Είναι Γενάρης και ένα πυκνό στρώμα χιονιού καλύπτει τα Σέτλαντ… Επιστρέφοντας σπίτι νωρίς το πρωί, η Φραν Χάντερ διακρίνει μια χρωματιστή πινελιά στο παγωμένο έδαφος και κοράκια να κάνουν κύκλους από πάνω. Όταν πλησιάζει, αντικρίζει το πτώμα της έφηβης γειτόνισσάς της και ανοίγει το στόμα της για να ουρλιάξει, ενώ τα κοράκια συνεχίζουν τον μακάβριο χορό τους.
Οι κάτοικοι του ήσυχου νησιού στρέφουν πεισματικά το βλέμμα τους σ’ έναν άντρα: τον μοναχικό και αφελή Μάγκνους Τέιτ που είχε κινήσει τις υποψίες και πριν από μερικά χρόνια, όταν είχε εξαφανιστεί ένα μικρό κορίτσι. Είναι όντως ένας άρρωστος δολοφόνος ή απλώς ο εύκολος στόχος της κλειστής κοινωνίας των Σέτλαντ;
Καθώς ο ντετέκτιβ Τζίμι Πέρεζ και οι συνάδελφοί του από τα κεντρικά επιμένουν να ερευνήσουν όλα τα ενδεχόμενα, ένα πέπλο καχυποψίας και φόβου απλώνεται στην κοινότητα. Ένας δολοφόνος κυκλοφορεί ανάμεσά τους...
Προσωπική άποψη:
Με την Ann Cleeves και την ντετέκτιβ της, Βέρα Στάνχοουπ, δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι θεωρώ κακή την συγκεκριμένη σειρά αστυνομικών περιπετειών, αλλά περισσότερο στο γεγονός πως, αισθητικά και ποιοτικά, μου θυμίζει έργα άλλων εποχών που δεν ταιριάζουν σε αυτά που ζητάει ένας σύγχρονος αναγνώστης όπως είμαι εγώ, ούτε σε αυτά που θέλει ένας αναγνώστης που έχει διαβάσει τα άπαντα της κλασσικής αστυνομικής, ή και νουάρ, λογοτεχνίας. Τώρα, ίσως να αναρωτιέστε προς τι ο μεγάλος και άσχετος πρόλογος. Λογικό, εν μέρει, αλλά στην πραγματικότητα, μόνο άσχετος δεν είναι, Γιατί, η νέα σειρά της Cleeves, το Σέτλαντ Άιλαντ, είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την προκάτοχό της.
Βρισκόμαστε στα νησιά Σέτλαντ, όπου η ανακάλυψη του πτώματος ενός έφηβου κοριτσιού, προκαλεί μεγάλη αναστάτωση στην τοπική κοινωνία, που αμέσως ψάχνει να βρει τον ένοχο, με τις υποψίες τους να πέφτουν πάνω στον Μάγκνους Τέιτ, έναν θεωρητικά φιλήσυχο άντρα, η μοναχικότητα του οποίου, όμως, αποδεικνύεται το αδύνατο σημείο του. Και δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μάγκνους βρίσκεται υπόλογος για κάτι που κάποιοι πιστεύουν πως ίσως έχει κάνει, αφού τον είχαν κατηγορήσει ξανά στο παρελθόν, όταν ένα μικρό κορίτσι είχε εξαφανιστεί. Ο ντετέκτιβ Τζίμι Πέρεζ και η ομάδα του, αναλαμβάνουν να συλλέξουν τα στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στον πραγματικό δράστη κι ένοχο, την ίδια ώρα που η κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό, αφού ένας δολοφόνος ζει και κινείται ανάμεσά τους.
Το μεγάλο ταλέντο της Cleeves, το οποίο επιστρατεύει για ακόμα μία φορά, σε μία ακόμα ιστορία της, είναι το ότι έχει την μοναδική ικανότητα να ζωντανεύει με τις λέξεις και τις περιγραφές της, κάθε μέρος, κάθε τοποθεσία, κάθε αντικείμενο. Κατά συνέπεια, όταν όλα αυτά συναντηθούν σε ένα κοινό φόντο, συνθέτοντας ένα ενιαίο πορτρέτο, καταφέρνει να δημιουργήσει στον αναγνώστη εικόνες ωμές, ρεαλιστικές, συναισθηματικές, ανατριχιαστικές. Αυτό, βέβαια, δεν συνάδει με την ικανότητά της να δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα μέσω της αφήγησής της, γιατί αυτό δεν υφίσταται, όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό τουλάχιστον, αλλά εκεί είναι που αναδεικνύεται η ουσιαστική ταυτότητα του τι σημαίνει να πλάθεις εικόνες, να τις μετουσιώνεις από εικονικές σε πραγματικές καταστάσεις και τέλος, να τις μεταφέρεις στον αναγνώστη σου ατόφιες και αληθινές, σαν να του περιγράφεις κάτι όχι μόνο το υπαρκτό, αλλά και ζωντανό στην εσωτερική του υπόσταση.
Η μεγάλη διαφορά που εντοπίζει κανείς, σε σχέση πάντα με την προηγούμενη σειρά βιβλίων της συγγραφέως, είναι η ύπαρξη πολλών περισσότερων χαρακτήρων, ο χρόνος ανάμεσα στους οποίους δεν μοιράζεται εξαιρετικά, ωστόσο γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια του να πραγματοποιηθεί αυτό. Πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες, άλλοι με έντονες προσωπικότητες και άλλοι κάπως πιο γήινοι, που όμως συνθέτουν ένα ανθρώπινο μωσαϊκό που βασίζεται κατά πολύ στα πραγματικά κοινωνικά πρότυπα -ή και στερεότυπα- που συναντά κανείς γύρω του, ή και που βιώνει -και συμβιώνει- μαζί τους. Προσωπικά, ξεχώρισα λίγο περισσότερο τον Μάγκνους -αλίμονο αν δεν ξεχώριζα τον πρωταγωνιστής- αλλά και τον Τζίμι, και η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να μάθω λίγα περισσότερα πράγματα για εκείνους. Και παρά που δεν συνέβη στο συγκεκριμένο βιβλίο, ελπίζω πως θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.
Τα βιβλία της Cleeves, στο σύνολό τους, δεν έχουν εξεζητημένη πλοκή, αλλά ούτε στηρίζουν την αστυνομική τους ταυτότητα σε ακραίες συνθήκες προκειμένου να δημιουργήσουν μια ανατρεπτική κατάσταση, ή ακόμα κι ένα προκλητικό κλίμα μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα τα εκάστοτε συμβάντα. Αντίθετα, στηρίζουν τις βάσεις τους σε άκρως ρεαλιστικές καταστάσεις, πράγμα που τις καθιστά -υποσυνείδητα ή μη- ακόμα πιο τρομακτικές. Μπορεί, βέβαια, η προσπάθεια αυτή να μην αποδίδει απόλυτα πάντοτε, αλλά όσον αφορά τα "Μαύρα φτερά", θα λέγαμε πως η Cleeves έχει βάλει ένα συγγραφικό στοίχημα με τον εαυτό της που αν δεν το κερδίζει, επιτυγχάνει να το φέρει στα πάτσι του. Με απλά λόγια, ένα αρκετά δυνατό, σκοτεινό ξεκίνημα, μιας νέας αστυνομικής εποχής για την αγαπημένη συγγραφέα πολλών, το οποίο θα παρακολουθήσω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Βαθμολογία 8,5/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ann Cleeves
Μεταφραστής: Πηγαδά Μαρία
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2014
Αρ. σελίδων: 456
ISBN: 978-960-461-619-0
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου