Είναι γνωστό πως ένα από τα πολλά κουσούρια μου, είναι το ότι δεν μπορώ να παρατήσω στη μέση μια σειρά, ακόμα κι όταν αυτή είναι απαράδεκτη. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι το "Ushinawareta Mirai wo Motomete" που, ειλικρινά, ήταν ό,τι χειρότερο είδα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Παρ' όλα ταύτα, έστω και για να απολαύσω την στιγμή που θα το έκραζα, όπως καλή ώρα θα κάνω στην συνέχεια, έπρεπε να το παρακολουθήσω μέχρι τέλους, χωρίς ωστόσο την κρυφή ελπίδα του ότι κάτι μπορεί να άλλαζε. Ήταν εμφανές από την αρχή πως δεν θα το έκανε.

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ:
Το "Ushinawareta Mirai wo Motomete", γνωστό και με τον αγγλικό τίτλο "In Search of the Lost Future", αλλά και με τον γαλλικό "À la recherche du futur perdu", είναι ένα Ιαπωνικό visual novel ενηλίκων το οποίο κατασκεύασε η Trumple και κυκλοφόρησε για τα Windows στις 26 Νοεμβρίου του 2010. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το "In Search of Lost Time", μια γαλλική νουβέλα γραμμένη από τον Marcel Proust. Βασισμένα στο visual novel έχουν κυκλοφορήσει 2 manga, από την Kadokawa Shoten και την Media Factory, σε σενάριο του Trumple Atelier High Key και σε σχέδιο Sasayuki, το οποίο αρχικά κυκλοφόρησε ανά κεφάλαιο στο περιοδικό "Comp Ace" των εκδόσεων, μεταξύ Νοεμβρίου 2011 και Οκτωβρίου 2012.


ΤΟ ANIME:
Μια anime μεταφορά του visual novel αποφασίστηκε από την εταιρεία παραγωγής Feel, σε σκηνοθεσία Naoto Hosoda και σενάριο Rie Kawamata. Τα δικαιώματα της σειράς για την Αυστραλία απέκτησε η Madman Entertainment ενώ για την αγγλική γλώσσα γενικότερα, η Funimation Network. Η σειρά, στην Ιαπωνία, προβλήθηκε μέσω των δικτύων AT-X, Tokyo MX, CTC, tvk, TVS, KBS, SUN, TVA και BS11, ενώ στις Η.Π.Α. από την Funimation. Η πρεμιέρα έγινε στις 04 Οκτωβρίου 2014 ενώ η σειρά ολοκλήρωσε τον κύκλο στις 20 Δεκεμβρίου 2014, έπειτα από 12 επεισόδια.

ΤΟ STORY:
Βρισκόμαστε αρχές του 21ου αιώνα, φθινόπωρο, στην περιοχή Uchihama. Η ομώνυμη σχολική Ακαδημία είναι ο πυρήνας της ιστορίας μας και το σχολείο όπου φοιτούν οι ήρωές μας, οι οποίοι είναι μέλη του κλαμπ Αστρονομίας κι ετοιμάζονται για το ετήσιο σχολικό Φεστιβάλ, όπου όλες οι ομάδες παρουσιάζουν κάποιο project σχετικά με την θεματολογία τους. Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Sou Akiyama ο οποίος ζει μαζί με την καλύτερή του φίλη που είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του. Την 1η Οκτωβρίου, το κλαμπ τους δέχεται μια παράκληση σύμφωνα με την οποία τους ζητάνε να συμμετάσχουν σε μια έρευνα εφησύχασης των μαθητών, αφού κυκλοφορούν παράξενες φήμες για φαντάσματα, ατυχήματα και μια ασθένεια που σε βυθίζει σε βαθύ ύπνο. Και τότε, ένα παράξενο κορίτσι, η Yui Furukawa, εμφανίζεται από το πουθενά έχοντας μια πολύ συγκεκριμένη αποστολή να φέρει εις πέρας.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ANIME:
- Λοιπόν, επειδή θέλω ν' αδειάσω τη χολή μου, θα ξεκινήσω από την μεγαλύτερη πληγή αυτού του anime, και την αιτία που είναι τόσο αποτυχημένο. Οι χαρακτήρες! Πιο άχρωμοι, άοσμοι, άνευροι κι αδιάφοροι, πεθαίνεις. Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι η σκοπιμότητα της ύπαρξής τους σ' αυτόν τον κόσμο, ή σε οποιονδήποτε άλλο; Οι πράξεις τους δεν έχουν καμία λογική. Δεν έχουν ίχνος πάθους. Είναι κούφιες από συναίσθημα. Ακόμα κι όταν αυτό εκφράζεται με λόγια, δεν καταφέρνει να φτάσει στα μάτια τους οπότε και σκάει στα μούτρα μας σαν μια τεράστια φούσκα γεμάτη από ανοησίες και ψέματα.
- Πάμε στο αμέσως επόμενο μειονέκτημα της σειράς. Ο σχεδιασμός της! Πιο πρόχειρος, τεμπέλικος
και με δεκάδες ατέλειες κάθε λεπτό, πεθαίνεις. Βαριέμαι να το ψάξω, αλλά κάτι μου λέει πως αυτοί που έκαναν τα σχέδια έχουν μόλις αποφοιτήσει από το ΙΕΚ Ακμή και κάνουν την πρακτική τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Καμία έμπνευση, κανένα συναίσθημα, κανένα ίχνος νεύρου, παντελής έλλειψη ρεαλιστικότητας. Ναι, ξέρω ότι μιλάμε για anime, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσε να έχει όλα τα παραπάνω.
- Η πλοκή! Κάποιος να μου δέσει μια πέτρα στο λαιμό και να με πετάξει στη θάλασσα... Ξέρω πως οι Ιάπωνες έχουν ένα κόλλημα με τα ταξίδια στο χρόνο, με τα παράλληλα σύμπαντα κλπ., αλλά αφού δεν μπορούν να το χειριστούν το θέμα, γιατί το παιδεύουν; Κι εντάξει, θα είμαι δίκαιη, παρά το όποια θέματα διαχείρισης μιας τόσο ιδιαίτερης θεματολογίας, υπάρχουν σειρές που βλέπονται. Την συγκεκριμένη, στην Ελλάδα τουλάχιστον, παίζει να είμαι η μόνη που την είδα μέχρι το τέλος και δεν την παράτησα.
- Το τέλος! Να δεχτώ πως δεν μπορείς να χειριστείς μια τόσο ιδιόμορφη πλοκή στο 100%. Να δεχτώ
το μέτριο σχέδιο, την εξέλιξη με τις 158.236 σεναριακές τρύπες, τους χάρτινους για σφαλιάρες χαρακτήρες... αλλά όχι, το να καταπιώ ένα τέλος που μου θύμισε εκείνο ενός ελληνικού βιβλίου, και που προσπάθησαν κάποιοι να μας πείσουν πως είμαστε ηλίθιοι που δεν το καταλάβαμε, όχι, δεν το δέχομαι. Δεν φταίμε εμείς που δεν το καταλάβαμε! Εσείς φταίτε που είστε ανίκανοι να μας το δώσετε ξεκάθαρα! Αυτό δεν ήταν τέλος! Ήταν μια ηλίθια υπεκφυγή, που ακύρωσε όσα προσπάθησες να μας περάσεις με ηθικοπλαστικό τρόπο της πλάκας, και δεν το δέχομαι.

ΤΟ OST ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ:
Όσο βαρετή είναι η σειρά, άλλο τόσο βαρετό κι αδιάφορο είναι και το ost της. Το opening theme είναι το "Le jour" της Satomi Satō, ενώ το ending theme είναι το "Ashita Mata Aeru yo ne", γνωστό και με τον αγγλικό τίτλο "We'll Meet Again Tomorrow, Right?", ερμηνευμένο από τις κεντρικές ηρωίδες της ιστορίας, Kaori Sasaki (Hatsumi Takada) και Yui Furukawa (Akane Tomonaga). Και τα 2 αυτά τραγούδια κυκλοφόρησαν σε ισάριθμα singles στις 22 Οκτωβρίου 2014.





Ushinawareta Mirai wo Motomete - Opening



Ushinawareta Mirai wo Motomete - Opening Full Song



Ushinawareta Mirai wo Motomete - Ending



Ushinawareta Mirai wo Motomete - Ending Full Song



ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ:
Αναρωτιέστε ακόμα αν πρέπει να δείτε αυτή τη σειρά; Αν ναι, ξέρω έναν πάρα πολύ καλό ψυχαναλυτή για να σας παραπέμψω ώστε να ζητήσετε την κατάλληλη βοήθεια. Αν πάλι έχετε από ώρα καταλάβει πως καλό θα ήταν να κόψετε λάσπη και να μην το δείτε ποτέ, σας αξίζουν συγχαρητήρια. Η μοναδική χρησιμότητα του anime αυτού είναι να χάσετε χρόνο, πολύτιμο χρόνο... Βέβαια, από την άλλη, ξέρετε πως έχετε να προτείνετε υλικό σε κάποιον που μισείτε, οπότε μπορείτε να πείτε πως εν μέρη έχετε κερδίσει κάτι διαβάζοντας την ανάρτηση αυτή. Όπως και να 'χει, τίποτα περισσότερο από μια ακόμα θλιβερή ενός visual novel αυτού τους ύφους, γεγονός που ίσως θα έπρεπε να τους προβληματίσει και να κάνει τους Ιάπωνες να το πάρουν απόφαση πως δεν θα πετύχουν ποτέ στο story line αυτό.