Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Τα δάκρυα της Γιουρίκα έχουν πλημμυρίσει τη γη και τώρα η Ατλαντίδα έρχεται στην επιφάνεια φέρνοντας με τον σατανικό βασιλιά της, τον Άτλαντα. Η Γιουρίκα είναι η μόνη που μπορεί να τον σταματήσει αλλά πρώτα πρέπει να μάθει πώς να πολεμά. Έτσι, διασχίζει τον ωκεανό παρέα με την Κατ, την οικογένειά της και τον Άντερ, ο οποίος υπόσχεται να τη βοηθήσει να βρει τον Σόλωνα, έναν αινιγματικό χαμένο Σποροφορέα, που ξέρει πώς μπορεί να ηττηθεί ο Άτλας.
Μόλις πατάει το πόδι της στη στεριά, η Γιουρίκα δέχεται τους χλευασμούς των μαγισσών της Ατλαντίδας και πέφτει στην ενέδρα των ντόπιων, που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στην καταστροφή που έχουν προκαλέσει τα δάκρυά της. Το κουράγιο της χάνεται όταν μαθαίνει από τον Σόλωνα πως το αδύνατο σημείο του Άντερ είναι ο έρωτάς του γι’ αυτήν, που θα τον κάνει να γεράσει πολύ γρήγορα.
Προσπαθώντας να κατανοήσει τον σκοτεινό κόσμο που έχουν δημιουργήσει τα δάκρυά της, η Γιουρίκα συνειδητοποιεί ότι μπορεί να βασιστεί στη δύναμή της για να νικήσει τον Άτλαντα – εκτός κι αν η ραγισμένη καρδιά της αποτελέσει το όπλο στα χέρια του για την τελική επικράτησή του…

Προσωπική άποψη:
Μετά τους "Αγγέλους" της, η Lauren Kate επέστρεψε στα λογοτεχνικά δρώμενα με μία ακόμη σειρά, που όπως συζητήσαμε πριν από μερικές ημέρες, αποτελείται από δύο βιβλία. Το πρώτο, με τίτλο "Το δάκρυ", μας συστήνει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία και αρκετά διαφορετική στα σημεία από αυτές που έχουμε συνηθίσει στον χώρο της φανταστικής πεζογραφίας, αλλά και αρκετά διαφορετική απ' ό,τι μας έχει συνηθίσει η συγγραφέας μέχρι σήμερα. Σαφέστατα και ως λογοτέχνης διατηρεί ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά της, τόσο στο ύφος της ιστορίας όσο και στον τρόπο που την αφηγείται, αλλά κατά γενική ομολογία, η συγκεκριμένη διλογία είναι λιγότερο εύκολη από την προηγούμενη σειρά της, και δεδομένου ότι απευθύνεται και πάλι -κυρίως- σε εφήβους, ίσως να ήταν γι' αυτούς πιο δύσκολο να την επεξεργαστούν. Κι αν "Το δάκρυ" τους έκανε πράγματι να αισθανθούν περίεργα, "Ο καταρράκτης" πρέπει να το πέτυχε αυτό σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.

Τα δάκρυα της Γουρίκα έχουν φέρει το αποτέλεσμα αυτό που όλοι προσπαθούσαν να εμποδίσουν. Έχουν πλημμυρίσει τη Γη και έχουν βοηθήσει στο να αναδυθεί η Χαμένη Ατλαντίδα, η οποία κυβερνάται από τον Άτλαντα, έναν σκληρό και σατανικό βασιλιά που σκοπό έχει να κυριεύσει τον κόσμο. Τώρα, η Γιουρίκα, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να προσπαθήσει με όποιον τρόπο μπορεί, να επαναφέρει την ισορροπία στον κόσμο και να κερδίσει τον Άτλαντα. Ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι ανοίγεται μπροστά της και μέσα από αυτό θα βιώσει τον χλευασμό και την απόρριψη, την απελπισία, αλλά και τον απόλυτο πόνο όταν θα ανακαλύψει πως η ίδια είναι η αιτία που ο Άντερ, αλλά και όσοι αγαπάει, υποφέρουν εξαιτίας της, με τον πρώτο να έχει καταδικάσει τη ζωή του σε ένα σύντομο τέλος λόγω της αγάπης του για εκείνη. Μοναδική της επιλογή, να παλέψει και να προσπαθήσει να τελειώσει αυτό που η ίδια, έστω και άθελά της, άρχισε.

Για μένα, "Ο καταρράκτης" έχει ένα και μοναδικό, βασικό πρόβλημα. Αυτό δεν είναι άλλο από την ανισορροπία που παρουσιάζει η πλοκή ή για να το θέσω καλύτερο, η ανισορροπία στο νεύρο αφήγησης και της εξελικτικής πορείας της ιστορίας. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, η ροή των γεγονότων είναι αρκετά πιο αργή από αυτό που θα θέλαμε, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κάποια διαστήματα όπου η αφήγηση κάνει κοιλιά. Αντίθετα, το δεύτερο μέρος, δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Οι εξελίξεις είναι συνεχείς, οι ανατροπές ακολουθούν ή μία την άλλη, και μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν είμαστε σε θέση να μαντέψουμε ποιες είναι οι προθέσεις της συγγραφέως, ή πως σκοπεύει να ρίξει αυλαία στην ιστορία της. Θα μπορούσε, λοιπόν, να έχει χειριστεί λίγο καλύτερα τις ιδέες και το υλικό της, έτσι ώστε το νεύρο της αφήγησης να έχει μοιραστεί ισόποσα, με το αποτέλεσμα να είναι πιο μεστό.

Βέβαια, η παραπάνω παρατήρηση, σε προσωπικό επίπεδο πάντα, δεν στέκεται αρκετή για να ισχυριστώ πως το βιβλίο δεν μου άρεσε. Το αντίθετο! Θεωρώ πως, συγγραφικά, η Kate έχει βελτιωθεί πολύ με το πέρασμα των χρόνων -άσχετα με το τι πιστεύουν ορισμένοι-, με την αφήγησή της να είναι μεν λίγο πιο περιγραφική και αναλυτική απ' όσο ίσως μπορεί ν' αντέξει ένας έφηβος, αλλά που δεν παύει να δημιουργεί εικόνες μοναδικές και να κάνει την φαντασία να οργιάζει. Πολύ περισσότερο στην προκειμένη περίπτωση όπου αναβιώνει ένας θρύλος που έχει παράδοση να γοητεύει γενιές και γενιές, και που η ίδια η δημιουργός, παντρεύοντας τη γνώση με την φαντασία, δημιουργεί έναν δικό της μύθο πάνω στο Μύθο, ή καλύτερα, σε συνέχεια αυτού. Και ας μην προσπαθήσουμε να αναλύσουμε την ρεαλιστικότητα των γραφόμενών της... όπου μια ιστορία σχετίζεται με την μυθολογία, το να επιχειρούμε να της προσδώσουμε ιστορικές βάσεις είναι άτοπο.

Αυτό, όμως, που πραγματικά απόλαυσα στον "Καταρράκτη", είναι οι συναισθηματικές διακυμάνσεις της ιστορίας, αλλά και η εξέλιξη των ηρώων μέσα από αυτήν. Το εύρος των συναισθημάτων είναι απίστευτο, και από τον Παράδεισο σε στέλνει στα Τάρταρα και ξανά πίσω και πάλι από την αρχή. Και αυτό που εκτίμησα ακόμα περισσότερο είναι το ότι η συγγραφέας δεν διστάζει να πάρει σκληρές αποφάσεις, ακόμα κι αν αυτές -στα σημεία- μας ραγίσουν την καρδιά. Η ιστορία της Γιουρίκα δεν είναι ονειρικά πλασμένη, και η κληρονομία της είναι πολύ βαριά, οπότε το φορτίο που αυτή φέρει μαζί της, ακολουθείται από ένα σκληρό τίμημα που πρέπει οπωσδήποτε να πληρωθεί στη σωστή ώρα, στον σωστό τόπο, για τους σωστούς λόγους. Και ναι, για να γίνει αυτό, χρειάζεται μια γενναιότητα που τόσο η ίδια, όσο και η συγγραφέας, επιδεικνύουν χωρίς δισταγμό.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Lauren Kate
Μεταφραστής: Γραμμένου Μαίρη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2015
Αρ. σελίδων: 384
ISBN: 978-618-01-1123-1