Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Την εποχή των αθώων σκέψεων και των ανοιχτών παραθύρων, γεννιούνται με διαφορά δεκατεσσάρων ημερών, μέσα στον ίδιο Απρίλη, δύο φωτεινά πλάσματα, σε αντικρινά σπίτια παλιών φιλενάδων. Ο δρόμος που χωρίζει τα σπίτια τους είναι κι ο ίδιος που θα τους ενώσει για πάντα. Αρχές της δεκαετίας του ’70, και τα παιδιά θα συνδεθούν μ’ έναν πρωτόφαντο κι οριστικό τρόπο. Οριστικό;
Ο μικρός Γαβριήλ γεννιέται μ’ ένα παράξενο χάρισμα: ν’ ακούει τις επιθυμίες, τις ευχές, τις προσευχές και τις λαχτάρες όσων τον πλησίαζαν, χωρίς να το επιδιώκει ο ίδιος. Θα μπορέσει ένα άγουρο παιδί να τιθασεύσει προς όφελος του καλού ένα τέτοιο ψυχικό του πλεονέκτημα ή θα χαθεί στα δαιδαλώδη μονοπάτια της πονηρής ανθρώπινης φύσης;
Μαζί θα νιώσουν τα κορμιά τους να μεγαλώνουν, τις σκέψεις τους να γίνονται πιο ώριμες, πιο ενήλικες. Θα διδαχτούν εύκολα τον τρόπο να λειτουργούν συντροφικά, να εκφράζουν με τις πράξεις τους τη θέρμη τού ενός για τον άλλον στις καρδιές τους.
Η Αγγελική δεν γνωρίζει για το χάρισμα από επιλογή τού αγοριού. Κι έπειτα, μια τέτοια δύναμη θα σταθεί άξια να βοηθήσει όταν οι δύο παντοτινά ερωτευμένοι άνθρωποι βρεθούν με τις ζωές τους να κρέμονται από μία μόνο κλωστή;

Προσωπική άποψη:
Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ και αγαπώ, όχι μόνο για την ιδιαιτερότητα της πένας του, αλλά και για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, στοιχεία του οποίου φροντίζει, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, να εισάγει και στα βιβλία του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το "Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων", ένα μυθιστόρημα βαθιά ανθρώπινο, τρυφερό και συγκινητικό, πολύ διαφορετικό απ' αυτό που περίμενα παίρνοντάς του στα χέρια μου, μα που το αγάπησα για όλα αυτά που είναι, και για όλα όσα θέλει να πει. Γιατί, για μια ακόμα φορά, ο Γιάννης κοιτάζει μέσα στις ανθρώπινες ψυχές με τρόπο απογυμνωτικό και μας μιλάει για την αλήθεια αυτών έτσι όπως μόνο εκείνος ξέρει.

Ο Γαβριήλ και η Αγγελική έχουν γεννηθεί με μόλις δεκατέσσερις ημέρες διαφορά και, χάρη στη φιλία των γονιών τους, έμελλε να μεγαλώσουν μαζί. Και κάπου μέσα στο πέρασμα του χρόνου, τα δύο αυτά παιδιά ωρίμασαν και αγαπήθηκαν, με μια αγάπη αγνή και ειλικρινή που τους βοήθησε να ζήσουν μια υπέροχη ζωή. Μέχρι τη μέρα εκείνη, τουλάχιστον, που η Αγγελική θα πέσει σε κώμα εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος, και ο Γαβριήλ θα βρεθεί στο μετέωρο της ζωής του, έχοντας ν' αντιμετωπίσει τον πόνο τον δικό του, της πεθεράς του που αγωνιά για το παιδί της, μα και του δικού του παιδιού, της έφηβης κόρης του, που δυσκολεύεται να διαχειριστεί όλα όσα της συμβαίνουν. Τότε είναι που εκείνος θ' αρχίσει να καταγράφει σ' ένα τετράδιο όλα όσα θα ήθελε να πει στη γυναίκα του, όλα όσα θα ήθελε εκείνη να μάθει. Ανάμεσα σ' αυτά, η μοναδική του ικανότητα ν' ακούει τις επιθυμίες των ανθρώπων γύρω του.

Αν κάτι εκτιμώ στο Γιάννη, και κατ' επέκτασιν στη γραφή του, είναι πως αν και είναι καθόλα συγκινητική και αγγίζει τα βαθιά σημεία της ψυχής σου, δε γίνεται καθόλου μελό, πόσο μάλλον μελοδραματική, προσπαθώντας να εκβιάσει τα συναισθήματά σου αυτά. Αντ' αυτού, έρχονται μόνα τους στην επιφάνεια και σε παρασύρουν με μια γλύκα και μια τρυφερότητα, όμοια μ' αυτήν που θα έπρεπε να βιώνεις κανείς ανάλογες συνθήκες και καταστάσεις μέσα στην καθημερινότητά του. Όπως, επίσης, με την ίδια τρυφερότητα, μα και με μια νοσταλγική διάθεση, αντιμετωπίζουμε και στο "ιστορικό" υπόβαθρο της ιστορίας αυτής, που μας ταξιδεύει από τη δεκαετία του '70 στο σήμερα, περνώντας απαλά μέσα απ' όλες εκείνες τις κοινωνικές και πολιτιστικές αλλαγές που διαμόρφωσαν τους ίδιους τους ήρωες, όσο και τη ζωή τη δική τους και των γύρω τους. Δυο ήρωες που πάλεψαν, αγωνίστηκαν για τα θέλω τους και τελικά στάθηκαν μόνοι τους στα πόδια τους, απλά γιατί είχαν τη δύναμη να το κάνουν με όποιο κόστος.

Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι κωμικές πινελιές, όπως δεν λείπουν σε κανένα βιβλίο του Γιάννη, όχι μόνο γιατί ο ίδιος έχει μια ιδιόμορφη, πηγαία αίσθηση του χιούμορ, αλλά επειδή η ίδια η ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτό, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σωστά τα ίδια τα γρανάζια της. Η αφήγηση ρέει αβίαστα, τα γεγονότα εξελίσσονται με ρυθμό τόσο γρήγορο όσο χρειάζεται προκειμένου να μην μας πνίξουν οι εξελίξεις αλλά και όσο απαιτείται ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα μιας συνθήκης και της πορείας αυτής μέσα στο χρόνο, επιτρέποντάς μας να ρίξουμε κλεφτές ματιές σ' εκείνο το σημείο της ψυχής που ο κάθε άνθρωπος φυλάει τα πιο σπουδαία και πολύτιμα μυστικά και αναμνήσεις του. Όσο για το χάρισμα του Γαβριήλ... Πρόθεσή του, όπως και του συγγραφέα, δεν είναι να επισκιάσει την ιστορία με παραφυσικά στοιχεία και αναλύσεις αυτών, αλλά υπάρχει εκεί, με μια παρουσία διακριτική, που σκοπό της δεν είναι άλλος από το να τονίσει τη δύναμη της αγάπης, της προσφοράς, της προσπάθειας για το καλύτερο.

Παντρεύοντας τον πραγματικότητα με τη φαντασία, χωρίς η κύρια αφήγηση να χάνει ούτε για μια στιγμή τον ρεαλισμό της, ο Γιάννης Φιλιππίδης ξετυλίγει το κουβάρι της κοινής ζωής ενός ζευγαριού που αποτελεί πρότυπο, όχι γιατί βιώνει όλα αυτά τα χρόνια μια τέλεια καθημερινότητα, αλλά επειδή μέσα στις δυσκολίες και στα σκοτάδια αυτής, δεν ξέχασε ποτέ πως το σημαντικότερο όλων σε τούτη τη ζωή, δεν είναι άλλο από την αγάπη. Γιατί, όταν αυτή υπάρχει, είναι ικανή να διώξει ακόμα και τα μεγαλύτερα βάσανα, ακόμα και τα πιο βαριά σύννεφα. Γιατί, η αγάπη, είναι ό,τι μας μένει στο τέλος της διαδρομής μας πάνω σε τούτο τον κόσμο, και αυτή είναι που θ' αφήσει πίσω της το σημάδι της, μα και το σημάδι το δικό μας, γιατί μέσω αυτής γινόμαστε αυτό που είμαστε, όποιο μονοπάτι κι αν επιλέξουμε.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Φιλιππίδης Γιάννης
Εκδόσεις: Άνεμος εκδοτική
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 320
ISBN: 978-960-9585-64-4