Η Ισμήνη Χ. Μπραρακλή, με καταγωγή από το πανέμορφο Ναύπλιο, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία και μυρωδιές μαγειρικής.
Φοίτησε στο St. George Commercial College και εργάστηκε επί σειρά ετών σε μεγάλη οικονομική εφημερίδα ως υπεύθυνη Εκδηλώσεων και Συνεδρίων. Τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί στην συγγραφή και στην οικογένειά της, ούσα παντρεμένη με ένα παιδί.και γράφει για παιδιά και μεγάλους.
Το πρώτο της βιβλίο κυκλοφόρησε το 2013 και μέχρι σήμερα, στο βιογραφικό της, μετράει οχτώ τίτλους, τριών για παιδιά και πέντε για ενήλικες.
Με αφορμή το νέο της βιβλίο, "Το χελιδόνι του Βορρά", που κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγους μήνες από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, μας μιλάει για το έργο της και όχι μόνο.

Πόσο βαθιά δεμένοι είμαστε οι άνθρωποι με τις ιστορίες του τόπου ή της οικογένειάς μας, ακόμα κι αν δεν τις γνωρίσαμε ποτέ; Τι είναι αυτό που μας φέρνει κοντά τους;

Ίσως η ερώτησή σας, να έχει κάποια σχέση με την εισαγωγή του βιβλίου, και να αποτέλεσε και δική μου απορία, ενώσω σκάρωνα Το Χελιδόνι του Βορρά. «Τι να ’ναι άραγε η μνήμη; Τραύματα, σκιές, λέξεις, χνώτα, άλλες μυρωδιές; Να ’ναι μόνο όσα έζησες απ’ τη στιγμή της πρώτης σου ανάσας; Μήπως είναι μια πλάκα γραμμοφώνου με χαραγμένα από αιώνες χιλιάδες στίγματα στις αυλακώσεις της;…» Νομίζω πως το παρελθόν, κατά κάποιο τρόπο, μας καθορίζει. Κινεί τα νήματα, είτε σαν διδασκαλία, είτε απλά σαν μια βιωμένη εμπειρία που έχει αντίχτυπο στο ασυνείδητο, ακόμα και σε αποφάσεις ζωής που έχουν να κάνουν απολύτως με το τώρα. Είμαστε οι ιστορίες μας, όσον αφορά σκέψεις, πεποιθήσεις, συναισθήματα, ακόμα και στον τρόπο που ερμηνεύουμε τα γεγονότα. Πιστεύω όμως, πως κάθε ιστορία, μικρή ή μεγάλη, είναι ένα δώρο, ένα μάθημα ζωής που θα μπορούσε να βελτιώσει και να φωτίσει το προσωπικό μας ταξίδι.

Πιστεύετε πως ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε πολλά σχετικά με τις ρίζες μας, έχουμε ηθική υποχρέωση, οφείλουμε να αναζητήσουμε περισσότερα γύρω από αυτές;

Οι ρίζες μας, οι άνθρωποι, οι τόποι, τα γεγονότα, είναι πολύτιμες πληροφορίες που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε με πολλαπλά οφέλη. Καλό είναι ο άνθρωπος να γνωρίζει, να ανακαλεί μνήμες, να διατηρεί επαφή με ό,τι έχει να κάνει με τις ρίζες, όχι με την έννοια της δέσμευσης, της υποδούλωσης στο παρελθόν, αντιθέτως, σαν μια κινητήρια δύναμη που θα βοηθήσει να βρούμε τη δική μας θέση στο σήμερα.

Με αφορμή μια τυχαία συνάντηση, η Δάφνη αναμοχλεύει τις αναμνήσεις της και θα γυρίσει πολλά χρόνια πίσω. Πρέπει ο άνθρωπος να κρατιέται από το παρελθόν του ή να το αφήνει πίσω του και να προχωράει εφόσον δεν μπορεί να κάνει κάτι για να το αλλάξει;

Το παρελθόν είναι διδασκαλία για το παρόν και το μέλλον. Οφείλουμε να αξιολογήσουμε τα μαθήματα που πήραμε μέσα στα χρόνια, προκειμένου να προχωρήσουμε συνειδητά σε φωτεινότερους δρόμους. Η Δάφνη, θα αναζητήσει τις ρίζες της, θα περιηγηθεί στο χρόνο, και θα βιώσει ένα ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις καθώς θα ανατραπούν όλα όσα γνώριζε μέχρι εκείνη τη στιγμή για την οικογένειά της. Ωστόσο, αντιλαμβάνεται πως η ουσία, το ζουμί της ζωής, βρίσκεται στο τώρα, στο παρόν, στο να ζεις την κάθε στιγμή, χωρίς φόβο, χωρίς αγωνία, χωρίς μελανές σκέψεις και αρνητικά συναισθήματα. Καθώς το μόνο που μπορεί να ελέγξει απόλυτα ο άνθρωπος είναι η εσωτερική του γαλήνη και το μόνο που έχει, σαν μια βέβαιη συνθήκη με τη ζωή, είναι το εδώ και τώρα.

Η μοίρα και το πεπρωμένο είναι δύο έννοιες άρρηκτα συνδεμένες που, ωστόσο, πολλοί αμφισβητούν την ύπαρξή τους. Ποια είναι η δική σας άποψη πάνω στο θέμα; Είναι η ζωή μας μόνο αποτέλεσμα αποφάσεων, ή υπάρχουν και κάποιες ανώτερες “δυνάμεις” που παίζουν τον δικό τους ρόλο στην χάραξη της ρότας αυτής;

Εμείς ορίζουμε τη μοίρα μας, και οι μεγαλύτερες «δυνάμεις» είναι εκείνες της πρόθεσής μας. Σκέψεις, πράξεις, συναισθήματα, όλα επιστρέφουν πίσω σε εμάς. Υπό αυτή την έννοια, το πεπρωμένο μας, εξαρτάται από εμάς, όπως και το παρελθόν μας οφείλετε σε εμάς. Το Μυστικό της Πεταλούδας, το προηγούμενο μυθιστόρημά μου, περιστρέφεται γύρω από αυτές τις έννοιες… Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Και ο μεγαλύτερος ευεργέτης του, επίσης ο ίδιος. Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου οι «δυνάμεις» που αναφέρατε. Δεν μένει, παρά να είμαστε συνειδητοί στις «δυνάμεις» αυτές και να τις βάλουμε σε κίνηση διευρύνοντας τα όρια της αγάπης, της συμπόνιας και της καλοσύνης, έξω από τον μικρόκοσμό μας.

Το παρελθόν μας δεν μπορεί ν' αλλάξει, όμως, δεν ισχύει το ίδιο και για το μέλλον μας. Ποια είναι, για εσάς, τα στοιχεία εκείνα που παίζουν τον πιο σημαντικό ρόλο στην επίτευξη αυτού;

Αν θες να αλλάξεις το μέλλον σου, πρέπει να μάθεις να συγχωρείς. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να κουβαλούν τον πόνο από το παρελθόν, να τον διαιωνίζουν, κι έτσι προεξοφλούν το παρόν και το μέλλον, πριν καν το ζήσουν. Να ζούμε το δώρο της ζωής, αξιοποιώντας την κάθε μέρα, αξιώνοντας την κάθε στιγμή, χωρίς βαρίδια και πληγές, με ευγνωμοσύνη για όσα ήρθαν και με χαρά για όσα θα έρθουν. Ένα σημείο του βιβλίου στο τελευταίο κεφάλαιο, είναι κοντά στην προσωπική μου θέση σχετικά με το μέλλον, όταν ο γιος της Δάφνης, παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω του -γεμάτους προσδοκίες από τη ζωή, ευτελή όνειρα για χρήμα και δόξα- αναρωτιέται με έναν αντίστροφο τρόπο από τον συνηθισμένο, όχι τι θα ήθελε να του φέρει η ζωή, αλλά τι θέλει η ζωή από εκείνον. Εμείς χρωστάμε στη ζωή, και όχι εκείνη σε εμάς. 


Στα βιβλία σας συνηθίζετε να “ταξιδεύετε” στον χρόνο, σε αλλοτινές εποχές που ναι μεν έχουν μια κάποια γοητεία, βρίσκονται, ωστόσο, αρκετά μακριά από εμάς και τα όσα έχουμε ζήσει. Πόσο εύκολο, ή μη, αποδεικνύεται όλο αυτό και τι είδους μελέτη χρειάζεται να καταβάλετε κάθε φορά;

Είναι μια κοπιαστική και χρονοβόρα διαδικασία από την οποία ωστόσο κερδίζεις πολλά. Αντιλαμβάνεσαι πως σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι είχαν ακριβώς τον ίδιο τρόπο σκέψης, την ίδια εγωκεντρική αντίληψη, και ίσως τελικά οι αλλοτινές εποχές, να είναι μην είναι τόσο μακρινές όσο πιστεύουμε, αλλά να είναι ακριβώς μια σταθερή επανάληψη όσων βιώνουμε σήμερα, κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Τίποτα δεν αλλάζει, παρά μόνο όταν θα εμφανιστεί ένα φωτισμένο μυαλό, που θα επηρεάσει και θα εμπνεύσει το περιβάλλον του, με σκοπό να συμπαρασύρει τους πιο δεκτικούς. Αυτός, ίσως να μείνει στην Ιστορία, ενώ οι υπόλοιποι θα καταβυθιστούν στον μικρόκοσμό τους. Αυτό συμβαίνει, και θα συμβαίνει σε κάθε εποχή.

Η πόλη των Γιαννιτσών, πανέμορφη και μυστηριακή, μοιάζει να είναι, με τη σειρά της, πρωταγωνιστής στην ιστορία σας. Αυτή ήταν η πρόθεσή σας ή επρόκειτο για κάτι που προέκυψε αβίαστα, από μόνο του;

Η ιστορία, χρονικά τουλάχιστον, ξεκινάει από το βάλτο των Γιαννιτσών και από ένα μωρό, μοναδικό απομεινάρι μιας φλεγόμενης καλύβας έπειτα από μια συμπλοκή, που προσπαθεί να κερδίσει τη ζωή του. Νομίζω πως η ιστορία από μόνη της, υποδεικνύει τον τόπο και την χρονική στιγμή και ο δημιουργός απλά ακολουθεί τη ροή της. Τα Γιαννιτσά είναι ένας ζωντανός μπερντές, με κεντρικούς ήρωες τον Μίμαρο, τον Νιόνιο, και τη Δάφνη, αλλά κι άλλους ανθρώπους που θα περάσουν εμπρός του, δειλούς και ήρωες, εχθρούς και φίλους.

Στο “Χελιδόνι του Βορρά”, εκτός όλων των άλλων, υπάρχουν έντονες αναφορές στις λαϊκές παραδόσεις, με τις οποίες, θα έλεγα, πως έχουμε χάσει κάπως την επαφή μας, στο σήμερα. Τι έχει φταίξει σε αυτό;

Ίσως να πιστεύουμε πως οι δεσμοί με την λαϊκή παράδοση, όπως και τη λαογραφία, μας κρατούν πίσω από τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Μεγάλο λάθος, κατά τη γνώμη μου. Οι άνθρωποι της υπαίθρου μας άφησαν παρακαταθήκη μεγάλο πλούτο γνώσεων, καθώς είχαν απόλυτη επαφή με το ένστικτό τους και αντιλαμβανόντουσαν τα ερεθίσματα με έναν διαφορετικό τρόπο, σε σχέση με εμάς που ζούμε μηχανιστικά μέσα στις πόλεις, αποκομμένοι από τον φυσικό τρόπο ζωής, κάτι που δυστυχώς, μας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό. Η λαϊκή παράδοση, είναι σαν τους αρχαίους μύθους, η αλληγορία μιας ολόκληρης φιλοσοφίας.

Έχετε στα σχέδιά σας να γράψετε, κάποια στιγμή, ένα αμιγώς σύγχρονο μυθιστόρημα, το οποίο θα τοποθετείται αποκλειστικά και μόνο στο σήμερα;

Έχω γράψει στο παρελθόν σύγχρονο μυθιστόρημα, και το είχα απολαύσει ιδιαιτέρως, και ίσως πάλι ο χρόνος και οι συγκυρίες να φέρουν ένα νέο.

Παιδικό ή ενήλικο κοινό; Ποιο είναι πιο απαιτητικό και ποιο είναι πιο εύκολο να το προσεγγίσεις;

Εξίσου απαιτητικά και τα δύο, με διαφορετικές δυσκολίες. Συνηθίζω να λέω, ότι το μόνο κοινό σημείο και των δυο κατηγοριών, είναι πως όταν τελειώνει το βιβλίο, πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση η συνείδηση του μικρού ή του μεγάλου αναγνώστη.

Ποιο όνειρό σας δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα, αλλά ελπίζετε να συμβεί στο μέλλον;

Περισσότερη επαφή με τη φύση και με τον εαυτό μας, και ένα μποστάνι με παραδοσιακούς σπόρους, που τους βρίσκεις πλέον χέρι με χέρι.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.

Ευχαριστώ πολύ και εγώ για τις ουσιαστικές ερωτήσεις σας.

Διαβάστε την άποψή μας για το νέο βιβλίο της Ισμήνης Μπάρακλη ΕΔΩ.