Τι είναι η Chainfree...

Όπως οι ίδιοι οι δημιουργοί της δηλώνουν, "η Chainfree είναι μια "ομπρέλα", μια κίνηση κάτω από την οποία συσπειρώθηκαν και συσπειρώνονται νέοι άνθρωποι από το χώρο του κινηματογράφου στην Ελλάδα, φοιτητές κινηματογραφικών σχολών, επαγγελματίες αλλά και ερασιτέχνες, με σκοπό την δημιουργία μιας νέας βιομηχανίας κινηματογράφου στον Ελληνικό χώρο, ενός κινηματογράφου διαφορετικού από αυτόν που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, ενός κινηματογράφου που δεν αναμασά χιλιοειπωμένες ιδέες, αλλά έχει γνώμονα τη φαντασία, τη φρεσκάδα και την ελεύθερη έκφραση".
Για μας που παρακολουθούμε απ' έξω, η Chainfree είναι μια ομάδα νέων , έξυπνων και δημιουργικών παιδιών που θέλουν να αποδείξουν την αξία τους, τις δυνατότητές τους αλλά, που επιθυμούν παράλληλα να στηρίξουν ο ένας τον άλλον και να βοηθήσουν σε αυτό το τόσο δύσκολο έργο στην χώρα μας που ονομάζεται κινηματογραφική παραγωγή. Ας γνωρίσουμε λοιπόν ορισμένα από τα μέλη της και ας ακούσουμε την δικιά τους φωνή.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΤΕΛΙΑΣ

Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με τον κινηματογράφο;

Όλα ξεκίνησαν με το "Hitokiri" που σκοπό είχε απλά να εκφράσουμε την αγάπη μας απέναντι στα anime. Το "Hitokiri II" δεν ήταν προσχεδιασμένο. Ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνό μου και απλά μου ανακοίνωσαν πως θα γυρίσουμε το sequel και πως εγώ θα είμαι ο πρωταγωνιστής. Δημοκρατικές διαδικασίες... πώς να αρνηθείς!!! Αυτό ήταν ουσιαστικά και ο λόγος που οι σπουδές μου στο ΤΕΙ Οπτικής Αθηνών βρέθηκαν σε... "δεύτερη μοίρα". Ήμουν εκείνος που είχε μεγαλύτερες γνώσεις πάνω στα θέματα του ήχου, κάτι στο οποίο είχε συμβάλλει και ο πατέρας μου όντας μουσικός, έτσι και ανέλαβα καθήκοντα ως υπεύθυνος ηχοληψίας εκτός της λοιπής μου συμμετοχής. Αυτή ήταν η αρχή και το έναυσμα που χρειαζόμουν για να ξεκινήσω ανάλογες σπουδές.

Ποιον ρόλο προτιμάς; Εκείνον του ηθοποιού, του σεναριογράφου ή του ηχολήπτη;

Μου αρέσει να παίζω (φυσικά το χαμόγελο του Αντώνη στην ερώτηση αυτή έφτανε μέχρι τα αυτιά οπότε και να ήθελε δεν θα με έπειθε για το αντίθετο), να είμαι μπροστά απ' την κάμερα αλλά δεν θέλω τους πρωταγωνιστικούς ρόλους γιατί αυτό δεν είναι το αντικείμενό μου. Το σενάριο είναι κάτι που επίσης απολαμβάνω γιατί κακά τα ψέματα, είναι μια δημιουργική εργασία. Από την άλλη, ιδιαίτερα τώρα που είμαι ηχολήπτης με... "πτυχίο" θεωρώ ότι είναι "καθήκον" μου να είμαι πίσω από την κάμερα. Ωστόσο υπάρχουν προβλήματα που στο μέλλον θα ήθελα να αντιμετωπίσω καλύτερα.

