Το φιλί είναι μια μικρή κίνηση η οποία, από την αρχή της ύπαρξής του σε αυτό τον πλανήτη, αποτελεί:
- μέσο συναισθηματικής έκφρασης για τους ρομαντικούς.
- μέσο εκτόνωσης για όσους δεν τα πάνε καλά με τα λόγια.
- μέσο μεταφοράς μικροβίων και σάλιων για τον κρυόπλαστους.

Όπως και να 'χει, το φιλί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής αφού ο καθένας μας μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να εκφράσει την αγάπη του, την ευγνωμοσύνη του, την κατανόησή του, είτε αυτή είναι ερωτική είτε όχι. Ωστόσο το φιλί σαν ιδέα, έχει κατά κύριο λόγο συνδεθεί με τον έρωτα, χωρίς παράλληλα αυτό να σημαίνει πως συμβαίνει το ίδιο και με την ερωτική πράξη. Από τις αρχές μάλιστα της εξέλιξης κι ανάπτυξης του κινηματογράφου, ήταν κάτι που χρησιμοποιήθηκε από τους δημιουργούς πολλάκις με μοναδικό σκοπό να σφραγιστεί ένας έρωτας, μια αγάπη, πολλά συναισθήματα δεμένα όλα μαζί με μια αόρατη κλωστή. Φυσικά το πλήρωμα του χρόνου έχει επιφέρει αλλαγές και σε αυτό, όπως σε κάθε τι άλλο.
Δεν έχουν αλλάξει μόνο οι τεχνικές κινηματογράφισης, η μόδα, οι αντιλήψεις των ανθρώπων. Έχει αλλάξει και ο τρόπος έκφρασης μέσω ενός φιλιού γιατί και αυτό φίλοι αναγνώστες, είναι κάτι παροδικό, κάτι το οποίο επηρρεάζεται από κάθε ζωτικό δεδομένο γύρω του, από τις κοινωνικές συμβάσεις, από τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται και αντιλαμβάνονται τα πράγματα. Ναι, ακόμα και το φιλί έχει την δικιά του τεχνική ή ακόμα και την δικιά του μόδα αν θέλετε. Πόσο έχει αλλάξει; Ας κάνουμε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο συγκεντρώνοντας στοιχεία και αναμνήσεις και θα το καταλάβουμε.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ '30 - Πάθος και εκπλήξεις

Polly Tix in Washington (1932):
Ίσως αυτή να ήταν η πηγή έμπνευσης για τόσες και τόσες χαριτωμένες φωτογραφίες παιδιών, που δήθεν ερωτοτροπούν και στολίζουν σήμερα ημερολόγια και wallpapers. Σε αυτό το 15λεπτο φιλμ η τετράχρονη τότε Shirley Temple υποδύεται έναν ενήλικο ρόλο, εκείνον της Polly Tix, μιας καλοπληρωμένης και περιζήτητης πόρνης. Στην προκειμένη περίπτωση, σκοπός της είναι να ξελογιάσει έναν πολιτικό και για τις ανάγκες της απαίτησης αυτής, του δίνει ένα φιλί στα χείλη. Όπως αντιλαμβάνεστε, λόγω ηλικίας και μόνο, είναι απλό, γρήγορ και τρυφερό που όσο και αν η ιδέα μοιάζει ανατριχιαστική, οπτικά είναι αρεστό.

Queen Christina (1933):
Η Βασίλισσα Christina της Σουηδίας (Greta Garbo), ήταν μια bisexual γυναίκα του 17ου αιώνα. Ο μοναρχισμός της εκφράζεται μέσω του ρομαντισμού και πάθους που νιώθει για την πιστή πρώτη ακόλουθό της, κόμισσα Ebba Sparre (Elizabeth Young). Ξαφνιάζοντάς την, την φιλάει στα χείλη έχοντας πάρει το πρόσωπό της στα χέρια της και στη συνέχεια, της εκφράζει την επιθυμία της να μείνει εργένισσα. Εκείνη ταραγμένη της θυμίζει ότι κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει και να πεθάνει κάποια στιγμή γριά και μόνη. Εκείνη συγκρατημένη της διευκρινίζει ότι δεν σκοπεύει να κάνει κάτι τέτοιο αλλά, να πεθάνει εργένισσα. Δε μπορούμε να πούμε. Έχει λογική και κυρίως, έχει άποψη.

Alice Adams (1935):
Ένα κορίτσι, κάτοικος μιας μικρής πόλης, η Alice Adams (Katharine Hepburn) βγαίνει για να πάρει λίγο αέρα μετά από ένα πάρτι. Ο Arthur (Fred MacMurray) την ακολουθεί και την βρίσκει να κοιτάζει τ' άστρα λέγοντάς της ότι θα έδινε μια δεκάρα για τις σκέψεις της, κληροδοτώντας σε γεννιές και γεννιές μια από τις πιο πολυχρησιμοποιημένες ατάκες. Περιμένοντας να τελειώσει ο κύκλος των σκέψεών της, αποφασίζει να της εκφράσει την αγάπη του. Την τραβάει προς το μέρος του εκδηλώνοντας με ενθουσιασμό τα συναισθήματά του, εκείνη του δηλώενι πως τον αγαπάει και με μια ελαφριά ανακούφιση την κολλάει πάνω του και μοιράζονται ένα φιλί.

The Adventures of Robin Hood (1938):
Μπαλκόνια δεν είχε μόνο η Ιουλιέτα για να παριστάνει ο Ρωμαίος τον ορειβάτη του έρωτα. Ο Sir Robin of Locksley (Errol Flynn) χρησιμοποίησε έναν κισσό προκειμένου να μπει στο κάστρο του Nottingham και στο παράθυρο της αγαπημένης του Lady Marian Fitzwalter (Olivia de Havilland), έτσι ώστε να της εκφράσει την αγάπη του. Εκείνη αρχικά αρνείται ότι έχει αισθήματα όμως η τρέλα από τότε πουλούσε και πως να μην την ρίξει ακόμα κι αν δεν τον ήθελε, μπαίνοντας σε τέτοιο κίνδυνο για το χατήρι της. Ενώ εκείνος φαύγει, τον καλεί πίσω και ανεβαίνοντας ξανά την ρωτάει αν τον αγαπάει. Όταν το επιβεβαιώνει, δηλώνοντας ότι έτσι τα πράγματα αλλάζουν, ορμάει στο δωμάτιό της, την παίρνει στα χέρια του και την φιλάει παθιασμένα.

Gone With the Wind (1939):
Ο ορισμός του κλασσικού σε μια ταινία σταθμό στα χρονικά του παγκόσμιου κινηματογράφου. Δεν ξέρω καν αν υπήρξε ποτέ άλλος τόσο δυνατός, παράλογος και παθιασμένος έρωτας σαν αηυτόν της Scarlett O'Hara (Vivien Leigh) και του Rogue Rhett Butler (Clark Gable). Δεν είναι μάλιστα ένα αλλά δύο τα φιλιά της ταινίας που είναι πλέον ιστορικά. Το πρώτο, είναι και το πρώτο φιλί που έκλεψε ο Rhett από την Scarlett λίγο πριν εκείνος αναχωρίσει για τον πόλεμο, με φόντο το πυρωμένο ηλιοβασίλεμα κάτω από ένα μεγαλοπρεπές δέντρο. Το δεύτερο είναι μετά την κηδεία του δεύτερου άντρα της Scarlett, το οποίο είναι πάλι με την βία θα λέγαμε, όπου και ο Rhett προσπαθεί να την πείσει να τον παντρευτεί αφού ήδη είχε κάνει δύο λάθος επιλογές. Εκείνη μπορεί να μην τον θέλει, ή έτσι να νομίζει αλλά, δέχεται λόγω των χρημάτων του.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ '40 - Συγκρατημένος αισθησιασμός και αυθορμητισμός

