Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Κάθι, η Ρουθ και ο Τόμι μεγαλώνουν εσωτερικοί σ’ ένα απομονωμένο σχολείο στην αγγλική εξοχή. Είναι ένα σχολείο με παράξενους, αυστηρούς κανόνες, όπου οι καθηγητές δεν παύουν στιγμή να υπενθυμίζουν στους μαθητές τους πόσο ξεχωριστοί είναι. Αλλά αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς είναι μια ασύλληπτα σκληρή αλήθεια -και μια ακόμη πιο σκληρή μοίρα που τους περιμένει στον έξω κόσμο. Οι τρόφιμοι του Χάλισαμ βρίσκονται εκεί για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Για την ακρίβεια, έχουν φτιαχτεί γι’ αυτό τον σκοπό…
Ο βραβευμένος με Νόμπελ ΚΑΖΟΥΟ ΙΣΙΓΚΟΥΡΟ υπογράφει ένα δυστοπικό, εφιαλτικό μυθιστόρημα για την ίδια την ανθρώπινη φύση και την εύθραυστη ουσία της ζωής, που ήταν υποψήφιο για το βραβείο Man Booker, ενώ μεταφέρθηκε με επιτυχία και στον κινηματογράφο. 

Προσωπική άποψη:
Το "Μη μ' αφήσεις ποτέ" υπήρξε, στη ζωή μου, μία ταινία που με σημάδεψε, με προβλημάτισε, μα και συντρόφευε τις σκέψεις μου για πολλές μέρες μετά τη θέασή της. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, στα χέρια μου βρέθηκε το βιβλίο στο οποίο αυτή βασίστηκε που, με τη σειρά του, άφησε το δικό του σημάδι στην καρδιά και στο μυαλό μου, μα και έλυσε, συνάμα, απορίες που είχα, φωτίζοντας τα σκοτεινά σημεία μιας ιστορίας που ναι μεν ήταν συγκλονιστική, αλλά κάτι της έλειπε. Γιατί, όσο παραστατικός κι αν μπορεί να γίνει ο κινηματογράφος, οι αλήθειες που αφήνουν κάποιες πένες δεν μπορούν να μεταφερθούν στο πανί στον απόλυτο βαθμό, και η πένα του Ishiguro είναι, το δίχως άλλο, μία από αυτές.

Κάθι, Ρουθ και Τόμι. Τρία παιδιά που μεγαλώνουν όμορφα, αρμονικά, σχεδόν ειδυλλιακά, θα έλεγε κανείς, στο Χάλισαμ, ένα ίδρυμα που μοιάζει να μην διαφέρει και πολύ από τόσα και τόσα άλλα. Όμως, πολύ σύντομα, διαπιστώνουμε πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται, και πως οι ανήλικοι τρόφιμοι του ιδρύματος δεν είναι συνηθισμένα παιδιά που βρέθηκαν σε αυτό κάτω από συνηθισμένες συνθήκες. Γιατί, το Χάλισαν, δεν είναι ένα ίδρυμα για ορφανά παιδιά, αλλά ένα εκκολαπτήριο δωρητών οργάνων που μελλοντικά, και σταδιακά, θα θυσιάσουν το χρόνο τους σε τούτη τη ζωή, προκειμένου να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους να παρατείνουν εκείνον της δικής τους. Αυτός είναι ο σκοπός με τον οποίον ήρθαν σε τούτο τον κόσμο, αυτό και το πεπρωμένο που τους κληροδοτήθηκε χωρίς να έχουν λόγο. Μοναδική τους ελπίδα ν' αλλάξουν τη μοίρα τους... ο έρωτας. Όμως, είναι πραγματικά αρκετός;

Ο Ishiguro, με εξαιρετική μαεστρία και με αξεπέραστη μεγαλοφυΐα, δημιουργεί ένα δυστοπικό αφηγηματικό πλαίσιο που τοποθετείται στη δεκαετία του '80 και όχι στο μέλλον, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Το Χάλισαν και ό,τι αυτό πρεσβεύει, ο κόσμος μέσα στον οποίο ζουν και κινούνται οι ήρωές του δεν είναι πλασματικός ή εξωπραγματικός, αλλά υπάρχει μέσα στον κόσμο όπως όλοι τον γνωρίζουμε. Συνυπάρχει μαζί του και οι δυο τους κινούνται σε παράλληλες τροχιές, έστω κι αν δεν μπορούν, όχι απαραίτητα να συναντηθούν, αλλά να λειτουργήσουν συνδυαστικά. Ο ένας τρέφεται από τον άλλον και οι ισορροπίες διατηρούνται όσο ο καθένας εκπληρώνει αυτό που του έχει κληρώσει η ζωή και η μοίρα του.
Ο συγγραφέας, αν και ίσως παραπάνω ρεαλιστικά παραστατικός και σκληρός απ' όσο θα 'πρεπε, στα σημεία, δεν προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις με φτηνό τρόπο, αλλά στοχεύει ακριβώς σε αυτό που πραγματεύεται ο πυρήνας της ιστορίας του και που προσπαθεί να το περάσει και σε εμάς, θέτοντάς μας ρωτήματα και φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με διλήμματα. Με νοσταλγική διάθεση, μα και τρυφερότητα, μας καλεί να παρατηρήσουμε τα γεγονότα της ζωής της 31χρονης αφηγήτριας και να αντιληφθούμε οι ίδιοι την μακαβριότητα -ή και μακαριότητα-, την αρρωστημένη πραγματικότητα και την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά στη ζωή και το θάνατο που, αν και τόσο διαφορετικές ως έννοιες, συνδέονται πιο στενά απ' όσο θα θέλαμε, ή θα τολμούσαμε, ίσως, ν' αναλογιστούμε ποτέ. Και κάπου ανάμεσά τους, το συναίσθημα συγκρούεται με τη λογική και αυτά τα δύο, με την ανθρώπινη ηθική και τα όρια αυτής. Και δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαμε, ο καθένας μόνος του και ως κοινωνικό σύνολο να τα ξεπεράσουμε, έχοντας ως δικαιολογία την θυσία των λίγων για να σωθούν οι πολλοί; Άραγε, τι μέγεθος θα είχε το τίμημα αυτό;

Η ιστορία αυτή του Ishiguro μπορεί να πραγματεύεται ένα θέμα ακραίο, ίσως και αποτρόπαιο, όμως, παρ' όλη την αγριότητά του, στην καρδιά της αφήγησής του, με την φωνή της Κάθι, υπάρχει μια κρυφή ελπίδα και μια δοτικότητα που σε συγκινεί. Γιατί οι ήρωές του, ακόμα και που ενηλικιώνονται, παραμένουν βαθιά μέσα τους τα μικρά εκείνα παιδιά που έκαναν όνειρα που δεν ήξεραν πως δεν μπορούν να πραγματώσουν. Και η καρδιά ενός παιδιού δεν μπορεί να κρύβει κακία ή απελπισία, παρά μονάχα άπλετη αγάπη. Γιατί, ακόμα και η απώλεια, είναι κάτι που ο καθένας πρέπει να βιώσει, όχι για να τον κάνει χειρότερο, αλλά καλύτερο. Γιατί μέσω της ωρίμανσής μας, μαθαίνουμε να εκτιμάμε τα μικρά πράγματα στη ζωή, τις στιγμές που συνθέτουν το όλον της. Γιατί η ζωή είναι μία, μοναδική και πρέπει να την ζεις κάθε μέρα, σήμερα... με όλο σου το είναι. Η ζωή είναι κάτι που αξίζει και που πρέπει να κάνεις κι εσύ, με τη σειρά σου, την κάθε μέρα της ν' αξίζει, αγαπώντας και ελπίζοντας, ακόμα κι όταν αυτό φαντάζει παράλογο.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Kazuo Ishiguro
Μεταφραστής: Μαντόγλου Αργυρώ
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 376
ISBN: 978-618-01-2620-4