Προβλήματα όπως;

Αυτή την στιγμή δεν έχω στην κατοχή μου τα original προγράμματα επεξεργασίας ήχου (όπως κάθε "απατεώνας" χρησιμοποιώ "σπασμένα" προγράμματα). Αν τα είχα σαφέστατα η δουλειά μου θα ήταν πιο εύκολη. Από 'κει κι έπειτα αυτό που θα ήθελα να αποκτήσω στο μέλλον είναι ένας κατάλληλος χώρος, ένα σωστά διαμορφωμένο δωμάτιο, προκειμένου να έχω σωστό monitoring (ακρόαση σε απλά ελληνικά για εμάς τους άσχετους) έτσι όπως θα ήθελα και όπως θα έπρεπε γιατί αυτή την στιγμή η συγκεκριμένη δουλειά πραγματοποιείται μέσω χρήσης ακουστικών που όπως αντιλαμβάνεσαι, δεν είναι ότι πιο εύκολο και πρακτικό.

Δηλαδή το βασικό σου πρόβλημα είναι η επεξεργασία ή η λήψη του ήχου;

Η δυσκολία δεν βρίσκεται τόσο στην επεξεργασία όσο στην καταγραφή του ήχου κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, δυσκολία όμως που ως έναν βαθμό έχω συνηθίσει. Κάθε μπούμαν περνάει από ειδική "εκπαίδευση"... εκείνη του νίντζα! Πρέπει να έχεις δύναμη, ταχύτητα, τεχνική και οξυμένες αισθήσεις προκειμένου να προλαβαίνεις να δράσεις πριν από τον... "εχθρό".

Ποια είναι τα αρνητικά και ποια τα θετικά του να είναι κανείς Ανεξάρτητος Κινηματογραφιστής;

Σίγουρα το ότι είμαστε Ανεξάρτητοι Κινηματογραφιστές, μας δυσκολεύει ως προς το να βρούμε τα τεχνικά εκείνα μέσα που χρειαζόμαστε στην εκάστοτε παραγωγή. Από την άλλη, ακριβώς το ότι είμαστε Ανεξάρτητοι και αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες αυτές, μας έχει βοηθήσει πιστεύω στο να έχουμε αυτό που επίπεδο στο οποίο βρισκόμαστε αυτή την στιγμή. Πολλές φορές το budget είναι εκείνο που σε περιορίζει στο να κάνεις πράγματα γιατί πρέπει να το διαθέσεις κατάλληλα και να βγάλεις το όσο δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα, πράγμα που δεν συμβαίνει -φυσικά- στις δικές μας ταινίες μέχρι τώρα... Για το μέλλον δεν παίρνω κι όρκο! Ο ήχος για παράδειγμα είναι κάτι στο οποίο δεν διατίθενται να επενδύσουν παρά το γεγονός ότι αποτελεί στην πραγματικότητα ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία κάθε παραγωγής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είτε είσαι Ανεξάρτητος είτε όχι, χρειάζεσαι παραγωγή. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα δεν αρκεί να είσαι καλός, χρειάζεται να είσαι και δικτυωμένος! Αυτό είναι το μεγαλείο της χώρας μας...!!!

Τι είναι για 'σένα η Chainfree;

Η Chainfree είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας να συμπτυχθούν οι Ανεξάρτητοι Κινηματογραφιστές, να αλληλοβοηθηθούν και τελικά να είναι κάτι πιο συμπαγές, μια πιο ισχυρή φωνή μέσα στον χώρο. Η προσπάθειά μας αυτή ξεκίνησε δυναμικά και το γεγονός ότι έχουμε ήδη ένα Φεστιβάλ στις δραστηριότητές μας, το οποίο έλαβε μάλιστα χώρα στο ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, νομίζω ότι λέει πολλά.

Τι πιστεύεις για το επίπεδο του ελληνικού κινηματογράφου σήμερα;

Δυστυχώς το επίπεδο του ελληνικού κινηματογράφου είναι κάτω του μετρίου και πρέπει κάτι να γίνει γι' αυτό (περιττό επίσης να αναφέρω ότι στο σημείο αυτό έβγαλε καπνούς από τ' αυτιά και σχεδόν άρχισε να φωνάζει... πολλά κεφάλια γύρισαν προς το μέρος μας νομίζοντας μάλλον ότι κηρύχθηκε επανάσταση). Ο μοναδικός τρόπος να βελτιωθούν τα πράγματα είναι να δοθεί χώρος σε νέους ανθρώπους με φρέσκες ιδέες και διάθεση για δουλειά. Δυστυχώς, αν και τα μέσα υπάρχουν, δεν διατίθενται έτσι όπως τα έπρεπε ώστε να έχουμε υψηλότερου επιπέδου αποτελέσματα και παράλληλα, δεν υπάρχει πρωτοτυπία.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΥΛΙΑΣ

Η συνεργασία σου με την Underworld Films και την Chainfree ήταν κάτι που επιδίωξες ή κάτι που προέκυψε;

Η συνεργασία μου με τον Θάνο και τα υπόλοιπα παιδιά προέκυψε εντελώς τυχαία. Το Γενάρη του 2004 γνώρισα τον Αντώνη Κουτελιά και αυτός με την σειρά του με γνώρισε στον Θάνο. Στην πορεία ήρθε η γνωριμία και με τα υπόλοιπα παιδιά. Κατευθείαν ταιριάξαμε και καταλάβαμε πως κουβαλάμε την ίδια τρέλα, οπότε και φτιάχτηκε το Hitokiri.

Είσαι ικανοποιημένος από την ανταπόκριση του κόσμου στο όλο εγχείρημα;

Ο κόσμος ανταποκρίθηκε πολύ θετικά στο όλο εγχείρημα και αγκάλιασε κατευθείαν το πρώτο "Hitokiri". Ήταν σαν να περίμενε κάτι τέτοιο χρόνια τώρα. Ήταν η πρώτη ελληνική live action ταινία με anime χαρακτήρα. Βέβαια υπήρχαν και οι αντιδράσεις και τα κακά σχόλια αλλά αυτό στην ουσία μας βοήθησε να βελτιωθούμε εκθετικά. Το πρώτο "Hitokiri" ήταν και το πρώτο δικό μας βήμα στον Ανεξάρτητο Ελληνικό Κινηματογράφο. Κάναμε βουτιά στα βαθιά και δεν ξέραμε τι θα βρούμε. Αυτό που διακατέχει για μένα την πρώτη ταινία είναι η αγάπη μιας παρέας για τα anime που θέλησε να την αποτυπώσει στο film ή πιο σωστά στα Gigabyte ενός DVD. Ενώ το "Hitokiri II : Road to Destiny" έχει πλέον έναν πιο επαγγελματικό χαρακτήρα μιας και ήμασταν όλοι πιο ψημένοι και θέλαμε να δείξουμε ένα καλύτερο πρόσωπο στον κόσμο που μας ζήτησε να φτιάξουμε μια δεύτερη ταινία η οποία θα ήταν η συνέχεια του "Hitokiri".

Είναι εύκολο να δουλεύεις με φίλους όπως ο Θάνος;

Ο Θάνος έχει ένα καλό που ταυτόχρονα είναι και κακό, είναι τελειομανής. Καλό διότι το αποτέλεσμα πάντα είναι άψογο, ενώ το κακό είναι τα δικά μας (ηθοποιοί και λοιποί) σπασμένα νεύρα διότι γυρνάμε την κάθε σκηνή μέχρι να ματώσουμε πραγματικά!

Τι σημαίνει για σένα ο Ανεξάρτητος Ελληνικός Κινηματογράφος; Έχει ελπίδες επιβίωσης;

Ο Α.Ε.Κ. είναι για μένα πλέον ένα κίνημα. Είναι μεγάλη υπόθεση να παίρνει κάποιος μια κάμερα και να φτιάχνει μικρά διαμάντια με μηδενικό budget. Άμα ψάξεις πλέον στο internet υπάρχει μια μεγάλη αύξηση σε ομάδες που κάνουν ταινίες είτε μικρού είτε μεγάλου μήκους, χωρίς να έχουν σπουδάσει πάνω σε αυτό ή να είναι επαγγελματίες και όλα αυτά επειδή πολύ απλά έχει βαρεθεί την όλη σαβούρα που προσφέρει ο "Ελληνικός Κινηματογράφος" με τις μεγάλες παραγωγές και χρηματοδοτήσεις. Ο Α.Ε.Κ. μπορεί άνετα να επιβιώσει στο εξωτερικό, περισσότερο ίσως απ' ότι στο εσωτερικό. Πρόσφατα παραδείγματα ήταν το "Crimson Forest" της ομάδας Yerwolves όπως και το "Remnant" της Underworld Films. Στο εξωτερικό πιο πολύ αξία δίνουν σε τέτοιες δημιουργίες παρά στην Ελλάδα. Δυστυχώς εδώ υπάρχουν οι κλίκες. Αυτό που πραγματικά εύχομαι είναι ο A.E.K. να μην γίνει μια μόδα η οποία θα είναι περαστική. Έχουμε όλοι μας ταράξει τα νερά και δίνουμε βροντερό παρών με ταινίες οι οποίες είναι καλοδουλεμένες και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις μεγάλες παραγωγές.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΚΟΥΜΟΣ

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σου με την Underworld Films και κατ' επέκτασην με την Chainfree;

Τον Θάνο Κερμίτση και τον Αντώνη Κουτελιά είχα την τύχη να τους γνωρίζω από πολύ παλιά, από τα μαθητικά μας κι όλας χρόνια. Ήμασταν μόλις 16 χρονών όταν ο Θάνος πήρε για πρώτη φορά την κάμερα στήνοντάς την από δω και από 'κει, κάνοντας τα πρώτα μας βήματα χωρίς ίσως να το έχουμε καν καταλάβει τότε. Μετά από 20 χρόνια φιλίας, είναι εύκολο και ευχάριστο να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που όχι μόνο μπορείς να επικοινωνήσεις αλλά, έχεις την δυνατότητα να είσαι δημιουργικός.

Πώς θα περιέγραφες τον Ανεξάρτητο Ελληνικό Κινηματογράφο;

Για μένα Α.Ε.Κ. είναι η όρεξη που έχει ο καθένας από εμάς, το ταλέντο προς αξιοποίηση και η πυγμή του να δείξεις τι μπορείς πραγματικά να κάνεις σε όλους αυτούς τους βυσματίες που προσπαθούν, επειδή έχουν κάποιο γνωστό και τους προωθεί, να σε υποβαθμίζουν, να μην σε ακούν ούτε να βλέπουν την προσπάθεια σου. Ο Α.Ε.Κ. δεν είχε ακουστεί μέχρι σήμερα ή δεν είχε γίνει τόσο μεγάλη προσπάθεια για να ακουστεί αν θες. Όλοι έπαιρναν μια κάμερα στο χέρι, έβγαιναν στο δρόμο, γύριζαν αυτό που ήθελαν και το έδειχναν στους φίλους τους με άλλους να τους παρακινούν και άλλους να τους αποθαρρύνουν. Αυτό όμως έχει αρχίσει να αλλάζει.