Casablanca (1942):
Δικαιωματικά η Casablanca ανήκει σε μια από τις πιο ρομαντικές ιστορίες αγάπης όλων των εποχών. Δεν έχει λείψει μάλιστα και από την δικιά μας αντίστοιχη λίστα. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να μην έχει κάποιο χαρακτηριστικό φιλί, χαραγμένο στη μνήμη μας. "Kiss me. Kiss me as if it were the last time" είπε η Ilsa (Ingrid Bergman) στον Rick (Humphrey Bogart), αφού πρώτα εκείνος ολοκλήρωσε στο πιάνο As Time Goes By, και παραδόθηκε στο παράνομο φιλί του πρώην εραστή της που ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει από την καρδιά της. Η ειρωνία είναι πως πραγματικά ήταν η τελευταία τους φορά όμως δεν πειράζει και τόσο καθώς, όχι μόνο έμελλε να μείνει στην ιστορία αλλά, μέχρι και σήμερα να αποτελεί ως έκφραση, σημείο αναφοράς σε πολλούς μεγάλους έρωτες.

Meet Me In St. Louis (1944):
Μουσικοχορευτική ταινία με την Judy Garland ως Esther Smith να ζει τον εφηβικό έρωτα με τον γείτονά της John Truett, κατά κόσμον John Drake. Ενώ η Esther λοιπόν κάνει λεκτική επίθεση στο όμορφο γειτονόπουλο υπερασπιζόμενη την αδερφή της, το μετανιώνει και γυρίζει για να ζητήσει συγνώμη. Φυσικά εκείνος την δέχεται ενώ παράλληλα την γραπώνει από τα χέρια προσφέροντάς της το πρώτο της φιλί που την ξάφνιασε και την άφησε στήλη άλατος. Η απάντησή της στο φιλί του, αστεία και αφελής. "You've got a mighty strong grip for a boy". Ποιος είπε ότι δεν είχαν ανέκαθεν πέραση οι δυναμικές γυναίκες;

It's A Wonderfull Life (1946):
Κατά την διάρκεια μια τηλεφωνικής συνομιλίας με τον Sam Wainwright (Frank Albertson), η Mary (Donna Reed) και ο George Bailey (James Stewart), έρχονται πιο κοντά προκειμένου να μοιραστούν το ίδιο ακουστικό ώστε να μπορούν να ακούνε και να μιλάνε ταυτόχρονα. Εκεί είναι που συνειδητοποιεί ότι την αγαπάει, αφήνει το ακοτσικό να πέσει στο πάτωμα, την αρπάζει και πιάνοντάς την εξ απροόπτου, την φιλάει. Μετά ωστόσο αρχίζει το παραλλήρημα αφού, την ταρακουνάει λέγοντας τον εξής μονόλογο: "Now, you listen to me! I don't want any plastics, and I don't want any ground floors, and I don't want to get married - ever - to anyone! You understand that? I want to do what I want to do. And you're...and you're". Ξέμεινε από λόγια εκείνος, έμπηξε η Mary τα κλάματα για να τον επαναφέρει στην τάξη, φιλώντας όλο της το πρόσωπο για να καταλήξει ξανά παθιασμένα στα χείλη της.

The Postman Always Rings Twice (1946):
Η Cora (Lana Turner) κάνει μια δραματική είσοδο στο καφέ που δουλεύει ο Frank (John Garfield) όπου και οι δυο τους συναντιούνται για πρώτη φορά. Εκείνη αρχίζει να έχει ύφος, εκείνος να δίνει συμβουλές μέχρι που την αρπάζει από τους ώμους και την φιλάει στα χείλη. Το θεϊκό στην υπόθεση είναι η αντίδρασή της με την οποία, έβγαλε το καθρεφτάκι της, έλεγξε το κραγιόν της, το έφερε στα μέτρα που έπρεπε αφού είχε ξεφύγει λόγω του φιλιού από τα περιγράμματα, ανανεώνοντάς το στο τέλος χωρίς να πει λέξη. Ακολούθησαν άλλα δύο τουλάχιστον παθιασμένα φιλιά στην διάρκεια της ταινίας, ένα στο φεγγαρόφωτο, ένα στο αυτοκίνητο όμως, αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό και έξυπνο όλων.

Notorious (1946):
Ένα φιλί που διέρκησε σχεδόν τρία λεπτά αντάλλαξαν ο κυβερνητικός πράκτορας Devlin (Cary Grant) και η Alicia Huberman (Ingrid Bergman) στο διαμέρισμά της. Το φιλί αυτό άλλες στιγμές είναι χαλαρό, άλλες παθιασμένο, ξεκινώντας από το μπαλκόνι με θέα την θάλασσα για το εσωτερικό του διαμερίσματος, με δαγκώματα και αγκαλιές, μέχρι και το τηλέφωνο όπου ο Devlin τηλεφωνεί στο ξενοδοχείο του προκειμένου να δει αν έχει μηνύματα. Εκείνη του δηλώνει πως ο δεσμός του είναι περίεργος γεγονός που ίσως να οφείλεται στο ότι δεν την αγαπάει. Εκείνος την πληροφορεί ότι θα την ενημερώσει όταν κάτι τέτοιο συμβεί, συμπληρώνοντας στην παρατήρησή της ότι δεν έχει πει λέξη σχετική με τα αισθήματά του, την θρυλική ατάκα, "Actions speak louder than words". Τέτοια έλεγε και κανείς δεν μιλάει σήμερα.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ '50 - Ασυγκράτητο πάθος

The Quiet Man (1952):
Τα φιλιά της συγκεκριμένης ταινίας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως καιρικών φαινομένων. Ένας πρώην μποξέρ ονόματι Sean Thornton (John Wayne) και μια φλογερή κοκκινομάλλα, η Mary Kate Danaher (Maureen O'Hara), ζουν έναν μοιραίο έρωτα. Το πρώτο τους φιλί, εν μέσω ανεμοθύελλας με τον πρώτο να τραβάει την δεύτερη προς το μέρος του και να την φιλάει παθιασμένα ενώ εκείνη κατεβαίνει βιαστικά τις σκάλες της εξόδου για να φύγει. Οι κινήσεις του ανέμου, αρμονικά συγχρονισμένες με το πάθος τις στιγμής, κάνουν την στιγμή μοναδική και ιδιαίτερη. Για τις ανάγκες της ταινίας ανταλάσσουν ωστόσο και άλλα με φιλιά, με το τελευταίο τους να είναι εν μέσω βροχής και καταιγίδας αυτή τη φορά και όσο να 'ναι, πιο sexy από το προηγούμενο.

From Here to Eternity (1953):
Είμαι σίγουρη ότι την συγκεκριμένη δεκαετία, το συγκεκριμένο έργο, προκάλεσε πολλά νευρικά γελάκια, αμηχανία και κοκκίνισμα στα μάγουλα των γυναικών. Επιτέλους δίνεται ένα φιλί χωρίς μέτρο, χωρίς έλεγχο, χωρίς όρια, αγγίζοντας ίσως και τα όρια του πρόστυχου για τα δεδομένα της εποχής. Ο στρατιωτικός Milton Warden (Burt Lancaster) σε κάποια παραλία της Χαβάη, εμπλέκεται σε ερωτικές περιπέτειες με την Karen Holmes (Deborah Kerr), σύζυγο του αρχηγού του στον στρατό. Οι ερωτικές του περιπτύξεις στην παραλία καθώς το κύμα τους χτυπάει είναι άκρως αισθησιακές και η Karen δηλώνει με κομμένη την ανάσα, "I never knew it could be like this. Nobody ever kissed me the way you do". Φανταστείτε τι ανέραστος ήταν ο άντρας της. Η ειδυλιακή ωστόσο αυτή σκηνή μετατρέπεται σε καβγαδάκι καθώς μπαίνουν στη μέση οι γνωστές, ηλίθιες αριθμητικές συζητήσεις προκειμένου να καταλήξουμε σε πόρισμα πρώην συζύγων.

Roman Holiday (1953):
Σε μια διαφορετική εκδοχή του παραμυθιού της Σταχτοπούτας, η πριγκίπισσα Ann (Audrey Hepburn), δραπετεύει από τη μίζερη ζωή της και αρχίζει να τριγυρίζει στη Ρώμη με τον γοητευτικό δημοσιογράφο Joe Bradley (Gregory Peck). Ένας έρωτας γεννιέται ο οποίος όμως είναι καταδικασμένος να πεθάνει νωρίς. Έχοντας μοιραστεί μετρημένες στιγμές, πρέπει να αποχαιρετήσουν για πάντα ο ένας τον άλλον. Στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου λαμβάνει χώρα ο αποχαιρετισμός με την Ann να ζητάει να φύγει και να μην κοιτάξει πίσω του, να την εγκαταλείψει όπως κάνει εκείνη ενώ παράλληλα, ψάχνει λόγια για να πει το αντίο χωρίς όμως να τα βρίσκει. Να μην προσπαθήσει την παροτρύνει εκείνος σφίγγοντάς την στην αγκαλιά του και φιλώντας την για τελευταία φορά.

Lady and the Tramp (1955):
Το μοναδικό κινούμενο σχέδιο της λίστας μας και όχι άδικα αφού, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, η μελωδία του ρομαντικού σκυλίσιου γεύματος αντηχεί στ' αυτιά μας και η μυρωδιά της μακαρονάδας μοιάζει ακόμα φρέσκια. Η Λαίδη και ο Αλήτης, έχοντας περάσει μια μέρα γεμάτη νέες εμπειρίες και επικίνδυνες καταστάσεις για την καλοαναθρεμένη σκυλίτσα, γευματίζουν στο πίσω μέρος ενός ιταλικού εστιατορίου με τον σεφ και τον βοηθό του να βαράνε τα όργανα σε ρομαντικό σκοπό. Μασουλώντας το ίδιο μακαρόνι από τις δύο άκρες του, τα χαριτωμένα σκυλάκια ανταλάσσουν το πρώτο τους φιλί, με την Λαίδη να γυρίζει χαριτωμένα και δήθεν ντροπιασμένα το κεφάλι της και τον Αλήτη να προσπαθεί να την κάνει να νιώσει άνετα, δίνοντάς της το τελευταίο κεφτεδάκι. Λίγο πεζό μεν, ρομαντικό δε. Μην ξεχνάμε άλλωστε. Κάποτε υπήρξαμε παιδιά κι εμείς.

Some Like It Hot (1959):
Σε μια εποχή όπου οι σαμπάνιες είχαν διαφορετική χρησιμότητα απ' ότι σήμερα, η Sugar Kowalczyk (Marilyn Monroe) την έχει πέσει στον σαξοφωνίστα Joe (Tony Curtis), πάνω στο κότερο ενός εκατομυριούχου. Στενό μαρκάρισμα η κυρία χωρίς όμως να γνωρίζει τα τραυματικά παιδικά χρόνια του Joe που τον έχουν κάνει να μην μπορεί να ερωτευτεί. Εκείνη τον ρωτάει αν έχει δοκιμάσει τα αμερικάνικα κορίτσια κι εκείνος, της αφήνει το ελεύθερο να δράσει αφού επέμενε. Φιλί ψυχοθεραπείας, αποθεραπείας, σε μια προσπάθεια να χαλαρώσει και να το απολαύει όπως ένα τσιγάρο. Μικρές διακοπές για να συνεχίζει ευθύς αμέσως η Marilyn με τον sexy τρόπο που πάντα την χαρακτήριζε, το ερωτικό της παιχνίδι, σε μια προσπάθεια εκμάθησης κι εκγύμνασης του 'θύματός' της.

Συνεχίζεται...