Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Αριάδνη κόβει τους ομφάλιους λώρους της ζωής της, και από την πόλη μετακομίζει σε ένα νησί του Αιγαίου, ψάχνοντας να κρατηθεί από ό,τι θυμίζει τον άντρα που ερωτεύτηκε. Μπροστά της ανοίγεται ένας άγνωστος κόσμος, γεμάτος ναυτικές παραδόσεις του περασμένου αιώνα και πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια, ενώ θα έρθει αντιμέτωπη με ένα βαρύ μυστικό.
Κοίταζε ο μικρός Θεοδόσης τα πανιά να παίρνουνε σχήμα σιγά σιγά κι έβλεπε ένα άλλο πανί, χρώματος γαλανού, μεγάλο, τόσο που να μη χωρεί στη μικρή πλατεία, έβλεπε τους βιλιέρηδες να συνεννοούνται, να το μαζεύουν και να το μετακινούν στη μεγάλη πλατεία του Αγίου Δημητρίου, να το απλώνουν στο πλακόστρωτο και να γονατίζουν γύρω του όπως οι μαθητές στο σώμα του δασκάλου τους, κι όσοι περνούν να κοντοστέκονται και να λεν, τίνος είναι τούτα τα πανιά, είναι για το μπρίκι του καπετάν-Θεοδόση και τι χρώμα είναι τούτο, πού ξανακούστηκε πλεούμενο με γαλανά πανιά.
Μια ερωτική ιστορία τού σήμερα που σκοντάφτει σε μια ερωτική ιστορία του παρελθόντος. Μια ιστορία με το ένα πόδι στο παρόν και το άλλο στο παρελθόν, μια Αριάδνη είναι που κρατεί τον μίτο και μας οδηγεί προς τη λύτρωση, ώστε να πάψει το ύψιλον της λύπης να γεμίζει με δάκρυ, αφού ένα είναι το χρέος που μας δόθηκε: το φως.

Προσωπική άποψη:
Η κυρία Άννα Παπαδάκη-Σωτηριάδη είναι μια συγγραφέας που μόλις έκανε το λογοτεχνικό της ντεμπούτο, με τις εκδόσεις Ψυχογιός να εκδίδουν το πρώτο της μυθιστόρημα, "Το ύψιλον της λύπης". Ένα μυθιστόρημα η ιστορία του οποίου σε κερδίζει από την περίληψη κιόλας, γεννώντας βαθιά μέσα σου υψηλές προσδοκίες για όσα θα συναντήσεις διαβάζοντάς το. Κι ενώ πολλές φορές οι προσδοκίες με την πραγματικότητα δεν καταφέρνουν να συναντηθούν ποτέ, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία από εκείνες τις εξαιρετικά ευχάριστες περιπτώσεις, όπου η πραγματικότητα αποδεικνύεται ακόμα πιο ωραία κι ενδιαφέρουσα απ' όσο είχε χωρέσει ποτέ το μυαλό μας.

Χωρίς να σας αποκαλύψω πολλά σχετικά με την πλοκή -όχι μόνο επειδή φοβάμαι μην αποκαλύψω κάτι που δεν πρέπει, αλλά και γιατί η πλοκή είναι τόσο περίπλοκα κι έξυπνα δομημένη, που η περίληψη του οπισθόφυλλου είναι αρκετή για να σας βάλει στο κλίμα, ενώ αξίζει κάθε λεπτό που θ' αφιερώσετε στην περιπλάνησή σας στους αφηγηματικούς της δρόμους που θα σας ταξιδέψουν και θα φέρουν το μυαλό και την καρδιά σας σε μια αναπόφευκτη σύγκρουση-, νομίζω πως πρέπει να σταθεί κανείς στο πόσο καλοστημένη και καλοδουλεμένη είναι η ιστορία αυτή και κατ' επέκτασιν η αφήγηση και η ροή της. Κι ενώ λόγω της περιπλοκότητάς της θα μπορούσε να είναι δυσνόητη και μπερδεμένη, υπάρχει τόσο καλή δομή ακόμα και πίσω απ' τις μικρότερες λεπτομέρειες, που δεν χάνεσαι λεπτό, παρά μονάχα καθηλώνεσαι εξαιτίας των όσων ανακαλύπτεις.

Η αφήγηση μας ταξιδεύει στον χώρο και στον χρόνο -και κυρίως στον δεύτερο-, χωρίς ωστόσο να έχουμε σαφείς χρονικές αναφορές. Αυτό μας επιτρέπει να εικάζουμε ορισμένα πράγματα, αλλά να μην τα αφήνουμε να μας επηρεάζουν εκ βαθέων, επεμβαίνοντας στην κρίση μας περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε και με μεγαλύτερη βαρύτητα απ' όσο θα έπρεπε να επιτρέψουμε, αλλά που καμιά φορά το μέσα μας, γαλουχημένο με συγκεκριμένα πρότυπα, εικόνες και ιδέες, δεν μας το επιτρέπει. Όταν, όμως, γινόμαστε μάρτυρες μιας αλήθειας χωρίς αυτή να τοποθετείται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια, άρα και σε πολύ αυστηρούς κανόνες, τότε την αντικρίζουμε και την μεταφράζουμε έτσι όπως λέει το μέσα μας και όχι όπως ορίζει το γύρω μας.

Συγκριτικά, βέβαια, το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης το καταλαμβάνουν τα γεγονότα του παρελθόντος που είναι γεμάτα μυστικά, πάθη, προδοσίες, μεγάλους έρωτες, κι όλα αυτά με φόντο μια πατριαρχική κοινωνία που ενδιαφέρεται μόνο για την εικόνα των πραγμάτων και διόλου για την ουσία αυτών, και ακόμα λιγότερο για τα συναισθήματα του οποιουδήποτε, γιατί αυτό ορίζει η ελληνική παράδοση. Ν' ακολουθούνται τα πρέπει και όχι τα θέλω και αυτό όχι από προσωπική επιλογή, αλλά γιατί μας επιβάλλεται από άλλους, από τρίτους, βυθίζοντάς μας πολλές φορές στα πιο αποπνικτικά σκοτάδια και στην πιο πνιγηρή απελπισία, αφήνοντάς μας με μετάνοιες που θα μας συνοδεύουν για μια ολόκληρη ζωή, γι' αυτά που είχαμε, γι' αυτά που χάσαμε, γι' αυτά που ποθήσαμε, γι' αυτά που δεν μπορέσαμε -ή που δεν παλέψαμε- να κρατήσουμε.

Αυτό, όμως, που είναι στο επίκεντρο περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι της ιστορίας αυτής, πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον, μα και οι σχέσεις μεταξύ τους, οι ορατοί και οι αόρατοι δεσμοί που τους κρατάνε ενωμένους, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουν, καλώντας τους ν' ακολουθήσουν τον μίτο εκείνο που θα τους βοηθήσει να βγουν απ' τον προσωπικό τους λαβύρινθο, ακολουθώντας το μονοπάτι εκείνο που θα τους οδηγήσει στην ελευθερία της ψυχής τους και στην λύτρωσή σου, ακόμα κι αν δεν έρθει το απόλυτα ευτυχισμένο τέλος. Γιατί, καμιά φορά, πρέπει να αποδεχόμαστε πως η έννοια του απόλυτου, ειδικά όταν μιλάμε για την ευτυχία, δεν υπάρχει, άρα δεν πρέπει να χάνουμε τη ζωή μας με το να την κυνηγάμε, αλλά αντίθετα να επιζητούμε την αγάπη, την συγχώρεση, τα μικρά εκείνα πράγματα που μας προσφέρουν μεγάλες στιγμές ευτυχία και αγαλλίαση της ψυχής μας.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Παπαδάκη-Σωτηριάδη Άννα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 376
ISBN: 978-618-01-4056-9