Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:Η Μπέλλα μετακομίζει στο Φορκς, μια μικρή, μόνιμα βροχερή πόλη πιστεύοντας ότι την περιμένει η πιο βαρετή περίοδος της ζωής της. Όμως από τη στιγμή που θα γνωρίσει τον αινιγματικό Έντουαρντ, η ζωή της θα πάρει μια συναρπαστική και τρομακτική στροφή.
Ο Έντουαρντ, που είναι βρικόλακας, είχε καταφέρει μέχρι σήμερα να διατηρεί την πραγματική του ταυτότητα μυστική στη μικρή κοινότητα του Φορκς. Όμως τώρα πια κανείς δεν είναι ασφαλής, και περισσότερο απ’ όλους η Μπέλλα.
Το ζευγάρι θα βρεθεί να ισορροπεί επικίνδυνα στην κόψη του ξυραφιού, ανάμεσα στην επιθυμία και τον κίνδυνο.
Προσωπική άποψη:
Είχε πολύ καιρό που κατάφερε ένα βιβλίο να με συνεπάρει. Αν και ποτέ μου δεν υπήρξα λάτρης της φανταστικής λογοτεχνίας, οι ιστορίες με μυθικά πλάσματα πάντα με γοήτευαν. Και είχα ίσως από εποχή Anne Rice να δω να εκτυλίσσεται τόσο όμορφα, μεθοδικά και συνάμα ανατρέψιμα, μια τέτοια ιστορία μπροστά στα μάτια μου. Μια ιστορία που κατάφερε να μου προκαλέσει ρίγη και συγκίνηση. Μια ιστορία που δύσκολα να μην γίνεις κομμάτι της και που ακόμα πιο δύσκολα θα πάψεις να σκέφτεσαι όταν θα την έχεις ανυπόμονα και αδιάκοπα ρουφήξει.
Αυτή είναι η ιστορία της Μπέλλα και του Έντουαρντ, μια ιστορία για μια σχέση τόσο απόκοσμα αταίριαστη, όσο και δυνατόν ταιριαστή. Μια ιστορία που αμφιταλαντεύεται μεταξύ σωστού και λάθος, μια ιστορία όπου η λογική έρχεται σε συνεχή κόντρα με το παράλογο, μια ιστορία όπου κάθε φόβος μοιάζει μίασμα μπροστά στο πάθος. Ένας μόνο είναι ο κανόνας! Ότι οι κανόνες που υπάρχουν δεν μπορούν να τηρηθούν, γιατί όσο και αν προσπαθήσεις, δεν μπορείς να πας κόντρα σε αυτό που προστάζει η ψυχή. Ακόμα και όταν το μυαλό πάλλεται, ακόμα και όταν η λογική βασανίζεται να κάνει ένα βήμα πιο μπροστά, ενάντια στο παθιασμένο συναίσθημα δεν μπορεί να βγει νικητής.
Σχεδόν απ’ το εξώφυλλο μπορεί κανείς να καταλάβει την αλληγορική σημασία της εισαγωγής. Η Μπέλλα και ο Έντουαρντ, αποτελούν ο ένας για τον άλλον, την αμαρτία του κόσμου τους. Ο καθένας τους χωριστά, είναι κάτι αντίστοιχο με το μήλο που χάλασε την ισορροπία του Παραδείσου. Το να το γευτούν μπορεί να είναι λυτρωτικά γλυκό για να ικανοποιήσουν το πάθος τους, ένα πάθος που είναι περισσότερο εγκεφαλικό από σωματικό, μπορεί όμως να είναι εξίσου επικίνδυνο, τόσο για τους ίδιους αν χαθεί ο έλεγχος, όσο και για όλους εκείνους που συνθέτουν τον κόσμο του. Το παιχνίδι όμως των λέξεων και κυρίως των βλεμμάτων μεταξύ τους ξεκινάει και παρασύρονται, και μαζί τους παρασύρεσαι κι εσύ. Ο ανόητος αμνός, ερωτεύτηκε το άρρωστο, μαζοχιστικό λιοντάρι.
Όσο επικίνδυνο είναι αυτό που δένει τους δύο νεαρούς πρωταγωνιστές, είναι άλλο τόσο δυνατό και αδιαπέραστο. Στον έρωτα δεν υπάρχει λογική, ακόμα και αν είναι αταίριαστος. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην προσωπική ευτυχία, μόνο που ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει δεν είναι πάντα εύκολος. Οι επιλογές μας καθορίζουν το ποιοι είμαστε. Και η δύναμη ή η αδυναμία του να κάνουμε αυτές τις επιλογές, φαίνεται εδώ δυνατά, παθιασμένα και ξεκάθαρα. Ο ένας είναι έτοιμος να προστατέψει τον άλλον ακόμα και αν αυτό σημαίνει να χαθεί η δικιά του ζωή. Όταν ο άλλος είναι η ζωή σου, ποιο το νόημά της αν χαθεί;
Το ψυχρό και σχεδόν σκοτεινό Φορκς, προσφέρει μια μεταμοντέρνα γοτθική αίσθηση που ξεφεύγει απ’ αυτήν που επιβάλλει η κατεστημένη αισθητική. Τα πάντα μοιάζουν επικίνδυνα, όμως ταυτόχρονα, είναι τόσο μαγευτικά, τόσο γοητευτικά, σαν να θαρρείς, πως κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί, περιτριγυρισμένος από μια τέτοια αίσθηση. Μπορείς σχεδόν να αισθανθείς την ψυχρή ατμόσφαιρα, να μυρίσεις το βρεγμένο χώμα του δάσους, να περπατήσεις και να αναζητήσεις μαζί με την Μπέλλα τις απαντήσεις εκείνες που θα οδηγήσουν στην προσωπική σου λύτρωση.
Κι αν οι κεντρικοί ήρωες πλην της Μπέλλα είναι βρικόλακες, πλάσματα αιμοβόρα και απόκοσμα, αναγεννημένα από τον ψυχρό κόσμο της νύχτας, η γοητεία που ασκούν είναι αδύνατον να σου προκαλέσει φόβο, είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητη και πολύ περισσότερο, είναι αδιανόητο το να μην σε αιχμαλωτίσει. Γλαφυρά και καθόλου κουραστικά, η Meyers, περιγράφει με τέτοιον τρόπο, ειδικά τον Έντουαρντ, όπου είναι σαν να τον βλέπεις, σαν τα τέλεια χαρακτηριστικά του να σε παγιδεύουν σε μια δίνη σκέψεων και εικόνων, που δύσκολα μπορείς να συγκρίνεις με κάτι άλλο.
Ο κόσμος των βρικολάκων, ξετυλίγεται μπροστά στον αναγνώστη σταθερά και μαγικά. Οι λεπτομέρειες δεν ξεχύνονται για να σε πνίξουν, αλλά δίνονται σε μικρές δόσεις, τόσες που μπορείς να αντέξεις, τόσες που μπορείς να επεξεργαστείς, τόσες που να μπορείς να κατανοήσεις, ώστε η αρχική λαχτάρα για απαντήσεις, να μην μετατραπεί σε κόλαση ενός ανεξέλεγχτου φόβου προς αυτό που δεν μπορείς να αντιληφθείς. Τίποτα δεν μένει κρυφό, δεν υπάρχει άλλωστε λόγος να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτή είναι η μαγεία, του να μπορείς να αντέξεις και να δεχτείς ακόμα και την πιο δύσκολη και σκληρή αλήθεια, την προσωπική αλήθεια αυτή των ηρώων.
