Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Στα δεκατέσσερά της, η Τερτλ Άλβεστον, περιφέρεται στα δάση κατά µήκος της ακτής της Βόρειας Καλιφόρνια. Τα ποτάµια, οι λιµνούλες που σχηµατίζει η παλίρροια, τα βραχώδη νησάκια είναι τα στέκια, οι κρυψώνες, τα καταφύγιά της. Μπορεί να περιπλανιέται χιλιόµετρα ολόκληρα. Όµως, ενώ ο φυσικός κόσµος γύρω της είναι αχανής, το προσωπικό της σύµπαν είναι στενό, ασφυκτικό, επικίνδυνο. Η Τερτλ έχει µεγαλώσει µέσα στην αποµόνωση µετά τον θάνατο της µητέρας της, υπό την απόλυτη κυριαρχία του πατέρα της, ενός µονοµανούς αντισυστηµικού που προετοιµάζεται για την επερχόµενη περιβαλλοντική καταστροφή, ενός άντρα µε εντυπωσιακή ευγλωττία που εντελώς απρόβλεπτα γίνεται βίαιος και τροµακτικός.
Η ζωή της Τερτλ περιορίζεται στο σχολείο, όπου όχι µόνο δεν καταφέρνει να δηµιουργήσει φιλίες αλλά συστηµατικά αποµακρύνει οποιονδήποτε επιχειρεί να την πλησιάσει, στις συναντήσεις µε τον γέρο παππού της και στις νύχτες που περνάει µε τον διαταραγµένο πατέρα της. Και τότε η Τερτλ συναντάει τον Τζέικοµπ, ένα λίγο µεγαλύτερό της αγόρι, που περνάει τον καιρό του κάνοντας αστεία και καταστρώνοντας απίθανα σχέδια για τη σωτηρία του κόσµου, περιτριγυρισµένος από φίλους και τη στοργική του οικογένεια. Δεν µοιάζει µε κανέναν απ’ όσους έχει ως τότε συναντήσει και αντιπροσωπεύει την κοινωνία που ο πατέρας της χλευάζει και περιφρονεί. Σιγά σιγά, η Τερτλ αντιλαµβάνεται ότι υπάρχει ένας άλλος κόσµος γύρω της και ότι η ζωή της στο σπίτι δεν είναι ούτε ασφαλής ούτε βιώσιµη.
Η "Απόλυτη αγάπη µου" είναι ένα σπουδαίο, θαρραλέο και συγκινητικό µυθιστόρηµα που σηµατοδοτεί το ξεκίνηµα ενός εξαιρετικού νέου συγγραφέα.

Προσωπική άποψη:
Κάθε εμφάνιση νέου συγγραφέα πυροδοτεί πολλές συζητήσεις γύρω από το άτομό του και το έργο του. Πόσο μάλλον όταν αυτό πραγματεύεται θέματα που είναι ιδιαίτερα λεπτά κι ευαίσθητα, τόσο σε προσωπικό, ανθρώπινο επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό, τα οποία δεν επηρεάζουν απλώς τη μάζα, αλλά την φέρνουν αντιμέτωπη με το χειρότερο, με το πιο σκληρό της πρόσωπο, εκείνο που πολλές φορές δεν βλέπουν -ή που παριστάνουν πως δεν βλέπουν-, αρνούμενοι να δεχθούν στην σαπίλα και το σκοτάδι που επικρατεί γύρω μας, τόσο στον κόσμο που ζούμε, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, όσο και μέσα στις ψυχές των ανθρώπων που αποτελούν μέλος της αλυσίδας του κόσμου αυτού, μέρος και προέκταση του οποίου είμαστε κι εμείς οι ίδιοι και οι πράξεις μας.

Το λογοτεχνικό ντεμπούτο, λοιπόν, του Gabriel Tallent δεν θα μπορούσε ν' αποτελεί εξαίρεση του κανόνα, αφού το βιβλίο του "Απόλυτη αγάπη μου", που κυκλοφόρησε και στην ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις Πατάκη πριν από λίγες εβδομάδες, είναι από εκείνα που είτε θα λατρέψεις είτε θα μισήσεις, αλλά σε καμία των περιπτώσεων δεν θα σταθείς αδιάφορος απέναντί του, ακόμα κι αν διαφωνείς με τον ωμό, πολλές φορές, τρόπο προσέγγισης του συγγραφέα, απέναντι σε θέματα που μπορεί μεν να μας ενοχλούν, είτε ηθικά είτε γιατί δεν έχουμε όλοι τις ίδιες συναισθηματικές και ψυχολογικές αντοχές, απέναντι σε θέματα που δυστυχώς βασανίζουν ακόμα και τις σύγχρονες κοινωνίες, οδηγώντας τες πολλά χρόνια πίσω, παρά που κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Όχι μόνο γιατί ζούμε στην εποχή της ενσυναίσθησης, όπου όλα θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με περισσότερη ευαισθησία, αλλά γιατί σε κανέναν δεν αξίζει να ζει σε μια βίαιη φυλακή που κάποιος την έκανε να φαντάζει φυσιολογική στα μάτια του.

Η Τερτλ -κατά κόσμον Τζούλια-, είναι ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που έχει μάθει να ζει μέσα στο καβούκι της -εξού και το παρατσούκλι που η ίδια έχει δώσει στον εαυτό της-, παρά που γύρω της απλώνεται ένας κόσμος που στην πραγματικότητα είναι αχανής. Ένας κόσμος που ο πατέρας της έχει πείσει τον εαυτό του αλλά και την ίδια πως οδηγείται στην ολοκληρωτική καταστροφή του. Έχοντας χάσει τη μητέρα της σε πολύ τρυφερή ηλικία, το νεαρό κορίτσι προσκολλήθηκε στον πατέρα της και στις ιδέες του, περιορίζοντας τη ζωή της ακόμα περισσότερο, η οποία μοιραζόταν ανάμεσα στο σπίτι και στο σχολείο της, με μοναδική παρέκκλιση τις περιστασιακές επισκέψεις στο σπίτι του παππού της. Και όλα αυτά φάνταζαν απολύτως φυσιολογικά για εκείνη, γιατί ο πατέρας της, όπως κάθε χειριστικός άνθρωπος, ήταν αρκετά ευφυής για να την πείσει πως η ζωή που είχε μέχρι τότε ήταν αυτή που έπρεπε, μα και αυτή που της άξιζε, ακόμα και με τις χειρότερες εκφάνσεις αυτής. 

Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που ο παππούς της Τερτλ φεύγει από τη ζωή και ο πατέρας της εξαφανίζεται και την εγκαταλείπει ολομόναχη, κάτι που την αναγκάζει να πάρει τον έλεγχο της ζωής της στα χέρια της για πρώτη φορά και να τα βγάλει πέρα μόνη της. Μια έφηβη που καλείται να γίνει κυρίαρχος της ζωής και του εαυτού της εκεί που μέχρι πρότινος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το υποχείριο ενός άρρωστου και διεστραμμένου μαλλιού, που την κακοποιούσε πνευματική, ψυχικά, συναισθηματικά και σωματικά, χωρίς η ίδια να βρίσκεται σε θέση να αντιληφθεί το πόσο τρομακτικά και τραγικά λάθος ήταν όλο αυτό που βίωνε. Πως η "αγάπη" του πατέρα της δεν ήταν απόλυτη, αλλά διεστραμμένη κι επικίνδυνη. Πως το μοναδικό απόλυτο συναίσθημα ήταν η επιρροή που ασκούσε πάνω της, κλείνοντάς την ακόμα περισσότερο στο καβούκι της και δεσμεύοντάς την μαζί του όλο και βαθύτερα. 

Και να που ήρθε εκείνη η στιγμή της εγκατάλειψης που ποτέ δεν περίμενε και που την έκανε να έρθει σε επαφή με άλλους ανθρώπους, να μπει στη ζωή τους και μέσα από την συντροφικότητα που της προσέφεραν να ανακαλύψει πως υπάρχει ένας άλλος κόσμος πολύ διαφορετικός από εκείνον που η ίδια γνώριζε. Ένας κόσμος πιο ασφαλής, πιο τρυφερός, μακριά από το σκοτάδι στο οποίο εκείνη είχε μάθει να ζει. Ένας κόσμος βουτηγμένος στο φως και περικυκλωμένος από μια αγάπη που δεν άφηνε σημάδια πόνου και αγωνία, που δεν κυριαρχούσε πάνω στους άλλους απαιτητικά και άγρια, μα με μια ευαισθησία που την έκανε να "πονά" για τα όσα άδικα είχε απορρίψει και απαρνηθεί, επειδή έπεσε θύμα του ανθρώπου που εμπιστευόταν ως τότε περισσότερο. Επειδή είχε δεχθεί από μόνη της να κλειστεί σε μια φυλακή μέσα στην οποία, στην πραγματικότητα, δεν μπορούσε να κινηθεί, να αναπνεύσει, να ζήσει ελεύθερα.

Ο τρόπος με τον οποίο έχει προσεγγίσει ο συγγραφέας την ιστορία του δεν είναι εύκολος. Είναι ωμός, σκληρός, βίαιος, υπερβολικά παραστατικό, με περιγραφές και λεξιλόγιο που ειδικά όσους είναι υπερβολικά ευαίσθητοι, θα τους σοκάρει και πιθανότατα θα τους κάνει να δυσανασχετήσουν. Ακόμα κι εγώ που συνήθως διατηρώ την ψυχραιμία μου στο έπακρο, ένιωσα αρκετές στιγμές να δοκιμάζομαι και να χάνω την αυτοκυριαρχία μου. Ωστόσο, αυτό δεν το θέτω ως αρνητικό, γιατί ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν πως η λογοτεχνία, ειδικά όταν θίγει τόσο σοβαρά ζητήματα, οφείλει να είναι ωμή και σκληρή κάποιες φορές, γιατί μόνο τότε είναι απόλυτα αληθινή. Μπορεί ο ρεαλισμός να μην είναι πάντοτε εύκολα διαχειρίσιμος, είναι όμως εκείνος που δίνει σε μια ιστορία την προέκταση που χρειάζεται, και που απαιτείται τις περισσότερες φορές, προκειμένου να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα, χωρίς ωραιοποιήσεις, και να την αντιμετωπίσουμε όπως πρέπει.

Σε ό,τι έχει να κάνει με τα ψυχογραφήματα των χαρακτήρων του, κύριων και μη, ο Tallent έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, μα και μελέτη εις βάθος προκειμένου να τους αποτυπώσει με τρόπο που να στηρίζονται επιστημονικά ο τρόπος σκέψης και δράσης τους, οι αποφάσεις και οι πράξεις τους στις εκάστοτε δεδομένες χρονικές στιγμές όπου αυτοί τοποθετούνται, και πάντοτε υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης να βρίσκεται στον πυρήνα της αφήγησής του, όπου το θύμα -η Τερτλ στην προκειμένη περίπτωση- είναι πεπεισμένο πως για να επιβιώσει πρέπει ν' ακολουθήσει πιστά τις εντολές και κατευθύνσεις του θύτη του, βλέπουμε πως ακριβώς προάγεται μια σχέση απόλυτης εξουσίας ανάμεσα στα δύο αυτά μέρη, με το ένα να ασκεί απόλυτη εξουσία που οδηγεί σε μια καταχρηστική σχέση, ενώ το άλλο ακολουθεί ασυνείδητες διανοητικές διαδικασίες, που διέπουν συμπεριφορές, σκέψεις και συναισθήματα, που εν τέλει συντηρούνται μέσω ενός μόνιμου εκφοβισμού.

Η ιστορία της Τερτλ δεν είναι από εκείνες που θα κάνουν να περάσεις όμορφα, ωστόσο, είναι αναμφίβολα από εκείνες που δεν μπορείς να ξεχάσεις εύκολα. Είναι η ιστορία μιας έφηβης που ξαφνικά ανακάλυψε έναν νέο κόσμο, που καμία σχέση δεν είχε με αυτόν που ζούσε μέχρι σήμερα. Έναν κόσμο φυσιολογικό, γεμάτο φως, ανθρώπους και αγάπη, που δεν είναι σκοτεινός, απειλητικός και βίαιος. Ένας κόσμος μέσα στον οποίο γνώρισε ανθρώπους που κατέρριψαν την κοσμοθεωρία της και τα μέχρι τότε στεγανά της, που έκαναν τις παρωπίδες που με τόσο βία της είχε επιβάλει ο πατέρας της να πέσουν, συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά πως η ζωή της όχι μόνο δεν ήταν φυσιολογική, αλλά πως ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη και πως δεν μπορούσε να επιστρέψει σε αυτήν. Γι' αυτό και έπρεπε να πάρει τον έλεγχό της στα χέρια της με όποιο κόστος. Η ιστορία της Τερτλ είναι ένα επαναστατικό μανιφέστο απέναντι στην χειριστικότητα, στην ενδοοικογενειακή βία, στην διαστροφή μιας κοινωνίας που βλέπει αλλά δεν μιλάει. Και μπορεί να μην είναι πασπαλισμένη με χρυσόσκονη, μας ρίχνει, όμως, τη γροθιά στο στομάχι που πρέπει να δεχόμαστε που και που για να "ξυπνάμε" και να εναντιωνόμαστε σε όσα βλέπουμε αλλά εθελοτυφλούμε μπροστά τους.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Gabriel Tallent
Μεταφραστής: Σχινά Κατερίνα
Εκδόσεις: Πατάκης
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 524
ISBN: 978-960-16-8258-7