Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως τα Oscars είναι το πιο λαμπερό πανηγύρι του κινηματογραφικού κόσμου, με την Ακαδημία να χρεώνει και να ξεχρεώνει ανθρώπους και καταστάσεις. Παράλληλα, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως όσο κι αν μας αρέσει το να κράζουμε τα Oscars, πάντα τα παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και μια κάποια κουστομπολίστικη διάθεση, αφού παρά την υπερβολή -ή και το στημένο- του όλου πράγματος, δεν παύει να δίνει υλικό για ενδιαφέρουσες συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων. Αυτό ισχύει τόσο για την περίοδο πριν την απονομή τους, όπου ο καθένας μας κάνει τις προβλέψεις του και διαφωνεί με εκείνους που έχουν αντίθετες απόψεις από εμάς, όσο και για την περίοδο μετά την απονομή, όπου όλα τα προαναφερόμενα γεγονότα κορυφώνονται μιλώντας πλέον με δεδομένα. Φυσικά, η Ακαδημία έχει φροντίσει ουκ ολίγες φορές να κάνει το θαύμα της, προκαλώντας μας να βγάλουμε τα μάτια μας, να τα κάψουμε και να τα θάψουμε δύο μέτρα κάτω από τη γη, αλλά μετά θυμόμαστε πως θα εξακολουθήσουμε ν' ακούμε, άρα η ζημιά θα παραμείνει, οπότε και αποφασίζουμε να είμαστε πιο ψύχραιμοι και το γελοίο του πράγματος, να το μετατρέψουμε σε μια κωμική ανάμνηση μέσα στο μυαλό μας.
Με αφορμή, λοιπόν, την αυριανή απονομή, και αρκετές συζητήσεις με φίλους πάνω στο θέμα, αποφασίσαμε να πούμε τον πόνο μας και να παραθέσουμε τις μεγαλύτερες αδικίες -σύμφωνα με την προσωπική μας κρίση- που έχουν πραγματοποιηθεί στα 88 -φέτος- χρόνια του θεσμού. Ξεκινάμε...
1941: Η 14η απονομή των βραβείων και ήδη από νωρίς είχε αρχίσει να φαίνεται η βλακεία που δέρνει την Ακαδημία. Γιατί όταν είναι υποψήφια μια ταινία όπως το “Citizen Kane” και εσύ πας και μου βραβεύεις το “How green was my valey”, τότε μάλλον έχεις πρόβλημα μεγάλο, που τραγουδάει και η Κοκκίνου. Και μην πεις λέξη, αγαπητή Ακαδημία... Η Ιστορία έχει μιλήσει προ πολλού...
1968: Έχεις στις υποψηφιότητες σου το “Rosemary´s Baby” του Roman Polanski και το “2001: A Space Odyssey” του Stanley Kubrick. Μεγάλος ο πειρασμός, ακόμα μεγαλύτερο το δίλημμα και που να δώσεις το Oscar Καλύτερης Ταινίας; Μα φυσικά, για να μην στεναχωρηθεί κανείς από τους δύο, πας και το δίνεις σε μια άσχετη παπάρα που στην προκειμένη δεν είναι άλλο από το “Oliver” του Carol Reed. Well done!!!
1976 & 1991: Ο Kevin Costner αποφασίζει να χορέψει βαλς με τους λύκους στα βουνά και στα λαγκάδια, και εκτός από το να πρωταγωνιστήσει στο “Dancing with wolves”, το σκηνοθετεί κιόλας, κερδίζοντας το χρυσό αγαλματάκι. Αντιπαρέρχομαι το γεγονός πως η ταινία, αν και παρακολουθείται ευχάριστα, δεν έχει την απαραίτητη στόφα για μια τέτοια διάκριση, αλλά όταν απέναντί σου έχεις έναν Martin Scorsece και την, κατά πολλούς, καλύτερη ταινία της καριέρας του, το “Goodfellas”, συγνώμη, αγαπητή Ακαδημία, αλλά μας κοροϊδεύεις μες τα μούτρα μας. Βέβαια, θα μου πεις, δεν του το έδωσαν ούτε το 1976 με το μοναδικό “Taxi driver”, ούτε καμία από τις άλλες φορές που ήταν υποψήφιος, παρά μονάχα το 2006 με το “The departed” που εντάξει, δεν λέω, καλό εργάκι μεν, όχι για Oscar δε. Και καλά τις υπόλοιπες χρονιές... Αλλά το '76; Δεν θυμάστε ποιος το κέρδισε; Χα, χα, χα... Αυτός που γύρισε την ταινία που κατέκτησε και το Oscar Καλύτερης Ταινίας. Ποιος; Ο Sylvester... όχι του Tweety, ο άλλος... ο Stallone. Ο Stallone, ρε φίλε, και το “Rocky”. Γαμώ το αμερικάνινο όνειρο, γαμώ!
1990: Αυτή τη χρονιά δεν την χώνεψα ποτέ, και με το “Driving Miss Daisy” να κερδίζει το Oscar Καλύτερης Ταινίας έναντι του “Dead Poets Society”, νομίζω πως αποκτώ ακόμα περισσότερους λόγους. “O Captain! My Captain!”. Enough said... seriously... Το γεγονός πως την βραβευμένη ταινία δεν την θυμάται ούτε ο σκηνοθέτης της, ενώ η δεύτερη ακόμα και μετά από 26 χρόνια, καταφέρνει να επιβιώνει και να μεγαλώνει γενιές και γενιές -πέραν του ότι γαλούχησε όλη τη γενιά των 90's και επηρέασε συνειδήσεις και ζωές- είναι νομίζω αρκετό.
1994: Στο σημείο αυτό πρέπει να ομολογήσω πως νιώθω κάπως αμήχανα, καθώς ετοιμάζομαι να κράξω μια απονομή που αφορά μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Ο λόγος, για το “Forrest Gump”, που ανάμεσα στα υπόλοιπα Oscars που κέρδισε, ήταν και αυτό της Καλύτερης Ταινίας. Και ναι, θα μπορούσα να το δεχτώ, αλλά όχι όταν απέναντί της είχε το “The Shawshank Redemption” την καλύτερη ταινία όλων των εποχών σύμφωνα με τους θεατές και το IMDB. Καταλαβαίνω την ανάγκη της Ακαδημίας να επιβραβεύσει την προβολή του αμερικάνικου ονείρου και την πραγμάτωσή του, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που πρέπει να σοβαρευόμαστε.
1997: Έγινε αυτό που δεν περίμενε κανείς... ΠΟΤΕ!!! Ούτε σε μιαν άλλη ζωή! Πήρε Oscar Β' Γυναικείου Ρόλου -ευτυχώς που δεν ήταν Α' γιατί θα είχα μείνει στον τόπο- η Kim Basinger. Ναι, η ξανθιά του “Σεξογήινη”. Αν-είναι-ποτέ-δυνατόν!!! Κι όμως, ο ρόλος “κάθομαι σαν διακοσμητική γλάστρα και παίζω το αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα” στο “L.A. Confidential” φαίνεται πως ήταν πιο ενδιαφέρον και καλοπαιγμένος από εκείνον της Julian Moore στο “Boogie Nights”. Ότι κάτι καλοπαίχτηκε εκείνη τη χρονιά -και ναι, εννοώ κάτι πρόστυχο- είναι γεγονός, και πάω να φέρω έναν κουβά να ξεράσω κι επανέρχομαι.
1998: Ο Edward Norton, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιά του, χάνει το Oscar A' Αντρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στο ανυπέρβλητο και γεμάτο μηνύματα “American History X”, από τον Roberto... τον Benini... και το “La vita e bella”. Δεν θέλω να είμαι υπερβολική. Ο ρόλος του παλιάτσου πατέρα σε αυτήν την φιλοεβραϊκή, προπαγανδίστικη ταινία (μα γιατί δεν εκπλήσσομαι;) είναι ναι μεν ωραίος και συγκινητικός, όπως είναι και η ίδια η ταινία, αλλά όταν βάζεις τις δύο αυτές ερμηνείες στο ζύγι, είναι ξεκάθαρο ποια κερδίζει. Και, γενικά, δεν καταλαβαίνω την εμμονή της Ακαδημίας εκείνη τη χρονιά να αφήσει να σαρώσει μια ταινία που δεν ήταν καν στην αγγλική γλώσσα. Μας έφαγε η εναλλακτικότητα, γαμώ το καντήλι τους και τα δημοσιοσχετίστικά τους...