Ένα δυνατό και γεμάτο συναισθήματα ρομάντζο, με φόντο τον γοητευτικό και σκοτεινό κόσμο των βρικολάκων, που έρχεται να συναντήσει και να δεθεί με το ανθρώπινο εκείνο στοιχείο που στερήθηκε με την αλλαγή της φύσης του. Η γραφή της συγγραφέως, δημιουργική και ρευστή, όχι μόνο δεν θα σας κουράσει, αλλά θα σας ταξιδέψει σε έναν κόσμο με τέτοια δυνατά συναισθήματα και εικόνες, που δεν θα θέλετε να αποχωριστείτε, συνδυάζοντας τον ρομαντισμό με τον έξυπνο, χιουμοριστικό αυτοσαρκασμό. Σε έναν κόσμο, όπου ανάμεσα στην πάλη του σωστού και του λάθους, της λογικής και του παράλογου, καλείστε να πάρετε θέση και πιστέψτε με, αυτό είναι το εύκολο! Το δύσκολο θα είναι να σβήσει το συνεχές χαμόγελο που θα σχηματιστεί στα χείλη σας κατά την διψασμένη σας ανάγνωση. Το απαγορευμένο στην πιο μαζοχιστικά απολαυστική εκδοχή του.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Stephenie Meyer
Μεταφραστής: Λατσίνου Βασιλική
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2008
Αρ. σελίδων: 531
ISBN: 978-9606665240
Αναρτήσεις
28 Σχόλια:
ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΥΧΑΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΛΕΠΤΟΜΕΡΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟΓΡΑΜΜΕΝΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΡΙΝ.
@ Stella χαίρομαι που η τύχη σε έφερε κατά δω και που το κείμενό μου σε ικανοποίησε και κυρίως σε εκφράζει συναισθηματικά!
Κρίμα... Είχα την επιλογή να δω το twilight στο αεροπλάνο αλλά δεν το είδα. Δε μου "γέμισε το μάτι" αυτό που διάβασα στο περιοδικό του αεροπλάνου. Αν είχα διαβάσει την κριτική σου από πριν θα το είχα δει σίγουρα. Θα το έχω στα υπ'όψιν μου.
@ Πάνο έχω γράψει την άποψή μου για την ταινία λίγο πιο κάτω!
Όσον αφορά αυτή του βιβλίου, είναι απλά εκπληκτικό και σε συμβουλεύω αν σου αρέσει το διάβασμα να το κηνυγήσεις! ;)
Ναι, τη διάβασα μετά (το google reader μου τα βγάζει με χρονολογική σειρά).
@ Πάντως το βιβλίο είναι εκπληκτικό! Είχα χρόνια να διαβάσω κάτι που να με συναρπάσει τόσο πολύ!
Θα προσπαθήσω να διαβάσω τότε πρώτα το βιβλίο και μετά να δω την ταινία.
Γιώτα από ό,τι βλέπω η σειρά Twilight Saga περιλαμβάνει και άλλα τρία βιβλία. Τα έχεις διαβάσει τα υπόλοιπα;
@ Πάνο τελείωσα το δεύτερο, τη "Νέα Σελήνη", χθες βράδυ και συνεχίζω να είμαι ενθουσιασμένη!
Το τρίτο, η "Έκλειψη" κυκλοφορεί σε 'μας 03/03 και θα είμαι από τις πρώτες που θα το πάρουν.
Το 4ο αναμένεται Αύγουστο-Σεπτέμβριο φέτος!
Ωραία, περιμένουμε ανασκόπηση και για τα επόμενα, αν και αν μου αρέσει το ένα συνήθως δεν κοιτάω τις ανασκοπήσεις.
@ Το 4ο βιβλίο Πάνο έχε τίτλο "Χαραυγή". Τώρα αν θα είναι και το τελευταίο δεν ξέρω...
Αν το έχεις διαβάσει πρώτα είναι καλύτερα, αναπτύσσεις δικές σου εικόνες. Δεν ξέρω κατά πόσο βλέπεις βέβαια αντικειμενικά την ταινία μετά...
Συνήθως θέλω να διαβάζω πρώτα το βιβλίο διότι αν δω πρώτα την ταινάι ξέρω τι να περιμένω. Πάντοτε προτιμώ το βιβλίο από την ταινία. Στο βιβλίο βάζεις τη δική σου φαντασία να δουλέψει.
@ Κι εγώ Πάνο έτσι κάνω...
Αφού όταν πήγα να πάρω το πρώτο, πορωμένη απ' την ταινία, πήρα μαζί και το 2ο. Κάτι ήξερα! Τώρα περιμένω το τρίτο σαν τρελή!
@ Δεν το συζητάω Πάνο! Στο βιβλίο τα πράγματα είναι 100 φορές καλύτερα! :)
@ Για το 2ο Πάνο, θα βάλω αύριο ή μεθαύριο! Για τα άλλα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμα... :)
Α να σου πω...με εχεις κανει και εχω λυγωθει με ολα αυτα που γραφεις!:)))
@ Να το διαβάσεις τότε Zenia, να λυγωθείς ακόμα περισσότερο! :p
Συγχωρέστε με αλλά δεν...Πιο πολύ γράφω για να πω την αρνητική μου άποψη για το αρχείο που λένε παρά για να τσακωθούμε. Με τόσο θετικές εντυπώσεις σασςίσως έχω κάνει κάτι λάθος αλλά...Ίσως δεν είμαι του φανταστικού, δεν ξέρω. Μα τώρα μια κοπέλα κι έφηβη ερωτεύεται βρυικόλακα, το μαθαίνει και δεν τρέχει κάστανο; Δεν το βάζει στα πόδια, δεν ουρλιάζει;Τέσπα...Οι περιγραφές, το όλο στήσιμο, τα πρόσωπα πραγματικά τρισδιάστατα αλλά το όλο στόρυ παπαπαπα...Και στο τρίτο βιβλίο πετάγεται και μια τρελή βαμπιρέλα;Έλεος!!!Πάνος.
@ Πάνο και βέβαια δεν υπάρχει λόγος γαι τσακωμούς. Ο καθένας μπορεί να έχει άποψη κι έχει κάθε δικαίωμα να την εκφράζει. Γι' αυτό άλλωστε είναι τα blogs ελέυθερα! ;)
Τώρα δεν είμαι σίγουρη αν μιλάς για το βιβλίο ή την ταινία, για ποιο από τα δύο που δεν σου άρεσε.
Όπως και να 'χει όλα είναι θέμα γούστου και για 'μένα προσωπικά στην τέχνη δεν υπάρχει καλό και κακό, αλλά διαφορετικά γούστα.
Εμένα μου αρέσει η φανταστική λογοτεχνία, κάτι που ανακάλυψα τα 3-4 τελευταία χρόνια, καθότι διαβάζω από πολύ-πολύ πιτσιρίκι.
Δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι, αλλά όταν μιλάμε για έρωτα, όλα είναι δυνατά. Τα μεγάλα πάθη είναι αυτοκαταστροφικά πολλές φορές και τα δυνατά συναισθήματα μη ελεγχόμενα καθώς δεν υπάρχει λογική.
Άλλωστε στον κόσμο των βαμπίρ πάντα αποτελούσαν, παρά το απειλητικό της φύσης τους, υπάρξεις που γοήτευαν και καθήλωναν τα θύματά τους εξαιτίας της μυστηριώδης φύσης τους.
Όσο για το 3ο βιβλίο, ολοκληρώνει απόλυτα τα 2 προηγούμενα. Και η βαμπιρέλα που λες, εμφανίζεται από το πρώτο βιβλίο, δεν ξεπετιέται ξαφνικά στο 3ο.
Γιωτα δεν νωμιζω οτι θα μπορουσες να "υποστηριξεις" καλυτερα αυτο το βιβλιο κ για μια ακομη φορα ενα μεγαλο μπραβο!Απολαμβανω παντα να διαβαζω τα σχολια σου σε καθε βιβλιο!
Για το Λυκοφως τι να πω?καθε φορα που προσπαθω να κανω την αγαπη μου γι αυτη την σειρα λεξεις,απλα αποτυγχανω!Για μενα ειναι η ωραιοτερη ιστορια αγαπης που εχει ειπωθει ποτε κ μαλλον αν με ρωτουσες σε 10,20 χρονια παλι το ιδιο θα σου απαντουσα,ετσι απλα!
@ Ειρηνάκι σ΄ ευχαριστώ πολύ και πάλι!
Εντάξει... δεν είμαι τόόόόσο καψούρα πια που να την θεωρώ την καλύτερη ιστορία αγάπης που διάβασα ποτέ αλλά οκ, την αγαπώ για πολύ συγκεκριμένους λόγους που νομίζω εκφράζω όσο καλύτερα μπορώ μέσα από την παρουσίαση. :)
Συγνώμη, αλλά εδώ θα διαφωνήσω!Είχε βρεθεί στα χέρια μου το 1ο και το 3ο βιβλίο και δεν μου πολυάρεσαν. Ένταξει, έχει ρομάντζο μπόλικο, ο Έντουαρντ είναι υπέροχος... Γενικά, περνάς καλά διαβάζοντας το! Αλλά: η Μπέλλα είναι ηλίθια και ήθελα να της δώσω φάπα! Το αγόρι προσπαθεί να σε προστατέψει και συ ως εγωίστρια και κλαψιάρα πας και μπλέκεις μόνη σου σε μπελάδες και μετά του κλαίγεσαι κιόλας;!
Θεωρώ άκυρο το τρίγωνο που προκύπτει αργότερα με το λυκάνθρωπο(το κοπρόσκυλο, όπως τον λες, Γιώτα) και τη βεντέτα που θυμάται ξαφνικά η συγγραφέας.
Και επίσης είχα διαβάσει κριτικές που έλεγαν ότι παρουσιάζει ένα είδος νεοσεμνοτυφίας(το αγόρι δεν πρέπει να τη δαγκώσει, τη δαγκώνει μόνο μετά το γάμο: όπου δάγκωμα=σεξ). Και, κατά την άποψή μου, αυτό ισχύει πλήρως, καθώς η ατμόσφαιρα σε σκηνές που κοντεύει να παρασυρθεί και να τη δαγκώσει είναι πλήρως αισθησιακή!
Για να πω όμως και τα καλά, μου άρεσε η περιγραφή της "οικογένειας" του Έντουαρντ και ο σταδιακός τρόπος που πληροφορούνταν η πρωταγωνίστρια και ο αναγνώστης την αλήθεια. Μου άρεσε επίσης η ύπαρξη 2 ομάδων βρικολάκων: των άγριων νεογέννητων και των αυτοελεγχώμενων, οι οποίοι δαγκώνουν μόνο ζώα. Αν και εδώ που τα λέμε, μου φάνηκε ότι αυτό αφαιρεί ένα μέρος του κινδύνου και άρα και της γοητείας του βρικόλακα!
@ Βάγια, το πιθανότερο είναι να μην μου άρεσε κι εμένα τόσο πολύ, αν διάβαζα τη σειρά σήμερα, κι έχοντας διαβάσει άλλες 58.000 από τότε. Εκείνη την περίοδο, ήταν και λιγάκι ο ενθουσιασμός του κάτι νέου και διαφορετικού, και παρά τα όποια του μειονεκτήματα, το λατρέψαμε (άλλωστε μην ξεχνάμε πως είναι "γυναικείο" βιβλίο). Συμφωνώ για τους πουριτανισμούς οι οποίοι κι εμένα μου την έδιναν στα νεύρα πάρα πολύ...
Εχοντας μολις αρχισει το πρωτο, μετα απο πολλες πιεσεις και απιστευτες προκαταληψεις εχω να πω οτι ειναι ωραιο. Προς το παρον δεν καταλαβαινω καθολου που κολλαει ο Τζεικομπ και μαλλον ειμαι η μονη που δεν πεθαινει κι ολας για τον Εντουαρτ. Αλλα κι αυτη η Μπελλα ρε παιδι μου, τα θελει και τα παθαινει! Οκ ειναι ερωτευμενη, αλλα εμενα αν μου ελεγε οτι ειναι βρικολακας θα εφευγα τρχοντας!
@ Ε, εντάξει... κι εμείς τώρα πια, που έχει καταλαγιάσει το "πάθος" μέσα μας, το αντιμετωπίζουμε διαφορετικά! :P
Πάντως είναι μια όμορφη ρομαντική ιστορία!
Μόλις είδα αυτή την κριτική κι ήθελα (έστω και 5 χρόνια μετά) να γράψω συγχαρητήρια! Ήταν απλά τέλεια! Τόσα χρόνια δεν βρήκα άλλον άνθρωπο να περιγράψει τόσο επακριβώς όλα όσα με έκανε να νοιώσω αυτό το βιβλίο - και τα υπόλοιπα - και οι ταινίες. Και δεν είμαι κορίτσι, ούτε 16 χρονών (τότε, πόσο μάλλον τώρα...)
Ίσως να έχω συνδέσει το Έπος του Λυκόφωτος με εκείνη την εποχή που ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου, γι΄ αυτό να το αγαπώ τόσο, αλλά όποτε βλέπω τα βιβλία και τα DVDs στο ράφι εδώ δίπλα μου, η μαγεία είναι πάντα ζωντανή. Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ αυτό, όσα αρνητικά κι αν ακούω, κι όσο κι αν ο κύκλος των βιβλίων ολοκληρώθηκε κι οι ταινίες παίχτηκαν και το Λυκόφως ψιλοξεχάστηκε και δεν βλέπεις πια πουθενά να μιλούν για αυτό με εκείνη την υστερία που μάς είχε πιάσει.
Ίσως γι΄ αυτό άδραξα κι εδώ την ευκαιρία να γράψω κάτι για τον Έντουαρντ, την Μπέλλα, τον Τζέϊκομπ, τον Τζάσπερ, για μια τελευταία φορά....
@ Demis σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Το συγκεκριμένο Saga το αγαπώ ιδιαίτερα, αν και οφείλω πως μέσα στα χρόνια που πέρασαν, διάβασα άλλα fantasy που αγαπώ περισσότερο.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως δεν θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου! <3
Εγώ πάντως είχα ξενερώσει πολύ με αυτούς τους νερωμένους, υπερβολικά εξημερωμένους βρικόλακες. Είναι αντιφατικό: απ' τη μια όλο μας λέει ότι είναι επικίνδυνο να 'ναι μαζί οι δύο πρωταγωνιστές, απ' την άλλη όμως δεν μας δείχνει λογοτεχνικά τον κίνδυνο. Κι όσο για όμορφη ρομαντική ιστορία... εμένα δεν μου φάνηκε ότι υπάρχει καμμιά αληθινή σύνδεση μεταξύ των πρωταγωνιστών. Απλώς κάνουν διάφορα μελοδραματικά όλη την ώρα, για να προκαλέσουν το ενδιαφέρον τόσο ο ένας του άλλου όσο και του αναγνώστη. Φυσικά, το επαναλαμβάνω: για ένα διάβασμα, καλά είναι κι εγώ είχα διασκεδάσει αρκετά όταν έπεσαν στα χέρια μου. Αυτά τα σχόλια είναι εκ των υστέρων, πως τα θυμάμαι, δηλαδή, και χωρίς να θέλω να προσβάλλω αυτούς που τους άρεσαν.
Δημοσίευση σχολίου