Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Peggy δεν αποχωρίζεται ποτέ την σκυλίτσα της, Pencil. Κοιμούνται μαζί, τρώνε μαζί, πάνε ακόμα και σινεμά μαζί.
Η απώλεια θα είναι μεγάλη όταν η Pencil θα βρει μυστήριο θάνατο στην αυλή του γειτονικού σπιτιού.
Οι φίλοι, οι συνάδελφοι και η οικογένεια της προσπαθούν να συνεφέρουν την απαρηγόρητη Peggy με λάθους τρόπους, ενώ η ίδια αντιλαμβάνεται ότι μόνη της μπορεί να βρει τον τρόπο για να νιώσει καλύτερα.

Προσωπική άποψη:
Τι μπορεί να συμβεί σε έναν φιλόζωο ο οποίος χάνει από ξαφνικό θάνατο το κατοικίδιό του; Σίγουρα θα στεναχωρηθεί, μπορεί να κλάψει, θα το πενθήσει όπως αρμόζει όμως, θα το ξεπεράσει πολύ σύντομα συνεχίζοντας την ζωή του. Όχι όμως και η ηρωίδα της ιστορίας μας που βιώνοντας μια ανάλογη περίπτωση, πέφτει σε μαύρη μελαγχολία, την πιάνουν τα ψυχονευρωτικά της και δίνει σιωπηλή υπόσχεση στην αδικοχαμένη σκυλίτσα της να τιμωρήσει τον ένοχο. Σας ακούγονται κάπως τραβηγμένα όλα αυτά; Φυσικά, επειδή είναι τραβηγμένα.

Ο Mike White αποφάσισε πως εκτός από σεναριογράφος, πρέπει να δράσει και ως σκηνοθέτης. Ήθελε φαίνεται να αξιοποιήσει ένα ταλέντο που όμως, αναρωτιέμαι πως του γεννήθηκε η ιδέα ότι διαθέτει. Ρηχό, άνευρο, παράξενο, πληκτικό. Τέσσερις λέξεις είναι αρκετές για να χαρακτηρίσουν το έργο του που όσο και να προσπαθείς να το δεις με άλλο μάτι, δεν τα καταφέρνεις καθότι είναι εντελώς αλλοπρόσαλο. Το να περάσεις από την κωμωδία στο δράμα δεν είναι εύκολη υπόθεση και ο White απέδειξε περίτρανα ότι δεν διαθέτει τα φόντα.

Υπό άλλες συνθήκες, και αν το σενάριο δεν ήταν τόσο υπερβολικά και άνευ λόγου φορτισμένο στα σημείο και αν η σκηνοθεσία είχε πέσει στα χέρια κάποιου άλλου, ίσως να μπορούσαμε να μιλάμε σήμερα για κάτι ενδιαφέρον. Όχι επειδή η ιστορία κρύβει κάποιο ενδιαφέρον, σε καμία περίπτωση, αλλά, επειδή οι χαρακτήρες της έχουν την ιδιότητα αυτή. Ο κάθε χαρακτήρας χωριστά είναι δυσλειτουργικός και όλοι μαζί σε αλληλεπίδραση, μπλέκουν σε μια σειρά καταστάσεων που όσο παράλογες κι αν φαίνονται, βασίζονται πάνω σε ισχυρά στοιχεία της πραγματικότητας των πραγμάτων γύρω μας.

Όσο και να προσπαθείς να ταυτιστείς όμως, κυρίως με την Peggy, δεν τα καταφέρνεις. Προσπαθείς να πιστέψεις ότι ίσως να ήταν η γυναίκα της διπλανής πόρτας όμως, το εσωτερικό δράμα που βιώνει και η μοναξιά στην οποία έχει επιλέξει μόνη της να οδηγηθεί, είναι περισσότερο εκνευριστική παρά ικανή να συγκινήσει. Άρα, πως μπορεί ένα ανθρώπινο δράμα να είναι δυνατό όταν απ’ όποια σκοπιά κι αν το δεις, στην πραγματικότητα μόνο για τραγελαφικό πείθει;

Οι ερμηνείες κινούνται στα ίδια επίπεδα με την σκηνοθεσία της ταινίας. Σε χλιαρά! Η Molly Shannon δεν καταφέρνει να καταπνίξει την όποια κωμική φλέβα διαθέτει, ή καλύτερα, εκείνη με την οποία έχει ταυτιστεί από τις επαγγελματικές της επιλογές στο παρελθόν. Προσπαθεί, με κόπο και βάσανα, να μας πείσει για την τραγικότητα της ύπαρξής της όμως, πάνω που πάει να τα καταφέρει, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της σπάνε και την προδίδουν. Πέραν αυτής, επικρατεί ένα ακόμα πιο αδιάφορο ερμηνευτικό χάος, με όχι ιδιαίτερα γνωστά ή αξιόλογα ονόματα.

Δεν είναι καθόλου περίεργο που μετά από αυτή την ταινία, η καριέρα του White πήρε την κάτω βόλτα. Μια καριέρα μάλιστα που έμοιαζε να έχει όλες εκείνες της καλές προοπτικές που οδηγούν στην άνοδο. Τελικά, ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και αυτή η ταινία είναι η θλιβερή απόδειξη ότι ακόμα και κάποιο προϊόν με προοπτικές μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε μιάμιση ώρα πληκτικού και μονότονου βασανιστηρίου.
Βαθμολογία 3/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Χρονιά Του Σκύλου
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Mike White
Πρωταγωνιστές: Molly Shannon, Laura Dern, Regina King, Thomas McCarthy, Josh Pais, John C. Reilly, Peter Sarsgaard
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 97’

Επίσημο site:
http://www.yearofthedogmovie.com/