Συνοπτική περίληψη της ταινίας:
Ο Pat Solitano βλέπει τη ζωή του στο κατώτερο της επίπεδο. Μόλις βγήκε από ψυχιατρική κλινική και έχει χάσει το σπίτι του, τη δουλειά του και τη σύζυγο του. Πλέον, μένει ξανά με τη μητέρα και τον πατέρα του κι έχει αποφασίσει να πατήσει γερά στα πόδια του. Πρώτος του στόχος είναι το να επανασυνδεθεί με τη γυναίκα του.
Το θέμα, όμως, περιπλέκεται με τη γνωριμία της Tiffany. Αυτή δέχεται να τον βοηθήσει, αρκεί να κάνει κι αυτός κάτι σημαντικό για αυτήν. Κατά τη διαδικασία, βέβαια, οι σχέσεις του γίνονται ολοένα και πιο στενές.

Προσωπική άποψη:
Είχα ακούσει και είχα διαβάσει ακόμα περισσότερα, σχετικά με τον "Οδηγό Αισιοδοξίας". Κι όπως για κάθε ταινία για την οποία έχει γίνει πολύ μεγάλος λόγος, έτσι και γι' αυτήν, θέλησα να πάρω τον χρόνο μου και να διατηρήσω τις αποστάσεις μου, είτε από αρνητικά, πολύ πιθανόν προκατειλημμένα σχόλια, είτε από συγκινησιακά δράματα τα οποία με φορτίζουν συναισθηματικά και με επηρεάζουν, ακόμα κι αν δεν το θέλω. Έτσι λοιπόν, επ' ευκαιρία της επετείου του γάμου μου χθες, αποφάσισα να το δω μαζί με τον άντρα μου, θεωρώντας το καλύτερη επιλογή για να κλείσω ένα ρομαντικό δείπνο, έναντι μιας splatterιάς που μάλλον θα μας γύρναγε το στομάχι. Και τελικά, όχι μόνο δεν απογοητευτήκαμε αλλά αντίθετα, δεν καταλάβαμε για πότε πέρασαν οι δύο ώρες που η ταινία διήρκεσε και κρυφά, πιάσαμε τους εαυτούς μας να ζητάνε λίγο ακόμα, όχι γιατί δεν αισθανθήκαμε χορτασμένοι από αυτό που είδαμε, αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο. Επειδή όταν κάτι σε γεμίζει με τόση τρυφερότητα, δεν το χορταίνεις.

Πριν πω οτιδήποτε, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Η ταινία πραγματεύεται μια ασθένεια, την διπολική διαταραχή. Μια ασθένεια την οποία μέχρι πριν λίγα χρόνια, όσοι δεν γνώριζαν τουλάχιστον, κατέτασσαν στην σχιζοφρένεια. Και όμως, η διπολική διαταραχή είναι μια πιο εξελιγμένη μορφή μανιοκατάθλιψης, με εναλλασσόμενα συναισθήματα ανάμεσα στα δύο αυτά συνθετικά και χωρίζεται σε τέσσερις υποκατηγορίες , ανάλογα με την συχνότητα των λεγόμενων περιστατικών και το σε πια κατηγορία υπάγονται στην πλειοψηφία τους. Σε πρώτο επίπεδο λοιπόν, θεωρώ πως η ταινία πετυχαίνει να ξεκαθαρίσει ακριβώς αυτό, το ότι η διπολική διαταραχή είναι απλά μια ακραία μορφή μιας κατάστασης την οποία μπορεί να περάσει ή και να έχει περάσει, πιο ελαφριά, ο καθένας μας. Δεν είναι μόνο θέμα προσωπικότητας, αλλά κληρονομικότητας και ίσως περισσότερο από κάθε τι άλλο, θέμα των καιρών που διανύουμε. Το να καταφέρει λοιπόν μια ταινία να σεβαστεί μια τέτοια κατάσταση, ακόμα κι αν δεν εμβαθύνει υπερβολικά σε αυτήν, είναι πολύ σπουδαίο για μένα αφού δεν την γελοιοποιεί αλλά αντίθετα, μας καλεί να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε.

Χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά, πιθανολογώ πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν ενθουσιάστηκαν από την σκηνοθεσία του David O. Russell. Και όμως, προσωπικά, ανήκω στην ακριβώς αντίθετη κατηγορία. Γιατί, ο σκηνοθέτης, χωρίς να καταφύγει σε υπερβολές, καταφέρνει να υποστηρίξει το σφιχτοδεμένο σενάριο, δίνοντας έμφαση σε βλέμματα και συναισθήματα, αναπαράγοντας το νεύρο εκείνο που απαιτείται, τόσο-όσο, χωρίς να γίνεται μοιρολάτρης, χωρίς να προσπαθεί να εκβιάσει τα συναισθήματά μας ή να οδηγήσει τους ήρωές του σε πομπώδεις, άνευ νοήματος εκρήξεις. Και δεδομένης της φύσης των πρωταγωνιστών αλλά και τους περιβάλλοντός τους που είναι σαφέστατα επηρεασμένο από την κατάσταση αυτή, θα ήταν πολύ εύκολο να οδηγηθεί σε ατοπήματα και μάλιστα, επαναλαμβανόμενα. Παρ' όλα ταύτα, υπάρχει συνοχή, αλληλουχία, λογική συνέχεια και το κυριότερο, κανένα νεκρό σημείο καθ' όλη την διάρκεια της εξέλιξης των γεγονότων που αφήνει να αναδυθεί στην επιφάνεια η πραγματική ουσία. Το ότι ο άνθρωπος, έχει ανάγκη από άλλους ανθρώπους που θα τον αγαπούν και θα τον καταλαβαίνουν και πως αυτό, μπορεί να είναι αρκετό κάποιες φορές.

Φυσικά, θα ήταν αδύνατον να μην αναφερθούμε στις ερμηνείες των ηθοποιών, όχι μόνο επειδή έτσι συνηθίζεται αλλά γιατί, ειδικά στην προκειμένη περίπτωση, το σύνολο του αποτελέσματος είναι τόσο εντυπωσιακό που πολύ απλά, βγάζουμε το καπέλο σε όλους. Θα ξεκινήσω με τον Robert De Niro που αν και σε δεύτερο ρόλο, αξίζει τον σεβασμό μας, τόσο για το σύνολο της καριέρας του, όσο και για την ερμηνεία του στη συγκεκριμένη ταινία που μετά από αρκετό καιρό, η αλήθεια είναι, πως μας θύμισε γιατί τον αγαπάμε τόσο και γιατί είναι εξαιρετικός. Η παρουσία του και μόνο, γεμίζει την ταινία. Ο Bradley Cooper είχε, θεωρητικά πάντα, να φέρει εις πέρας την εκτέλεση του πιο δύσκολου ρόλου αφού έπρεπε να ισορροπήσει ανάμεσα στην συναισθηματική ωρίμανση και την πνευματική σταθερότητα, την ίδια ώρα που στην πραγματικότητα ο χαρακτήρας του κατέρρεε. Και τα κατάφερε ιδιαίτερα καλά, με ελάχιστες να είναι οι φορές εκείνες που παρασύρθηκε κάπως από την εκφραστική υπερβολή στην οποία, μπορείς εύκολα να χαθείς σε τέτοιους ρόλους. Για την Jennifer Lawrence ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Και όχι, δεν φταίει το ότι είμαι προκατειλημμένη υπέρ της αλλά όπως και να το κάνουμε, το κορίτσι αυτό έχει εξαιρετικό ταλέντο και εκφραστικότητα και είναι μοναδική ως Tifanny, ακροβατώντας ανάμεσα στο να είναι δυναμική κι ευάλωτη, με τα μάτια της να τα λένε όλα χωρίς υπερβολές, χωρίς ακρότητες. Πολύ καλή και η Jacki Weaver στον μικρό της ρόλο όπως και ο Chris Tucker που κάνει τελικά την έκπληξη.

Μέσα από την απλότητά της, η ταινία, αποδεικνύεται εξαιρετική. Το σενάριο φαντάζει πειθαρχημένο και με απόλυτη γνώση του που πρέπει να εστιάσει, η σκηνοθεσία είναι σφιχτή αλλά όχι αποπνικτική, τονίζοντας βλέμματα και συμπεριφορές χωρίς να παρασύρεται από εξωτερικούς παράγοντες ενώ οι ερμηνείες, είναι απλά το κερασάκι σε μια γευστική τούρτα, που την κάνει ακόμα πιο θελκτική στα μάτια μας. Ο "Οδηγός Αισιοδοξίας", δεν είμαι μια ακόμα δραματική, ρομαντική κομεντί, αλλά κάτι περισσότερο. Είναι μια ταινία που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, είναι αληθινή και όχι ψεύτικη, είναι ειλικρινής και όχι δήθεν. Δεν προσπαθεί να παρουσιάσει τον έρωτα και την αγάπη μέσα από μια εξιδανικευμένη οπτική, αλλά μέσα από ένα πρίσμα καθημερινό, αληθινό και τίμιο. Είναι η αποτύπωση μιας ιστορίας που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Είναι η προσπάθεια να αποδείξει κανείς πως αυτό που έχουμε ανάγκη περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι ανθρώπους γύρω μας, ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας καταλαβαίνουν, μας αποδέχονται γι' αυτό που είμαστε και όχι γι' αυτό που θα ήθελαν ή που πιστεύουν πως μπορούμε να γίνουμε. Οι πληγές μπορούν να γιατρευτούν, όσο βαθιές κι αν είναι, αρκεί να έχεις το κατάλληλο πρόσωπο στο πλευρό σου για να σε βοηθήσει και να σε στηρίξει για να το πετύχεις αυτό.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οδηγός Αισιοδοξίας
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: David O. Russell
Πρωταγωνιστές: Jennifer Lawrence, Bradley Cooper, Robert De Niro, Jacki Weaver, Julia Stiles, Chris Tucker, Anupam Kher, John Ortiz, Shea Whigham, Dash Mihok, Paul Herman, Patrick McDade, Brea Bee, Regency Boies, Bonnie Aarons
Παραγωγή: 2012
Διάρκεια: 122'

Επίσημο site: