Απόλυτοι Έρωτες

When A Man Loves A Woman (1994): Τι συμβαίνει όταν ο εθισμός μπαίνει ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας; Τι συμβαίνει όταν η εξάρτηση ξεπερνάει την λογική; Τι συμβαίνει όταν οι αγάπη καλείται να υπερασπιστεί τον ίδιο της τον εαυτό και να προβάλλει αντιστάσεις προκειμένου να επιβιώσει, προκειμένου να κερδίσει την μάχη; Εκεί είναι η ουσία φίλοι μου, στο να μπορείς να υπερασπιστείς και να υποστηρίξεις την αγάπη σου με κάθε μέσο, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες. Η ταινία έχει ως κεντρικό άξονα τον αλκοολισμό και οι ήρωες γυρίζουν γύρω απ’ αυτόν, ξεδιπλώνοντας μας τη διαταραγμένη σχέση τους και μια προσπάθεια να περισώσουν ότι μπορούν χωρίς όμως να ξέρουν αν μπορούν να τα καταφέρουν. Τελικά, μερικές φορές, το μπορώ και το θέλω μπορούν να απέχουν χιλιόμετρα. Η ζωή μπορεί όμως να είναι σκληρή και το γεγονός αυτό δεν διστάζει ν’ αποτυπωθεί στο πανί, η αγάπη όμως μερικές φορές είναι ικανή για περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε. Η αληθινή αγάπη πρέπει να δοκιμάζεται, γιατί μόνο τότε μπορείς να είσαι σίγουρος για την αντοχή και την γνησιότητά της. Η αληθινή αγάπη αξίζει τον πόνο, αξίζει υπομονή, γιατί όταν έχεις υπομονή και κουράγιο να στηρίξεις τον άλλον όλα είναι δυνατά. Ο εθισμός μέσα από μια ρεαλιστική και ανθρώπινη ματιά που όμως δεν παραβλέπει την ρομαντική φύση της, χωρίς ωστόσο να φτάνει σε υπερβολές ή να πέφτει θύμα φτηνών μελοδραματισμών.

The Notebook (2004): Μια ιστορία ενός νεανικού έρωτα βασισμένου στο ομώνυμο βιβλίο του Nicholas Sparks. Με μια πρώτη ματιά η υπόθεση φαίνεται γνωστή και λίγο έως πολύ κοινότυπη. Κοιτάζοντας όμως λίγο παραπέρα διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά απ’ ότι τα ‘χουμε μέσα στο μυαλό μας. Χωρίς να προσπαθεί κοπιαστικά, καταφέρνει να δείχνει ιδιαίτερα φρέσκο. Η κεντρική ιδέα της ταινίας βασίζεται σε μια απλή, καθημερινή σκέψη. “Τι θα γινόταν άραγε αν τότε...”. Το υποσυνείδητο είναι ύπουλο πράγμα, χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις και συνήθως στα σημεία που πονάς περισσότερο. Άσχετα από τις επιλογές μας πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι θα είχε συμβεί, πως θα ήταν η ζωή μας σήμερα αν είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές. Ειδικά όταν στη μέση μπλέκεται ο έρωτας τα πράγματα δυσκολεύουν, γίνονται πιο περίπλοκα. Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να μάθεις τι θα είχε συμβεί. Μπορείς μόνο να εικάζεις βάσει πόσο ευχαριστημένος ή όχι είσαι από την παρούσα κατάσταση της ζωής σου. Οι χαρακτήρες έχουν μεγάλες ευαισθησίες τις οποίες δεν διστάζουν να ξεδιπλώσουν μπροστά μας καθώς έρχονται αντιμέτωποι με ένα παρελθόν που δεν επέλεξαν για να οδηγηθούν σε ένα τρυφερό μεν, τραγικό παράλληλα δε μέλλον που τους επιφυλάσσει εκπλήξεις και συναισθήματα που ίσως ποτέ να μην είχαν φανταστεί ότι υπάρχουν. Δεν πιστεύετε στις αγάπες που ζουν μέχρι την τελευταία πνοή; Δείτε την ταινία αυτή κι ίσως αλλάξετε γνώμη.

Atonement (2007): Μια κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ian McEwan, που παγκοσμίως έχει θεωρηθεί αριστούργημα. Μια ιστορία για τον έρωτα και την προδοσία. Μια ιστορία χτισμένη πάνω στο ψέμα και σε μυστικά που γκρέμισαν ζωές. Η ταινία αποτελεί έναν συνεχή καταιγισμό συναισθημάτων, ακόμα και στα νεκρά διαστήματά της. Ακόμα κι αυτή η σιωπή μοιάζει κάτι να έχει να πει. Ένας μεγάλος έρωτας θύμα της εγκληματικής όπως αποδεικνύεται φαντασίας κι εμμονής ενός 13χρονου κοριτσιού. Μια στιγμή ενός φρικτού λάθους που θα καθορίσει την ζωή τριών ανθρώπων με τους δύο απ’ αυτούς, να βασανίζονται άδικα. Η Cecilia και ο Robbie θα περάσουν την ζωή τους με το δραματικό στίγμα που της επέβαλλε βίαια και άδικα η μικρότερη αδερφή της, Bryony. Ίσως τελικά εξαιτίας της να οδηγούμαστε και σε ένα άδικα αδύναμο φινάλε, προσπαθώντας να ικανοποιηθούν οι πιο αδύναμοι θεατές. Όπως και να ‘χει όμως, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια ταινία που δικαίως μπορεί να υπερηφανεύεται όπως λίγες μεταφορές μυθιστορημάτων ότι διατήρησε την ισορροπία. Μια ταινία για έναν απόλυτο έρωτα πέρα από συμβάσεις, για έναν έρωτα που δεν χωρά αμφιβολίες κι αμφισβητήσεις. Ακόμα και μετά το τέλος της, μια φράση μόνο θα τριγυρνάει στο μυαλό σας. “Come back! Come back to me!”.

Έρωτες Με Χιούμορ

When Harry Met Sally (1989): Η Nora Ephron είναι μια χαρακτηριστική μορφή του χώρου των αισθηματικών κομεντί. Δυστυχώς βέβαια οι σύγχρονές της ταινίες δεν έχουν τα χαρακτηριστικά εκείνα που χαρακτήριζαν τις παλαιότερες που αγαπάμε μέχρι και σήμερα. Ο Harry και η Sally γνωρίζονται τυχαία και χάνονται για να ξαναβρεθούν τυχαία μερικά χρόνια αργότερα. Αποφασίζουν να γίνουν φίλοι και σύντομα η σχέση του περνάει όλα τα στάδια, από εκείνο των βλεμμάτων ερωτικού υποννοούμενο, στον θυελλώδη έρωτα, στην σχέση και τελικά στον γάμο. Όμως οι δύο αυτοί άνθρωποι, βρίσκονται σε μια συνεχή σχέση αγάπης και μίσους, όχι μόνο για το έτερον ήμιση αλλά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Γι’ αυτό και τους αγαπάμε, γιατί μας θυμίζουν ένα κομμάτι του δικού μας εαυτού, του δικού μας τρόπου αντιμετώπισης των σχέσεων. Η ταινία αλλά και οι χαρακτήρες της διακρίνονται για την σπιρτάδα, την αμεσότητα, αλλά και το βαθιά ποιοτικό κι έξυπνο χιούμορ τους. Αυτός είναι πιθανότατα και ο λόγος που μια ταινία της κατηγορίας αυτής, παρά τον σύγχρονο χαρακτήρα της μπορεί να θεωρηθεί κλασσική.

Bridget Jone’s Diary (2001): Κάθε ρομαντική κομεντί που σέβεται τον εαυτό της έχει ως κεντρικό άξονα την αναζήτηση της πραγματικής αγάπης. Τι γίνεται όμως όταν η πρωταγωνίστρια που την αναζητεί μανιωδώς δεν έχει τίποτα κοινό με τα φωτομοντέλα των περιοδικών; Τι γίνεται όταν δεν είναι σαν την Naomi, με δύο μέτρα πόδι, αλλά γεματούλα, περασμένα 30, πίνει, καπνίζει και συμπεριφέρεται ανεκδιήγητα καθώς η λογική απουσιάζει από τις σκέψεις της; Εκεί φίλε αναγνώστη βρίσκεται το ενδιαφέρον στοιχείο της υπόθεσης. Η Bridget είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, ειλικρινής, αυθόρμητη αλλά και με τις ατέλειές της κυρίως εμφανισιακά. Δεν αναζητά τον άντρα μοντέλο των περιοδικών, αλλά εκείνον που θα την καταλάβει και θα την αγαπήσει γι’ αυτό που είναι, χωρίς μασκαρέματα και ψεύτικες συμπεριφορές. Ακριβώς γι’ αυτό ταυτιζόμαστε μαζί της. Γιατί μπορεί να ζητάει πολλά όμως κατά βάθος, όλοι κάνουμε το ίδιο. Το ημερολόγιο της ηρωίδας κρύβει μέσα του τόση πραγματικότητα, τόση ειρωνεία που καταντάει κωμικοτραγική. Η ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για αγάπη και κατανόηση από το έτερόν του ήμιση σε μια διασκεδαστική και συνάμα τρυφερή εκδοχή που δεν αναλώνεται σε ψεύτικους κόσμους και ήρωες αλλά, στους καθημερινούς ανθρώπους που βιώνουν αληθινές καταστάσεις της σύγχορνης ζωής.

Love Actually (2003): Η συγκεκριμένη ταινία είναι μακράν ότι ποιο γλυκό έχω δει εδώ και χρόνια. Το motto της ταινίας βασίζεται πάνω σε μια πολύ απλή θεωρία. Ότι η αγάπη βρίσκεται παντού. Και πραγματικά, παρακολουθώντας την, μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς πως όντως έτσι είναι. Γιατί ακόμα κι αν δεν την βλέπουμε ή δεν είμαστε σε θέση να την κατανοήσουμε, δεν σημαίνει πως αυτή δεν υπάρχει. Παρακολουθούμε λοιπόν παράλληλες ιστορίες ανδρών και γυναικών, που παρά το ότι μπορεί να μην γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους, στην πραγματικότητα έχουν από έναν κοινό σύνδεσμο και ταυτόχρονα από ένα κοινό θέμα. Την αγάπη, που ξεκινάει να τους προβληματίζει πέντε βδομάδες πριν τη γιορτή των Χριστουγέννων για να κορυφωθεί ανήμερα αυτής. Λόγω του πλήθους των χαρακτήρων του δίνεται η δυνατότητα να παρουσιάσει και ν’ αναπτύξει τις πτυχές των ανθρωπίνων σχέσεων. Πέρα απ’ τις ταξικές, οικονομικές, εθνικές ή όποιας φύσης διαφορές, η αγάπη είναι παντού κι είναι ίδια για όλους. Ή τουλάχιστον έχουν όλοι το ίδιο δικαίωμα να ελπίζουν σ’ αυτή και να τη διεκδικήσουν με κάθε μέσο. Ορισμένες ιστορίες αναπόφευκτα τραβάνε περισσότερο την προσοχή μας, μας συγκινούν και μας προβληματίζουν όμως, δεν αδιαφορούμε για καμία και εκεί είναι η μεγάλη επιτυχία του δημιουργού της. Μια γλυκιά, τρυφερή και πολύπλοκη ιστορία αγάπης, για τις διαφορετικές μορφές, εκτάσεις κι εκφράσεις της.

Θετρικοί Έρωτες

Romeo + Juliet (1996): Ποιος άραγε δεν γνωρίζει το πιο τραγικό ζευγάρι στην ιστορία του θεάτρου και όχι μόνο. Ποιος δεν έχει συγκινηθεί και δεν έχει κλάψει για την ματαιότητα με την οποία θυσίασαν την ζωή τους απλά και μόνο για να ‘ναι μαζί, κόντρα στα θέλω και στα πρέπει που επιτάσσουν τα μίση ανάμεσα στις δύο οικογένειες. Για πρώτη όμως φορά το 1996 παρακολουθήσαμε δια χειρός Baz Luhrmann μια σύγχρονη εκδοχή του σεξπηρικού δράματος που τα στιλέτα είχαν αντικατασταθεί από όπλα και τα άλογα από γρήγορα αμάξια. Η ουσία όμως της δραματουργικής εξέλιξης και ο πυρήνας της ιστορίας παραμένει ίδιος, ακόμα κι αν το περιτύλιγμα διαφέρει. Όσο κλισέ κι αν φαντάζουν σε κάποιους τα λόγια του Σαίξπηρ, το γεγονός και μόνο ότι ακόμα και 400 χρόνια μετά καταφέρνουν να αποσπούν το δάκρυ και κυρίως, το καλλιτεχνικό και συναισθηματικό μας ενδιαφέρον, λέει πολλά. Πόσο μάλλον, όταν τοποθετούνται σε ένα σύγχρονο φόντο και καταφέρνουν παρ’ όλα ταύτα να μην είναι γελοία ή παράτερα του φαίνεσθε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη, πιο ποιητική και δυναμική θυσία της αγάπης από αυτήν γι’ αυτό κι άλλωστε έμειναν ως αιώνια πιο διάσημοι εραστές.

Shakespeare In Love (1998): Πρόκειται για μια πανέξυπνη ρομαντική ταινία που εκμεταλλεύεται όχι μόνο το γνωστό ερωτικό δράμα “Ρωμαίος Και Ιουλιέτα” αλλά και την ίδια την προσωπικότητα του μεγάλου δραματουργικού ποιητή Σαίξπηρ. Στην Βικτωριανή Αγγλία προσπαθεί να ανεβάσει το προαναφερόμενο έργο για το οποίο έχει αποτελέσει έμπνευση μια γυναίκα, η κόρη ενός αριστοκράτη λόρδου. Δεν γνωρίζει όμως πως αυτή η γυναίκα, η Viola όχι μόνο είναι η μούσα του αλλά είναι κι ένας εκ των αντρών που έχει εισχωρήσει τον θίασό του. Πέραν όμως αυτούς θα είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής του. Ένας έρωτας παράφορος, με διάθεση για χιούμορ και γέλιο που όμως μέσα του κρύβει μεγάλη τραγικότητα. Ο λόγος; Ότι εξ’ αρχής είναι καταδιασμένος αφού η Viola δεν θα μπορούσε να είναι μαζί του, όχι επειδή δεν το θέλει, όχι γιατί το επιβάλλει ο πατέρας της αλλά, επειδή είναι ο λόγος της απέναντι στον λόγο της βασίλισσας που έχει ήδη εγκρίνει τον γάμο της με έναν άλλον αριστοκράτη. Η Viola μένει σαν συντροφιά και θύμιση, μια τρυφερή ανάμνηση που λειτουργεί ως δύναμη κι έμπνευση.

Moulin Rouge! (2001): Μια ιστορία από το Παρίσι του 1899, άλλη μια φορά από τον Baz Luhrmann. Μια ιστορία που ξεκινάει με εναρκτήριο μοτίβο της ότι το πιο σημαντικό πράγμα που θα μάθει ποτέ κανείς είναι αγαπά και να αγαπιέται. Ρομαντικό και μποέμικο το μήνυμα όσο και το κλίμα της ταινίας που ακολουθεί τους ξέφρενους μουσικοχορευτικούς ρυθμούς του πιο διάσημου καμπαρέ στην πόλη για να οδηγηθεί σταδιακά στην ανάπτυξη ενός πραγματικού και πηγαίου έρωτα που θέλει να ξεφύγει απ’ όλα αυτά. Το αστέρι του καμπαρέ Satin, ερωτεύεται σφόδρα τον συγγραφέα Christian και μαζί κάνουν σχέδια, ονειρεύονται έναν κόσμο μακριά από την βρώμα που τους περικλείει, όπου δεν θα χρειάζονται θυσίες για να είναι μαζί παρά μόνο η αγάπη τους. Όμως ο θάνατος βρίσκεται πάνω από το νέο ζευγάρι της ιστορίας μας για να το οδηγήσει σε μια δραματική κορύφωση και σε ένα φινάλε στοιχειωμένο από τα πονεμένα φαντάσματα μιας θύμισης, που έχει χάσει το χρώμα της όμως, δεν ξεθυμαίνει ποτέ.

The Phantom Of The Opera (2004): Η πραγματική μαγεία της κλασσικής λογοτεχνίας είναι ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεφτίζει ποτέ η ομορφιά της. Και πράγματι, όσοι έχετε διαβάσει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Gaston Leroux σίγουρα δεν ξεχάσατε ποτέ την μαγεία και την δύναμη των συναισθημάτων που σας προσέφερε. Στην κινηματογραφική της μεταφορά μπορεί η ένταση των συναισθημάτων αυτών να μην είναι ακριβώς εφάμιλλη όμως, σίγουρα ο ερωτισμός που αποπνέει είναι υπέρ του δέοντος. Ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο στη μέση του οποίου βρίσκεται η νεαρή Christine που καλείται να έρθει αντιμέτωπη με τα πάθη και τις επιθυμίες της. Της επιθυμίες της νεανικής, αθώας καρδιάς της αλλά και τις επιθυμίες του μυαλού και της σάρκας της. Εκπρόσωποι των δύο διαφορετικών αυτών επιθυμιών δύο διαφορετικοί άντρες, ο συγκαταβατικός Raul και το μυστηριώδες Φάντασμα. Και η Christine είναι εκείνη που θα πρέπει τελικά να επιλέξει και όλα αυτά, μέσα στο γοτθικό, κλειστοφοβικό και μαγευτικό κτίριο της Όπερας του Παρισιού. Ο καθένας από τους πρωταγωνιστές βρίσκεται σε μια εσωτερική πάλη, αν θα μείνει στο φως ή στο αιώνιο σκοτάδι και στην πραγματικότητα, παρά τ’ αντικρουόμενα συμφέροντα, κανείς δε μπορεί να μισήσει τον άλλον αφού, η κατανόηση και ο οίκτος δεν απουσιάζουν κάνοντας κάθε συναίσθημα να εκφράζεται ακόμα πιο έντονα.

Αν όχι όλες, σίγουρα τις περισσότερες από τις παραπάνω ταινίες τις έχετε δει. Αν πάλι όχι, σας συμβουλεύω να το κάνετε σύντομα. Είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα έρωτα που έχει να προσφέρει ο σύγχρονος αλλά και ο παλαιότερος κινηματογράφος. Ταινίες με τις οποίες θα γελάσετε, θα κλάψετε, θα πονέσετε, θα αγαπήσετε.