Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ένα βράδυ, η Άνι εξαφανίστηκε. Όλοι έβαλαν το χειρότερο στο μυαλό τους. Ως εκ θαύματος, μετά από σαράντα οκτώ ώρες επέστρεψε. Κάτι είχε συμβεί όμως στην αδερφή μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όταν επέστρεψε, δεν ήταν η ίδια. Δεν ήταν η δική μου Άνι. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ, αλλά μερικές φορές μου προκαλούσε τρόμο.
Τώρα…
Εμφανίστηκε ένα μήνυμα στα Εισερχόμενα. Παραλίγο να το διαγράψω αμέσως, αλλά τελικά το άνοιξα. Ξέρω τι συνέβη στην αδερφή σου. Συμβαίνει ξανά…

Προσωπική άποψη:
"Ο άνθρωπος κιμωλία" της C.J. Tudor ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία της περσινής εκδοτικής χρονιάς. Σαφώς επηρεασμένη από το είδωλό της, Stephen King, το πρωτόλειο έργο της Tudor συζητήθηκε όσο λίγα, ενώ για τους μη μυημένους στα βιβλία του μετρ του τρόμου -άρα δεν έχουν μεγάλη γνώση γύρω από τη φιλοσοφία του, το πως σκέφτεται και το πως λειτουργεί, τελικά, ώστε να αποδώσει τις ιστορίες του-, αποτέλεσε και μια ιδιαίτερα πρωτότυπη και ανατρεπτική εμπειρία. Φέτος, λοιπόν, κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημά της και όπως ήταν φυσικό επόμενο, οι αγαπημένες εκδόσεις Κλειδάριθμος δεν έχασαν καιρό και έσπευσαν να το φέρουν στα χέρια μας κι εμείς το διαβάσαμε με μιαν ανάσα.

Ο 48χρονος Τζο Θορν, έπειτα από πολλά χρόνια που τον εγκατέλειψε, επιστρέφει στον τόπου που μεγάλωσε ως παιδί. Έναν τόπο που θα ήθελε, αν μπορούσε, να τον ξεχάσει, αφού είναι συνυφασμένος με μια σειρά ανεξήγητων αυτοκτονιών, εξαφανίσεων και ανθρωποκτονιών, τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν. Αυτό, όμως, που βαραίνει τον Τζο περισσότερο απ' όλα τα άλλα, είναι ο χαμός της αδερφής του, που στα 8 της χρόνια είχε εξαφανιστεί για 48 ολόκληρες ώρες, και που παρά που επέστρεψε πίσω στο σπίτι της, δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια από τότε. Ήταν σαν κανένας να μην την αναγνώριζε, αφού υπήρχε μια πλήρης μεταστροφή της προσωπικότητάς της. Τώρα, με αφορμή ένα μήνυμα που λαμβάνει και το οποίο τον ενημερώνει πως κάποιος γνωρίζει τι πραγματικά συνέβη στην αδερφή του, ο Τζο καλείται να αντιμετωπίσει το παρελθόν του, όλα όσα τον στιγμάτισαν και τον τρομοκρατούν μέχρι και σήμερα, μα και μια ολόκληρη κοινωνία που μοιάζει να τον έχει αποβάλλει, αλλά χωρίς να είναι βέβαιο το ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που συνέβη αυτό.

Για μία ακόμα φορά η Tudor, και πάλι επηρεασμένη από τον King -σας έχω κουράσει, το ξέρω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια-, καταπιάνεται με μια ιστορία που μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη στον πυρήνα της, αλλά που έχει αξιοποιηθεί εξαιρετικά καλά, θίγοντας και ορισμένα πολύ σημαντικά θέματα της εποχής -και όχι μόνο, αφού ο εκφοβισμός σε κάθε του μορφή, δυστυχώς, αποτελεί χρόνιο κοινωνικό φαινόμενο που απλά στις μέρες μας, κυρίως χάρη στο διαδίκτυο, μεταφέρεται πολύ πιο γρήγορα, προκαλεί πιο έντονες αντιδράσεις και αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις απ' ότι άλλοτε. Και ακριβώς το τελευταίο είναι ένα στοιχείο που αξιοποιείται αρκετά στη συγκεκριμένη ιστορία, αυξάνοντας επιδέξια την ένταση όπου απαιτείται με τρόπους που μας επηρεάζουν πιο άμεσα απ' όσο θα πιστεύαμε.