Μπορούν οι Ανεξάρτητες παραγωγές να βγουν και να σταθούν εκτός ελληνικών συνόρων;

Για όλα υπάρχει πάντα η πρώτη φορά. Μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε σκεφτεί να
κάνει μία ομάδα και πει στους έξω, 'ορίστε κύριοι, αυτοί είμαστε, αυτή είναι η δουλειά μας και ότι κάνουμε το κάνουμε μόνοι μας. Οι ανεξάρτητες παραγωγές θα είχαν μέλλον αν υπήρχε έστω και ένα ετήσιο φεστιβάλ ή έστω ανά τακτά χρονικά διαστήματα και μέσα από αυτό μπορούσαν να προβληθούν οι παραγωγές και παράλληλα, τα παιδιά να ερχόντουσαν σε επαφή με ανθρώπους του χώρου. Πιστεύω όμως πως η Chainfree θα το πετύχει και θα κάνει ηχηρή πλέον την παρουσία της στον χώρο. Ήδη έχει κάνει την αρχή με την βράβευση του Θάνου στην Ουαλία για το "Remnant" και αυτό είναι κάτι που νομίζω σημαίνει πολλά.

Τι πιστεύεις ότι λείπει από τον ελληνικό κινηματογράφο;

Το καινούργιο το διαφορετικό. Αν μία ταινία δεν έχει βωμολοχία, σεξ, λεφτά δεν την θεωρούμε ενδιαφέρουσα. Δεν είναι αυτά τα στοιχεία που δίνουν ρυθμό σε μία ταινία. Μια ταινία πρέπει να μένει στη μνήμη του θεατή επειδή έχει κάτι που δεν έχει ξαναδεί, δεν έχει ξανακούσει, ακόμα και μια εικόνα που θα τον κάνει να αναρωτιέται, 'μα καλά... πως το έκανε;'

ΑΡΗΣ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗΣ

Πιστεύεις ότι η Chainfree μπορεί να κάνει την διαφορά και να αναδείξει την δουλειά των Ανεξάρτητων Κινηματογραφιστών;

Θέλω να το πιστεύω αυτό. Για μένα οι ταινίες είναι σαν συζήτηση. Αν δεν συνομιλήσεις με το κοινό, μιλάς με τον εαυτό σου και πολύ πιθανό να συμφωνείτε κιόλας! Κάναμε αυτή την κίνηση με την Chainfree πρώτα για να βρεθούμε μεταξύ μας και να γνωριστούμε και δεύτερον για να προσπαθήσουμε όλοι μαζί από κοινού να κυνηγήσουμε τις προβολές των ταινιών μας στο ευρύ κοινό. Εύχομαι να φανεί η δουλειά μας. Τώρα, αν αυτό γίνει μέσω της Chainfree, δε μπορώ να ξέρω. Σίγουρα όμως είναι η καλύτερη δυνατή βάση.

Οι Ανεξάρτητες παραγωγές έχουν μέλλον στην Ελλάδα; Είναι σε θέση να βγουν εκτός συνόρων και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του εξωτερικού;

Είναι θέμα διανομής. Αν ο θεατής δει μια ταινία κάποιων προδιαγραφών και του αρέσει, δεν νομίζω να σταθεί στην παραγωγή της. Το αποτέλεσμα κρίνεται πάντα στην οθόνη, τώρα το αν τα λεφτά ήρθαν από κάποιον φορέα, από σπόνσορες ή από τη τσέπη του δημιουργού δεν παίζει κανένα ρόλο. Αν μια ταινία αρέσει, θα παραμείνει ζωντανή και θα βγει και εκτός συνόρων. Τις απαιτήσεις τις θέτει το κοινό. Το ίδιο και τα σύνορα.

Το να δουλεύεις με φίλους πιστεύεις ότι αποδίδει ή ότι προκαλεί προβλήματα; 

Είναι θέμα αφοσίωσης. Μόλις τελείωσα τα γυρίσματα μιας μικρού μήκους της οποίας το βάρος έπεσε πάνω σε έναν ερασιτέχνη. Φέρθηκε εντελώς επαγγελματικά, απέδωσε τα μέγιστα και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για όλους τους ερασιτέχνες, ούτε όμως και για όλους τους επαγγελματίες. Στο γύρισμα, είμαστε όλοι σαμουράι. Η αφοσίωση στην ταινία δημιουργεί δεσμούς μεταξύ μας. Αυτό όμως είναι κάτι το οποίο πρέπει να κατακτηθεί. Και είναι το ίδιο δύσκολο να συμβεί με τους επαγγελματίες όσο και με τους φίλους-ερασιτέχνες.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΟΥΒΕΛΕΚΗΣ

Τι είναι η Chainfree και ποιος ο σκοπός της;

Η Chainfree είναι μία ομπρέλα κάτω από την οποία οι πιθανότητες προώθησης μιας ομάδας ή μιας ταινίας μπορούν να αυξηθούν, αφού στα φεστιβάλ και τις εκδηλώσεις στις οποίες λαμβάνουμε μέρος πηγαίνουμε προάγοντας την ατομικότητα της δημιουργίας και την ενότητα των δημιουργών. Επίσης, αποτελούμε και ένα μέσο το οποίο μπορεί να βοηθήσει τους καλλιτέχνες που έχουν κάθε είδους ειδίκευση (ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηχολήπτης, μακιγιέζ κτλ.) να βρουν άτομα που χρειάζονται για την επόμενη δουλειά του, ή να θέσουν τον εαυτό τους σε διαθεσιμότητα για την επόμενη ταινία κάποιου σκηνοθέτη. Έτσι, η ομπρέλα γίνεται πια ένα δίκτυο ανεξάρτητων δημιουργών. Αλλά η Chainfree είναι κάτι πέρα από τα παραπάνω: Είναι ένας χώρος, αν και όχι με την κυριολεκτική έννοια, στον οποίον μπορούν να συνυπάρξουν ταλέντα τα οποία δεν έχουν τη δυνατότητα ή την πρόθεση να μπουν στο πιο επίσημο/επαγγελματικό κινηματογραφικό κύκλωμα της χώρας μας. Είναι ένας τρόπος να εκφραστούν όσοι θέλουν να εκφραστούν χωρίς εμπόδια, εκτός από το οικονομικό (το οποίο πολλές φορές δεν είναι και το πιο σοβαρό στη διαδικασία της δημιουργίας ενός έργου τέχνης, καθώς αποτελεί συχνά τον σύμμαχο της φαντασίας).

Πιστεύεις ότι η Chainfree μπορεί να παίξει κάποιον ρόλο στον χώρο του Ανεξάρτητου Ελληνικού Κινηματογράφου;

Η Chainfree δεν είναι εταιρεία παραγωγής. Δεν υπόσχεται budget στα μέλη της, αλλά προσφέρει κάτι πιο σημαντικό: Ευκαιρίες συνεργασίας και αλληλεγγύης, κάτι το οποίο δεν συναντάται συχνά στις μέρες μας. Και αν ο θεατής ξεπεράσει την έλλειψη παραγωγού και διανομέα, τότε μπορεί μέσα από αυτήν μπορεί να πάρει μια εναλλακτική, και προπαντός, φρέσκια οπτική στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, την οποία κατά τη γνώμη μου χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε.

Yπάρχουν ταλέντα εκεί έξω;

Υπάρχουν πολλά ταλέντα και μυαλά τα οποία χάνονται επειδή είναι είναι μεμονωμένα. Από άγνοια του πώς γίνεται η προώθηση μιας ταινίας, από την ευχή και κατάρα του Internet να σου δίνει φωνή (αλλά φωνή που χάνεται εύκολα μέσα στις εκατομμύρια άλλες παρόμοιες φωνές), η ατομικότητα είναι κάτι που βοηθά στην τέχνη αλλά μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη στην προώθηση.

ΘΑΝΟΣ ΚΕΡΜΙΤΣΗΣ

Ποια θα ήθελες να είναι η πορεία της Chainfree;

Αν με ρωτούσες πριν αρκετό καιρό,θα σου απαντούσα πως αυτό που θα ήθελα θα ήταν να μπορέσουμε όλοι εμείς οι ανεξάρτητοι κινηματογραφιστές να έρθουμε σε επαφή με το κοινό μέσω της δουλειάς μας, την οποία να μπορέσουμε να προβάλλουμε (και δεν εννοώ το internet αλλά πιο πολύ την φυσική παρουσία και το κινηματογραφικό πανί). Τώρα αφού έχουμε οργανώσει δικά μας φεστιβάλ (προβολών φυσικά και όχι με την έννοια βραβείων) εν μέρει έχουμε αρχίσει να πετυχαίνουμε αυτόν τον στόχο. Στη πορεία της Chainfree, το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί πιστεύω θα ήταν αν κάποιοι απο το Δίκτυο μπορούσαν να αναδειχθούν και να τους δοθεί η δυνατότητα να κάνουν ταινίες με σωστή παραγωγή ή ακόμα καλύτερα κάποιοι επιτέλους να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν ότι υπάρχουν νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι που με μηδέν χρήματα,κάνουν αξιόλογες ταινίες και να τους "τσιμπήσουν" και να τους δώσουν ευκαιρίες. Όσοι από εμάς κυνηγούμε επαγγελματικά το θέμα ,δεν θέλουμε να μείνουμε πάντα "οι Ανεξάρτητοι". Θέλουμε (έστω όσοι το αξίζουν) να γίνουμε μέρος του Κινηματογραφικού Στερεώματος. Όπως θέλουμε να συνεχιστεί αυτή η αλληλεγγύη και η συνεργασία μεταξύ μας που την καταγράφω στα πολύ θετικά. Άλλωστε αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε ταινίες με μηδενικό κόστος.

Ποια θεωρείς ως θετικά ή αρνητικά στο να είναι κανείς Ανεξάρτητος;

Καλή ερώτηση. Ένα θετικό είναι ότι μπορείς να κάνεις αυτά που θες ,χωρίς να βιάζεσαι,χωρίς να σου βάζει χέρι κανένας (και εδώ μιλάω για λογοκρισία και όχι μόνο) και γενικά να έχεις μια άλφα ελευθερία. Βέβαια όταν είναι έτσι τα πράγματα και όταν οι άνθρωποι που δουλεύουν σε μια ταινία το κάνουν αφιλοκερδώς,πολλές φορές συμβαίνει και το γεγονός να μην υπάρχει η απαραίτητη προσήλωση ή συνέπεια,κάτι που κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα. Αλλά βέβαια αναγκαστικά στην αρχή θα δουλέψεις έτσι, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς εκεί έξω που θα τα βρει όλα στρωμένα. Κάπως έτσι όλοι ξεκίνησαν νομίζω. Από την άλλη, υπάρχει και το θέμα της "ταμπέλας" του "Ανεξάρτητου Κινηματογραφιστή". Ξέρουμε καλά νομίζω πόσο εύκολα στις μέρες μας οι άνθρωποι βάζουν ταμπέλες στους γύρω τους. Ε, συμβαίνει πολλές φορές ο "Ανεξάρτητος Κινηματογραφιστής" να συγχέεται με "cult", "ερασιτέχνης" και άλλα πράγματα, και έτσι αυτόματα είναι σαν να μην γίνεται ανταγωνιστικός απέναντι στους υπόλοιπους κινηματογραφιστές αλλά να γίνεται κατά κάποιο τρόπο "περιθωριακός". Σε αυτό εγώ θα απαντήσω πως η δουλειά και το έργο ενός κινηματογραφιστή τα λέει όλα και μιλάει πριν από αυτόν, γι' αυτόν. Τέλος έρχεται και το θέμα της προβολής, προώθησης και διανομής. Αυτόματα επειδή δεν υπάρχει χρηματοδότηση, εταιρία παραγωγής κλπ., δεν μπορούμε φερ' ειπείν να πλησιάσουμε κάποια εταιρία διανομής (τουλάχιστον... έτσι νομίζω). Μεγάλο όπλο ενός Ανεξάρτητου Κινηματογραφιστή είναι και το Internet το οποίο είναι ένας εύκολος τρόπος να βγάλει προς τα έξω την δουλειά του. Αλλά όπως έχω ξαναπεί, το θέμα είναι η κινηματογραφική αίθουσα, η οποία δεν μπορεί επ' ουδενί να συγκριθεί με το διαδίκτυο. Και εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν ακριβώς για τους λόγους που εξήγησα πιο πάνω (απουσία παραγωγής, εταιρίας διανομής κλπ).
Τελικά τώρα που το σκέφτομαι, ίσως περισσότερα προβλήματα και δυσκολίες παρά θετικά έχει το να είσαι Ανεξάρτητος. Αλλά έι, "ο καλός ο καπετάνιος, στην φουρτούνα φαίνεται" δεν λένε;

Τι είναι αυτό που λείπει από τον ελληνικό κινηματογράφο;

Αντίθετα με τον περισσότερο κόσμο που συνήθως έχω παρατηρήσει να λέει ότι χρειάζονται χρήματα(που χρειάζονται και αυτά προφανώς αλλά νομίζω γνωρίζουμε πλέον πως και οικονομικά μπορείς να κάνεις μια καλή ταινία), προσωπικά πιστεύω πως λείπει η ποικιλία. Γιατί δηλαδή να γυρίζονται δέκα "κωμωδίες" και να μην γυριστούν ας πούμε 2 και να γυριστεί πχ. και ένα θρίλερ ή μια περιπέτεια ή μια ταινία φαντασίας; Και αυτά είδη είναι και ο θεατής είμαι σίγουρος ότι θέλει μια αλλαγή. Και ας μην πάμε στο άλλο άκρο, δεν εννοώ να γυρίστει το "Avatar". Κάποιος θα πει, "μα αυτές οι κωμωδίες κάνουν τρελά εισιτήρια". Σύμφωνοι! Όταν το μόνο που σερβίρεις είναι φακές, ο άλλος φακές θα φάει. Αλλά σίγουρα χρειάζεται και λίγο κρέας ή λαχανικά. Πέρα από την πλάκα, πιστεύω πως κάποια είδη είναι και παρεξηγημένα και ξεχασμένα στον ελληνικό κινηματογράφο, αν και σιγά-σιγά ίσως γίνει κάτι. Απλά επειδή κυριαρχεί η γνωστή σε όλους τους Έλληνες έννοια του "ωχαδερφισμού" (που εδώ μεταφράζεται ως "Ώχου μωρέ αυτά θέλουν χρήματα, που να τρέχουμε τώρα, πήγαινε γύρισε αυτήν εδώ την κωμωδία με τον τάδε και τον τάδε και άστα αυτά") δεν μπορούμε να δώσουμε και κάτι καινούριο στον θεατή. Και όχι ότι δεν μπορούμε. Πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί,και να δώσουμε και λίγη φρεσκάδα.

Φτάνοντας στο τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά, με ορισμένους από τους οποίους τυγχάνω και έχω την χαρά να γνωρίζομαι εδώ και πολλά χρόνια (όχι φυσικά από την εποχή που τους άλλαζα πάνες ή κάτι τέτοιο), τόσο για τον χρόνο που μου αφιέρωσαν όσο και για τα υπογλώσσια τα οποία είμαι βέβαιη ότι κατέληξαν να πάρουν αφού, τους ενόχλησα ξανά και ξανά προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι ιδανικό (και όχι... δεν πάω για δημοσιογραφικό βραβείο απλά είμαι αφηρημένη και όλο και κάτι ξεχνούσα). I love you gyus... έστω και αν σας κούρασα...

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την Chainfree και την δράση της, δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε το επίσημο site της: