και αν φαίνεται παράλογο, στέκει βασισμένο στη δικιά τους λογική. Γι’ αυτούς δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας ελεύθερης αιωνιότητας, όπου πλέον μπορούν και ν’ ακολουθήσουν το παιχνίδι τους, αλλά και να βρίσκονται μαζί, ελεύθεροι από τα δεσμά που βύθισαν το παραμύθι τους στην κόλαση. Το κωμικό στοιχείο συναντάει το τραγικό και αγκαλιασμένα χορεύουν ένα ατελείωτο βαλς εναλλασσόμενων συναισθημάτων.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Αγάπα Με Αν Τολμάς
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Yann Samuell
Πρωταγωνιστές: Guillaume Canet, Marion Cotillard, Emmanuelle Gronvold, Thibault Verhaeghe, Josephine Lebas Joly
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 93’

Επίσημο site:
http://www.paramountvantage.com/loveme/index2.html