Έρωτας. Ότι πιο απλό και φυσικό υπάρχει στην γη αυτή. Όσο εύκολα όμως μπορεί να σε ανεβάσει στα ουράνια, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να σε καταδικάσει να ζήσεις στα τάρταρα. Μπορεί να δημιουργήσει αλλά και να επουλώσει πληγές. Να είναι περιστασιακός ή αιώνιος. Όπως και να ‘χει, ο έρωτας έχει αποτελέσει άπειρες φορές εφαλτήριο για κινηματογραφικές παραγωγές. Άλλες από αυτές πέρασαν και δεν μας άγγιξαν. Άλλες όμως κατάφεραν μέσα στον χρόνο, όχι μόνο να συγκινήσουν αλλά, να μείνουν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά μας εξαιτίας των εικόνων που μας μετέφεραν, των χαρακτήρων με τους οποίους ταυτιστήκαμε, των συναισθημάτων που βιώσαμε.

Παθιασμένοι Έρωτες

Gone With The Wind (1939): Βασισμένη στο ομώνυμο μυθοστόρημα της Margaret Mitchell, το “Όσα Παίρνει Ο Άνεμος” είναι ίσως το πρώτο παθιασμένο ρομάντζο εποχής. Σε μια εποχή όπου ο αμερικάνικος εμφύλιος έχει ξεσπάσει, η κακομαθημένη Scarlett O’ Hara, κάτοικος του Νότου, παντρεύεται εξαναγκαστικά έναν πανούργο άντρα ενώ είναι ερωτευμένη με έναν άλλον. Οι συγκρούσεις και οι κόντρες μεταξύ του ζευγαριού με φόντο μια Αμερική σε έκρυθμη κατάσταση, αποτελούν μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του κλασσικού, και όχι μόνο, κινηματογράφου. Μια σχέση μίσους. Ένα μίσος τόσο παθιασμένο που δεν αργεί να εξελιχθεί σε έναν θυελλώδη έρωτα που ουσιαστικά, δεν μάθαμε ποτέ που κατέληξε εξαιτίας του αμφίροπου τέλους της. Ο Butler προσπαθώντας να ρίξει το κάστρο της σκληρής O ‘Hara, δεν μένει για να περάσει τις πύλες του όταν αυτό υποχωρεί. Όμως όπως λέει και η Scarlett, “αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα” κι ας μην καίγεται καρφί του κυρίου. Η διαχρονικότητα της ιστορίας αυτής αποδεικνύει πως τα μεγάλα πάθη φέρνουν μεγάλες κόντρες κι εντάσεις και παρά την κουραστική διάρκεια της ταινίας, ο παθιασμένος αυτός έρωτας θεωρείται αξιομνημόνευτος, επικαλυμμένος πάντα από το επικό και πομπώδες υπόβαθρό του.

Legends Of The Fall (1994): Ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος έχει μόλις ξεσπάσει, γεγονός που προσδίδει στην ιστορία αυτή μια επική διάσταση. Τρία αδέρφια από την Μοντάνα των Ηνωμένων Πολιτειών ερωτεύονται την ίδια γυναίκα ενώ παράλληλα αποφασίζουν να καταταγούν στον στρατό κόντρα στην επιθυμία του πατέρα τους. Η Susannah γίνεται η πέτρα του σκανδάλου για μια φαινομενικά δεμένη οικογένεια, σε μια συντηρητική κοινωνία του περασμένου αιώνα. Εκείνη ζει με τον κρυφό της πόθο για τον μικρότερο γιο της οικογένεια, Tristan. Με τον ίδιο πόθο ζει κι εκείνος μόνο που δεν είναι σε θέση να υποταχτεί στους συντηριτικούς και συγκαταβατικούς κανόνες της κοινωνίας που τον περιβάλλει, ζώντας μια ζωή παράλληλου περιεχομένου κι επιπέδου. Μια όμορφη ιστορία αγάπης, γεμάτη πάθος, δυναμισμό κι ένταση, με ένα πανέμορφο φωτογραφικό, άγριο φόντο και με μοναδικές ερμηνείες που σχεδόν κατάφεραν να αγγίξουν το τέλειο, δίνοντας υπόσταση στην νουβέλα του Jim Harrison αποτυπώνοντάς την με τον ωραιότερο δυνατό τρόπο στο κινηματογραικό πανί. Το συναίσθημα περιβάλλεται από την δραματικότητα της ιστορίας αλλά και από μια μελαγχολική νότα γεννημένη από τα πάθη και τις απώλειες.

Great Expectations (1998): Οι “Μεγάλες Προσδοκίες” αποτελούν μια ελεύθερη διασκευή του ομότιτλου κλασσικού μυθιστορήματος του Charles Dickens, μεταφέροντας την κλασσική ιστορία από την Βικτωριανή Αγγλία στην σύγχρονη Νέα Υόρκη. Κεντρικός άξονας της ιστορίας, ο έρωτας και ο πόθος που γεννιέται μέσα από την ανεκπλήρωτη φύση του. Δύο άνθρωποι σημαδεμένοι από αυτό. Ο ένας πληγωμένος, στοιχειωμένος από φαντάσματα του παρελθόντως και ο άλλος, μεγαλωμένος μέσα στην εμμονή που αυτό του γέννησε. Δύο δυνάμεις που συγκρούονται χρησιμοποιώντας ένα κοινό αντικείμενο, ένα κοινό μέσο. Η ταινία αποτελεί μια προσπάθεια να εξυμνηστεί το πάθος αλλά και η δύναμη και η επιρροή που ασκεί πάνω στους ανθρώπους, ικανή να στιγματίσει ζωές και να καθορίσει το μέλλον τους. Ο Cuaron επηρεασμένος από την λατινογενή καταγωγή του, δημιουργεί μια ταινία που δεν σταματάει στιγμή να αποπνέει αισθησιασμό και σεξουαλικό ρομαντισμό. Η ματαιοδοξία και ο εγωκεντρισμός υποσκελίζονται για να δώσουν εξέχουσα θέση στο πάθος και στην δύναμη που προσφέρει ο έρωτας. Ένα έντονο συναισθηματικό δράμα που αποδεικνύει πως ο έρωτας έχει την ικανότητα να σημαδεύει τις ζωές αλλά και τις ψυχές μας. Είναι ένα δυνατό όπλ στα χέρια των ανθρώπων που σημαδεύει με τον καλύτερο και τον χειρότερο ταυτόχρονα τρόπο τις ζωές των πρωταγωνιστών που ο ένας, φαντάζει πιόνι στα χέρια του άλλου.

Jeux D’ Enfants (2003): Όλα ξεκίνησαν από ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες κι όρια, από δυο παιδιά αντίθετα να υποταχτούν στους ηθικοπλαστικούς κανόνες της κοινωνίας που ζουν. Μια απλή ερώτηση αποτελεί την έναρξη αλλά και το φινάλε της ταινίας. “Τολμάς ή όχι;”! Όλα επιτρέπονται αφού το λογικό και το παράλογο δεν έχουν υπόσταση. Ο Julien και η Sophie έχουν πλάσσει έναν δικό τους φανταστικό κόσμο, γεμάτο έντονα χρώματα και φρενήρης ρυθμούς όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω τους. Αρνούνται όμως να δεχτούν το πιο απλό θέλω, εκείνο της καρδιάς. Το παιχνίδι τελειώνει μόνο όταν ένας από τους δύο υποχωρήσει. Και όμως, ενώ συνεχώς συναντάνε διεξόδους, κανένας από τους δύο δεν αντέχει να ρίξει τον εγωισμό του τόσο χαμηλά ώστε να φτάσουν στην τερματική γραμμή, αλώβητοι και κερδισμένοι. Προτιμούν να οδηγηθούν σ’ ένα φινάλε πέρα από κάθε φαντασία και λογική. Η δικαιολογία των πράξεών τους βρίσκεται μέσα στο μυαλό τους. Έτσι θα εξαγνιστούν, έτσι θα βρουν την λύτρωση που απεγνωσμένα ζητάνε. Βάσει της δικιάς τους λογικής δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας ελεύθερης αιωνιότητας, όπου πλέον μπορούν και ν’ ακολουθήσουν το παιχνίδι τους, αλλά και να βρίσκονται μαζί, ελεύθεροι από τα δεσμά που βύθισαν το παραμύθι τους στην κόλαση. Το κωμικό στοιχείο συναντάει το τραγικό και αγκαλιασμένα χορεύουν ένα ατελείωτο βαλς εναλλασσόμενων συναισθημάτων, σε έναν έρωτα που ξεπερνά την λογική.

Match Point (2005): Ένας νεαρός δάσκαλος του τένις, πιάνει φιλίες με κάποιον μαθητή του, ο οποίος ανήκει σε μια πλούσια οικογένεια όπου και θα μπλέξει σε ερωτική σχέση με δύο γυναίκες. Η μία είναι η αδερφή του φίλου του, την οποία παντρεύεται, ενώ η άλλη είναι η αρραβωνιαστικιά του φίλου του. Όπως όμως σε όλα τα παιχνίδια, πρέπει να υπάρξει μόνο ένας νικητής. Αρχικά διαβάζοντας κανείς την πλοκή θα σκεφτεί πως πρόκειται για άλλη μια ιστορία ερωτικού τριγώνου, δίχως πρωτοτυπία, δίχως τίποτα το καινούργιο να μπορεί να προσφέρει. Και όμως, δεν είναι τυποποιημένη, δεν είναι συνηθισμένη, ακόμα και ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Match point στο τένις είναι εκείνο το σημείο όπου χρειάζεσαι έναν πόντο για να κερδίσεις και όπως σε κάθε αγώνα, θα υπάρχει μόνο ένας νικητής και έναν ηττημένος. Ακόμα και αν νομίζεις πως μπορείς να ελέγξεις τη ζωή σου κάνεις λάθος, καθώς η τύχη είναι εκείνο το στοιχείο που παίζει καθοριστικό παράγοντα στο αν η μπάλα θα περάσει ή όχι τον φιλέ. Το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι το σενάριο κι εκεί ακριβώς εστιάζει ο Allen, φιλοσοφώντας βαθιά μέσα από κάθε σκηνή, κάθε διάλογο, τη δύναμη της μοίρας και της τύχης στην ζωή μας και κατά πόσο αυτές την επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά. Ωστόσο, ξέρει πως σε παιχνίδια διλημμάτων ο καλύτερος τρόπος να παίξεις με την κάμερα και με τους πρωταγωνιστές σου είναι να εστιάζεις στα πρόσωπα και στις αντιδράσεις τους. Μια μοναδική δραματική ταινία γεμάτη ερωτισμό κι ένταση κι ένα ανέλπιστα εντυπωσιακό φινάλε.

