"Στάλιν: Μια νέα βιογραφία" του Oleg V. Khlevniuk

Σε αυτή τη νέα βιογραφία του Ιωσήφ Στάλιν, ο Όλεγκ Χλεβνιούκ δίνει τεκμηριωμένες απαντήσεις σε ερωτήματα που επί δεκαετίες έχουν προβληματίσει ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες, αλλά και το ευρύ κοινό. Πώς ο Στάλιν εξελίχθηκε από ασήμαντο επαναστάτη σε έναν από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στην ιστορία; Πώς κατόρθωσε πρώτα να κατισχύσει των ανταγωνιστών του στους κόλπους της σοβιετικής ηγεσίας, έπειτα να υποτάξει το Κομμουνιστικό Κόμμα και τον Κόκκινο Στρατό στην προσωπική του εξουσία, για να οικοδομήσει τελικά μια αυτοκρατορία της οποίας το φάντασμα εξακολουθεί να στοιχειώνει μέχρι σήμερα την Ανατολική Ευρώπη; Και -το πιο κρίσιμο ερώτημα- γιατί δεν τον σταμάτησε κανένας προτού να είναι πολύ αργά;
Ο Χλεβνιούκ, βαθύς γνώστης των τεράστιων αρχείων της σοβιετικής περιόδου που ήρθαν στην επιφάνεια τα τελευταία 25 χρόνια, προσφέρει ένα νέο, αποκαλυπτικό πορτρέτο του Στάλιν. Χωρίς να τον μυθοποιεί, είτε ως χαρισματική είτε ως σατανική μεγαλοφυΐα, ρίχνει φως σε πολλά επίμαχα ζητήματα σχετικά με γεγονότα της ζωής του. Αξιοποιώντας εκατοντάδες επιστολές, υπομνήματα, εκθέσεις και ημερολόγια, ο Χλεβνιούκ κατορθώνει να συνθέσει μια περιεκτική, επιβλητική αφήγηση του βίου ενός ανθρώπου που έχει αφήσει διαχρονικές πληγές στους λαούς που κυβέρνησε και ο οποίος άλλαξε τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας.

"Οι έξι θάνατοι του Τζωρτζ Πολκ" του Μιχάλη Ιγνατίου

Την άνοιξη του 1948 δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζωρτζ Πολκ, 35 χρόνων, ανταποκριτής του CBS στην Αθήνα, που κάλυπτε την ευρύτερη περιοχή.
Ήταν μια πολιτική δολοφονία στην καρδιά του Εμφυλίου, που παρέμεινε ανεξιχνίαστη.
Σήμερα, 70 χρόνια μετά, μαζί με το κύριο ερώτημα ποιοι (και γιατί) σκότωσαν τον Πολκ, υπάρχει και το ερώτημα γιατί οι κυβερνήσεις τριών κρατών (Ηνωμένων Πολιτειών, Ελλάδας και Βρετανίας) συνεργάστηκαν στενά (και διαχρονικά) για να συγκαλύψουν τους δράστες.





"Εθνικιστική "αντίδραση" και Τάγματα Ασφαλείας" του Γιάννη Πριόβολου

Στόχος του βιβλίου αυτού είναι να ρίξει φως σε μια σκοτεινή και επιμελώς κρυμμένη περιοχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, στην περίοδο της τρίτης κατοχικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό και υπουργό Εθνικής Αμύνης τον Ι. Ράλλη (1943-1944). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου διαδραματίστηκε ο κατοχικός Εμφύλιος –παράλληλα με τον αντικατοχικό πόλεμο–, ως προοίμιο του άλλου Εμφυλίου, εκείνου που δεν άργησε να ακολουθήσει (Δεκεμβριανά 1944 και περίοδος 1946-1949).
Πρόκειται για την εποχή που η αναμφισβήτητη εθνική-αντιστασιακή δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ συνδυάστηκε με τάσεις στρατιωτικού ηγεμονισμού. Ταυτόχρονα είναι και η εποχή που το αντικομμουνιστικό πάθος ορισμένων (αυτοαποκαλουμένων «εθνικιστών») τους οδήγησε στο σημείο να μη διστάζουν να συνεργαστούν με τους κατακτητές ή να καταταγούν στα αντικομμουνιστικά τμήματα (Τάγματα Ασφαλείας, τρομοκρατικές ομάδες Ειδικής Ασφάλειας κτλ.) που όπλιζαν οι τελευταίοι για δικό τους όφελος.
Το βιβλίο έχει συγκροτηθεί μέσα από τη σύνθεση πλήθους αρχειακών τεκμηρίων που ανασύρθηκαν από την αφάνεια της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Αρχείων (ΥΣΑ), αλλά και άλλων αρχείων (ΓΕΣ/ΔΙΣ, ΑΣΚΙ, ΕΛΙΑ, Ιστορικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη, ΓΑΚ), σε συνδυασμό με άλλες, αδημοσίευτες ή δημοσιευμένες, γραπτές πηγές. Σε αυτά τα στοιχεία πρέπει να προστεθούν και οι αναμνήσεις που συγκέντρωσε ο συγγραφέας τα τελευταία τριάντα χρόνια, συζητώντας με δεκάδες ανθρώπους (ιδιώτες και πρώην αξιωματικούς) που έζησαν τα χρόνια της Κατοχής. Με βάση το υλικό αυτό επιχειρείται μια διείσδυση στον σχεδόν άγνωστο σήμερα κόσμο των Ταγμάτων Ασφαλείας και σχηματίζεται μια σαφής εικόνα σχετικά με την «ποιότητα» των στελεχών που τα συγκροτούσαν.

"Οι δαιμονισμένοι" του Albert Camus

«Οι Δαιµονισµένοι είναι ένα από τα τέσσερα ή πέντε έργα που τοποθετώ υπεράνω όλων των άλλων. Για πολλούς λόγους, µπορώ να πω ότι γαλουχήθηκα µ’ αυτά και διαµορφώθηκα χάρη σ’ αυτά. Εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, πάντως, βλέπω αυτά τα πρόσωπα επί σκηνής. Δεν έχουν µόνο το κύρος δραµατικών προσώπων, έχουν και τη συµπεριφορά, τις εκρήξεις, το γρήγορο και απρόσµενο στιλ τους. Ο Ντοστογιέφσκι, άλλωστε, έχει στα µυθιστορήµατά του µια τεχνική θεάτρου: ελίσσεται µε διαλόγους, χρησιµοποιώντας κάποιες ενδείξεις τόπων και κινήσεων. Ο άνθρωπος του θεάτρου, είτε είναι ηθοποιός, είτε σκηνοθέτης ή δραµατουργός, έχει πάντα στη διάθεσή του όλες τις πληροφορίες που χρειάζεται.
Σήµερα, ιδού οι Δαιµονισµένοι επί σκηνής. Για να τους ανεβάσω, χρειάστηκαν πολλά χρόνια εργασίας και παρατήρησης. Κι όµως, ξέρω, υπολογίζω όλα όσα χωρίζουν το θεατρικό έργο απ’ αυτό το καταπληκτικό µυθιστόρηµα! Επιχείρησα απλώς να ακολουθήσω τον βαθύ µηχανισµό του βιβλίου και να προχωρήσω, όπως κι εκείνο, από τη σατιρική κωµωδία στο δράµα, ύστερα στην τραγωδία».
Αλμπέρ Καμύ