Σε συγγραφικό επίπεδο, υπάρχουν τρία πράγματα που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στην Tudor. Το πρώτο είναι η ικανότητα που έχει να μας μεταφέρει στον χρόνο -στην προκειμένη περίπτωση μέσω αφηγηματικών αναδρομών που βοηθάνε στο να "κουμπώσουν" τα σημεία που απαιτούνται ώστε να βρεθούμε πιο κοντά στη λύση του μυστηρίου-, αξιοποιώντας μικρά και μεγάλα στοιχεία που συνθέτουν έναν καμβά παραστατικό και ρεαλιστικό που δίνει σημασία στην λεπτομέρεια που θα τον ζωντανέψει και που δεν τον προσπερνά έτσι απλά. Γιατί, αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, είναι που μας βοηθάνε καλύτερα να καταλάβουμε τον τρόπο ζωής, σκέψης, αντίδρασης των ανθρώπων υπό συγκεκριμένες συνθήκες σε συγκεκριμένες εποχές. Ειδικά όσοι έχουν γεννηθεί στα 80's κι έχουν μεγαλώσει στα 90's, όπως εγώ, θα σταθούν σε πολλά μικρά σημεία που θα τους πλημμυρίσουν νοσταλγία. 

Εν συνεχεία, αυτό που η Tudor ξέρει να κάνει πολύ καλά, είναι το να δημιουργεί ολοκληρωμένους χαρακτήρες, τα στοιχεία της προσωπικότητας των οποίων ξεδιπλώνονται και εξελίσσονται όσο περισσότερο προχωρά η ιστορία, τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τους πιο... "κακούς" της χαρακτήρες, είναι εκνευριστικά εντυπωσιακός, εξού και μας προκαλεί μια κάποια σύγχυση κι έναν συγκρατημένο θυμό απέναντί τους, όσο κι αν κατανοούμε το πως και γιατί λειτουργούν έτσι. Τέλος, είναι οι έξυπνοι διάλογοί της. Μακροσκελής μεν, ευφυείς δε, με τη χρήση σύντομων και περιεκτικών προτάσεων, στοιχείο που κρύβει μια παιχνιδιάρικη διάθεση, και φαρμακερές ατάκες γεμάτες κυνισμό και μαύρο χιούμορ, που προσωπικά απολαμβάνω απίστευτα κάθε φορά που τις συναντώ, μα και με έναν αυτοσαρκασμό που άλλοτε λειτουργεί ως παραδοχή μιας συνθήκης κι άλλοτε ως ενίσχυση του υποβόσκον συναισθήματος.

Συνδυάζοντας στοιχεία αστυνομικού θρίλερ, περιπέτειας μυστηρίου, κοινωνικού δράματος, με μικρές πινελιές μεταφυσικού στοιχείου -κάτι ακόμα που έχει υιοθετήσει από τον King, που και βιβλίο βοτανολογίας να γράψει, κάπου θα βρει να στριμώξει μια νότα μεταφυσικού-, και όλα αυτά σε μια απόλυτη ισορροπία που κερδίζει πόντους, η Tudor μάς προσφέρει ένα μυθιστόρημα που έχει λίγο απ' όλα, και που παρά του ότι δεν διαθέτει μια ξεκάθαρη ταυτότητα, έχει έναν ολόδικό του χαρακτήρα. Μας παρασύρει στον ρυθμό του, δεν μας αφήνει ούτε για μια στιγμή να χαλαρώσουμε, ενώ όσο προχωράμε προς την αποκάλυψη της αλήθειας, τόσο αυξάνεται και ο εθισμός μας. Μπορεί το φινάλε να ήταν λίγο αδύναμο συγκριτικά με αυτό που θα μπορούσε να είναι, ωστόσο, "Η αρπαγή της Άνι Θορν" είναι ένα τίμιο θρίλερ, ένα άκρως ενδιαφέρον μυθιστόρημα και μια ιστορία που σίγουρα θα απολαύσετε.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: C.J. Tudor
Μεταφραστής: Καλοκύρης Αντώνης
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 384
ISBN: 978-960-461-932-0