Τα κακά νέα είναι ότι πέθανα.
Τα καλά νέα είναι ότι ίσως και να είμαι ακόμη ζωντανός.
Τώρα θα αναρωτηθείς πώς γίνεται αυτό.
Κι όμως... γίνεται.
Κι εγώ προ εκπλήξεως βρέθηκα, μη νομίζεις.
Το μόνο σίγουρο είναι πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα ήξερες και πως το τέλος δεν είναι ακριβώς τέλος∙ ακόμη κι όταν, μια ηλιόλουστη μέρα, η αδίστακτη και εγωκεντρική Κοραλία Πόντε σε κάνει χαλκομανία με το τζιπ της.
Υπάρχει κάποιος σπουδαίος λόγος που διαβάζεις αυτό το σημείωμα, κυρίως επειδή ο σκοπός του είναι να σου φανερώσει την ύπαρξη ενός μυστικού κόσμου, για τον οποίο δεν είχες την παραμικρή ιδέα έως τώρα. Κι αν μέχρι σήμερα δεν πίστευες στις δεύτερες ευκαιρίες, καιρός να αρχίσεις να πιστεύεις…
Προσωπική άποψη:
Τα τελευταία χρόνια, η κυρία Δαφνίδη, έχει αποδείξει ξεκάθαρα μέσα από τα βιβλία της πως αγαπάει δύο στοιχεία, τα οποία και προσπαθεί να αξιοποιεί και στα δικά της βιβλία. Το ένα εξ αυτών είναι η αστυνομική πλοκή, χωρίς ωστόσο να μπορούν τα μυθιστορήματά της να χαρακτηριστούν ως αστυνομικά. Το δεύτερο είναι η ύπαρξη του μεταφυσικού κόσμου, με ό,τι μπορεί αυτό συνεπάγεται, χωρίς και πάλι τα βιβλία της να χαρακτηρίζονται ως φαντασίας. Τι κάνει, λοιπόν, η συγγραφέας; Επί της ουσίας, προσπαθεί τα παντρέψει όσα προαναφέρθηκαν, με το καυστικό χιούμορ, και να δημιουργήσει μια δικιά της συνταγή. Κι εν μέρη το έχει πετύχει, άσχετα από το γεγονός πως η συνταγή αυτή δεν είναι πολύ του γούστου μου.
Δεν θέλω να πω πολλά σε σχέση με την πλοκή του βιβλίου, επειδή κινδυνεύω να αποκαλύψω περισσότερα απ' όσα χρειάζεται να ξέρετε και κυρίως, περισσότερα απ' όσα χρειάζεται να μάθετε. Το ταξίδι αυτό πρέπει να το κάνετε μόνοι σας και να ανακαλύψετε τι πραγματικά κρύβεται στα δαιδαλώδη μονοπάτια του. Αυτό που πρέπει να γνωρίζετε είναι πως ένας νεαρός άντρας πέθανε, αλλά όχι ακριβώς, και πως έχει βρεθεί σε ένα μέρος που αν του το έλεγαν παλαιότερα δεν θα το πίστευε. Κι εκεί, είναι που ανακαλύπτει πράγματα για τους γύρω του, αλλά και πράγματα για τον ίδιο του τον εαυτό, τα οποία καν δεν φανταζόταν ποτέ του. Και κυρίως, μπορεί να διεκδικήσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή του.
Οφείλω να ομολογήσω πως έχοντας διαβάσει πέρσι το "Μόνα, Μόνα, είσαι εδώ;", δεν ξεκίνησα να διαβάζω το νέο πνευματικό παιδί της κυρίας Δαφνίδη με περίσσιο ενθουσιασμό. Μας αρέσει ή όχι, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως όταν έχουμε μια όχι και τόσο καλή αναγνωστική εμπειρία, από κάποιον συγκεκριμένο συγγραφέα, αντιμετωπίζουμε και τα επόμενα έργα του, αν όχι με προκατάληψη, με κάποια επιφύλαξη. Βέβαια, όπως ομολόγησα τα παραπάνω, οφείλω να ομολογήσω επίσης πως το "Τη μέρα που έπεσα από τα σύννεφα", δεν είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο αλλά για το είδος του και αυτά που υπόσχεται να προσφέρει στον αναγνώστη που θα το επιλέξει, είναι αρκετά ενδιαφέρον και απολαυστικό, ενώ το γεγονός πως είναι ευκολοδιάβαστο το καθιστά μια καλή καλοκαιρινή επιλογή.
Η ροή της αφήγησης είναι γρήγορη, οι διάλογοι πλούσιοι και αρκετά έξυπνοι -παρά που στα σημεία αναλώνονται σε εξυπνακίστικα αστεία-, με την συγγραφέα να έχει βρει μια καλή ισορροπία ανάμεσα σε όλα εκείνα τα στοιχεία που θέλει να συνδυάσει, υπηρετώντας την λογοτεχνική της ταυτότητα για ακόμα μία φορά. Και σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν της, τα καταφέρνει πολύ καλύτερα. Στιγμές γέλιου, φιλοσοφίας και βαθύτερου προβληματισμού, πασπαλισμένα με σκληρές δόσεις ρεαλιστικότητας αλλά και με την ειλικρίνεια της συνειδητοποίησης των λαθών μας, συνθέτουν ένα αρκετά ενδιαφέρον ανάγνωσμα που μπορεί να μην αποτελεί την πρώτη μας επιλογή, είναι όμως μια καλή καλοκαιρινή λύση και πρόταση για όσους θέλουν να ξεφύγουν, διαβάζοντας κάτι διαφορετικό.
Βαθμολογία 7/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Δαφνίδη Ελένη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2015
Αρ. σελίδων: 416
ISBN: 978-618-01-1258-0
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου