Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο White είναι ιδιοκτήτης ενός γυμναστηρίου ο οποίος και θέλει να εξαγοράσει ένα άλλο γυμναστήριο, εκείνο του Peter.
Ο Peter θέλει πολύ να κρατήσει το γυμναστήριό του, αλλά η άθλια οικονομική του κατάσταση δεν του επιτρέπει να παλέψει γι’ αυτό.
Τη λύση στο πρόβλημα θα δώσει ένας αγώνας DodgeBall στο Las Vegas μεταξύ των δύο ομάδων.

Προσωπική άποψη:
Μπόρώ να σκεφτώ πολλές μπούρδες που θα είχαν τη δυνατότητα να μεταφερθούν στον κινηματογράφο αλλά σαν κι αυτή... δύσκολα. Δύο αντίπαλες ομάδες ανθρώπων, ένα κοινός στόχος. Η απόκτηση των τίτλων ιδιοκτησίας ενός γυμναστηρίου. Πώς μπορεί να λήξει η μεταξύ τους διαμάχη; Με το να κοντραριστούν σε ένα παιχνίδι που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ελαφρώς πιο εμπλουτισμένη εκδοχή των πολύ γνωστών και πολυπαιγμένων κατά τα παιδικά μας χρόνια, μήλων. Ξέρετε, εκείνο που πετάς την μπάλα προσπαθώντας να χτυπήσεις τον άλλο για να τον βγάλεις εκτός παιχνιδιού. Το ξέρω, είναι ανατριχιαστικό!

Είναι ανατριχιαστική βασικά η βλακεία που φέρει το σενάριο της ταινίας. Είπαμε, ο Stiller είναι εργασιομανής, γουστάρει την δουλειά του και δεν χάνει ευκαιρία να μας το δείχνει. Και καλά κάνει ο άνθρωπος, τιμή του και καμάρι του. Εμείς όμως, οι δύσμοιροι θεατές, τι φταίμε να πληρώνουμε την δική του μανία να κατακτήσει κάθε τρεις και λίγο το αμερικάνικο box office; Μπορεί μέσα του να χτυπάει ακόμα η κωμική φλέβα όμως, τις επιλογές που κάνει δεν μας αφήνει να το διαπιστώσουμε. Αντίθετα, μας κάνει να θεωρούμε ότι έχει αφήσει προ πολλού την καλή κι έξυπνη κωμωδία πίσω του.

Δεν ξέρω αν για μια ακόμα φορά το εξευγενισμένο ευρωπαϊκό στοιχείο που με διακατέχει, καταφέρνει να εξοραϊσει το ηλίθιο αμερικάνικο αλλά, δεν μπορώ να διανοηθώ πως υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό το... σπορ και ακόμα χειρότερα, πως υπάρχουν άνθρωποι που πέραν της παρακολούθησς ενός πραγματικού τέτοιου αγώνα, θα θεωρούσαν εξίσου ενδιαφέρον να το παρακολουθήσουν και στην κινηματογραφική του διάσταση. Ναι, μην απορείτε, υπάρχει αυτό το βλακοπαίχνιδο και στην πραγματικότητα και δεν είναι λίγοι οι ανεγκέφαλοι αμερικάνοι που το παρακολουθούν προκειμένου να χαβαλεδιάσουν.

Το γεγονός βέβαια ότι την σκηνοθεσία την έχει αναλάβει ο πρωτάρης Rawson Marshall Thurber, του οποίου το όνομα για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ξανακούσει, δεν βοηθάει ιδιαίτερα την κατάσταση. Όχι ότι είχε να διεκπεραιώσει κανέναν άθλο, δεν του είπε δα κανείς να κινηματογραφήσει “Τα Κανόνια Του Ναβαρόνε”, αλλά και πάλι, αδυνατεί να υποστηρίξει έστω και αυτές τις απειροελάχιστες καλές αισθητικά χιουμοριστικές στιγμές.

Ερμηνευτικά δεν θα μπω στη διαδικασία να επεκταθώ ιδιαιτέρως. Δεν συντρέχει άλλωστε λόγος για κάτι τέτοιο αφού δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος χαρακτήρας, πλην του Stiller, προσπαθεί να γελοιοποιηθεί περισσότερο. Ο ρομαντικός; Ο κομπλεξικός; Ο στριμμένος; Η χαζογκόμενα; Ποιος; Μπορεί οι χαρακτήρες να είναι ηλίθιοι όμως, θα μπορούσαν να κάνουν οι ηθοποιοί κάτι περισσότερο για να εξωτερικεύσουν τα όποια διαφορετικά ανάμεσά τους στοιχεία, κάνοντας την ροή της ταινίας να μην φαντάζει τόσο πεζή.

Με άλλα λόγια, η συγκεκριμένη ταινία μπορεί να σου αρέσει αν είσαι αμερικανός teenager και πραγματικά δεν έχεις κανένα, μα κανένα ενδιαφέρον πράγμα με το οποίο να ασχολείσαι στην ζωή σου. Για τις μετρημένες στη μια παλάμη καλές στιγμές του έργου, δε νομίζω πως αξίζει κανείς να σπαταλήσει την ώρα του. Αν σας περισσεύει χρόνος, ειδικά τώρα που είναι καλοκαιράκι, προτιμήστε να τον αφιερώσετε σε κάτι άλλο, όπως καμιά βουτιά στη θάλασσα για παράδειγμα.
Βαθμολογία 3/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Dodgeball: Μια Ιστορία Για Γκαντέμηδες
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Rawson Marshall Thurber
Πρωταγωνιστές: Ben Stiller, Vince Vaughn, Christine Taylor, Rip Torn, Justin Long, Stephen Root, Joel Moore
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 92’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0364725/
http://en.wikipedia.org/wiki/Dodgeball:_A_True_Underdog_Story