Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

«…Της είχα δέσει τα χέρια και τα πόδια για να μην αντιδράσει και με τινάξει από το στήθος της που το πατούσα με τα γόνατά μου. Ήταν χειροδύναμη, αλλά το είχα προβλέψει και γι’ αυτό πέτυχε το σχέδιό μου. Δεν της έκλεισα τα μάτια. Ήθελα να βλέπω την κατάπληξή της όταν την έσυρα από την κρεβατοκάμαρα στο χολ και από ’κεί στην πίσω έξοδο του σπιτιού μέσα στον κήπο με τη συκιά και τις δύο λεμονιές. Είχα ανοίξει από νωρίς το απόγευμα τον λάκκο της…».
Είναι πολύ εύκολο να περάσεις την αόρατη διαχωριστική γραμμή του καλού και του κακού, του νόμιμου και του παράνομου και να γίνεις δολοφόνος μέσα σε μια στιγμή. Χωρίς επιστροφή. Εκτός κι αν υπάρξει μια δεύτερη ευκαιρία...
Λυκίδα, 2002. Η αιματηρή εξαφάνιση της δεκαπεντάχρονης Μίνας Περτινιάτη πυροδοτεί καταιγιστικές αποκαλύψεις μυστικών από το παρελθόν. Η αστυνόμος Ζερμπινέτα Στρατόκους, επικεφαλής των ερευνών μαζί με τον βοηθό της Αποστόλη, εκπλήσσεται όταν συνειδητοποιεί ότι εμπλέκεται και η ίδια στην υπόθεση που ανέλαβε να διαλευκάνει. Θέτοντας τη ζωή της σε κίνδυνο, επιχειρεί να ξετυλίξει το μπερδεμένο κουβάρι των εγκληματικών ενεργειών κακοποιών και πολιτών υπεράνω πάσης υποψίας.
Θα καταφέρει η αστυνόμος Στρατόκους να μείνει δυνατή ως το τέλος για να τιμωρηθούν ανεξαιρέτως όλοι οι ένοχοι;
Η κλεψύδρα μετρά αντίστροφα τον χρόνο, με τις αλλεπάλληλες ανατροπές να δυσχεραίνουν τις έρευνες και να παγιδεύουν την αστυνόμο σε έναν αδιέξοδο λαβύρινθο που απειλεί να την καταστρέψει, καθώς, στη διεφθαρμένη κοινωνία της Λυκίδας, τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται…

Προσωπική άποψη:
Η Μαρία Γιαννακοπούλου-Δακτυλίδη γνώρισε την αξία της λογοτεχνίας σε πολύ μικρή ηλικία, χάρη στους γονείς της, και από τότε που ήρθε πρώτη φορά σε επαφή μαζί της, όχι απλά δεν άφησε τη σχέση τους να βαλτώσει, αλλά φρόντισε να την εξελίξει. Σε ηλικία μόλις 8 ετών έγραψε το πρώτο της διήγημα και από τότε δεν σταμάτησε ποτέ να εκφράζεται μέσω της γραφής, έχοντας μάλιστα συμμετάσχει σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, αλλά και σε συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων και ποιημάτων. Στη δύση του 2021, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αγγελάκη το πρώτο της βιβλίο με τίτλο "Το άνθος της Ιεριχούς" -ένας τίτλος διόλου τυχαίος και πολύ συμβολικός- ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που με εξέπληξε ευχάριστα και που αποδείχθηκε πολύ καλύτερο απ' ό,τι θα περίμενα.

Βρισκόμαστε στη Λυκίδα του 2002 και η δεκαπεντάχρονη Μίνα Περτινιάτη εξαφανίζεται, με ένα αιματηρό χάος να έχει μείνει πίσω της. Όπως είναι φυσικό, η τοπική κοινωνία αναστατώνεται, ενώ αυτή δεν είναι παρά μόνο η αρχή για μια σειρά αποκαλύψεων μυστικών του παρελθόντος που θα φέρουν ακόμα περισσότeρη αναστάτωση και πανικό. Η υπόθεση περνάει στα χέρια της Ζερμπινέτα Στρατόκους, η οποία πολύ σύντομα ανακαλύπτει πως συνδέεται και η ίδια με αυτήν, γεγονός που την κάνει όχι μόνο να πάρει το θέμα πιο προσωπικά, αλλά και να θέσει τον εαυτό της σε μεγαλύτερους κινδύνους απ' όσο θα μπορούσε να φανταστεί, αφού άτομα υπεράνω υποψίας ίσως να βρίσκονται πίσω από φρικτές πράξεις που πρέπει ν' αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν, αλλιώς κινδυνεύουν να μείνουν "θαμμένες" για πάντα.t

Τελευταία, βλέπουμε όλο και περισσότερα αστυνομικά μυθιστορήματα να δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στους χαρακτήρες τους και στις διαπροσωπικές σχέσεις αυτών, παρά στην ίδια την πλοκή, επιχειρώντας να την κάνουν όσο πιο περίπλοκη γίνεται, ώστε να θεωρηθεί ξεχωριστή κι ενδιαφέρουσα, πράγμα που σε αρκετές των περιπτώσεων φέρνει τ' ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι ένα από αυτά, με την συγγραφέα να έχει δημιουργήσει πολύ ενδιαφέροντα ψυχογραφήματα, όσον αφορά τους κεντρικούς και όχι μόνο χαρακτήρες της, επιτρέποντάς μας να ρίξουμε μια εκ βαθέων ματιά στον ψυχικό τους κόσμο, στον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν, αλλά και στον πυρήνα της ίδιας τους της ύπαρξης, ο οποίος δεν καθορίζει μόνο το ποιοι είναι οι ίδιοι, αλλά και ποιες είναι οι σχέσεις τους με τους γύρω τους και πως αυτές λειτουργούν και τι αντίκτυπο έχουν στο τέλος.

Η αφηγηματική ροή της ιστορίας είναι σταθερή και χαρακτηρίζεται από έναν ιδιαίτερη δυναμισμό, ακολουθώντας έναν σχεδόν κινηματογραφικό ρυθμό, με την συγγραφέα να χρησιμοποιεί πλούσιο λεξιλόγιο, γλαφυρές περιγραφές, ενώ υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που τολμά να γίνει αρκετά γραφική όσον αφορά αποτύπωση εικόνων που είναι απαραίτητες σε μυθιστορήματα αυτού του είδους, αλλά που δεν τολμάνε όλοι πάντα ν' αποτυπώσουν στο χαρτί. Με απλά λόγια, το κείμενο, στο σύνολό του, διακρίνεται από ρεαλισμό, ζωντάνια και παραστατικότητα, παρασέρνοντάς μας μαζί του στην καρδιά της ιστορίας που αυτό αφηγείται, προσφέροντάς μας παράλληλα και μια σειρά ανατροπών κι εκπλήξεων που μπορεί να μην είναι σοκαριστικές, αλλά καταφέρνουν να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μας, αλλά και να εντείνουν την αγωνία μας.

"Το άνθος της Ιεριχούς" είναι ένα πολύ καλό πρωτόλειο μυθιστόρημα, μα και ένα πολύ τίμιο αστυνομικό μυθιστόρημα. Πολύ πιθανόν, ορισμένοι έμπειροι αναγνώστες του είδους να υποψιαστούν ορισμένα πράγματα από πολύ νωρίς, όμως αυτό δεν πιστεύω πως θα τους σταθεί εμπόδιο στο να απολαύσουν μια ενδιαφέρουσα και πάνω απ' όλα καλογραμμένη ιστορία. Εμένα, τουλάχιστον, δεν με επηρέασε καθόλου, και απόλαυσα κάθε στιγμή αυτού του "ταξιδιού", μοιρασμένο ανάμεσα στον ρεαλισμό και στην αλληγορία, όπως ακριβώς μοιρασμένη είναι η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης μα και της ίδιας της ζωής, που ακροβατεί ανάμεσα στο ηθικό και στο ανήθικο, στο σωστό και στο λάθος, περιμένοντας την τιμωρία που αναλογεί στον καθένα, μα και τη λύτρωση που αξίζει ο καθένας, ακόμα κι αν αυτές έρχονται καμιά φορά με μορφές που δεν κατανοούμε απόλυτα με μια πρώτη ανάγνωση, αλλά στο τέλος θα συμβεί και αυτό, αρκεί να κοιτάξουμε πίσω απ' την εικόνα.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Γιαννακοπούλου-Δακτυλίδη
Εκδόσεις: Αγγελάκη
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 482
ISBN: 978-960-616-214-5