"Μοίρνα: Το κόκκινο γλυκό κρασί της μοίρας" της Κατερίνας Κουτουκάκη

«Τι όνομα να σου δώσω; Να σε θυμούνται, παιδί μου, να σε ρωτάνε και κάτι να σημαίνει! Να είσαι πεπρωμένο, αξέχαστη. Σημάδι να αφήνεις όπου ακουμπήσεις. Σαν το κόκκινο κρασί, που βάφει το λευκό τραπεζομάντιλο τις Κυριακές που τρώμε όλοι μαζί. Να είσαι μία και μοναδική. Μοίρνα θα σε πω! Μοίρα και Νάμα. Το κόκκινο γλυκό κρασί της Μοίρας. Να σε χαίρομαι, μικρή μου κόρη!»
Όμως ο αέρας και η βροχή μπήκαν ορμητικά στο καθιστικό, έσβησαν τα κεριά κι έριξαν το ποτήρι. Το κόκκινο κρασί χύθηκε πάνω στο τραπέζι.
Πόλη, Ρώμη, Πειραιάς, Σύρος, Θησείο, Πήλιο… Πενήντα χρόνια ζωής, τρεις γενιές ανθρώπων. Ζωή, θάνατος, όνειρα, εφιάλτες, έρωτες, χωρισμοί, επαναστάσεις και συμβιβασμοί! Όλα ένα ταξίδι. Και έγιναν τα τραγούδια δρόμος!...
«Φεύγω», ξαναείπε. Αυτή τη φορά το είπε δυνατά, να ακουστεί μέσα στο σπίτι, να το ακούσει και η ίδια. Άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε μαλακά τις σκάλες. Γελώντας, έφτασε στο αυτοκίνητό της και μπήκε μέσα με ανακούφιση.«Μουσική», είπε κι άνοιξε το ραδιόφωνο. Έτσι ζούσε τη ζωή της η Μοίρνα, με τραγούδια, με μουσικές, στίχους και εικόνες. Στις εικόνες της ζωής της έβαζε τραγούδια και στα τραγούδια τη ζωή της.

"Καρτερώντας την άνοιξη" του Σπύρου Αστερίου

Στεγνοί σα χορτάρια του βράχου
ατενίζουμε το αύριο
κι είναι στιγμές που η οργή αποφασισμένη
σε μια γροθιά κουβαριάζει τα δάχτυλα,
ενώ η καρδιά προσπαθεί με αγωνία
ν’ αφουγκραστεί τα βήματα της άνοιξης,
μιας άνοιξης που καρτερούμε από καιρό
και δεν ήρθε ακόμα...










"ΙΜΒΡΟΣ – ΤΕΝΕΔΟΣ: Από τη Συνθήκη της Λωζάννης στη δραματική συρρίκνωση του Ελληνισμού" του Νίκου Σηφουνάκης

Μαρτυρίες από έγγραφα και σημειώσεις του τελευταίου Έλληνα επάρχου Ιωάννη Παπουτσιδάκι.
Λωζάννη, 24 Ιουλίου 1923
Με ερωτάτε τας εντυπώσεις μου εκ της υπογραφής της ειρήνης. Πώς να σας κρύψω την βαθείαν μελαγχολίαν με την οποίαν υπογράφω την Συνθήκην της Λωζάννης, διά της οποίας οριστικώς καταργείται η Συνθήκη των Σεβρών. Εν τούτοις έθεσα την υπογραφήν μου με την συναίσθησιν ότι προσφέρω υπηρεσίαν εις την χώραν. Ηττήθημεν και μετά την πλήρη διπλωματικής απομόνωσιν εις την οποία περιήλθομεν διά της πολιτικής ήτις ωδήγησεν εις την ήτταν, επανάληψις του πολέμου ηδύνατο να οδηγήση εις πλήρη όλεθρον της Ελλάδος. Ενώ διά της θαυμαστής αναδιοργανώσεως του στρατού ην επέτυχεν η Επανάστασις επετύχομεν ειρήνην ήτις επιτρέπει εις το έθνος να τερματίση την πολεμικήν περίοδον και να αφοσιωθή εις το έργον της εσωτερικής ανασυντάξεως. Εάν καταπαύοντες τον εμφύλιον σπαραγμόν και επαναφέροντες την κανονικής λειτουργίαν του πολιτεύματος κατορθώσωμεν δι’ ελευθέρων εκλογών την συγκρότησιν εθνικής αντιπροσωπείας δυναμένης να δώση εις την χώραν κυβέρνησιν ανάλογον των περιστάσεων, πιστεύω ότι δυνάμεθα να αποβλέπωμεν μετ’ εμπιστοσύνης εις το μέλλον.
Iωάννης Παπουτσιδάκις (1891–1991). Γεννήθηκε στις Kυδωνίες (Aϊβαλί) της Mικράς Aσίας. Tο 1914 εγκαταστάθηκε στην Aγιάσσο της Λέσβου. Tο 1920 αποφοίτησε από τη Nομική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών και διορίστηκε στη Nομαρχία Λέσβου. Πολέ­μησε στη Mικρά Aσία και το 1922 τοποθετήθηκε διοικητικός γραμματέας της επαρχίας Mηθύμνης Λέσβου. Tον Aπρίλιο του 1923 μετατέθηκε στην Tένεδο και το Mάιο στην Ίμβρο ως διοικητικός γραμματέας (έπαρχος). Eκεί έζησε τα δραματικά γεγονότα της παράδοσης των δύο νησιών στην Tουρκία.

"Η Ηλιογέννητη" του Αριστείδη Δάγλα

Μια φορά κι έναν καιρό, ήρθε στον κόσµο ένα πανέµορφο κορίτσι, που η µητέρα του το ονόµασε Ηλιογέννητη.
Το κορίτσι µεγάλωσε κι άρχισε να βοηθά τη µητέρα του στις καθηµερινές δουλειές.
Την πρώτη µέρα του Μάρτη η Ηλιογέννητη πήγε στο δάσος να µαζέψει φρούτα και καρπούς. Αφού τελείωσε κι ετοιµαζόταν να φύγει, ξαφνικά, µια βροντερή κι απόκοσµη φωνή την καθήλωσε στη θέση της και µια θερµή πνοή τής φλόγισε το πρόσωπο: «Ηλιογέννητη, εγώ είµαι, ο Ήλιος. Να πεις στη µάνα σου πως ξέχασε την υπόσχεσή της. Αν βροντήξω και αν λάµψω, την καρδούλα της θα κάψω» Το κορίτσι περίµενε να σβήσει ο αντίλαλος και, αφού σηκώθηκε µε επιφύλαξη, τράβηξε γρήγορα για το σπίτι...



"Δικαίωµα στη Μάθηση - Η Ιστορία της Μαλάλα Γιουσαφζάι" της Rebecca Langston-George

«Ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα βιβλίο και ένα µολύβι µπορούν να αλλάξουν τον κόσµο».
Μαλάλα Γιουσαφζάι