Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Το 1950, ο Νόρτον Περίνα, ένας νεαρός γιατρός, συµφωνεί να συνοδεύσει τον ανθρωπολόγο Πολ Τάλεντ σε µια αποστολή στο αποµακρυσµένο νησί Ιβου’ίβου της Μικρονησίας, σε αναζήτηση µιας φηµολογούµενης χαµένης φυλής. Επιτυγχάνουν: Δεν βρίσκουν µονάχα τη φυλή αλλά και µια οµάδα δασόβιων που τους βαφτίζουν «ονειροβάτες» και οι οποίοι αποδεικνύεται πως είναι εξαιρετικά µακρόβιοι µα και ανοϊκοί. Ο Περίνα υποψιάζεται πως η πηγή της µακροζωίας τους είναι µια δυσεύρετη χελώνα• µην µπορώντας να αντισταθεί στην πιθανότητα της αιώνιας ζωής, σκοτώνει µια χελώνα και περνάει λαθραία το κρέας της στις ΗΠΑ. Αποδεικνύει την υπόθεσή του επιστηµονικά, κερδίζοντας παγκόσµια φήµη και το βραβείο Νόµπελ, σύντοµα όµως ανακαλύπτει ότι αυτή η θαυµατουργή ιδιότητα έχει ένα φρικτό τίµηµα...

Προσωπική άποψη:
Ένα από τα συγγραφικά ονόματα που επικράτησαν, όχι μόνο στην Ελληνική, αλλά στην παγκόσμια λογοτεχνική σκηνή, την περίοδο 2016-2017, ήταν αναμφίβολα αυτό της Hanya Yanagihara. Το "Λίγη ζωή" ήταν ένα βιβλίο που διαβάστηκε πολύ και που συζητήθηκε ακόμα περισσότερο. Κάποιοι το λάτρεψαν και το χαρακτήρισαν αριστούργημα, κάποιοι άλλοι -σαν εμένα- διατήρησαν πιο χαμηλούς τόνους. Και για να είμαστε απόλυτα αντικειμενικοί, πρόκειται για ένα βιβλίο που σε καμία περίπτωση δεν είναι για τα σκουπίδια -κανένα βιβλίο δεν είναι, για μένα, αφού καθένα έχει το κοινό του-, δεν είναι αριστούργημα -αφού έχει αρκετές μυθιστορηματικές αδυναμίες-, παραμένει, όμως, μια εξαιρετικά καλή ιδέα, κυρίως ως προς την δόμηση και ανάλυσή της, κι ένα πολύ καλογραμμένο κείμενο που δεν γίνεται να μην το εκτιμήσεις.

Όπως είναι φυσικό, λοιπόν, η κυκλοφορία του νέου της βιβλίου με τον πολύ ιδιαίτερο τίτλο "Οι άνθρωποι στα δέντρα", που προσωπικά με προκάλεσε να το αποκτήσω από αυτόν και μόνο, προκάλεσε υψηλές προσδοκίες για κάποιους -που ίσως, τελικά, απογοητευτούν-, λίγο πιο συγκρατημένες στους υπόλοιπους -που μάλλον θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια μεγάλη έκπληξη. Όσον αφορά εμένα, θα με βρείτε να τάσσομαι με τα μέλη της δεύτερης κατηγορίας αφού ναι μεν περίμενα ένα σαφέστατα καλογραμμένο βιβλίο, όχι, όμως, και μια ιστορία που θα με καθηλώσει. Και ακριβώς αυτό συνέβη στην προκειμένη περίπτωση, αφού είναι αρκετά γνωστό πως δεν μπορώ ν' αντισταθώ σε ιστορίες που στον πυρήνα τους βρίσκονται ηθικά διλήμματα, και ζητήματα, όχι μόνο σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, αλλά και σε ένα ευρύτερο, πιο κοινωνιολογικό πλαίσιο.

Βρισκόμαστε την δεκαετία του '50, λοιπόν, όπου ο νεαρός και φιλόδοξος γιατρός Νόρτον Περίνα δέχεται να συνοδέψει τον ανθρωπολόγο Πολ Τάλεντ σε ένα απομονωμένο νησί της Μικρονησίας. Σκοπός του ταξιδιού τους αυτού είναι το ν' ανακαλύψουν αν πράγματι κατοικεί εκεί μια παράξενη ανθρώπινη φυλή, όπως θέλουν οι φήμες, πράγμα και το οποίο επιβεβαιώνουν. Η δασόβια αυτή φυλή αποτελείται από δεκάδες ανθρώπους που φαίνεται να έχουν ανακαλύψει το μυστικό της μακροβιότητας, αν και αυτό τους έχει κάνει ανοϊκούς. Για τον λόγο αυτό τους προσδίδουν το προσωνύμιο "ονειροβάτες". Στο μέχρι εδώ σκέλος της ιστορίας, η Yanagihara ξετυλίγει για μία ακόμα φορά την εξαιρετική περιγραφική της ικανότητα, όπου με άκρα παραστατικό τρόπο μας μεταφέρει σε έναν τόπο σχεδόν μαγικό κι ονειρεμένο, σε έναν κόσμο άγριας ομορφιάς και ηρεμίας, που την ίδια στιγμή καταφέρνει να σου προκαλέσει συναισθήματα γαλήνης μα και φόβου. Γιατί όσο κι αν όλα γύρω σου φαντάζουν αρμονικά, νιώθεις ένα ρίγος ανησυχίας γνωρίζοντας πως κάτω από τις λείες επιφάνειες παραμονεύουν, πολλές φορές, οι χειρότεροι εφιάλτες.

Στο δεύτερο σκέλος της ιστορίας επιστρέφουμε στις Η.Π.Α., με τον Περίνα να πραγματοποιεί την έρευνά του προκειμένου να επιβεβαιώσει την θεωρία του σε σχέση με την μακροβιότητα των "ονειροβατών", κάτι που ο ίδιος αποδίδει στο κρέας μιας σπάνιας χελώνας. Και πράγματι, η έρευνά του αποδίδει, καταφέρνει με επιστημονικά τεκμήρια να αποδείξει την θεωρία του, κερδίζει το πολυπόθητο Νόμπελ και την παγκόσμια αναγνωρισιμότητα που πάντα ονειρευόταν, ωστόσο, όταν συμβαίνουν όλα αυτά, δεν μπορεί καν να διανοηθεί πως ίσως η ευτυχία του και η απόλυτη ολοκλήρωσή του κρατήσει πολύ λίγο. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας παρορμητικοί κι επιπόλαιοι, και όσο έξυπνοι και ικανοί κι αν είμαστε, δεν μπορούμε εύκολα ν' αντισταθούμε στα αρχέγονα ένστικτά μας που μας θέλουν αρχηγούς και υπεράνω όλων. Και δεν είναι λίγες οι φορές που δεν διστάζουμε να ξεπεράσουμε ακόμα και τα ηθικά μας όρια, όχι μόνο αυτά που έχουμε θέσει εμείς στον εαυτό μας, αλλά κι αυτά που η ίδια η κοινωνία που μας μεγάλωσε και μας ανέστησε στα σπλάχνα της έχει φυτέψει μέσα μας.

Η συγκεκριμένη ιστορία, χωρίς να θέλω να υπερβάλλω, μου θύμισε σε πολλά σημεία της το "Faust", χωρίς φυσικά να μπορεί να συγκριθεί με αυτό το αριστούργημα, Ωστόσο, έχουν κοινό πυρήνα, φιλοσοφία, μα και προβληματισμούς. Σε φέρνει αντιμέτωπο με διλήμματα στα οποία ίσως και να μην θες να δώσεις απαντήσεις, γιατί τότε θα πρέπει να βγάλεις στην επιφάνεια το χειρότερο κομμάτι του εαυτού σου. Μέχρι που είναι ικανός να φτάσει ο άνθρωπος προκειμένου να πετύχει τους στόχους τους; Η ματαιοδοξία μπορεί να γίνει αυτοσκοπός και να μας καθορίσει; Όταν τα ηθικά όρια είναι θαμπά, πώς μπορείς να ξεχωρίσεις που αυτά αρχίζουν και που αυτά τελειώνουν; Η επιστήμη έχει δικαίωμα να θυσιάζει οτιδήποτε στην προσπάθειά της να κάνει τον κόσμο καλύτερο, έστω κι αν αυτά δεν είναι τα πραγματικά της κίνητρα; Μπορεί ο άνθρωπος να παραστήσει τον Θεό; Κι αν ναι, αυτό μπορεί να το κάνει χωρίς να πληρώσει κανένα απολύτως τίμημα για την αυθάδειά του; Γιατί, δεν μιλάμε μόνο για αυθάδεια απέναντι σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς, αλλά απέναντι σε όλα αυτά που ορίζουν τη ζωή και αυτή, αν δεν την σέβεσαι, θα βρει τρόπο να στο ξεπληρώσει με τον χειρότερο τρόπο.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Hanya Yanagihara
Μεταφραστής: Ξυλούρη Μαρία
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 496
ISBN: 978-618-03-1539-4