Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο επίδοξος συγγραφέας Nick Carraway φεύγει από τις μεσοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α. για να πάει στη Νέα Υόρκη της Άνοιξης του 1922, μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από τα χαλαρά ήθη, την πομπώδη τζαζ, την κυριαρχία του λαθρεμπορίου και της ακμής του χρηματιστηρίου.
Κυνηγώντας το δικό του Αμερικανικό Όνειρο, ο Nick θα βρεθεί δίπλα στον μυστηριώδη και κοσμικό εκατομμυριούχο Jay Gatsby και κοντά στην ξαδέρφη του, Daisy, και τον ερωτύλο γαλαζοαίματο σύζυγό της, Tom Buchanan. Κάπως έτσι, ο Nick θα χαθεί στον ελκυστικό κόσμο των κροίσων, της ψευδαίσθησης, του έρωτα και της απάτης τους.
Καθώς ο Nick βιώνει τα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τον κόσμο στον οποίο πλέον ζει, καταγράφει την ιστορία του ατελέσφορου έρωτα, των αδιάφθορων ονείρων που αποτελούν σημεία αναφοράς για τη σύγχρονη εποχή.

Προσωπική άποψη:
Αν υπάρχει ένας Αμερικανός συγγραφέας τον οποίο να λατρεύω, αυτός είναι αναμφίβολα ο F. Scott Fitzgerald. Το αγαπημένο μου δικό του βιβλίο, είναι δίχως σκέψη το "Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ", ένα βιβλίο που παρουσιάζει την Αμερική της δεκαετίας του '30, και εφτά χρόνια πριν από το μεγάλο κραχ, όπου το χρήμα, η δόξα και η εφήμερη καλοπέραση και το φαίνεσθαι ήταν οι μεγαλύτερες αξίες τις οποίες μπορούσε κάποιος να κυνηγήσει και να απολαύσει. Η ιστορία του ρομαντικού και ονειροπόλου Γκάτσμπυ, έχει μεταφερθεί πολλές φορές στη μεγάλη -και όχι μόνο- οθόνη, με ποιο δημοφιλή εκείνη του 1974, με τους Robert Redford και Mia Farrow στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Χρειάστηκαν σχεδόν 40 χρόνια για να αποφασίσει κάποιος να καταπιαστεί ξανά με το μεγαλειώδες μυθιστόρημα του Fitzgerald και να επιχειρήσει να το μεταφέρει εκ νέου στη μεγάλη οθόνη. Ακούγοντας, λοιπόν, πως ο Baz Luhrmann ανέλαβε το εγχείρημα, δεν μπορούσα παρά να έχω υψηλές προσδοκίες αφού είχα την πεποίθηση πως με τα σύγχρονα δεδομένα, ίσως να ήταν ο ιδανικός σκηνοθέτης για να κάνει κάτι τέτοιο.

Βρισκόμαστε στην Αμερική του 1922 και πιο συγκεκριμένα, στο Λονγκ Άιλαντ. Στη μία μεριά του κόλπου, ζουν οι Daisy και Tom Buchanan, ένα φαινομενικά ιδανικό ζευγάρι, μόνο που η πραγματικότητα διαφέρει πολύ καθώς ο Tom διατηρεί εξωσυζυγική σχέση, ενώ η Daisy υποστηρίζει τον ρόλο της καλοαναθρεμμένης κούκλας που προοριζόταν να γίνει από τότε που γεννήθηκε. Στην απέναντι μεριά, σε ένα μικρό σπιτάκι, ζει ο ξάδερφός της, Nick Carraway, το όνειρο του οποίου ήταν κάποτε να γίνει συγγραφέας, ωστόσο αφοσιώθηκε στην Wall Street και το χρηματιστήριο που του προσέφεραν καλύτερες ευκαιρίες. Δίπλα από το ταπεινό του σπίτι, υπάρχει μια τεράστια έπαυλη, ιδιοκτησία ενός μυστηριώδη άντρα ονόματι Gatsby, που κάθε Σαββατοκύριακο διοργανώνει εξωφρενικά πάρτι χωρίς περιορισμούς, στα οποία συρρέουν κάτοικοι από όλη τη Νέα Υόρκη. Ο Nick, είναι ο μοναδικός που θα λάβει ποτέ πρόσκληση σε κάποιο από τα πάρτι αυτά και δεν θα αργήσει να γοητευθεί από την παρουσία του Gatsby, με τον οποίο αρχίζει να διατηρεί μια πολύ φιλική σχέση. Έτσι, όταν ο Gatsby του ζητάει να τον φέρει σε επαφή με την ξαδέρφη του, τη Daisy, που είναι ο πρώτος και ο μοναδικός έρωτας της ζωής του, ο Nick δεν μπορεί να του το αρνηθεί,κάτι που θα αποτελέσει την αρχή του τέλους.

