Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Γκίντεον Κρος. Τον ερωτεύτηκα τόσο εύκολα… Συνέβη ακαριαία. Ολοκληρωτικά. Αμετάκλητα.
Ο γάμος μας ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ο έγγαμος βίος μας, μια συνεχής μάχη. Η αγάπη μεταλλάσσεται. Η δική μας είναι ταυτόχρονα απάνεμο καταφύγιο και ανταριασμένη θάλασσα. Δύο πληγωμένες ψυχές ενωμένες σε μία.
Έχουμε αποκαλύψει ο ένας στον άλλον τα σκοτεινότερα μυστικά μας. Ο Γκίντεον είναι ο καθρέφτης που αντικατοπτρίζει όλα τα ελαττώματά μου – αλλά και όλη την ομορφιά που αδυνατούσα να δω. Μου έχει δώσει τα πάντα. Πρέπει κι εγώ τώρα να αποδείξω ότι μπορώ να γίνω ο βράχος που είναι κι αυτός για μένα. Μαζί θα αντιμετωπίσουμε όσους προσπαθούν να μπουν ανάμεσά μας.
Ωστόσο, η σκληρότερή μας μάχη μπορεί να βρίσκεται στους ίδιους εκείνους όρκους που μας δίνουν δύναμη. Η δέσμευση απέναντι στην αγάπη μας ήταν μόνο η αρχή. Ήρθε η στιγμή να παλέψουμε για εκείνη. Κι αυτό είτε θα μας ελευθερώσει είτε θα μας χωρίσει για πάντα.
Το πολυαναμενόμενο φινάλε της σειράς Crossfire.

Προσωπική άποψη:
Απίστευτο, αλλά μετά από τέσσερα χρόνια, η ερωτική σειρά "Crossfire" της Sylvia Day, ολοκληρώνεται. Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό πως ο αρχικός προγραμματισμός ήθελε τη σειρά να είναι τριλογία, όμως λόγω της μεγάλης εμπορικής της επιτυχίας, η συγγραφέας -μαζί με τον εκδοτικό της οίκο, πάντα- αποφάσισε να κάνει τα βιβλία τέσσερα και στη συνέχεια, πέντε. Η απόφαση αυτή είχε προκαλέσει πολλές συζητήσεις, και ακόμα περισσότερες γκρίνιες, καθώς πολλοί είχαν θεωρήσει, κι εγώ ανάμεσά τους, πως η Day είχε αρχίσει να τραβάει την ιστορία από τα μαλλιά ξεχειλώνοντάς την, και γεμίζοντας σελίδες επί σελίδων με ακατάπαυστες κι άνευ ουσίας φλυαρίες. Τώρα πια, που η αυλαία έχει πέσει, μπορούμε να κάνουμε μια πιο ξεκάθαρη αποτίμηση της κατάστασης και να δούμε, όχι μόνο αν χρειαζόταν ένα πέμπτο βιβλίο, αλλά αν η σειρά ήταν, στο σύνολό της, αυτό που περιμέναμε.

Όπως ήταν -μάλλον- αναμενόμενο, το πέμπτο βιβλίο της σειράς αποδεικνύεται κάπως φλύαρο και υπερφίαλο. Οι ήρωές μας μπλέκουν -ξανά- σε μια σειρά καταστάσεων τις οποίες θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει πρώτον, αν μιλούσαν μεταξύ τους, δεύτερον, αν μπορούσαν να συνεννοηθούν όταν κάνουν το πρώτο. Ειλικρινά, έχω την πεποίθηση πως τα περισσότερα προβλήματα του ζευγαριού δεν έχουν καμία λογική υπόσταση, και πως η συγγραφέα απλά τους πετάει δήθεν εμπόδια και δυσκολίες στο δρόμο τους, απλά για να έχει κάτι να γράψει και να δικαιολογήσει μία ακόμα συνέχεια. Καταλαβαίνω πως έχουν ένα σκοτεινό παρελθόν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, και το υπόβαθρό τους είναι πράγματι πάρα πολύ καλό, αλλά πρέπει και να μπορείς να το εκμεταλλευτείς σωστά, κάτι που η Day έκανε πολύ πετυχημένα μόνο στο "Ευάλωτη δίπλα σου".

Αυτό που περίμενα, όπως και οι περισσότεροι αναγνώστες -νομίζω-, ήταν η Day να εστιάσει, εφόσον αποφάσισε να γράψει κι άλλο βιβλίο για το ζεύγος το οποίο και θ' αφορούσε πλέον την έγγαμη ζωή τους, στα προβλήματα που μπορεί να έχει ο έγγαμος βίος, σε συνάρτηση πάντα με την ποιότητα και το βάθος των δικών της χαρακτήρων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και όχι, δεν εννοώ πως έπρεπε ν' ακολουθήσει το συμβατικό μονοπάτι του "τι θα μαγειρέψω σήμερα;" ή "έχω καθαρό σώβρακο;", αλίμονο, αλλά θα μπορούσε η ανάπτυξη των μεταξύ τους προβλημάτων να είναι πιο ουσιαστική, πιο ρεαλιστική και κυρίως... πιο σοβαρή και πρωτότυπη. Ειλικρινά, καταντάει κουραστικό το θέμα των πρώην που ανακατεύονται συνεχώς στα πόδια του ζευγαριού, λες και δεν έχουν προσωπική ζωή, ή λες και είναι δύσκολο να το κάνεις να σταματήσει να συμβαίνει, όντας η Εύα και ο Γκίντεον.

Οφείλω, βέβαια, να ομολογήσω πως ορισμένα σημεία της ανάγνωσης τ' απόλαυσα, αλλά υπήρχαν άλλα τόσα που με έκαναν να βαρεθώ ή και να κουραστώ, είτε επειδή τα είχα ξαναδιαβάσει στα προηγούμενα βιβλία, είτε επειδή ήταν τόσο μπερδεμένα που απλά δεν έβγαζαν νόημα. Το ίδιο ισχύει και για τον επίλογο, που μου στέρησε την συναισθηματική ένταση που θα ήθελα να αισθανθώ διαβάζοντάς τον. Πολλές υποϊστορίες έκλεισαν σχεδόν χωρίς καμία εξήγηση ή με απλές, εύκολες λύσεις που ουσιαστικά δεν λειτουργούν, ενώ η βασική μας ιστορία ακολουθεί μια ομαλή πορεία που καταντάει σχεδόν άνευρη, αλλοιώνοντας σε κάποιο βαθμό την προσωπικότητά τους καθώς αυτοί μας αποχαιρετούν. Αντιλαμβάνομαι πως μετά από τόσα χρόνια είναι δύσκολο για έναν συγγραφέα να πει αντίο στους ήρωές του, αλλά όταν η αυλαία πέφτει οριστικά, οφείλει να το κάνει.

Προσωπικά δεν ανήκω στο κοινό εκείνο που λάτρεψε την εν λόγω πενταλογία. Μπορεί να διασκέδασα με την ανάγνωσή της, αλλά σίγουρα δεν συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου του είδους. Οι ίδιες οι εκδόσεις Τουλίπα έχουν εκδώσει πολύ καλύτερες σειρές της κατηγορίας αυτής. Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως σ' ένα μεγάλο βαθμό, πέρασα καλά και το διασκέδασα, αφού μόνο το υλικό προς συζήτηση με τις φίλες μας που μας προσέφερε, είναι κάτι που αξίζει ν' αναφερθεί, και που από μόνο του στέκεται ικανό για να κάνει την ανάγνωση της σειράς ν' αξίζει τον κόπο. Όπως και να 'χει, εύχομαι η κυρία Day να κάνει -επιτέλους- στροφή σε κάτι το διαφορετικό, να μπορέσει ν' αποτινάξει από πάνω της τον Γκίντεον και την Εύα γιατί, κακά τα ψέματα, είναι μια αξιόλογη συγγραφέας και έχει πολύ καλύτερα πράγματα να μας προσφέρει, τα οποία περιμένουμε με χαρά.
Βαθμολογία 6/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Sylvia Day
Μεταφραστής: Ζαχαριάδης Άγγελος
Εκδόσεις: Τουλίπα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2016
Αρ. σελίδων: 464
ISBN: 978-618-5044-37-4