Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
«Αλήθεια, δεν έβρισα ποτέ γυναίκα, δε χτύπησα, δεν καταπίεσα... Μόνο τις φιλούσα και τις χάιδευα με την καρδιά μου περισσότερο παρά με τα χέρια... Κι έτσι μεγάλωσα. Νόμιζα για χρόνια ολόκληρα πως ήξερα καλύτερα από τον καθένα τι πάει να πει αγάπη! Έφτασα τριάντα χρονών να περνάω κάθε χειμώνα μου όπως και τα καλοκαίρια, από αγκαλιά σε αγκαλιά. Χωρίς να νοιάζομαι για το μέλλον, για τις ευθύνες μου πάνω σ αυτή τη γη, για το τι θα παραδώσω στον τόπο που με γέννησε... Μόνο το χαμόγελο του κατακτητή θα θυμόντουσαν από μένα, καταλαβαίνεις. Ένα κακομαθημένο αγόρι, με λίγα λόγια. Τώρα όμως βρήκα την αγάπη την αληθινή, που δεν ξέρω πώς να την περιγράψω και ούτε ξέρω αν μου αξίζει...»
Ο γάμος σ ένα αρχοντικό σπίτι με ωραίο κήπο τού έδωσε την ευκαιρία. Ήρθε καλεσμένος στο σπίτι του Σπύρου μόνος, γιατί ο άλλος φίλος δεν μπόρεσε. Του άνοιξε την πόρτα, τυπικά ευγενική. Τον κοίταξε με τα μάτια χαμηλά. Του ζήτησε τσιγάρο.
Και όλα γκρεμίστηκαν από ένα καλωσόρισμα, μια ντροπή και μια φλόγα.

Προσωπική άποψη:
Ομολογώ πως μέχρι να βρεθεί "Ο φιλοξενούμενος" στα χέρια μου, δεν γνώριζα την κυρία Μπεντίλλα και το συγγραφικό της έργο. Βέβαια, βλέποντας το εξώφυλλο του τελευταίου της βιβλίου και διαβάζοντας την περίληψή του, περίμενα μία ιστορία που, αν όχι θα με ενθουσίαζε, τουλάχιστον, θα με έκανε να περάσω ευχάριστα την ώρα μου. Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη. Οφείλω να παραδεχτώ πως πολλά πήγαν στραβά όσον αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο που όσο καλή διάθεση και αν είχα -κι εξακολουθώ να έχω, κατά κάποιον τρόπο- απέναντί του, η γνώμη μου δεν αλλάζει και το κατατάσσει σε μια κατηγορία κάτω του μετρίου.

Ένας νεαρός άντρας, με αφορμή έναν γάμο στον οποίο είναι καλεσμένος, φτάνει στο σπίτι του Σπύρου και της οικογένειάς του, μόνος του, αφού ο φίλος με τον οποίο είχε κανονίσει να πάει μαζί, δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Η φιλοξενία αυτή θα είναι η αρχή του κακού αφού ο νεαρός άντρας θα ερωτευτεί παράφορα, αλλά και με διαφορετικό τρόπο, δύο διαφορετικές γυναίκες. Μια μάνα και μια κόρη. Δύο γυναίκες με το ίδιο αίμα που όμως, εκτός από την διαφορά της ηλικίας που τις χωρίζει, έχουν εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες. Την ίδια στιγμή, όμως, έχουν ένα κοινό σημείο. Την αγάπη τους για τον άντρα που έμελλε να σημαδέψει την ζωή τους αλλά και να μπλέξει την οικογένειά τους σε έναν κύκλο πόθου, μίσους, ένοχων μυστικών και τελικά, οδύνης.

Δεν ξέρω από που να το πιάσω. Δεν ξέρω αν μου φταίει περισσότερο η ίδια η ιστορία, που δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως είναι πρωτότυπη, ή ο τρόπος που αυτή είναι γραμμένη, που μοιάζει κάπως παλαιικός και μονότονος. Ουσιαστικά, η ιστορία, θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Παπακαλιάτη και παλιά, ελληνική, ασπρόμαυρη ταινία. Αυτό σημαίνει πως είναι προβλέψιμη σχεδόν σε όλα τα σημεία της, με διαλόγους ξύλινους, υπερβολικούς, σαν να προσπαθούν να σου εκβιάσουν ένα συναίσθημα που δεν έχεις. Και το να αισθάνεται ο αναγνώστης πως καταπιέζεται, είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να του συμβούν. Το ψυχογράφημα των χαρακτήρων επίσης έχει πολλά κενά, αφού είναι δεκάδες οι πράξεις και οι αποφάσεις τους που δεν δικαιολογούνται, ούτε σε επίπεδο λογικής, ούτε σε συναισθηματικό.

Αναμφίβολα, η κεντρική ιδέα του βιβλίου έχει ενδιαφέρον, αλλά δεν αξιοποιείται έτσι όπως πιστεύω πως θα έπρεπε. Χρειαζόταν να βρεθούν κάποιες ισορροπίες που όμως, τελικά, δεν υπήρξαν, με αποτέλεσμα να μην ευχαριστηθώ την ανάγνωσή του. Ίσως αν ήταν λιγότερο μελό, αν ήταν λιγότερο εκβιαστικό, αν ήταν πιο σύγχρονο, να ήταν και πιο αληθοφανές. Γιατί, όσο το σκέφτομαι, αυτό ήταν που με ενόχλησε περισσότερο από όλα τα άλλα. Η έλλειψη αληθοφάνειας, κάτι που δεν έχει να κάνει με το κατά πόσο μια τέτοια ιστορία θα μπορούσε να συμβεί στην πραγματικότητα -η ζωή, άλλωστε, γράφει τα πιο παλαβά σενάρια-, αλλά με το πως η ίδια η συγγραφέας "περνάει" σε εμάς την ιστορία που θέλει να αφηγηθεί. Και νομίζω πως ο τρόπος της ήταν λάθος σε πολλά σημεία.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Μπεντίλλα Ελένη
Εκδόσεις: Λιβάνης
Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2014
Αρ. σελίδων: 304
ISBN: 978-960-14-2893-2