1999: Εδώ δεν το πίστεψε η ίδια η Gwyneth Paltrow ότι κατέκτησε το Oscar Α' Γυναικείου ρόλου για την... “ερμηνεία” της στο “Shakespeare in Love”. Λογικό, όχι μόνο επειδή το κουνέλι μου έχει μεγαλύτερη έκταση εκφραστικότητας από εκείνη, αλλά επειδή απέναντί της είχε την Cate Blanchett του “Elisabeth” και την Meryl Streep του “One True Thing”. Από την άλλη, ίσως να το σκέφτηκαν ως εξής οι άνθρωποι: “Δεν πρόκειται ποτέ ξανά να παίξει σε ταινία για Oscar”, ενώ οι άλλες δύο θα συνεχίσουν να σπέρνουν... ας το δώσουμε στην αγγούροβα”. Ok... αν είναι έτσι, πάω πάσο, τι να πω...
2006: Το “Crash”, μία από τις πιο άχρωμες, άνευρες, ανάλατες και βαρετές μέχρι θανάτου, ταινίες όλων των εποχών, κερδίζει για κάποιον ηλίθιο λόγο το Oscar Καλύτερης ταινίας κι εγώ θέλω απελπισμένα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Όταν στην ίδια κατηγορία, την ίδια χρονιά, υπάρχει το “Brokeback Mountain”, που ήδη έχει πάρει το Oscar Σκηνοθεσίας, μιλάμε για μετρημένα κουκιά.
2009: Μετά το Oscar της Paltrow, πίστευα πως δύσκολα θα σοκαριστώ τόσο πολύ σε άλλη απονομή. Και όμως, ήρθε εκείνη η αποφράδα χρονιά να με διαψεύσει, με την Sandra Bullock να πετυχαίνει δύο παράδοξα μέσα σε ένα μόλις εικοσιτετράωρο. Πρώτον, να πάρει τόσο το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στα Oscars και της χειρότερη στα Χρυσά Βατόμουρα. Δεύτερον, να βραβευτεί μία από τις πλέον άνευρες ηθοποιούς, για μία από τις πλέον άνευρες ταινίες όλων των εποχών, όπως το “Blind side”. Άλλη μια ταινία που υπερασπίζεται το αμερικάνικο όνειρο, κι εμάς μας έπρηξε τα κάκαλα, με το να παρακολουθούμε επί δύο ώρες την Bullock στο ρόλο χαρωπής νοικοκυράς με νότια προφορά, που ζει με μια παράξενη και ηλίθια αίσθηση καθήκοντος, θέλοντας ντε και καλά να μας συγκινήσει. Nope! Ειδικά όταν συναγωνίζεται την Carey Mulligan στο “En education”, σε έναν από τους καλύτερους ρόλους των τελευταίων ετών, τόσο ερμηνευτικά όσο και στην ουσία του.
- Γιώτα Παπαδημακοπούλου
___________________________________________________________________________________
Με την φίλη μου την Γιώτα έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις περί σινεμά και φυσικά τα αμερικανικά βραβεία της ακαδημίας κινηματογράφου, τα λεγόμενα όσκαρς, δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από τις συνομιλίες μας αυτές. Όταν μου ζήτησε λοιπόν να γράψω ένα κειμενάκι στο οποίο θα αναφέρω πέντε αδικίες, που - κατά τη γνώμη μου - έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια του θεσμού ( δική μου επιλογή να αναφέρω βραβεύσεις που και η ίδια έχω δει ), δεν με ξάφνιασε καθόλου και όπως ήταν αναμενόμενο, δέχτηκα με χαρά ( εντάξει, και με μία δόση κακίας 3:) ).
Επιτέλους, μπορώ να κράξω με την ησυχία μου!
Εννοείται πως πρώτη και καλύτερη στη λίστα αυτή είναι η υπερτιμημένη - κατά τη γνώμη μου πάντα, μη το λέμε και συνέχεια - ηθοποιός Γκουίνεθ Πάλτροου που το 1999 με μία χλιαρή ερμηνεία και μία ακόμη πιο χλιαρή, κι άρα υπερτιμημένη ταινία, κέρδιζε το όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου για τον Ερωτευμένο Σαίξπηρ αντί της συγκλονιστικής, αλλά ανερχόμενης τότε, Κέιτ Μπλάνσετ, για την αλησμόνητη, συγκλονιστική, σε σημείο που να μην μπορείς να φανταστείς να την υποδύεται κάποια άλλη, ερμηνεία της ως βασίλισσα Ελισάβετ, στην ομώνυμη ταινία του Σεκάρ Καπούρ, Elizabeth. Θεωρώ την συγκεκριμένη ερμηνεία, όχι μονάχα μία από τις καλύτερες της χρονιάς, αλλά γενικά μία από τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες που έχουν πραγματοποιηθεί στο Χόλιγουντ, αλλά και τον κινηματογράφο γενικότερα.
Και για να συνεχίσουμε με ερμηνείες, δεύτερος στη λίστα μου είναι ο Ράσελ Κρόου που απέσπασε όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου για την εντάξει αλλά τίποτα το ιδιαίτερο ερμηνεία του στον περιβόητο Μονομάχο του Ρίντλει Σκοτ, σε μία χρονιά που συνηποψήφιοι ήταν ο συγκλονιστικός Τζέφρι Ρας για το Quills, Η πένα της αμαρτίας, ο άσημος για το Χόλιγουντ ακόμη, αλλά πάντα ξεχωριστός Χαβιέρ Μπαρδέμ για το Πριν πέσει η νύχτα κι ο επίσης εξαιρετικός Τομ Χανκς με μία ακόμη αξιόλογη ερμηνεία, αυτή τη φορά για τον Ναυαγό. Αφού στο βίντεο όπου ανακοινώνεται το όνομα του Κρόου, φάνηκε ότι δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος. :3 Άντε να το δεχθώ μετά εγώ ...
Άλλη μία '' αλησμόνητη'' στιγμή, αλλά όχι με την καλή έννοια ήταν η βράβευση του Τομ Χούπερ για το όσκαρ σκηνοθεσίας ( Ο λόγος του βασιλιά ). Μία χρονιά ( 2011 ) που συνυποψήφιοι ήταν ο Ντάρεν Αρονόφσκι για τον αριστουργηματικό Μαύρο Κύκνο και ο Ντέιβιντ Φίντσερ για το Social Network. Εννοείται πως έπρεπε να το σηκώσει ο Ντάρεν, αντικειμενικά και ξάστερα! :3
Άλλη μία βράβευση που δεν μου άρεσε και θεωρώ άδικη, ήταν νομίζω, η πρώτη χρονιά που δινόταν το όσκαρ καλύτερου animation και υπήρχαν μόνο δύο υποψήφιες ταινίες να το διεκδικούν. Ο Μπαμπούλας Α.Ε. και το Σρεκ. Δε λέω, καλό το Σρεκ, αλλά Μπαμπούλας Α.Ε. δεν ήταν. <3
Και για το τέλος άφησα το μεγάλο και σημαντικότατο όσκαρ καλύτερης ταινίας. Και ξαναπάμε στον Ερωτευμένο Σαίξπηρ ( ναι, είμαι hater ) ... Ο Ερωτευμένος Σαίξπηρ καλύτερη ταινία αντί για το Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν ή το Λεπτή Κόκκινη Γραμμή. Σοβαρά τώρα ;
Και για το τέλος άφησα το μεγάλο και σημαντικότατο όσκαρ καλύτερης ταινίας. Και ξαναπάμε στον Ερωτευμένο Σαίξπηρ ( ναι, είμαι hater ) ... Ο Ερωτευμένος Σαίξπηρ καλύτερη ταινία αντί για το Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν ή το Λεπτή Κόκκινη Γραμμή. Σοβαρά τώρα ;
- Νικολέτα Μπαλοπήτου: φανατική αναγνώστρια και κινηματογραφόφιλη, και αρθρογράφος στο SpoilerAlert.gr
___________________________________________________________________________________
Δέχομαι, εν μέρει, την οπτική των περισσότερων ότι τα Oscars είναι ένα "λαμπερό στημένο πανηγυράκι", αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια, εγώ τα απολαμβάνω. Απολαμβάνω την ίδια την τελετή ως τηλεοπτικό προϊόν, αλλά κι όσα προηγούνται κι έπονται αυτής. Στην περίοδο μάλιστα πριν από τη μεγάλη βραδιά συνήθως με πιάνει ένας μικρός "οσκαρικός πυρετός" και μπαίνω στη διαδικασία να δω τις υποψήφιες ταινίες και να "προβλέψω" τις νικήτριες. Άλλωστε υπάρχουν και περιπτώσεις όπου οι βραβεύσεις είναι δίκαιες κι οι ταινίες που κερδίζουν στα Oscars καταλήγουν να γίνουν "κλασικές". Υπάρχουν βέβαια κι αρκετές περιπτώσεις όπου οι αποφάσεις τις Ακαδημίας είναι, ας πούμε, λίγο... περίεργες. Δεν μπόρεσα ποτέ μου να "χωνέψω" για παράδειγμα τη νίκη του "The Hurt Locker" το 2009. Άντε να δεχτώ το Oscar Σκηνοθεσίας στην Bigelow, απέναντι στον πρώην σύζυγό της, James Cameron. Άντε να δεχτώ τις νίκες στις τεχνικές κατηγορίες. Δεν μπορώ να δεχτώ όμως πως ήταν καλύτερη ταινία από το "Avatar" ή το "Inglorious Basterds". Ακόμα και το animation "Up" θα μπορούσε να είχε κερδίσει και θα ήταν μάλιστα και μια ενδιαφέρουσα καινοτομία. Απλά εκείνη τη χρονιά η Ακαδημία επέλεξε να τονώσει το εθνικιστικό φρόνημα και να... ξεπληρώσει κάποια... κοινωνικά "χρωστούμενα". Το 2005 από την άλλη, δεν έχω ιδέα με τι λογική σήκωσε το "μεγάλο βραβείο" το Crash. Ήταν φτωχή η χρονιά συνολικά, αλλά μιλάμε για τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του θεσμού και τo λιγότερο... μεγαλεπήβολo project που πήρε πότε το Best Picture. Περνάμε στην κατηγορία της Σκηνοθεσίας. Εδώ κατά καιρούς έχουν γίνει "εγκλήματα", καθότι είναι η κατεξοχήν κατηγορία όπου η Ακαδημία επιλέγει να ξεπληρώνει τα "χρωστούμενα" και τις αδικίες δημιουργώντας νέα "χρωστούμενα" κι αδικίες. Για παράδειγμα ο Scorsese δεν έχει πάρει Oscar για το "Taxi Driver" ή για το "Raging Bull", αλλά για το "The Departed". Μια χαρακτηριστική αδικία, που μάλλον θα... "ξεπληρωθεί" κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα χρόνια συνέβη το 2012.
Όλοι έλεγαν ότι η "δύναμη" του Argo ήταν η σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία του Ben Affleck, ο οποίος μπορεί σαν ηθοποιός να μην είναι πιο εκφραστικός από μια... καρέκλα, αλλά συχνά παραγνωρίζουμε το ότι είναι ένας από τους καλύτερους, μεθοδικότερους κι αρτιότερους σκηνοθέτες της γενιάς του. Το Argo λοιπόν πήρε τρία Όσκαρ, μαζί αυτό της καλύτερης ταινίας, αλλά ο Affleck δεν ήταν καν υποψήφιος στην Σκηνοθεσία. Αν είναι δυνατόν! Κλείνοντας, περνάμε στις ερμηνευτικές κατηγορίες. Είμαι βέβαιος πως αυτό που θα γράψω εδώ θα ακουστεί ίσως... "αιρετικό", αλλά θα κριτικάρω την απόφαση της Ακαδημίας να δώσει το Α' Ανδρικού Ρόλου το 2003 και το 2008 στον Sean Penn. Όχι δεν είμαι τρελός, δεν λέω πως ο Penn ήταν κακός, ούτε στο "Mystic River" ούτε στο "Milk", άλλωστε δεν νομίζω πως ο Penn μπορεί να παραδώσει κακή ερμηνεία. Απλά θεωρώ πως η Ακαδημία έχει αγνοήσει άλλες του ερμηνείες που ήταν απείρως καλύτερες, για παράδειγμα στο " 21 Grams " ήταν εκπληκτικός (ασχέτως αν εκείνη το χρονιά κέρδισε όντως αλλά για άλλη ταινία, το προαναφερθέν "Mystic River"!) ενώ στο "I Am Sam" παρέδωσε μια από τις συγκλονιστικότερες και συγκινητικότερες ερμηνείες που έχω δει ποτέ μου. Όσον αφορά τον DiCaprio, που μάλλον θα το πάρει φέτος, η Ακαδημία είχε πολλές ευκαιρίες να του το δώσει, αλλά προσωπικά θεωρώ πως αν αδικήθηκε ξεκάθαρα μια φορά στην καριέρα του, αυτό συνέβη στο ξεκίνημα της, όταν και είχε προταθεί για Β' Ανδρικό για την ερμηνεία του στο "What's Eating Gilbert Grape", όπου ήταν πραγματικά υπέροχος. Μένει να δούμε αν αυτό το... "γραμμάτιο" θα "ξεπληρωθεί" φέτος...
- Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος:
Μουσικός, Ραδιοφωνικός Παραγωγός, Δημοσιογράφος
(Tον Δημοσθένη τον διαβάζετε μέσα από το blog της εκπομπής "Σχολή Κακών Τεχνών" www.sxolikakwntexnwn.blogspot.gr)
Αναρτήσεις