Είμαι βέβαιη πως όσοι ανήκουν στην παλιότερη κινηματογραφόφιλη σχολή, μάλλον ενοχλήθηκαν από τον τρόπο που ο Luhrmann προσέγγισε το βιβλίο και το παρουσίασε στο κινηματογραφικό πανί, και πως προτιμάνε την εκδοχή με τον Redford. Είναι κάτι το οποίο καταλαβαίνω, σέβομαι, αλλά δεν σημαίνει πως πρέπει να συμφωνήσω μαζί τους και να υιοθετήσω την άποψή τους. Μου αρέσει ιδιαίτερα η μεταφορά του '74, αλλά αγάπησα και την συγκεκριμένη. Σαφέστατα και ο Luhrmann έχει υποπέσει σε δημιουργικά ατοπήματα, όπως το "Australia", αλλά δεν μπορούμε να μην του αναγνωρίσουμε πως έχει γυρίσει και πραγματικά σπουδαίες ταινίες, όπως επίσης το ότι όλα του τα έργα, καλά ή άσχημα, φέρουν την χαρακτηριστική του σφραγίδα την οποία θα ξεχωρίζαμε ανάμεσα σε δεκάδες άλλες. Προσωπικά, πιστεύω πως έχει προσεγγίσει, στο οπτικό σκέλος της υπόθεσης, με έναν πάρα πολύ ιδιαίτερο τρόπο το κλίμα της εποχής, μέσα από το πρίσμα της λάμψης και της υπερβολής που χαρακτηρίζει τον ίδιο που ωστόσο, αντικατοπτρίζει την αλήθεια της δήθεν χλιδής μιας εποχής που μονάχα αυτό συντηρούσε. Όσον αφορά την ουσία της ιστορίας, σίγουρα υπάρχουν κάποια πραγματάκια που θα μπορούσαν να έχουν δουλευτεί λίγο περισσότερο ωστόσο, δεν θεωρώ πως η ταινία έπασχε συναισθήματος αλλά πως αντίθετα, όποια από αυτά σου προκαλούσε, ήταν πολύ έντονα.

Το ότι θεωρώ τον Leonardo DiCaprio έναν από τους πιο σπουδαίους και ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, είναι κάτι που έχω πάμπολλες φορές, που το ξέρετε πιθανότατα όλοι όσοι διαβάζετε αυτό το post την συγκεκριμένη στιγμή, αλλά δεν θα διστάσω να το δηλώσω ακόμα μία φορά. Μέσα από την ερμηνεία του DiCaprio, είδα κι έζησα τον Gatsby που τόσο με γοήτευσε διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Fitzgerald. Τον Gatsby τον ρομαντικό, τον ονειροπόλο, τον αισιόδοξο, τον τυχοδιώκτη, εκείνον τον άντρα που ανέκαθεν επιθυμούσε μια καλύτερη ζωή, που την κυνηγούσε και όμως, όταν ερωτεύτηκε, κατάφερε να την αγγίξει όχι για εκείνον, αλλά για την γυναίκα που ερωτεύτηκε κι έμελλε να είναι η καταστροφή του. Μια γυναίκα που πίστευε πως άξιζε να την προσφέρει εκτός από την αγάπη του τον ίδιο τον κόσμο και όμως, που στην άξιζε τίποτα στην πραγματικότητα. Η Carey Mulligan, χωρίς να έχει ένα πολύ βαρύ βιογραφικό στις πλάτες της, είναι μια αξιόλογη ηθοποιός η οποία, αν και κάπως άνευρα, πλησίασε αρκετά την κρύα αισθητική του χαρακτήρα της Daisy, της υπερφίαλης νέας που δείχνει να θέλει να ζήσει τον έρωτα και να κερδίσει την ελευθερία της, χωρίς όμως να είναι έτοιμη να βγει από την γυάλα μέσα στην οποία την αναθρέψαμε. Κάτω από το λεπτεπίλεπτο κι εύθραυστο προσωπείο της, είναι μια ψυχρή γυναίκα, μια υπολογίστρια, κάτι που θα ήθελα να δω με λίγη περισσότερη ένταση. Όσο για τον Maguire, κινήθηκε σε ήρεμα θα λέγαμε νερά, αλλά με μια λεπτότητα και μια ευαισθησία που προσωπικά με άγγιξε.

Επειδή αρκετά μακρηγόρησα, και δεν ήταν αυτή η πρόθεση μου, "Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ" του Luhrmann είναι όντως υπέροχος, παρά τα όποια μικρά ή μεγάλα θέματα μπορεί κανείς να εντοπίσει στην παραγωγή. Ναι, είμαι υπερβολική και υπερφίαλη στην εικόνα της, αλλά παραμένει εντυπωσιακή και γυρισμένη με νεύρο και πάθος, όπως κάθε ταινία του Luhrmann, έχει εξαιρετική μουσική υπόκρουση και παρά τον όποιο σαματά, αυτό που βλέπεις δεν παύει να είναι άκρως εντυπωσιακό, μετατρέποντάς το σταδιακά σε κάτι πιο ήπιο, εσωτερικό και συναισθηματικό. Σε προσωπικό πάντα επίπεδο, έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να συγκινείται και αυτό οφείλεται εν μέρη στη δουλειά του δημιουργού, αλλά όχι μόνο σε αυτόν. Ο DiCaprio ενσάρκωσε τον Gatsby της φαντασίας μου και ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να φανταστώ κανέναν πιο ιδανικό για τον ρόλο αυτό. Άλλωστε, είναι μια τόσο όμορφη ιστορία, με τόσο νοήματα, που αναπαριστά μια ολόκληρη εποχή, μια ολόκληρη γενιά και την ματαιότητα των θέλω και τους τρόπου ζωής του, που το να αναλωθώ στο να κατονομάσω τα όποια μειονεκτήματα, θα δηλητηριάσει το όμορφο συναίσθημα που μου άφησε η θέασή της, το οποίο θέλω να διατηρήσω ζεστό κάπου βαθιά μέσα μου.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ
Είδος: Εποχής
Σκηνοθεσία: Baz Luhrmann
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio, Carey Mulligan, Joel Edgerton, Isla Fisher, Tobey Maguire, Jason Clarke, Elizabeth Debicki, Amitabh Bachchan, Steve Bisley, Gus Murray
Παραγωγή: 2013
Διάρκεια: 143'

Επίσημο site: