Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Τα Χριστούγεννα δεν επιφυλάσσουν χαρές για την Αϊλίν Ντάνλοπ, μια μετριόφρονα, ωστόσο διαταραγμένη κοπέλα, εγκλωβισμένη ανάμεσα στον ρόλο της ως «κηδεμόνα» του αλκοολικού πατέρα της, σε ένα σπίτι το οποίο συζητά όλη η γειτονιά για τη βρομιά του, και στη δουλειά της ως γραμματέως σε μια φυλακή έφηβων αγοριών, με ό,τι εφιάλτες μπορεί αυτή να συνεπάγεται. Με ένα αίσθημα πικρίας και απέχθειας για τον εαυτό της να την κατατρώει, η Αϊλίν γεμίζει τις μέρες της με διεστραμμένες φαντασιώσεις και όνειρα απόδρασης από τη μικρή πόλη όπου ζει. Στο μεταξύ, περνάει τα βράδια και τα Σαββατοκύριακά της κάνοντας μικροκλοπές σε μαγαζιά, παρακολουθώντας έναν γυμνασμένο δεσμοφύλακα με το όνομα Ράντι και καθαρίζοντας το χάος που δημιουργεί ο ολοένα και πιο ανισόρροπος πατέρας της. Όταν στη ζωή της μπαίνει η όμορφη και χαμογελαστή Ρεμπέκα, η νέα διευθύντρια εκπαίδευσης του Μούρχεντ, η Αϊλίν μαγεύεται και αδυνατεί να αντισταθεί σε αυτό που αρχικά μοιάζει με δυνατή φιλία. Σε μια χιτσκοκική ανατροπή, όμως, η λατρεία της για τη Ρεμπέκα θα την κάνει συνεργό σε ένα έγκλημα που ξεπερνά τη φαντασία της.

Προσωπική άποψη:
Διχάστηκα πολύ για το αν έπρεπε να γράψω το κείμενο αυτό. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι, ηρωίδες σαν Αϊλίν, όσα λόγια κι αν χρησιμοποιήσεις γι' αυτές, δεν μπορείς να τις περιγράψεις, ούτε, όμως, και ν' αφηγηθείς την ιστορία τους. Αν το κάνεις πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο άκρα. Ή θα την εγκλωβίσεις μέσα στα στενά, επιτρεπτά πλαίσια, ή θα παρασυρθείς απ' αυτό που πραγματικά είναι και θα μιλήσεις μόνο γι' αυτό, χωρίς και πάλι κανείς να εγγυάται πως θα το κάνεις καλά. Γιατί, η Αϊλίν, είναι όλα αυτά που θα έπρεπε ν' αγαπάμε και να μισούμε σ' έναν άνθρωπο, μαζί, ελεύθερη, χωρίς φραγμούς, ίσως κάπως -ίσως και αρκετά- παρανοϊκή, μα με μια αλήθεια απογυμνωτική που σε συγκινεί και σε προκαλεί να υποκλιθείς μπροστά της. Κι αν, στο τέλος, ακόμα δεν μπορείτε ν' αποφασίσετε πως νιώθετε γι' αυτήν, σίγουρα θα υπάρχει ένας διεστραμμένος θαυμασμός, κάπου, στο πίσω μέρος του ασυνείδητού σας, επειδή τόλμησε να είναι όσα εκείνη ήθελε, ακόμα κι αν ήταν λάθος.

Η Αϊλίν, λοιπόν, ζει μια σχετικά ήσυχη, θα λέγαμε, ζωή, έχοντας μια δουλειά που της εξασφαλίζει τα προς το ζην, ενώ υπό την "κηδεμονία" της βρίσκεται ο αλκοολικός πατέρας της, που είναι ανίκανος να φροντίσει μόνος του τον εαυτό του. Όλα αυτά, όμως, ανατρέπονται μια νύχτα, τότε που στα είκοσι τέσσερά της χρόνια, η Αϊλίν αποφασίζει να εγκαταλείψει για πάντα το σπίτι της και τη ζωή της όπως την γνώριζε έως τότε. Αυτή είναι η ιστορία που με αφοπλιστική ειλικρίνεια αφηγείται η Αϊλίν, η ιστορία μιας ζωής που παραδόθηκε στις φλόγες κι έγινε στάχτες, και που ανάμεσα σε αυτές βρίσκονται κρυμμένες αλήθειες που σηματοδότησαν και χάραξαν την πορεία της ζωής της, την διαδρομή της μέσα στο χάος, που την έσπρωξαν σε πράξεις ακραίες και χωρίς λογική, που την έφεραν στο χείλος του γκρεμού αφήνοντάς την ν' ακροβατεί επικίνδυνα σε αυτό.

Ίσως να σκεφτεί κανείς, διαβάζοντας την ιστορία αυτή, με την Αϊλίν να διακηρύσσει την απέχθεια απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό, να αποκηρύσσει την ομορφιά της προσπαθώντας ν' αναδείξει πόσο άσχημη είναι -κυρίως εσωτερικά-, να κάνει σκοτεινές δολοφονικές σκέψεις στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεται ο πατέρας της, να προσπαθεί να διαχειριστεί τη λαχτάρα της για έναν άντρα, που σύντομα αντικαθίσταται από ένα πάθος παράλογο και ανεξέλεγκτο που την αφυπνίζει με τρόπους που δεν χωρούσε καν ο νους της, πως έχει να κάνει με μια γυναίκα γεμάτη δυναμισμό και ένταση. Και όμως, στην πραγματικότητα, μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα. Γιατί, παρά το σκοτάδι που έχει στην ψυχή της, η Αϊλίν είναι μια γυναίκα ευάλωτη, ένα πλάσμα εύθραυστο, συναισθηματικά ανοχύρωτο, που πολύ εύκολα μπορεί να επιτρέψει σε κάποιον άλλον να κυριαρχήσει στις αισθήσεις και τα πάθη της, όχι απαραίτητα χειραγωγώντας την, αλλά κατευθύνοντάς της σε λάθος διαδρομές χωρίς επιστροφή.

Ουσιαστικά, η Αϊλίν αντιπροσωπεύει το καταπιεσμένο εφηβικό πρότυπο που έχει εγκλωβιστεί μέσα σε ένα γυναικείο σώμα, χωρίς να ξέρει τι να το κάνει και πως να το χειριστεί. Έχει επιθυμίες, άλλοτε νεανικές, άλλοτε βαθιά ενήλικες, γεγονός που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση στο μπερδεμένο της μυαλό της. Το ξύπνημα της σάρκας της, εκείνης της ίδιας σάρκας που έμαθε να μισεί με πάθος, θα περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, ενώ για να φτάσει στη "λύτρωσή" της, θα πρέπει να περάσει σκοπέλους και συντρίμμια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η δικαιοσύνη θ' αποδοθεί, ίσως γιατί, τελικά, ο ορισμός της να είναι πολύ αόριστος. Και όλα αυτά αποδίδονται μέσα από την ρεαλιστική, σκληρή πολλές φορές, ωμή γραφή της Ottessa Moshfegh, που επέλεξε να ρισκάρει, και πολύ καλά έκανε, γιατί δημιούργησε ένα αρρωστημένο παραμύθι που πηγάζει μέσα από την αλήθεια της πιο σκοτεινής ανθρώπινης πραγματικότητας.

Αν έπρεπε, λοιπόν, να περιγράψουμε με δύο λέξεις τι είναι η "Αϊλίν", θα λέγαμε ένα νουάρ δράμα. Θα ήταν, όμως, αυτό αρκετό; Μάλλον όχι! Υπάρχουν δεκάδες επίθετα που θα μπορούσαν να συνοδεύσουν την περιγραφή αυτή, σκοτεινό, ψυχεδελικό, βίαιο, ακραίο, παρανοϊκό, τρομακτικά ειλικρινές, όμως, όσο κι αν ταιριάζει σ' αυτήν το καθένα απ' αυτά, και πάλι δεν θα ήταν αρκετό. Γιατί, κατά βάθος, μια ιστορία σαν της Αϊλίν δεν μπορείς να την ερμηνεύσεις και αυτό γιατί δεν μπορείς να την κατανοήσεις απόλυτα, επειδή, πιθανότατα, εσύ δεν θα έκανες τις επιλογές τις δικές της. Αλλά... -υπάρχει ένα μεγάλο "αλλά"- όσο κι αν δεν την κατανοείς στον απόλυτο βαθμό, τόσο αναγνωρίζεις και εκτιμάς το ότι τολμά να ξεγυμνώνει την ψυχή και τα πάθη της, τα σωστά και τα ακόμα περισσότερα λάθη της, πράξεις, αποφάσεις, επιθυμίες και σκέψεις, λογικές ή μη δεν έχει σημασία, που την οδήγησαν σε ένα παρόν πολύ διαφορετικό απ' αυτό που, ίσως, είχε η μοίρα σχεδιάσει για εκείνη, και που με την παρεμβολή της το άλλαξε για πάντα. Γιατί, η μοίρα και το γραμμένο δεν εξασφαλίζουν την ευτυχία μας, όχι αν εμείς δεν μπορούμε ν' αποδεχτούμε τα όσα έγραψε για εμάς.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ottessa Moshfegh
Μεταφραστής: Μαντόγλου Αργυρώ
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 328
ISBN: 978-618-01-2009-7