Καταδικασμένοι έρωτες

Love Story (1970): Ίσως ο πλέον δημοφιλής καταδικασμένος έρωτας στα κινηματογραφικά χρονικά. Ένα συναισθηματικό δράμα χαρακτήρων, βασισμένο στην νουβέλα της Erich Segal. Ο Oliver, γιος πλούσιας οικογένειας και η έξυπνη Jennifer, κόρη ενός φτωχού αρτοποιού. Παρακολουθούμε λοιπόν τον αγώνα αυτών των δύο τόσο διαφορετικών και παράλληλα, τόσο ερωτευμένων νέων. Έναν αγώνα για την κοινή τους ζωή, για να επιτύχουν τους στόχους τους και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Και το πετυχαίνουν για να έρθει η μοίρα να δώσει το πιο σκληρό της χτύπημα. Η Jennifer πάσχει από μία ανίατη ασθένεια και ξαφνικά όλους τους ο κόσμος γκρεμίζεται. Εστιάζοντας στις καλές και στις κακές στιγμές του ζευγαριού, η ταινία δεν έχει καμία πρόθεση να ξεφύγει από τον ορισμό του μελοδράματος όμως αυτό, όσο δακρύβρεχτο κι αν είναι δεν καταντάει ούτε κουραστικό ούτε γελοίο. Παρά τις δυσκολίες, παρά που η ζωή έχει καταδικάσει τον έρωτά τους εκείνοι είναι εκεί, δυνατοί να το παλεύουν. Κρατώντας την σημαντικότερη ατάκα της τανίας, “love means never having to say you`re sorry”, απομένουμε να θυμόμαστε μια τραγική ιστορία αγάπης και στα αυτιά μας να ηχεί η μοναδική της μελωδία που καταφέρνει να σπάσει ότι έχει μείνει άθικτο και ασυγκίνητο μέσα μας.

The English Patient (1996): Η ταινία σταθμός στην καριέρα του Anthony Minghella, βασισμένη στην νουβέλα του Michael Ondaatje, είναι η συγκινητική μεν εξιστόριση μιας δραματικής ερωτικής σχέσης όμως, ταυτόχρονα είναι κάπως υπερεκτιμημένη. Για μια ακόμη φορά, ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος ως φόντο μιας παράνομης σχέσης που ζητά απεγνωσμένα κατανόηση, που έχει την ανάγκη να εκφραστεί. Η Hana, νοσοκόμα κι ακροάτρια αυτής της ιστορίας γεμάτης από αγάπη και φαντάσματα του παρελθόντος, που μερικές φορές δεν ξέρεις αν είναι την φαντασίας του ασθενή ή βασισμένη σε προσωπικά του βιώματα. Μπορεί να πονάνε οι πληγές από τα εγκαύματά του όμως, οι πληγές της ψυχής του πονάνε ακόμη περισσότερο καθώς, εκείνες έχουν αφήσει πιο βαθιά χαραγμένα κι ανεξήτηλα τα σημάδια τους. Τον συντροφεύουν και τον βασανίζουν στο νεκρικό του κρεββάτι χωρίς να μπορεί αλλά και χωρίς να παλεύει για να τους ξεφύγει αφού, τα φαντάσματα και οι ενοχές είναι τα μόνα που του θυμίζουν ότι υπήρξε ένας άνθρωπος που αγάπησε κι αγαπήθηκε.

Message In A Bottle (1999): Η Theresa κάνοντας βόλτα σε μια παραλία ανακαλύπτει ένα μπουκάλι στο οποίο περιέχεται ένα έντονα φορτισμένο συναισθηματικά γράμμα. Χωρίς να τον ξέρει, έχει ερωτευτεί τον αποστολέα τον οποίο απεγνωσμένα ψάχνει να βρει. Και τον εντοπίζει στο πρόσωπο ενός ναυπηγού ονόματι Garret. Μετά την γνωριμία των δύο ακολουθεί ένας μεγάλος έρωτας που γεννιέται ανάμεσά τους, απλά, φυσικά, αβίαστα. Τι συμβαίνει όμως όταν ένας από τους δύο σε μια σχέση που μόλις πάει να ανθίσει, είναι κυνηγημένος από φαντάσματα του παρελθόντος; Μερικές πληγές δεν κλείνουν εύκολα ακόμα κι αν θα ήθελες να τις κλείσεις και να συνεχίσεις. Εκείνη προσπαθεί να του ξαναδώσει ζωή. Εκείνος προσπαθεί να την αρπάξει μα κάθε φορά κάτι τον γυρίζει πίσω. Μια χαμένη αγάπη οδηγεί μια νέα στον δικό της, προσωπικό και άδοξο χαμό. Ο Garret χάνεται, εκεί που είναι το μοναδικό μέρος όπου θα μπορούσαν να χαθούν οι έννοιες και οι φόβοι του. Ο πόνος και η θλίψη του παρελθόντος. Μερικές φορές δεν μπορείς να το αποφύγεις, δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Η λύτρωση είναι σχετική και μερικές φορές έρχεται μόνο με το να παραδοθείς, έστω και άθελά σου.

The End Of The Affair (1999): Η ταινία βασίζεται σε νουβέλα του Graham Greene και μας αφηγείται τον παράνομο δεσμό ανάμεσα σε μια γυναίκα και σε έναν φίλο του άντρα της εν μέσω του Β’ Παγκόσμιου πολέμου. Η Sarah ζει ένα απελπισμένο, δυνατό κι απόλυτο έρωτα με τον Maurice στον οποίο βρίσκει χωρίς καν να τα ζητήσει, όλα εκείνα που ο ψυχρός διπλωμάτης σύζυγός της δεν της προσφέρει. Μια ιστορία αγάπης γεμάτη έντονα συναισθήματα, βασανιστική και καταδικασμένη πριν καν ξεκινήσει. Το σκληρό φόντο του πολέμου προσδίδει μια ακόμη πιο δραματική χροιά σε μια ήδη βεβαρυμένη ατμόσφαιρα. Η ταινία ακολουθεί αυτόν τον μοιραίο έρωτα σε όλη του την διάσταση κι έκταση, σε μια διαδρομή που ξεκινάει για να οδηγηθεί σε ένα σπαρακτικό φινάλε που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, όσο σκληρός κι απόλυτος κι αν είναι. Τι κι αν ξέρεις ότι κάποια πράγματα θα καταλήξουν διαφορετικά από αυτό που θα ήθελες; Ειδικά όταν μιλάμε για τον έρωτα δεν μπορείς να αρνηθείς την μοίρα και το πεπρωμένο σου, ακόμα κι αν αυτό σε οδηγήσει στο θανατηφόρο φινάλε μια πικρής ιστορίας που πέθανε πριν καν προλάβει να ανθίσει.

Sweet November (2001): To remake της ομώνυμης ταινίας του 1968, προσπαθεί να μας πείσει ότι τριάντα ημέρες είναι αρκετές για ν’ αλλάξεις στάση και τρόπο ζωής. Και τι πιο όμορφο απ’ το να σε βοηθήσει ένας άλλος άνθρωπος σ’ αυτό. Ποιος από ‘μας άλλωστε δεν γνώρισε κάποιον άνθρωπο τόσο αναπάντεχα, που ταυτόχρονα όμως ν’ άλλαξε αν όχι ολόκληρη, ένα μέρος της ζωής του; Μπορεί το σενάριο να έχει κάποια κλισέ όπως έχουν όλες οι ερωτικές ιστορίες, αλλά ποιος νοιάζεται όταν όλο αυτό αποδίδεται μ’ έναν τόσο όμορφο κι όπως λέει κι ο τίτλος της ταινίας μ’ έναν τόσο γλυκό τρόπο. Άλλωστε η κατάληξη είναι τόσο τραγική που τα παραπάνω δεν σε αποσχολούν στο τέλος αφού νιώθεις μόνο θλίψη και κατανόηση. Η προσέγγιση της ταινίας είναι συναισθηματική σε βάθος και κυρίως ανθρώπινη, παρά που οι ήρωες φαντάζουν άνθρωποι που θα μπορούσε ο καθένας μας να ερωτευτεί. Για όλους υπάρχει ο άνθρωπος που μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή. Μπορεί απλά να μην τον έχουμε βρει ή να μην του έχουμε δώσει τα περιθώρια να το κάνει. Ο Nelson όμως άφησε στην αντισυμαβτική Sara αυτό το περιθώριο. Την άφησε να τον παρασύρει την χίπικη ζωή της, αποτραβώντας τον από τον συντηρητικό κόσμο στον οποίο άνηκε. Όμως κι εκείνη παρασύρθηκε από εκείνον σε μια καταδικασμένη ερωτική ιστορία με τραγικό τέλος που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...